Τέρυ Τζόουνς: Δεν θα πονέσει πολύ

Πρόκειται για θεϊκό άρθρο του (παλαιού μέλους των Μόντυ Πάιθονς) Τέρυ Τζόουνς σχετικά με τα προβλήματα που έχει με τον γυιο του και τη συνεισφορά του Ντόναλντ Ράμσφελντ στην ασφάλεια της οικογένειάς του... Το αγγλικό πρωτότυπο (το οποίο έχω αναρτήσει ήδη στο αγγλόγλωσσο Ιστολόγιο) θα το βρείτε εδώ.
Εδώ σας παραθέτω την μετάφραση που έλαβα από τον φίλο μου τον Γιώργο Στ., με μικρές διορθώσεις...

Terry Jones
Τετάρτη 16 Ιουνίου 2004.

The Guardian

Εδώ και κάποιο καιρό, προσπαθώ να μάθω που πηγαίνει ο γιος μου μετά από κάθε πρόβα της χορωδίας στην οποία είναι μέλος. Εκείνος αρνείται πεισματικά να μου πει. Λέει πως δεν με αφορά που πηγαίνει μετά τις πρόβες και πως ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει. Σωστά, ζούμε σε μια ελεύθερη χώρα, όμως αν ο κόσμος αρχίσει να πηγαίνει όπου θέλει μετά τις πρόβες στην χορωδία, ένας θεός ξέρει αν στο τέλος θα μείνει όρθια η χώρα για να υπάρχει κάπου για να πηγαίνουμε. Θέλω να πω, μπορεί να πηγαίνει σε συναντήσεις αναρχικών, ή σε κάποιο κέντρο Ισλαμικών σπουδών. Πώς μπορώ να είμαι σίγουρος;

Το θέμα είναι πως, αν ο καθένας δεν λέει που πηγαίνει μετά τις πρόβες με την χορωδία, αυτή η χώρα κινδυνεύει. Γι' αυτόν το λόγο, τον τελευταίο καιρό ασκώ μια κάποια πίεση στο γιο μου για να μου πει που πηγαίνει. Για αρχή, του έβαλα μια πλαστική σακούλα στο κεφάλι και τον έδεσα με αλυσίδα στο καλοριφέρ. Κατάφερα όμως με αυτόν τον τρόπο να τον πείσω να μιλήσει; Σιγά μην τα κατάφερνα.

Η σύζυγος μου είχε το θράσος να ισχυριστεί πως ίσως να το παρατραβούσα λιγάκι. Γι' αυτό της έχωσα και αυτηνής το κεφάλι σε μια πλαστική σακούλα και την έδεσα στο καλοριφέρ. Παρ’ όλα αυτά, δεν κατόρθωνα να πείσω τον γιο μου να μου πει που πηγαίνει μετά τις πρόβες στη χορωδία.

Προσπάθησα να τον πεινάσω, του έδινα μόνο κρύο φαγητό, έκοψα όλες τις τρίχες του προσώπου του, τον έβαλα να κάθεται σε επώδυνες στάσεις, άφηνα το φως ανοιχτό συνέχεια, έβαζα τέρμα τη μουσική έξω από το κελί του, τα συνηθισμένα πράγματα δηλαδή που κάνει κάθε γονιός που ανησυχεί για το παιδί του και θέλει να μάθει που πηγαίνει μετά τις πρόβες στη χορωδία. Μάταια όμως.

Δίσταζα να προχωρήσω σε πιο σκληρά μέτρα, άλλωστε δεν παύει να είναι γιος μου. Και τότε ήρθε ο Donald Rumsfeld για να με σώσει.

Διάβασα στους New York Times της περασμένης εβδομάδας ένα υπόμνημα του Υπουργού Αμύνης στις 6 Μαρτίου του 2003. Ξεκαθάριζε με κάθε λεπτομέρεια τι θεωρείται και τι δεν θεωρείται βασανιστήριο. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, κανείς δεν θέλει πραγματικά να βασανίσει το παιδί του, γιατί μπορεί να το μάθει και η αστυνομία.

Το υπόμνημα αυτό, το οποίο είχε συνταχθεί για λογαριασμό του κ. Rumsfeld, εξηγούσε πως αυτό που μερικές φορές μπορεί να μοιάζει με βασανιστήριο, δεν είναι στ’ αλήθεια βασανιστήριο. Λέει λοιπόν πως αν κάποιος "γνωρίζει πως από τις πράξεις του μπορεί να προκληθεί σημαντικός πόνος, η πρόθεση του όμως δεν είναι να προκαλέσει τέτοιον πόνο, τότε στερείται του απαιτούμενου κινήτρου, ακόμα και αν οι πράξεις του δεν ήταν καλοπροαίρετες".

