Να και μια φορά που συμφωνώ με τον Μίχα!
Ο Τάκης Μίχας στην σημερινή Ελευθεροτυπία, έχει ένα άρθρο για τον Τσομσκυ και τα μίντια το οποίο το προσυπογράφω ενθουσιωδώς. Μιλώντας για την ανάλυση του Νόαμ Τσόμσκυ για τον ρόλο των μίντια, ο ΤΜ αναφέρει τα εξής ορθότατα:
Τόμπολα! και αυτό είναι κάτι που καμία από τις εφημερίδες που μνημονεύουν τον Τσόμσκυ (αρχής γενομένης με την Ελευθεροτυπία) δεν μπαίνουν στον κόπο να προβάλουν. Ο ιδεολογικός / χειραγωγικός ρόλος των μίντια στην χώρα μας, είναι ακόμα πιο χονδροειδής από ότι στις ΗΠΑ και έχει ενδιαφέρον να διαβάσει το "Manufacturing Consent" του Τσόμσκυ έχοντας κατά νου την Ελληνική πραγματικότητα! Όχι μόνο δεν γίνεται αυτό, αλλά τη λέμε κιόλας στους New York Times για τον (αναμφισβήτητο) ιδεολογικό τους ρόλο - από την διεύθυνση εφημερίδας που εξυπηρετεί άμεσα ή έμμεσα επιχειρηματικά συμφέροντα!
Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο σημείο της ιδεολογίας του Τσόμσκυ το οποίο αποσιωπάται από τον Ελληνικό τύπο και διάφορους όψιμους θαυμαστές του αναρχικού διανοούμενου. Η βασική ηθική θέση του Τσόμσκυ, ότι δηλαδή καθένας είναι κατ' εξοχήν υπόλογος για τα όσα μπορεί να επηρεάσει και όσα γίνονται στο όνομά του, δεν έχει κατανοηθεί από μεγάλη μερίδα των Ελλήνων αναγνωστών του. Αν είχε, θα γινόταν κατανοητό ότι π.χ. ο ρόλος και η εργοδοτική συμπεριφορά του Ελληνικού κεφαλαίου στην Ανατολική Ευρώπη, η μη-εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας στην χώρα μας, η κακομεταχείριση των αλλοδαπών εργατών από τις Ελληνικές αρχές, η προστασία του δικαιώματος των εφοπλιστών να μολύνουν τις θάλασσες του κόσμου ανενόχλητοι, η μη-εφαρμογή των ορίων του Κυότο αλλά και του ρόλου π.χ. της ΕΕ σε θέματα εμπορικής πολιτικής κτλ. θα έπρεπε να αποτελούν σημαντικό μέρος του προβληματισμού και της ενασχόλησής τους.
Δυστυχώς η ηθική αυτή θεώρηση των προτεραιοτήτων της πολιτικής δράσης αποτελεί terra incognita για την ιθαγενή παλαιοδεξιά που μνημονεύει τον Τσόμσκυ ως στήριγμα μόνο στον (πάρα πολύ) όψιμο αντι-αμερικανισμό της.
«Ο ρόλος των ΜΜΕ», γράφει [ο Τσόμσκυ], «είναι να υπερασπίζονται την πολιτική, οικονομική και κοινωνική ατζέντα των προνομιούχων ομάδων που κυριαρχούν στην κοινωνία και στο κράτος». Αυτή η εξάρτηση από την πολιτική και οικονομική εξουσία κάνει τα ΜΜΕ όργανα «προπαγάνδας» και όχι ενημέρωσης. Θα πρέπει να επισημανθεί εδώ ότι οι έλεγχοι τους οποίους ασκεί η οικονομική και η πολιτική εξουσία στα ΜΜΕ είναι έμμεσοι και όχι άμεσοι. Οι ΗΠΑ, σε τελική ανάλυση, δεν είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δεν είναι η σοβιετική «Πράβδα».
