Η διάσταση του εικονογραφημένου

Όπως είχα τάξει, αναρτώ ένα κείμενο του Περικλή του Δεληολάνη, με τίτλο "η Διάσταση του Εικονογραφημένου", για το εικονογραφημένο (τα "κόμικς"), το σινεμά και την σχέση τους εντέλει με το μυθιστόρημα. Είναι ένα κείμενο που είχε δημοσιευθέι στη Βαβέλ το 1985, την εποχή που δεινόσαυροι αλώνιζαν στους δρόμους και το κλίμα στην χώρα ήταν άλλο (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ο Περικλής ήταν 21 ετών τότε. Ένα κείμενο γραμμένο πολύ πριν την, εδώ και κάποια χρόνια, απελπισμένη οικειοποίηση (ή λεηλάτηση αν προτιμάτε) του κόμικ από το σινεμά. Παραθέτω εδώ την καταληκτική παράγραφο:

Το εικονογραφημένο, στο δρόμο πια της ωριμότητας, δεν αποσιωπά τη γενεαλογία του παρά τη σκαλίζει και ετοιμάζεται να την εκθέσει σε άπλετο φως αλλάζοντας την ελευθερία του. Έτσι κι αλλιώς οι μεγάλες παραδόσεις της γραφής και της εικόνας ακολουθούν τους δικούς τους δρόμους. Εγκαταλείπουν στο εικονογραφημένο τη νεοαποκτημένη του ταυτότητα, ακόμη σαθρή και αμφίβολη. Η λογοτεχνία, καθώς συσπειρώνεται γύρω από εκλεκτικές προσεγγίσεις του όντος, εγκαταλείπει την παράδοση του διηγημένου και στρέφεται προς τον εαυτό της. Παραχωρεί στο εικονογραφημένο τούτο το προνόμιο και μια βαριά κληρονομιά. Αυτή του μυθιστορήματος, μια και η ίδια διστάζει πια να την καλύψει. «Το σινεμά πρέπει να ζήσει, αλλιώς η ανάγκη για ιστορίες θα εξαφανιστεί». Όλα τότε κινδυνεύουν να εξαφανιστούν μέσα σ' ένα αδυσώπητο ενεστώτα. Απειλή; Τέλος (του μύθου και του κινηματογράφου). Και του κειμένου φυσικά