Αν ήταν τόσο εύκολο να ελεχθεί ο λόγος στο διαδίκτυο δεν θα υπήρχαν Κινέζοι αντικαθεστωτικοί μπλόγκερ


Εκεί που καθόμουν και έγραφα το υπερμέγεθες πόνημά μου περί Κοσόβου, και καθώς ο κόσμος χανόταν γενικά, υπέπεσε στο οπτικό μου πεδίο οχετός, από όπου έσκασε μύτη βαρκούλα που αρμένιζε και υποδύονταν την κανονιοφόρο. Μιλώ για την περίπτωση του press-gr, ιστολόγιο το οποίο μόνο περιστασιακότατα διάβαζα μετά από ελάχιστο δειγματισμό του επιπέδου των (ανώνυμων κυρίως) σχολίων του (μαθαίνεις περισσότερα για ένα μπλογκ από τους σχολιαστές του από ότι από τους ιδιοκτήτες του - γι' αυτό δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω το 99% των σχολιαστών σε αυτό το μπλογκ που με βγάζουν ασπροπρόσωπο), καθώς είδα όλη την νεοελληνική (και δημοσιογραφική υποθέτω) κοινωνιοπαθολογία και μικροτσουτσουνιά να παρελαύνει. Εγώ το χέρι μου στην φωτιά για το ποιος εκβιάζει ή δεν εκβιάζει ποιον "μέσω μπλογκ" δεν βάζω, δεν έχω καμία διάθεση να μιλήσω για πράγματα που δεν ξέρω και παρότι δεν κατάλαβα από πού ως πού το google έδωσε IP χρήστη, έτσι, στον πρώτο ξένο εισαγγελέα που του τη ζήτησε, ίσως να μάθουμε αργότερα. Σημειώνω πάντως ότι εκφράζουν την φρίκη τους σήμερα εκείνοι που έτρεχαν να το διαβάσουν.

Δεν νιώθω καμία ανάγκη λοιπόν να απολογηθώ ή να υπερασπίσω καν το ιστολογείν, παρά τα όσα διασκεδαστικά (και μερικά καλά πρέπει να πω) λέγονται στα κανάλια σχετικά, κυρίως γιατί δεν έχουν καμία σημασία από μόνα τους. Οι καλοπροαίρετες προσπάθειες υπεράσπισής του π.χ από τον Νίκο του Nylon, με βρίσκουν αντίθετο γιατί προτάσεις του τύπου "Τα blogs είναι [προσθέστε καθολικό χαρακτηρισμό εδώ]" δεν θεωρώ πως έχουν νόημα, είτε για θετικές κρίσεις πρόκειται είτε για αρνητικές. Άλλωστε τα blogs είναι εν δυνάμει και εργαλεία εκβίασης και διακίνησης πορνογραφίας (όπως ακριβώς και τα έντυπα δηλαδή), υποχείρια συμφερόντων και μυστικές υπαλληλικές πρωτοβουλίες παραγόντων του δημόσιου βίου, γκρίζες διαφημιστικές ζώνες και προφανώς εργαλεία του σατανά. Αλλά εν δυνάμει το στυλό στην τσέπη μου είναι φονικό όπλο, χωρίς να προκύπτει εκ του γεγονότος αυτού η ανάγκη να δημιουργήσουμε νομικό πλαίσιο για να προστατέψουμε την κοινωνία από τα επικίνδυνα στυλό.

Έχουν γραφτεί τρία-τέσσερα κείμενα για την όλη υπόθεση (πολύ περισσότερα προφανώς αλλά αυτά είδα και αυτά μου έμειναν) τα οποία αξίζει να διαβάσει κανείς γιατί διατυπώνουν τα ουσιαστικά της υπόθεσης: του neTpen, του Αστέρη, του Old-Boy και του Γιώργου στο Reality-Tape, ένα ποστ που θα πρέπει να διαβαστεί από όλους τους τηλεδημοσιογράφους που οργανώνουν τηλεπαράθυρα για το θέμα (σιγά το θέμα δηλαδή καθεαυτό, που κατά τα κανάλια είναι σημαντικότερο από τις εξελίξεις στο Κόσοβο, την Siemens, την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, το ασφαλίστικό κτλ) αλλά και από τους υποψήφιους νομοθέτες.

