Αγροτικά θέματα
Ήρθε πάλι η εποχή της ετήσιας διαμαρτυρίας των βαμβακοπαραγωγών - και επ'αφορμή της τα φώτα της δημοσιότητας στράφηκαν πάλι στα αγροτικά ζητήματα.
Εγώ να πω, ότι ανεξάρτητα από τα δίκια ή άδικα των αγροτών, η μαζική βαμβακοκαλλιέργεια στον θεσσαλικό κάμπο (ιδιαίτερα) αποτελεί έγκλημα. Τόσο γιατί αποτελεί μέγιστη σπατάλη των περιορισμένων υδάτινων πόρων της χώρας (είναι εξωφρενικό να έχουμε τόσο μεγάλες καλλιέργειες ενός φυτού που είναι τόσο υδροβόρο- άλλο Νείλος, Γάγγης και Μισσισσιπής και άλλο Πηνειός!), όσο γιατί η εντατική καλλιέργειά του συνεπάγεται τεράστιες ποσότητες φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, που έχουν ήδη κάνει τοξικό το έδαφος του Θεσσαλικού κάμπου σε μεγάλο βάθος. Ενδεικτική αυτή η ανατριχιαστική αναφορά (από το BBC Greek, εδώ στο εσωτερικό τα ΜΜΕ ασχολούνται με το φέιμ στόρυ και το τι είπε ο Σουφλιάς).
Η μικρής κλίμακας και υψηλής ποιότητας βιολογική γεωργία και η προτεραιότητα στην κάλυψη των τοπικών αναγκών ίσως να είναι το μόνο που θα σώσει την Ελληνική γεωργία και θα ανεβάσει σε αξιοπρεπή επίπεδα τα εισοδήματα των αγροτών. Αντί γι' αυτό επιμένουμε σε καπνά και βαμβάκια - και δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια απεμπλοκής από την λογική της μεγιστοποίησης της επιδότησης ακόμα, παρά το γεγονός ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε μεγάλο βαθμό το υπάρχον μοντέλο των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων θα εκλείψει σχετικά σύντομα.
Το θέμα των γεωργικών επιδοτήσεων και της αναδιάρθρωσης της γεωργίας στην Ελλάδα, ξεπερνάει τα στενά γεωγραφικά μας όρια - υποτίθεται ότι με τις επιδοτήσεις π.χ. η ΕΕ βλάπτει την εμπορευσιμότητα των προϊόντων που παράγονται στον τρίτο κόσμο. Μια ευρύτερη συζήτηση είναι πια απαραίτητη.
Αξίζει να παραπέμψω σε δύο κείμενα του Γιώργου Κολέμπα, το ένα με τίτλο Γεωργία και Παγκοσμιοποίηση (1998) και Ελληνική Γεωργία και Παγκοσμιοποίηση (2001), καθώς και στο κείμενο Food Sovereignty και Αγροτική Πολιτική του Γιάννη Τόλιου.
Επίσης στα Αγγλικά δείτε την καταγγελία της ανθρωπιστικής οργάνωσης Oxfam για την Ευρωπαϊκή Κοινή Αγροτική Πολιτική, και ένα ενδιαφέρον άρθρο της Herald Tribune με τίτλο "Small Farmers Seen Gaining Little from Subsidies", (σχεδόν όλοι οι Έλληνες αγρότες θεωρούνται "μικροί" με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα) - ανάλογα πράγματα λέει και ο Devinder Sharma, από μια Ινδική σκοπιά.
Εγώ να πω, ότι ανεξάρτητα από τα δίκια ή άδικα των αγροτών, η μαζική βαμβακοκαλλιέργεια στον θεσσαλικό κάμπο (ιδιαίτερα) αποτελεί έγκλημα. Τόσο γιατί αποτελεί μέγιστη σπατάλη των περιορισμένων υδάτινων πόρων της χώρας (είναι εξωφρενικό να έχουμε τόσο μεγάλες καλλιέργειες ενός φυτού που είναι τόσο υδροβόρο- άλλο Νείλος, Γάγγης και Μισσισσιπής και άλλο Πηνειός!), όσο γιατί η εντατική καλλιέργειά του συνεπάγεται τεράστιες ποσότητες φυτοφαρμάκων και λιπασμάτων, που έχουν ήδη κάνει τοξικό το έδαφος του Θεσσαλικού κάμπου σε μεγάλο βάθος. Ενδεικτική αυτή η ανατριχιαστική αναφορά (από το BBC Greek, εδώ στο εσωτερικό τα ΜΜΕ ασχολούνται με το φέιμ στόρυ και το τι είπε ο Σουφλιάς).
