Πανούσης
Πρόκειται για την τελευταία συνέντευξη του Τζιμάκου στο "Ε" (όργανο ως γνωστόν της αντίστοιχης ομάδας), εν όψει της νέας παράστασης του αλλοδαπού συγγραφέα και δημοσιογράφου. Απόσπασμα:
...Πώς νιώθετε ύστερα από 30 χρόνια στη μουσική; Μήπως σας λείπει κάτι τώρα που δεν υπάρχει επίσημη λογοκρισία; Εσείς αυτολογοκρίνεστε ποτέ;
«Σας ευχαριστώ για τις χιουμοριστικές ερωτήσεις. Η λογοκρισία είναι το Ευαγγέλιο της εξουσίας και δεν πρόκειται ποτέ να καταργηθεί. Οσο για την αυτολογοκρισία την αποφεύγω, αλλά όποτε με απειλεί -έστω και σπάνια- μου σμπαραλιάζει το είναι. Δεν είμαι μόνο 30 χρόνια στη μουσική. Γεννήθηκα μαζί της και θα πεθάνω με αυτήν. Εχω διαλέξει και το επικήδειο τραγούδι μου: "Η ζωή τραβάει την ανηφόρα με σημαίες και με τα βούρλα που τις κρατάνε!"»...
Σχόλια
Έχω ήδη επισημάνει την οξυδέρκεια που σε χαρακτηρίζει στην επιλογή των θεμάτων που προβάλλεις.
Σε συνδυασμό με την ευαισθησία σου στα ερεθίσματα που δίνουν οι καιροί που ζούμε.
Δεν με "εκπλήσσει" λοιπόν η επιλογή σου, αν και, εννοείται, με χαροποιεί ιδιαίτερα.
Αποδεικνύει για πολλοστή φορά την εκλεκτική συγγένεια ανθρώπων που, η εποχή έταξε να, επικοινωνούν και ανταλλάσσουν απόψεις όχι δια ζώσης, αλλά μέσω πληκτρολογίων και οθονών.
Τώρα, ο Τζιμάκος, είναι "μεγάλη ιστορία".
Ο πιο καταλυτικά σατιρικός καλλιτέχνης της 20ετίας. Το "σατιρικός" τον αδικεί βαθύτατα, αν το εκλάβει κάποιος με την έννοια που δίνουν π.χ.σε τύπους σαν το Σεφερλή. Κι αυτοί "σατιρα" λένε πως κάνουν.
Όχι. Μιλάω για σύγχρονο Αριστοφάνη.
Ο Τζιμάκος είναι πολλά πράγματα, αλλά κρατάω τα δυο πιο σημαντικά :
- είναι ανατρεπτικός
- είναι βαθύς γνώστης και αναλυτής της νεοελληνικής πραγματικότητας και των νεοελλήνων.
Αυτά τον κάνουν τόσο καίριο.
Ακούς "τραγούδια" (αν και πρόκειται για σχόλια) του πριν 15 χρόνια και νομίζεις πως διαβάζεις τη σημερινή καθημερινότητα.
Δικαιώνει τον ορισμό του Καλλιτέχνη : "να αφουγκράζεται τους καιρούς του και να (προ)βλέπει το Μέλλον".
Ενδεικτική ακριβώς αυτής του της οξυδέρκειας είναι η διαμάχη του με τον Νταλάρα. Ο Τζιμάκος, όταν ακόμα ο Νταλάρας είχε την εικόνα του "καλού παιδιού" -για πολλούς ακόμα την έχει-, "έπιασε" ότι ο Νταλάρας έχει μετατραπεί σε μια "προοδευτική" συνιστώσα ενός συντηρητικού πλαισίου, σε έναν "έμπορα", πέρα από την καταπληκτική φωνή. Και τον χτύπησε αλύπητα. Η ακρίβεια στον στόχο φαίνεται από την λυσσασμένη αντίδραση του Νταλάρα, πρωτοφανή στα καλλιτεχνικά δεδομένα.
Ο τίτλος του Προγράμματός του δεν είναι τυχαίος. Olakala-Olaskata.
Σατιρίζει την εισβολή ξένων ή ξενόφερτων πολιτιστικών προϊόντων στη ζωή μας. Μας έχουν φέρει τι θα τρώμε, μας έχουν φέρει πως θα δουλεύουμε, μας έχουν φέρει τι θα διαβάζουμε, μας έχουν φέρει τι θα βλέπουμε. Τώρα μας φέρνουν πως θα διασκεδάζουμε και πως θα γλεντάμε.
Όσον με αφορά, το πρόγραμμά μου ρυθμίζεται με τέτοιον τρόπο ώστε Σάββατα και Κυριακές, 13:00, να βρίσκομαι δίπλα σε ράδιο.
Αν και τώρα με το κέντρο τόκοψε.
"Αμερικανογενίτσαροι ήλθεν η Ώραν σας".
Ηλίας