Πολύ σημαντικότερο θέμα από το αν κάποιος εκβίασε κάποιον άλλο (ως προς το δημόσιο συμφέρον), είναι η προετοιμαζόμενη αντίδραση της κυβέρνησης, όπως την αναφέρει ο Ελεύθερος Τύπος (και επιβεβαιώνει ο Ματθαίος), καθώς είναι της ιδίας σχολής με την απαγόρευση όλων των ηλεκτρονικών παιχνιδιών προκειμένου να μην παίζονται φρουτάκια, σχολή νομοθεσίας που εξασφάλισε μια περίοδο την διεθνή γελοιοποίηση της χώρας. Αντιγράφω:

Πρώτον, οι διαχειριστές των blogs ενημερωτικού χαρακτήρα θα έχουν την ευθύνη να αναγράφουν στην κεντρική ιστοσελίδα τον κατά νόμο υπεύθυνο του blog.

Δεύτερον, το νομοσχέδιο επιφυλάσσει στα αδικήματα που τελούνται μέσω των blogs προβλέψεις ανάλογες με αυτές του νόμου περί Τύπου.

Τρίτον, διευκολύνεται η πρόσβαση των διωκτικών αρχών στα ηλεκτρονικά ίχνη ώστε να αποκαλύπτεται με πιο γρήγορες διαδικασίες ο υπεύθυνος μιας συκοφαντικής ή εκβιαστικής δημοσίευσης.

Τέταρτον, το ΕΣΡ αποκτά δικαίωμα παρέμβασης σε περίπτωση που οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες ή το audio και video υλικό που αναρτάται σε κάποιο blog δημιουργούν ζητήματα που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του.


Πρόκειται για μέτρα που θα μας φέρουν στο αξιοζήλευτο επίπεδο χωρών όπως η Βιρμανία, η Κίνα και το Ιράν στην αντιμετώπιση των μπλογκερ, αν και κάτι δηλώσεις του Ρουσόπουλου που άκουσα μου δημιουργούν την εντύπωση πως πιθανόν να είμαστε το ινδικό χοιρίδιο που θα δοκιμάσει πρώτο την περιστολή της διαδικτυακής ελευθερίας της έκφρασης σε όλη την ΕΕ ("Η κυβέρνηση κινείται στη λογική ενσωμάτωσης των σχετικών οδηγιών της ΕΕ για τη λειτουργία του διαδίκτυο") καθώς η Κίνα μοιάζει να αποτελεί το πρότυπο για την Δύση σε ολοένα και περισσότερους τομείς - πέραν του μισθολογικού από ότι φαίνεται.

Δύο λόγια προς το παρόν, σημείο προς σημείο, και επιφυλάσσομαι για την πλήρη διατύπωση της οργής μου εντύπως:

Πρώτον, νόμος που δεν μπορεί να εφαρμοστεί και δεν μπορεί καν να οριστεί καλώς (στο ποιους αφορά π.χ.) καλό θα είναι να μην ψηφίζεται.

Δεύτερον, άλλο το τρόλεϊ, άλλο το βόλεϊ. Ειδικά όταν το τρόλεϊ της Ελληνικής νομοθεσίας περί τύπου τρώει αλλεπάλληλες κλήσεις από το ΕΔΑΔ.

Τρίτον, κάποιος που θέλει να βιοποριστεί από εκβιασμούς ή να διαπράξει κακούργημα έχει ήδη αρκετά τεχνικά εργαλεία στα χέρια του ώστε να μην μπορεί να τον βρει παρά μόνο η NSA, αλλιώς (όπως σημειώνει ο τίτλος του παρόντος) η Κίνα θα είχε γεμάτες της φυλακές της με αντικαθεστωτικούς μπλόγκερ. Αν μάλιστα δεν υπάρξει εταιρική ή δικαστική συνδρομή από το εξωτερικό, γνωρίζω δεκαπεντάχρονους που είναι σε θέση να μην αφήσουν ίχνη τέτοια ώστε να εντοπιστούν από το Σώμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (που θυμίζω στην υπόθεση Φωτίου, αποδείχθηκε ανίκανο να ξεχωρίσει μια τυφλή φόρμα από μια ενεργή)