Η μικρής κλίμακας και υψηλής ποιότητας βιολογική γεωργία και η προτεραιότητα στην κάλυψη των τοπικών αναγκών ίσως να είναι το μόνο που θα σώσει την Ελληνική γεωργία και θα ανεβάσει σε αξιοπρεπή επίπεδα τα εισοδήματα των αγροτών. Αντί γι' αυτό επιμένουμε σε καπνά και βαμβάκια - και δεν υπάρχει καμιά προσπάθεια απεμπλοκής από την λογική της μεγιστοποίησης της επιδότησης ακόμα, παρά το γεγονός ότι είναι σχεδόν βέβαιο ότι σε μεγάλο βαθμό το υπάρχον μοντέλο των Ευρωπαϊκών επιδοτήσεων θα εκλείψει σχετικά σύντομα.
Το θέμα των γεωργικών επιδοτήσεων και της αναδιάρθρωσης της γεωργίας στην Ελλάδα, ξεπερνάει τα στενά γεωγραφικά μας όρια - υποτίθεται ότι με τις επιδοτήσεις π.χ. η ΕΕ βλάπτει την εμπορευσιμότητα των προϊόντων που παράγονται στον τρίτο κόσμο. Μια ευρύτερη συζήτηση είναι πια απαραίτητη.
Αξίζει να παραπέμψω σε δύο κείμενα του Γιώργου Κολέμπα, το ένα με τίτλο Γεωργία και Παγκοσμιοποίηση (1998) και Ελληνική Γεωργία και Παγκοσμιοποίηση (2001), καθώς και στο κείμενο Food Sovereignty και Αγροτική Πολιτική του Γιάννη Τόλιου.
Επίσης στα Αγγλικά δείτε την καταγγελία της ανθρωπιστικής οργάνωσης Oxfam για την Ευρωπαϊκή Κοινή Αγροτική Πολιτική, και ένα ενδιαφέρον άρθρο της Herald Tribune με τίτλο "Small Farmers Seen Gaining Little from Subsidies", (σχεδόν όλοι οι Έλληνες αγρότες θεωρούνται "μικροί" με τα Ευρωπαϊκά δεδομένα) - ανάλογα πράγματα λέει και ο Devinder Sharma, από μια Ινδική σκοπιά.
Σχόλια
Διάβαζα κάπου ότι η μέση έκταση ανά παραγωγό είναι 100 στρέμματα στην Θεσσαλία και 4000 στρέμματα στις ΗΠΑ. Για να γίνει παραγωγικό το βαμβάκι χρειάζετε καταστροφή του περιβάλλοντος +
α) ή επιστροφή στα τσιφλίκια.
β) ή μισθούς Ινδίας για τους παραγωγούς.
Και στην αμερική έχουν αδειάσει υπόγειες λίμνες στο Midwest γιατί τραβάνε πολύ νερό.
Συμφωνώ και με τα σχετικά με την κάλυψη των media και έχω αιδιάσει από την στάση των κομμάτων που μόνο τις ψήφους μετράνε.
sigoura kapou exete volepsei ton kolo sas poli pithano sto dimosio kai plironeste me ton idrota ton agroton ,
ti na kaliergisoyme re papares ?
akomi den katalavate oti i oikonomia tis elladas stirizete stous agrotes ?
an kati den to gnorizete na min grafete malakies , papares
agrotis
έστω και με καθυστέρηση 4 χρόνων θά 'θελα να σού πω ότι δεν ξέρω πώς τα πας με τις άλλες καλλιέργειες αλλά στην υβρεοκαλλιέργεια και την μπουρδοκαλλιέργεια σκίζεις!
Όσο για το ότι η Ελληνική Οικονομία στηρίζεται στους αγρότες, άσε καλλίτερα...
Και διάβαζε λίγο περισσότερο.
Μόνο οι πολιτικάντηδες στηρίζονται στην υποκλοπή των ψήφων των αγροτών, όχι η Ελλ. Οικ.
αγάπη - αφοπλισμός - ειρήνη
Ναπολέων