Αν κανείς δέχεται την ορθότητα της ανάλυσης του Τσόμσκι για τα ΜΜΕ στις ΗΠΑ (προσωπικά έχω σοβαρές επιφυλάξεις, για τον ισοπεδωτισμό της), τότε στη βάση της ίδιας ακριβώς συλλογιστικής θα πρέπει να δεχτεί κανείς ότι η κατάσταση στην Ελλάδα είναι απείρως χειρότερη απ' ό,τι στις ΗΠΑ. Διότι στην Ελλάδα η εξάρτηση είναι άμεση: Ο δημοσιογράφος μπορεί παράλληλα με την επαγγελματική του ενασχόληση σε ένα ΜΜΕ να είναι και κρατικός υπάλληλος ή υπάλληλος μιας ιδιωτικής επιχείρησης, έχοντας αναλάβει την προβολή των απόψεων της κρατικής υπηρεσίας ή της ιδιωτικής επιχείρησης!
Τόμπολα! και αυτό είναι κάτι που καμία από τις εφημερίδες που μνημονεύουν τον Τσόμσκυ (αρχής γενομένης με την Ελευθεροτυπία) δεν μπαίνουν στον κόπο να προβάλουν. Ο ιδεολογικός / χειραγωγικός ρόλος των μίντια στην χώρα μας, είναι ακόμα πιο χονδροειδής από ότι στις ΗΠΑ και έχει ενδιαφέρον να διαβάσει το "Manufacturing Consent" του Τσόμσκυ έχοντας κατά νου την Ελληνική πραγματικότητα! Όχι μόνο δεν γίνεται αυτό, αλλά τη λέμε κιόλας στους New York Times για τον (αναμφισβήτητο) ιδεολογικό τους ρόλο - από την διεύθυνση εφημερίδας που εξυπηρετεί άμεσα ή έμμεσα επιχειρηματικά συμφέροντα!
Αλλά δεν είναι αυτό το μόνο σημείο της ιδεολογίας του Τσόμσκυ το οποίο αποσιωπάται από τον Ελληνικό τύπο και διάφορους όψιμους θαυμαστές του αναρχικού διανοούμενου. Η βασική ηθική θέση του Τσόμσκυ, ότι δηλαδή καθένας είναι κατ' εξοχήν υπόλογος για τα όσα μπορεί να επηρεάσει και όσα γίνονται στο όνομά του, δεν έχει κατανοηθεί από μεγάλη μερίδα των Ελλήνων αναγνωστών του. Αν είχε, θα γινόταν κατανοητό ότι π.χ. ο ρόλος και η εργοδοτική συμπεριφορά του Ελληνικού κεφαλαίου στην Ανατολική Ευρώπη, η μη-εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας στην χώρα μας, η κακομεταχείριση των αλλοδαπών εργατών από τις Ελληνικές αρχές, η προστασία του δικαιώματος των εφοπλιστών να μολύνουν τις θάλασσες του κόσμου ανενόχλητοι, η μη-εφαρμογή των ορίων του Κυότο αλλά και του ρόλου π.χ. της ΕΕ σε θέματα εμπορικής πολιτικής κτλ. θα έπρεπε να αποτελούν σημαντικό μέρος του προβληματισμού και της ενασχόλησής τους.
Δυστυχώς η ηθική αυτή θεώρηση των προτεραιοτήτων της πολιτικής δράσης αποτελεί terra incognita για την ιθαγενή παλαιοδεξιά που μνημονεύει τον Τσόμσκυ ως στήριγμα μόνο στον (πάρα πολύ) όψιμο αντι-αμερικανισμό της.