Τέταρτον, το ΕΣΡ δεν γνωρίζω πώς θα βρει χρόνο για να ασχοληθεί πέραν του Μπομπ Σφουγγαράκη και με άλλα, κάπως πολυπλοκότερα, θέματα, πόσο μάλλον που είναι δύσκολο το youtube να του αναγνωρίσει δικαιοδοσία. (Εδώ η σύγκριση θα πρέπει να γίνεται με το Πακιστάν)


Τρία ακόμα βασικά θέματα:

1. Δεν είμαι σίγουρος τι είναι "ενημερωτικό μπλογκ", εγώ σίγουρα δεν έχω τέτοιο πάντως, μια και δεν "ενημερώνω" αλλά κάνω αγκιτ-προπ με στόχο την εγκαθίδρυση μπολιβαριανού τύπου δημοκρατίας στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας τα ήδη δημοσιευμένα στον αστικό και μη τύπο. Στην διαδικασία προσπαθώ να διατηρήσω την αξιοπρέπεια του ψευδωνύμου μου, περισσότερο και από εκείνη του ονόματός μου (το οποίο το μαθαίνει κανείς μέσω απλού email). Δεν δέχομαι καμία συζήτηση επ'αυτού και θα χαρώ να σταλεί αίτημα αποκάλυψης της ταυτότητάς μου στον Blogger από την κυβέρνηση, μια και αν κάνει τέτοιου είδους πατάτα το Google, θα το καταπιεί η οργή του παγκόσμιου διαδικτύου. (Αντίθετα ανησυχώ τα μάλα για την γενίκευση του "σημείου ένα" πέραν των ιστολογίων και σε άλλου είδους σάιτ, καθώς ο προφανής στόχος θα είναι το indymedia).

2. Η δημοσίευση του ονόματος του "νομικού υπεύθυνου", θα οδηγήσει προφανώς σε περισσότερες δίκες. Δίκες που θα κινηθούν από δικομανείς (πεδίο δόξης λαμπρόν) ή ανθρώπους που μπερδεύουν την κριτική με την δυσφήμηση, πολιτικούς αντιπάλους που θα θεωρήσουν επίδικη την κρίση του γράφοντος περί της σεξουαλικότητας του Μεγαλέξανδρου, και ανθρώπους που το μόνο που θα επιδιώξουν είναι η γνωστοποίηση του ονόματος του μπλόγκερ για να ξεκαθαρίσουν τις διαφωνίες μαζί του ή μαζί της με τρόπο πέραν του δικαστικού, αν με εννοείτε. Όλα αυτά θα δράσουν προφανώς αποτρεπτικά για την ελευθερία της έκφρασης μέσω του διαδικτύου.

3. Μου προξενεί κατάπληξη που ο μόνος τρόπος για να επιδιωχθεί η ανακάλυψη των φερόμενων ως εκβιαστών ήταν η επιδίωξη ηλεκτρονικής ταυτοποίησης (μέσω IP;) των διαχειριστών του (ή και των σχολιαστών του) την στιγμή που υπάρχει (υποτίθεται) email με ξεκάθαρα εκβιαστικό μήνυμα, για το οποίο δεν καταλαβαίνω πώς και δεν ζητήθηκε η ταυτοποίηση του IP του ιδιοκτήτη του - και με δεδομένο ότι το μπλογκ ήταν παρεμπίπτον και δευτερεύον στοιχείο στον εκβιασμό, αφού ο εκβιαστής θα μπορούσε να πιαστεί πολύ πιο σίγουρα, με τους τρόπους που πιάνονται όλοι οι εκβιαστές στις αστυνομικές ταινίες (παρακολούθηση και ενέδρα, σημαδεμένα χαρτονομίσματα κοκ). Αυτό με οδηγεί στην εικασία (μέχρι να μάθουμε περισσότερα) ότι οι αρχές δευτερευόντως ενδιαφέρονταν για την αποκάλυψη του κακουργήματος (που δεν θα με εξέπληττε και πολύ αν ήταν και στημένο από κάποιον) και πρωτευόντως ενδιαφέρονταν για την δίωξη των δυσφημίσεων, για τις οποίες (αν έχω καταλάβει καλά τα όσα γράφει ο e-lawyer) δεν στοιχειοθετείται καν η άρση απορρήτου, πόσο μάλλον δεν είναι εφικτή η δικαστική συνδρομή από τις ΗΠΑ (και η συνεργασία από το Google).

