Τρία κείμενα

Είχα τάξει στον εαυτό μου να μην ξανα-ασχοληθώ με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο, γιατί η ποσότητα των σχολίων που μου γεννά κάθε σχεδόν άρθρο του, είναι τέτοια που θα πρέπει να βγάζω βιβλίο κάθε τρίμηνο (δείτε ενδεικτικά εδώ, εδώ και -ιδιαίτερα - εδώ). Πλην όμως, κάτι το θέμα (σχετικά με το τέλος της αριστεράς), κάτι η απόκρυψη (ή άγνοια) και κάτι ότι το εξαιρετικό ελληνικό ιστολόγιο open το αναδημοσίευσε, με αναγκάζουν να παραβώ τον ιερό μου όρκο και να το σχολιάσω, μαζί με δυόμισυ ακόμα συναφή κείμενα.

- Ανδρέας Ανδριανόπουλος: ΠΑΝΤΟΥ ΚΗΔΕΥΟΥΝ ΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ,ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΑΚΟΜΗ ΤΗΝ ΔΟΞΑΖΟΥΝ !! ή σε καλύτερη στοιχειοθεσία και με λιγότερο κραυγαλέο τίτλο εδώ.
Πάντα είχα την υποψία ότι, συχνά-πυκνά, ο ΑΑ δεν μπαίνει στον κόπο να διαβάσει τα κείμενα στα οποία αναφέρεται, αλλά τα σχολιάζει από τρίτο χέρι - διαβάζει δηλαδή τα σχόλια κάποιου ξένου περιοδικού που κινείται στον πολιτικό του χώρο και το αναπαράγει μετά στα Ελληνικά. Δεν εξηγείται αλλιώς το πώς μπορεί να παρερμηνεύει έτσι το κείμενο του Martin Jacques με τίτλο: The only Show in Town, και να το καθιστά από διεκτραγώδιση της έκλειψης της (Βορειοευρωπαϊκού τύπου) αριστεράς εν όψει της επελαύνουσας βαρβαρότητας, σε θριαμβευτική κραυγή. Αξίζει να σημειωθεί ότι ο ΑΑ λέει πράγματα τα οποία μοιάζει να τα χρεώνει στον Jaques, τα οποία μάλλον θα τον έβγαζαν από τα ρούχα του... Παραδείγματα:

λέει ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος:

Τα αδιέξοδα που αντιμετωπίζουν οι οικονομίες και κοινωνίες της ηπειρωτικής Ευρώπης (κατ’ εξοχήν προϊόντα της παραδοσιακής ευρωαριστεράς) σε αντίθεση με την σχετική ευημερία που διαπνέει τις τύχες των περισσότερο νεοφιλελεύθερων Αγγλοσαξονικών χωρών σηματοδοτεί οριστικά την περιθωριοποίηση των οραματισμών της Αριστεράς σε σχέση με την δυνατότητά της να επηρεάσει τις σύγχρονες εξελίξεις.

Αυτό πουθενά δεν λέγεται στο άρθρο... "η σχετική ευημερία των περισσοτέρο νεοφιλελεύθερων Αγγλοσαξωνικών χωρών" πουθενά δεν αναφέρεται από τον Jacques ο οποίος ζει στην Αγγλία και ξέρει καλά τι σημαίνει νεοφιλελευθερισμός - και αν διαβάσει κανείς το κείμενο προκύπτει ότι ο άνθρωπος δεν είναι καθόλου οπαδός των "νεοφιλελεύθερων Αγγλοσαξωνικών χωρών". Για την ακρίβεια δεν κάνει καμία διάκριση στα όσα λέει, μεταξύ της Βρετανίας και της Ευρώπης.

Σύμφωνα με τον Ζακ και πάλι, «ο νεοφιλελευθερισμός αποτελεί την καινούργια γενικά αποδεκτή πραγματικότητα, οι ιδιωτικοποιήσεις αδιαμφισβήτητα κυριαρχούν παντού ενώ η ισότητα έχει εξαφανισθεί σαν πολιτικός όρος από τα λεξικά».

Άλλη μια ένδειξη ότι ο ΑΑ δεν έχει διαβάσει το κείμενο που αναφέρει... Ο Jacques τα λέει αυτά για τον Μπλαίρ και το κόμμα του, όχι γενικά, και καταλήγει λέγοντας ότι ο Μπλαίρ με τα προ-1997 κριτήρια είναι ο δεξιότερος Βρετανός πρωθυπουργός στην ιστορία με την εξαίρεση της Μάργκαρετ Θάτσερ.

Να μην πολυλογώ, δεν χρειάζεται, διαβάστε το κείμενο του Jacques, και μετά διαβάστε και αυτά εδώ τα κείμενά του: 1, 2, 3, 4 και κρίνετε μόνοι σας.