Σε απλή γλώσσα, αυτό σημαίνει πως αν ένας γονιός, μέσα στην αγωνία του να μάθει που πηγαίνει ο γιος του μετά τις πρόβες στη χορωδία, κάνει κάτι που θα προκαλέσει σημαντικό πόνο στο παιδί του, αυτό μπορεί να θεωρηθεί "βασανιστήριο" μόνο αν αποκλειστικός σκοπός του γονιού είναι η πρόκληση ακριβώς αυτού του πόνου. Αν όμως ο σκοπός του είναι άλλος -- όπως το να μάθει που πηγαίνει του παιδί του μετά τις πρόβες στη χορωδία -- τότε αυτό δεν θεωρείται βασανιστήριο, ασχέτως του πόνου που έχει προκαλέσει.

Το υπόμνημα συνεχίζει : "ο κατηγορούμενος για βασανισμό" (εδώ εννοεί τον γονιό που ανησυχεί) "είναι ένοχος μόνο αν ενεργεί βάσει του συγκεκριμένου σκοπού να προκαλέσει σημαντικό πόνο ή οδύνη σε ένα πρόσωπο το οποίο έχει υπό τον έλεγχο του".

Απόλυτα ξεκάθαρο. Αν πρόθεση σας είναι να αποσπάσετε πληροφορίες, δεν είναι δυνατόν να κατηγορηθείτε ποτέ για βασανισμό.

Μάλιστα, το υπόμνημα προχωράει παραπέρα... Γράφει πως αν ένας γονιός «πιστεύει καλή τη πίστη [πως] από τις πράξεις του δεν θα προκληθεί παρατεταμένη ψυχική βλάβη, τότε δεν βρίσκεται σε νοητική κατάσταση τέτοια ώστε να χαρακτηριστούν οι πράξεις του βασανιστήρια". Επομένως, το μόνο που έχει κανείς να κάνει για να μην κατηγορηθεί ως βασανιστής, είναι να ισχυριστεί πως δεν πίστευε πως μπορούσε να προκληθεί από τις πράξεις του διαρκής βλάβη στο παιδί. Πανεύκολο!

Αυτόν τον καιρό κρατάω πολλούς φίλους του γιου μου φυλακισμένους στο γκαράζ, εφαρμόζω ηλεκτρικό ρεύμα στα γεννητικά τους όργανα και τους εξευτελίζω σεξουαλικά για να τους πείσω να μου πουν που πηγαίνει ο γιος μου μετά τις πρόβες στη χορωδία.

Ο σύμβουλος του Dick Cheney, David S. Addington, με διαβεβαιώνει πως δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτό. Ο William J Haynes, γενικός σύμβουλος του Υπουργείου Αμύνης των ΗΠΑ συμφωνεί. Κανένα πρόβλημα. Το ίδιο και η γενική σύμβουλος της Αμερικανικής Πολεμικής Αεροπορίας, Mary Walker.

Μάλιστα, σχεδόν ολόκληρη η αμερικάνική κυβέρνηση φαίνεται πως πιστεύει ότι δεν υπάρχει πρόβλημα με αυτά που κάνω, εκτός από τον δικηγόρο του state department, που ισχυρίζεται παραδόξως πως με αυτόν τον τρόπο ίσως προκαλώ άλλους ανθρώπους να εφαρμόσουν ηλεκτρικό ρεύμα στα δικά μου γεννητικά όργανα και να με εξευτελίσουν σεξουαλικά.

Γι' αυτό κι εγώ θα μαζέψω όλα τα παιδιά της γειτονιάς, θα τα δέσω με αλυσίδες και θα αφήσω δυο-τρία σκυλιά να τα κατασπαράξουν. Ίσως σκοτώσω κατά λάθος κάνα-δυο από δαύτα -- το σίγουρο όμως είναι ότι δεν θα είναι αυτή η πρόθεση μου -- ίσως μάλιστα τραβήξω και καμία φωτογραφία με τη γυναίκα μου να στέκεται πάνω από τα νεκρά σώματα τους, ώστε μετά να δείξω αυτή τη φωτογραφία στα άλλα παιδιά... Ίσως τότε, επιτέλους, να μπορέσω να μάθω που πηγαίνει ο γιος μου μετά τις πρόβες στη χορωδία. Άλλωστε, στο κάτω-κάτω της γραφής, δεν θα έχω κάνει τίποτα παραπάνω από αυτό που η αμερικάνική κυβέρνηση ανέχεται και παραβλέπει από τις 9/11 και μετά.

Ο Terry Jones είναι συγγραφέας, σκηνοθέτης, ηθοποιός και μέλος των Monty Pythons.