Τέλος εδώ, και επιφυλάσσομαι για περισσότερα και σκληρότερα εντύπως ενώ παρακολουθώ τις ιδέες περί κινητοποιήσεων εκ του σύνεγγυς - επιστρέφω δε στο μακρύ και βαρύ κείμενο που έγραφα για το Κόσοβο, μια και τα κανάλια έχουν βρει άλλο θέμα και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τέτοια εξωτικά, και λέω να καλύψω με τις μικρές μου δυνάμεις το (δυσαναπλήρωτο δίχως άλλο) κενό στην πληροφόρηση (οπότε θα μπορούν να με συλλάβουν ως ενημερωτικό μπλογκ)...

Σχόλια

Ο χρήστης π2 είπε…
Δεν εκπλήσσομαι που συμφωνώ μέχρι κεραίας. (Εάν η αυτοπροβολή απλού σχολιαστή δεν εμπίπτει και αυτή στα δεινά της μπλογκόσφαιρας που θ' αντιμετωπίσει το επικείμενο νέο νομοσχέδιο, έγραψα κι εγώ παρόμοια πράγματα.
Ο χρήστης S G είπε…
Ταλω, ωραιο κειμενο συνοψισες μια χαρα τις σοβαρες θεσεις που εχουν ακουστει. Να πω μονο οτι το "υπευθυνος κατα τον νομο" δεν θα το φοβομασταν σε μια σοβαρη πολιτεια. Ειμαι υπευθυνος για τις πραξεις μου και δεν φοβαμαι κανεναν γιατι ξερω οτι δεν κανω κατι παρανομο. Αυτα ομως επειδη ειμαι στις ΗΠΑ :-) Με τα ελληνικα δικαστηρια αν μπλεξεις, το κοστος ειναι μεγαλο εισαι δεν εισαι αθωος. δυστυχως...
Ο χρήστης Rodia είπε…
Θερμα συγχαρητηρια. Ενημερωτικον και καυστικοτατον ποστιον!
Μονο που διαφερει η σκεψη μου στην παρομοιωση: εγραψα οτι "προκειται για ντεσεβω που ονειρευτηκε πως ειναι πορσε"!
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Τον Ρουσόπουλο, τον θυμάμαι σαν σοβαρό δημοσιογράφο με βαρύτητα και σαφήνεια στον λόγο και τα ρεπορτάζ του. Ενας πολύ καλός επαγγελματίας των ΜΜΕ, δηλαδή.
Τωρα συμμετέχοντας στον κατήφορο της επίσημης εξουσίας, χάνω τον αυτοσεβασμό μου που τον ξεχώρισα ως θετικό πρότυπο κάποτε. Λυπάμαι και θυμίζω ότι οι νόμοΙ ίσως αλλάζουν τους τύπους, όχι πάντως την ουσία.
Πάλι διασυρμό ετοιμάζουν που αφορά αυτούς και μας δυστυχώς.
Αποβλακώνει η εξουσία, το πιστεύω πλέον παιδιά. vak.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Συμφωνώ με τα περισσότερα , ως συνήθως.
Η προσωπικότητα του ανθρώπου επηρεάζεται και από τις λαμβάνουσες πληροφορίες. Εφόσον οι πληροφορίες παρουσιάζονται ως γεγονότα, κάποιος θα πρέπει να έχει την ευθύνη της αναφοράς τους, διαφορετικά μπορεί να ενταχθούν στο περιβάλλον της στοχευμένης προπαγάνδας , στοιχείο για το οποίο κατηγορούμε ή είμαστε επιφυλακτικοί για τα ιδιωτικά ΜΜΕ. Πιστεύω ότι ο κάθε αναγνώστης ή ακροατής που ψάχνει την ενημέρωση και δεν είναι μέσα ή παρόςν στα γεγονότα, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΤΑΙ από τη διάδοση ανακριβιών ή σκόπιμων ειδήσεων και νέων. Διαφορετικά η ενημέρωση του πολίτη στηρίζεται σε