Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος δεν λέει την αλήθεια!

Σε πρόσφατο κείμενό του σχετικά με τον Νόαμ Τσόμσκυ και την παγκόσμια οικονομία, ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος, με τις εκτιμήσεις και τις αναλύσεις του οποίου έχω ασχοληθεί και παλαιότερα, κατακεραυνώνει τον Αμερικάνο διανοούμενο και διαφωνούντα ότι λέει εξωπραγματικά πράγματα για τις "ελεύθερες αγορές" τα οποία δεν στέκουν κτλ. Τα βασικά στοιχεία του εν λόγω άρθρου, των οποίων την ορθότητα αμφισβητώ, είναι τα ακόλουθα:

1. "... ο Τσόμσκι επιμένει πως οι πολιτικές ενίσχυσης της καπιταλιστικής οικονομίας, μέσο κυρίως της μείωσης των φορολογικών συντελεστών, οδηγεί στην εξαθλίωση των φτωχών και στον υπερβολικό πλουτισμό των ισχυρών..." Αυτό, λέει o A.A., δεν στέκει διότι τα στοιχεία μας δείχνουν πως οι πλούσιοι πληρώνουν όλο και περισσότερα στις ΗΠΑ!

2. Ότι η Πράξη Μεταρρύθμισης των Συστημάτων Προνοίας (Welfare Reform Act) του 1996, μείωσε τον αριθμό των ανθρώπων που είναι άνεργοι και που έχουν ανάγκη κοινωνικής βοήθειας.

3. Ότι "η φτώχεια δεν αυξήθηκε στα χρόνια της παγκοσμιοποίησης αλλά δραστικά μειώθηκε", η πολιτική του ανοίγματος των αγορών έπαιξε κατά τον Α.Α. μεγάλο ρόλο σε αυτό.

Ας τα πάρουμε με τη σειρά:
1. Ο Τσόμσκι δεν λέει ότι η αναδιανομή του πλούτου επιτυγχάνεται κυρίως μέσω της (άμεσης) φορολόγησης. Έχει πει ότι η φορολογηση στις ΗΠΑ γίνεται όλο και πιο άδικη, και σε αυτό δεν έχει άδικο. Μια προφανής εξήγηση των αριθμών που δίνει ο Α.Α. και που δείχνουν ότι οι πλουσιώτεροι πληρώνουν και περισσότερα σε φόρους, είναι ότι, κατά το διάστημα που εξετάζει ο Α.Α., οι πλούσιοι έχουν πλουτίσει πολύ περισσότερο από τους φτωχούς (που έχουν μείνει στάσιμοι ή έχουν γίνει φτωχότεροι) και άρα πληρώνουν και αναλογικά περισσότερα. Μια άλλη παράμετρος που του διαφέφευγει είναι ότι υπάρχουν και άλλοι τρόποι μετατόπισης του φορολογικού βάρους στους φτωχότερους, που αφορούν τους μη-άμεσους ομοσπονδιακούς φόρους και την "προστασία" των πραγματικών εσόδων των πλουσιωτέρων σε υπεράκτιες εταιρίες...
Το ότι η ανισοκατανομή εισοδημάτων, διευρύνεται στις ΗΠΑ, με τα κατώτερα και μεσαία στρώματα να παραμένουν στάσιμα και τα πλουσιώτερα να θησαυρίζουν, είναι υπεράνω αμφισβήτησης. Είναι απορίας άξιον που ο Α.Α. δεν αναφέρει καθόλου το μάλλον πιο άμεσο αυτό μέτρο ανισότητας στα όσα περί φόρων λέει (και που ποτέ δεν αποτέλεσαν την αιχμή της κριτικής των ομοϊδεατών του Τσόμσκυ). Βλέπε εδώ για την ιστορική ανισότητα εισοδημάτων στις ΗΠΑ (σε απόλυτους και σε αποπληθωρισμένους αριθμούς δολαρίων - εδώ μεταφράζετε την αγοραστική δύναμη των δολαρίων αυτών για να δείτε πόσο έχει πέσει για τους φτωχότερους)... Επίσης εδώ βλέπουμε την σχετική κατανομή εισοδήματος. Για μια πληρέστερη εικόνα ρίξτε μια ματιά στην ανάλυση αυτή από μια Καναδέζικη ερευνητική πηγή. Καμία από όλες αυτές τις παραμέτρους δεν δικαιώνουν την απλοϊκή ανάλυση του Α.Α.
2. Εν τάχει επειδή ζούσα εκεί όταν εφαρμόστηκε η μεταρρύθμιση: Ο κόσμος που εξαρτάται από την κρατική βοήθεια λιγόστεψε γιατί τον έσβησαν στανικώς από τις σχετικές λίστες. Οι περισσότεροι που βγήκαν από τις λίστες συντηρούνται από συγγενείς, έχουν βρει δουλειές του ποδαριού και δουλεύουν για πενταροδεκάρες, παραμελούν τα παιδιά τους (ανύπαντρες μητέρες), ή ζουν σε χαρτόκουτες. Πολλοί είναι στις φυλακές των οποίων ο πληθυσμός έχει εκτοξευτεί στα ουράνια τα τελευταία 10-15 χρόνια (πάνω από 2 εκατομμύρια κρατούμενοι, ποσοστό πολιτών υπό κράτηση ανάλογο δικατατοριών). Ο αριθμός των ανέργων δεν είναι μικρότερος σήμερα από ότι το 1996.
3. Για να βγάλει την "μείωση" της παγκόσμιας φτώχειας ο Α.Α. συνυπολογίζει την άνοδο της Κινέζικης οικονομίας (και της Ινδικής), κάτι μάλλον παράδοξο για έναν οπαδό του laissez faire καθότι ο κρατικός παρεμβατισμός και στις δύο οικονομίες (και ο ωμός κατανγκασμός στην περίπτωση της Κίνας) είναι χαρακτηριστικό τους στοιχείο. Βλέπε τι λέει ένας μετανοήσας υπουργός εμπορίου και βιομηχανίας της Μ.Βρετανίας, ο Steven Byers, για τις ελεύθερες αγορές και τις συνέπειές τους για τους φτωχούς. Απόσπασμα:

Τα στοιχεία δείχνουν, ότι τα πλεονεκτήματα που θα απέρρεαν από την αύξηση του διεθνούς εμπορίου, δεν θα πραγματωθούν αν οι αγορές αφεθούν απλά μόνες τους. Όταν συμβαίνει αυτό, η "φιλελευθεροποίηση" χρησιμοποιείται από τους πλούσιους και ισχυρούς παγκόσμιους παίκτες για να αποσπάσουν γρήγορα κέρδη από βραχυπρόθεσμες επενδύσεις.
Ο ρόλος του ΔΝΤ και της ΠΤ αξίζει να μας απασχολήσει επίσης. Οι όροι που βάζουν για την χορήγηση δανείων, συχνά εξαναγκάζουν τις χώρες σε ταχύτατη φιλελευθεροποίηση, αδιαφορώντας για την επίδρασή της πολιτικής αυτής στους φτωχούς.

Να προσθέσω ότι η σκληρή νεοφιλελεύθερη πολιτική της ινδικής κυβέρνησης αποδοκιμάστηκε από τους (πολυαριθμότατους) ινδούς φτωχούς, οι οποίοι εξέλεξαν και πάλι το κόμμα του Κογκρέσσου, ελπίζοντας σε αναστροφή της πολιτικής αυτής (που μάλλον δεν θα πετύχουν) και έδωσαν εντυπωσιακή ενίσχυση στα αριστερά του Κογκρέσσου κόμματα (για να δούμε την πέραση που έχει το εθνικιστικό/νεοφιλελεύθερο κοκτέιλ του BJP...) Βλέπε την σχετική ανάλυση της Ινδής συγγραφέως Αρουντάτι Ρόυ.
Εδώ θα βρείτε μια απάντηση στην αναφερόμενη από τον Α.Α. ανάλυση του Martin Wolf... Δείτε επίσης και μια μελέτη που δείχνει ότι τα δεδομένα της ΠΤ σχετικά με την "μείωση της παγκόσμιας φτώχειας" ίσως να μην είναι και τόσο αξιόπιστα (λεπτομερέστερα εδώ)...

Ύστερα από όλα αυτά θα συμφωνήσω εντέλει με τον Ανδρέα Ανδριανόπουλο που καταλήγει λέγοντας ότι: "Η ζωή... κι ο κόσμος δεν χτίζεται ούτε και λειτουργεί... με την εμμονή σε εξωπραγματικές ιδεοληψίες."
ΥΓ. Όλοι οι σύνδεσμοι στα αγγλικά φοβούμαι... δεν υπάρχουν ανάλογες πηγές στο Ελληνικό διαδίκτυο (ή εγώ δεν μπορώ να τις βρω!)