Σχόλια
Αυτή η "υπεράσπιση" όπως την χαρακτηρίζει ο Τσόμσκυ είναι περισσότερο έμμεση: συμφωνώ μάλλον με τον όρο 'χειραγώγηση' που χρησιμοποιείς. Το ζητούμενο είναι να υποβαθμιστεί/αλλοιωθεί σε τέτοιο βαθμό η κριτική ικανότητα των πολιτών, ώστε η όποια αντίδραση στην εφαρμογή της οικονομικο-κοινωνικής ατζέντας να είναι από μηδενική έως εξαιρετικά υποτονική. Η μεγάλη επιτυχία (τους) είναι η βαθμιαία μετατόπιση του επίκεντρου του ενδιαφέροντος από το ουσιαστικό της όποιας είδησης στο σκηνικό της (την ίδια την παρουσίαση δηλαδή). Στο τελευταίο, εκτός από τις στρατιές των ανόητων και αγράμματων δημοσιογράφων, συμβάλλουν τα μάλα και όλοι οι γραφικοί παράγοντες-παντογνώστες-σχολιαστές: βουλευτές, αποτυχημένοι ηθοποιοί και σκηνοθέτες, άχρηστοι (μεγαλο)δικηγόροι και 'λαιφ-στυλίστες' και γενικά κάθε είδους παρασιτικοί παράγοντες οι οποίοι έχουν όμως εκ των προτέρων εδραιωθεί ως ειδήμονες και μόνοι άξιοι εκφραστές του λαϊκού αισθήματος.
Καλύτερα: ισοπεδωτισμός ώς εκεί που δεν πάει... Και, πράγματι, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι "Οι ΗΠΑ, σε τελική ανάλυση, δεν είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς και οι «Τάιμς της Νέας Υόρκης» δεν είναι η σοβιετική «Πράβδα».
(2) ΣΧΕΤΙΚΑ με το: "...η κατάσταση στην Ελλάδα είναι απείρως χειρότερη απ' ό,τι στις ΗΠΑ...".
Προσυπογράφω απολύτως.
(3) ΣΧΕΤΙΚΑ με το: "Αν είχε, θα γινόταν κατανοητό ότι π.χ. ο ρόλος...προβληματισμού και της ενασχόλησής τους".
Σωστό κι αυτό' εν μέρει όμως. Σαφώς πρέπει να υπάρξει ο προβληματισμός και η ενασχόληση με αυτά τα θέματα.
Ωστόσο, ποιο είναι το ύφος του συντάκτη εδώ; Από ό,τι καταλαβαίνω μάλλον "αρνητικό". Του στυλ "Ιδού οι ασχήμιες, κάτι πρέπει να κάνουμε". Να συμφωνήσω ότι "η μη-εφαρμογή της εργατικής νομοθεσίας στην χώρα μας, η κακομεταχείριση των αλλοδαπών εργατών από τις Ελληνικές αρχές" είναι φαινόμενα κατακριτέα, αλλά τα υπόλοιπα δεν είναι "αυτομάτως" "κακά" όπως αφήνει να εννοηθεί ο συντάκτης.
Με άλλα λόγια, ναι στον προβληματισμό που προτείνει, αλλά όχι στην επιδερμική, αφοριστική προσέγγιση των θεμάτων.
(4) ΣΧΕΤΙΚΑ με το: "Δυστυχώς η ηθική αυτή θεώρηση των προτεραιοτήτων της πολιτικής δράσης αποτελεί terra incognita για την ιθαγενή παλαιοδεξιά που μνημονεύει τον Τσόμσκυ ως στήριγμα μόνο στον (πάρα πολύ) όψιμο αντι-αμερικανισμό της.".
Εδώ ομολογώ ότι με μπερδεύει ο συντάκτης. Από ό,τι ξέρω ο Τσόμσκυ μνημονεύεται από την άκρα αριστερά / αναρχοαριστερά. Αλλά από την "παλαιοδεξιά"; Δηλαδή οι "παλαιοδεξιοί" (να υποθέσω ότι εννοεί την άκρα δεξιά;) συμφωνούν με τον Τσόμσκυ (έστω εν μέρει) και είναι και αντιαμερικανιστές; Ρωτάω γιατί μπερδεύτηκα, όχι ρητορικώς. Am I missing something here?
(5) Όσον αφορά στον Τσόμσκυ εν γένει και τις "καλές και ηθικές" του θέσεις, που τόσο αγαπητές είναι στους "καλούς" ανθρώπους (διότι πλέον το καλό το διεκδικούν για τον εαυτό τους αποκλειστικά όσοι σκέφτονται αριστερά), περισσότερα στο πολύ καλό diary of an anti-chomskyite