Από την άλλη, γιατί ο Jacques και η θρηνωδία για την Αγγλικού (άντε βορειοευρωπαϊκού) τύπου εργατιστική αριστερά, ανάγονται και στοιχειοθετούν υποτίθεται, την γενικευμένη αποδοκιμασία της αριστεράς; Πολλά από όσα λέει μου φαίνονται υπερβολικά και άστοχα (ειδικά για την περιθωριοποίηση της Ευρώπης)... Γιατί άραγε ο Jacques είναι η είδηση και η απόδειξη του θανάτου της αριστεράς και δεν είναι π.χ. ο Stiglitz απόδειξη της αποτυχίας της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης - που ήταν και αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας και τώρα είναι σφοδρός πολέμιος των πολιτικών του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας;

Πάσχος Μανδραβέλης: (Αντιπαρέρχομαι το πώς συγχέει την ελευθερία του λόγου με την ελευθερία του να επηρεάζει/εκβιάζει/ελέγχει ο κάθε μεγαλοεκδότης το κράτος - άλλη φορά)... Μιλώντας για το τσουνάμι σε σχέση με πράγματα που είχαμε και εδώ συζητήσει λέει και το εξής απίστευτο:

Το γεγονός π.χ. ότι ο Ινδικός Ωκεανός δεν έχει σύστημα έγκαιρης προειδοποίησης το φορτώνουν στον «επάρατο». Για το γεγονός όμως ότι μόνο οι καπιταλιστικές χώρες (π.χ. ΗΠΑ, Ιαπωνία, Αυστραλία) έχουν αυτό το σύστημα, ενώ οι μέχρι προχθές ημισοσιαλιστικές (όπως είναι η Ινδία) δεν έχουν τα λεφτά να το πληρώσουν δεν κάνουμε κουβέντα.

Από πού να αρχίσω: Οι καπιταλιστικές χώρες είναι οι χώρες του πρώτου κόσμου. Οι τέως αποικιοκρατικές δυνάμεις και οι συν αυτοίς. Είμαι σίγουρος ότι και η, αλήστου μνήμης ΕΣΣΔ, θα είχε παρόμοια τεχνολογία - ή τέλος πάντων ότι επέτρεπε η εποχή, αλλά δεν έχει σημασία - ο λόγος κατά Μανδραβέλη που οι πλούσιες χώρες είναι πλούσιες, είναι το ότι είναι.... καπιταλιστικές. Από την άλλη η Ινδία, που έχει (ή είχε) ένα νέου τύπου πολίτευμα, άγνωστο σε μένα μέχρι σήμερα, το ημι-σοσιαλιστικό, (κατά το ημι-άρβυλο;) υστερεί οικονομικά γιατί δεν είναι αρκετά καπιταλιστική. Το ότι η Ινδία ήταν καπιταλιστικότερη από (ας πούμε) την ημισοσιαλιστικότερη Σουηδία ή την Δανία δεν θα πρέπει να το αναφέρουμε γιατί χαλάει το σχήμα "όσο καπιταλιστικότερα τόσο καλύτερα", όπως δεν θα πρέπει να αναφέρουμε ότι η Ινδονησία, η Κεϋλάνη και η Ταϊλάνδη είναι και αυτές -αλλίμονο- καπιταλιστικές χώρες, φτωχές καπιταλιστικές χώρες, αλλά πάντως καπιταλιστικές χώρες.

Νομίζω ότι το παραπάνω απόσπασμα του ΠΜ θα πρέπει να καταχωρηθεί σε κάποιο λεξικό ως παράδειγμα στο λήμμα "σαχλαμάρα".

Νίκος Δήμου:
Παρότι, πολύ συμπαθέστερος και συχνά απολύτως εύστοχος, έγραψε πρόσφατα ένα κείμενο που πραγματικά δεν το καταλαβαίνω: εξηγεί το πώς ο Γεώργιος Παπανδρέου ο Β΄ είναι η νέα ενσάρκωση της υπόσχεσης για μια ανοικτή κοινωνία στην Ελλάδα, και επινοεί μια γραμμή που οδηγεί από τον Μοισιόδακα και τον Κοραή, μέσω του Ροΐδη και του Τρικούπη στον ΓΠ2. Όπως έχει γίνει σαφές, δεν συμμερίζομαι αυτήν την αισιοδοξία, θεωρώ ότι ο (κατά πάσα πιθανότατα σε προσωπικό επίπεδο συμπαθής) ΓΠ2, είναι εντέλει δέσμιος του κόμματος το οποίο τον ανέδειξε (αξίζει να σημειωθεί: κληρονομικώ δικαιώματι και με μόνο γνώμονα την εκλογική επίδοση) και των εντυπωσιακών επιπέδων διαφθοράς και διαπλοκής που το διακρίνει, και πάσχει σοβαρά από παντελή έλλειψη σαφήνειας στον πολιτικό του λόγο. Καλή η αποποινικοποίηση της κάνναβης και οι καλές σχέσεις με ΜΚΟ (αν και δες εδώ), αλλά δεν στοιχειοθετούν πολιτική πρόταση, ειδικά όταν σε θέματα οικονομικής πολιτικής δεν λες τίποτα (ή όταν λες προκαλείς ανησυχία), και επιδίδεσαι εσωκομματικά σε μπααθικού τύπου παράτες...

Αυτά - και κάθε αντίλογος ευπρόσδεκτος.