κουτσομπολιά που επαναλαμβανόμενα αντιμετωπίζονται πλέον ως επιβεβαιωμένα γεγονότα. Αυτός είναι ο υπαρκτός κίνδυνος που με τρελαίνει μέσα στην αμφιβολία μου αν το "γεγονός" που διαβάζω είναι όντως γεγονός ή παραπληροφόρηση. Όποιος λοιπόν θέτει πληροφορία σε κυκλοφορία, ως ΓΕΓΟΝΟΣ, θα πρέπει να έχει και την ευθύνη της υποστηρίξεώς της. Διαφορετικά ας την κυκλοφορεί ως άποψη ΤΟΥ , ως ιδέα ΤΟΥ , ως υπόθεσή ΤΟΥ προκειμένου να υπόκειται στη κρίση μας, στην αποδοχή ή απόρριψή της. Το "κάπου πήγα, κάτι είδα, κάτι άκουσα" να παρουσιάζεται ως γεγονός, αποτελεί μεθοδολογία αυτών που οι bloggers προσπαθούν να απορρίψουν.
Ήδη είναι αργά για τον περιβόητο κώδικα δεοντολογίας για όλους όσους μεταφέρουν ειδήσεις, για να προστατευθεί η ψυχολογική και πνευματική μας ευστάθεια.
kostasD
Ο χρήστης Niemandsrose είπε…
Εξαιρετικά εύστοχο και ψύχραιμο κείμενο. Από τα καλύτερα που έχω διαβάσει για το θέμα.
Συμμερίζομαι όμως και την ένσταση του dkamen στο buzz reality σε ό,τι αφορά στους Κινέζους.
Δεν είναι όμως μόνο ποσοτικό το θέμα στη σύγκριση με Κίνα αλλά έχει να κάνει με τις ανάγκες για αντικαθεστωτική έκφραση που προκαλεί ένα τέτοιο καθεστώς. Στη δημοκρατική Ελλάδα, αν ισχύσουν οι περιορισμοί, θα το σκεφτώ δύο φορές να εκφράσω πχ αντιεξουσιαστικές θέσεις γιατί η ελληνική και διεθνής κοινή γνώμη θα είναι ακριβώς λόγω του υποτιθέμενου δημοκρατικού πολιτεύματος λιγότερο πρόθυμη να δεχτεί αντικαθεστωτικές απόψεις. Είναι θέμα tolerance.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Θυμοῦμαι τὴν δεκαετία τοῦ ᾿90, ὅταν μετεῖχα στὴν διαδικτυακὴ λίστα συζητήσεων hellas. Ὅλοι γράφαμε μὲ ὄνομα καὶ ἐπώνυμο, συνήθως ἀπὸ τὸν πανεπιστημιακό μας λογαριασμό, μεταπτυχιακοὶ σπουδαστὲς οἱ περισσότεροι, ἀρκετοὶ διδάκτορες, οἱ περισσότεροι ἀπὸ πανεπιστήμια τοῦ ἐξωτερικοῦ. Ὁμηρικὲς μάχες, ἀλλὰ καὶ ὑψηλοῦ ἐπιπέδου συζητήσεις, ἀλλὰ καὶ καφενειακές, καί... χαμαιτυπείου ἀκόμη· τίποτε δὲν ἔλειπε, οὔτε οἱ ὕβρεις καὶ τὰ αἴσχη καὶ οἱ προσωπικὲς ἐπιθέσεις, οὔτε κἂν τὰ καρφώματα ἀπὸ κάποιους στοὺς advisors γιὰ νὰ κοποῦν πανεπιστημιακοὶ λογαριασμοί! Ἀλλά, παρὰ τὰ ἀρνητικά, καὶ τὶ δὲν εἴχαμε καταφέρει! Ὄχι μόνον ἀμπελοφιλοσοφίες, ἀλλὰ καὶ πρωτοβουλίες, διεθνεῖς ἐκστρατεῖες γιὰ τὰ ἐθνικά μας θέματα («Fax them!», ἡ θρυλικὴ φράσι τοῦ Στράτου Σαφιολέα ποὺ κινητοποιοῦσε ὅλους τοὺς ὁμογενεῖς στὰ πανεπιστήμια!), ὅμως, ὅλοι ἐπώνυμοι, οὐδεὶς διενοεῖτο νά... κρύβεται, γιὰ νὰ μὴν βλέπει ἡ μαμά του καὶ ὁ συνάδελφος στὸ γραφεῖο τὶ γράφει! Ἐκεῖνες ἦταν πρωτοβουλίες πολιτῶν, κάτι ποὺ μόνον τὸ Ἀντίβαρο τοῦ Ἀνδρέα Σταλίδη πέτυχε σήμερα σὲ τέτοιο βαθμό (φυσικὰ ἐπωνύμως).

