Άλλα λέμε, άλλα καταλαβαίνουμε...

Η χθεσινή Ελευθεροτυπία φιλοξενούσε συνέντευξη του Αμερικάνου πολιτικού φιλόσοφου Μπέντζαμιν Μπάρμπερ στον Γιάννη Τριανταφύλλου. Η συνέντευξη ξεκίνησε με ένα διπλό οφσάιντ:

Πριν από λίγους μήνες, είχαμε καλεσμένο τον Νόαμ Τσόμσκι στην Ελλάδα. Αναφερόμενος στις αμερικανικές εκλογές είπε ότι οι πολίτες της Αμερικής έχουν να διαλέξουν ανάμεσα σε δύο υποψηφίους που ουσιαστικά είναι το ίδιο πράγμα: είναι πλούσιοι, διάσημοι, σπούδασαν στο Γέιλ κ.λπ. Κι ότι είτε ο ένας εκλεγεί πρόεδρος στις 2 Νοεμβρίου είτε ο άλλος, δεν θα υπάρξει για τον αμερικανικό λαό καμία ουσιαστική διαφορά. Συμφωνείτε μαζί του;

* «Οχι. Αυτή είναι μια ναΐφ και πολιτικά καταστροφική άποψη που υποστηρίζουν κάποιοι Αμερικανοί, όπως ο Νόαμ Τσόμσκι και ο Ραλφ Νέιντερ, και την οποία θεωρώ επικίνδυνη. Υπάρχουν ξεκάθαρες διαφορές μεταξύ των Ρεπουμπλικανών και των Δημοκρατικών γενικά, αλλά και του προέδρου Μπους και του γερουσιαστή Κέρι, ειδικότερα. Κι αυτές οι διαφορές έχουν να κάνουν με την εσωτερική πολιτική, την οικονομία, τη δικαιοσύνη αλλά, κυρίως, με τον τρόπο που η Αμερική ορίζει τον εαυτό της και τη θέση της στον κόσμο».

**Δηλαδή, διαφωνείτε με τον Τσόμσκι....

* «Ριζικά. Κοιτάξτε, είναι εύκολο να είσαι Αμερικανός και όταν σε καλούν στην Αθήνα να λες: "Είτε Μπους είτε Κέρι είναι το ίδιο, δεν έχει διαφορά". Αλλά να ζεις στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη ή τη Βοστόνη και να λες ότι δεν υπάρχει διαφορά όταν η σύνθεση του Ανώτατου Δικαστηρίου των ΗΠΑ έχει άμεση σχέση με το ποιος θα είναι ο επόμενος πρόεδρος και όταν το Ανώτατο Δικαστήριο αποφασίζει για τα πάντα, από την πολιτική για τον ρατσισμό, την οικονομία, τις ατομικές ελευθερίες, ακόμη και για την εξωτερική πολιτική ή και τις εξουσίες του προέδρου των ΗΠΑ, τότε αυτή η ισοπεδωτική τοποθέτηση είναι σαφέστατα επικίνδυνη. Εχουμε δύο υποψηφίους που πρεσβεύουν μια διαφορετική πολιτική: ο πρόεδρος Μπους μια πολιτική μονομέρειας και απομονωτισμού, ενώ ο γερουσιαστής Κέρι μαι πολιτική συνεργασίας με την Ευρώπη και τους υπόλοιπους λαούς. Δεν μπορεί ένας ψηφοφόρος να αγνοήσει αυτή την παράμετρο».

Δεν θα μπω στο ζήτημα των διαφορών μεταξύ Κέρρυ και Μπους (υπάρχουν αλλά είναι δυσδιάκριτες σε πολλά σημεία, κάντε και το τεστ να δείτε!) Αλλά Ο Τσόμσκυ όπως έχω σημειώσει στο Αγγλικό Ιστολόγιο έχει ταχθεί σαφώς υπέρ του Κέρρυ, στη λογική ότι οι μικρές διαφορές φέρνουν καμιά φορά μεγάλα αποτελέσματα - και μάλιστα τα είχε πει πρόσφατα και στον Νέιντερ!) Εξακολουθώ πάντως να επιμένω ότι Δημοκρατικοί και Ρεπουμπλικάνοι είναι οι δύο παρατάξεις του Αμερικάνικου Επιχειρηματικού κόσμου: ο κακός μπάτσος και ο καλός μπάτσος. Στο Βιετνάμ ενέπλεξε τις ΗΠΑ ο υπερ-δημοκρατικός Κέννεντυ, ο οποίος ήταν και αυτός που πήγε να εισβάλει στην Κούβα...

Να υπενθυμίσω άλλωστε, ότι τη Σερβία Δημοκρατικός Πρόεδρος την έκανε λαμπόγυαλο και το εργοστάσιο με τις ασπιρίνες στο Σουδάν Δημοκρατικός το βομβάρδισε. Επίσης να υπενθυμίσω ότι ήταν Δημοκρατική η υπουργός εξωτερικών που έλεγε ότι το τίμημα των 500.000 νεκρών παιδιών από τις κυρώσεις στο Ιράκ, ήταν λογικό για να αντιμετωπιστεί το (αφοπλισμένο όπως γνωρίζουμε πια) Ιράκ.