Αὐτὰ τὸ 199τόσο. Καὶ τώρα, κάποιοι ποὺ ἀνακάλυψαν τὸ Διαδίκτυο ἐν ἔτει 2007, ἀνεβαίνουν στὸ καλάμι καὶ δηλώνουν... ἀναμορφωτὲς τῆς κοινωνίας καὶ σταυροφόροι τῆς Δημοκρατίας καὶ διαφωτιστὲς τοῦ λαοῦ, ἐπειδὴ γράφουν ἀνώνυμο σαχλοκουτσομπολιό, κοινοτυπίες καὶ τσόντα! Κόψτε κάτι παῖδες! Αὐτὸ εἶναι ἡ «νέα ἐποχὴ τοῦ Διαδικτύου»; Ἐγὼ νοσταλγῶ τὰ newsgroups καὶ τὶς mailing lists τῆς δεκαετίας τοῦ ᾿90! Ἐὰν ἡ ἔννοια «ἐλευθερία τοῦ λόγου» ἔχει ξεπέσει τόσο ὥστε νὰ σημαίνει μόνον «δυνατότητα ἀνωνυμίας», τί νὰ πῶ. Ὄχι ὅτι εἶναι κακὸ νὰ ὑπάρχει δυνατότης ἀνωνυμίας. Χρειάζεται καὶ αὐτό (καὶ ὄχι χάριν παρανομίας, ἀλλὰ διακριτικότητος). Ἀλλά, ἐλευθερία καὶ δημοκρατία σημαίνει κάτι πολὺ περισσότερο. Σημαίνει δυνατότης νὰ μιλοῦμε ὅλοι ἐλεύθερα χωρὶς νὰ ἔχουμε ἀνάγκη νὰ κρυβόμαστε. Ὄχι μόνο νὰ μπορῇς νὰ τὰ πῇς ἀνωνύμως, ἀλλά, ἀκόμη περισσότερο, νὰ μπορῇς νὰ πῇς τὰ ἴδια καὶ πολὺ περισσότερα ἐπωνύμως. Νὰ σηκωνόμαστε μὲ παρρησία στὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου, καὶ στὸ ἐρώτημα «τίς βούλεται ἀγορεύειν;» νὰ ἀπαντοῦμε «ἐγώ». Καὶ ἡ φωνή μας (λόγος ελεύθερος ποὺ προϋποθέτει ἐλευθερία τῆς σκέψεως) νὰ ἀκούγεται μέσα στὸν ἀγῶνα τῶν ἰδεῶν, χωρὶς νὰ χάνεται στὴν παντοκρατορία τοῦ βόθρου (ὁ σηματοθορυβικὸς λόγος στὸν βόθρο τείνει στὸ μηδέν - καὶ τότε ἀκούγεται μόνον, ἐλευθέρως ἢ μή, ὁ λόγος τῆς δουλείας).

Δὲν μοῦ ἀρκεῖ τὸ δικαίωμα τῆς ἀνωνυμίας (ἡ δυνατότης οὔτως ἢ ἄλλως ὑπάρχει στὸ Διαδίκτυο, ἀνεξαρτήτως τῆς θελήσεως τῶν κρατούντων). Ζητῶ τὸ δικαίωμα (μὲ τὴν ἔννοια τῆς δυνατότητος) τῆς ἐπωνυμίας.
Δὲν μοῦ εἶναι ἀρκετὴ ἡ δυνατότης νὰ κολυμπῶ ἀνωνύμως στὰ βοθρολύματα. Ζητῶ νὰ διαλέγομαι ἐλευθέρως στὴν ἐκκλησία τοῦ δήμου.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
...και επιτέλους καιρός είναι τουλάχιστον οι45νταρηδες και 55νταρηδες να δείξουμε στους νεότερους ,πως δεν περιμέναμε να γίνει νόμιμο για να ξεκινήσουμε να γράφουμε εφημερίδες τοίχων ή να μιλάμε ανοιχτά σε συνελεύσεις όπου υπήρχαν αρκετά μάτια και αυτιά χαφιέδων στα χρόνια της δικτατορίας και της μεταπολίτευσης .Το δικαίωμα της γνώμης πάντοτε το κυνηγούσαν ,γιατί το φοβόταν όταν δεν μπορούσαν να το ελέγξουν.Γιατί να βγούμε στα συμβατικα ΜΜΕ να υπερασπιστούμε το αυτονόητο ;Για να δίνουμε νούμερα στην τηλεθέαση και στις ημερήσιες κυκλοφορίες;Ας μας βρουν κι ας μας συλλάβουν.Το νέο "ιδιώνυμο" περιμένει τους πολιτικούς του κρατούμενους .Αν τους βαστάει ας μας ξανακάνουν αγωνιστές ,διαφωτιστές και μπροστάρηδες.Πριν την επανάσταση η διαφώτιση.Αν νοιαζόμαστε πραγματικά για το μέλλον των παιδιών μας κι όχι για το "βόλεμα" τους στις απατηλές ευκαιρίες του συστήματος που κοιμίζουν ή το χειρότερο κατευθύνουν τις σκέψεις και τις αντιδράσεις της νεολαίας κατά τα συμφέροντά τους.Εμπρός χρυσές εφεδρείες των ακαπέλωτων πολιτικών αγώνων ,τώρα είναι ο καιρός.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Εξαιρετικό άρθρο. Douze points που λένε και εις τα Παρίσια. :)
[Πειράζει να το αναδημοσιεύσω;]

Αγαπητέ κ. Φ.Μ.,
Είναι ευχής έργο το να μπορεί κανείς να μιλήσει ελεύθερα για τα πάντα. Μόνο που είναι κάπως ρομαντική αντίληψη των πραγμάτων.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα (και ειδικά στην επαρχία) η επωνυμία είναι άθλημα κυρίως για δημοσίους υπαλλήλους και κάποιους επιχειρηματίες. Οι υπόλοιποι αναλογίζονται αν θα μπορέσουν να ταϊσουν το παιδί τους την επομένη.

Η μόνη εναλλακτική είναι η σιωπή. Όπως σιωπούν κάποιοι όταν τους κλέβουν τα ένσημα (για να ξαναβρούν δουλειά στην ίδια πόλη).

Είμαι υπέρ του τίμιου αγώνα για τα δίκαια και τις ελευθερίες μας. Όσο αντέχουμε όμως. Δε θα κατακρίνω ποτέ τη συνάδερφό μου που απολύθηκε, επειδή έγραψε τον πόνο της στο blog της ψευδώνυμα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
...εννοείται ότι υπάρχει κοινοκτημοσύνη σε ό,τι μπορεί να αρέσει και να διαδοθεί.Φυσικά και είναι κατανοητό και απολύτως σεβαστό το δικαίωμα της επιλογής ανάμεσα στο "αγώνα"και τη σιωπή .Εκείνο που προσπαθούμε να κάνουμε είναι η αφύπνηση των συνειδήσεων .Η ώρα για δράση είναι απόφαση του καθενός ,ύστερα από υπεύθυνο ζύγιασμα των προσωπικών του αναγκών.Εν τω μεταξύ η ανταλλαγή απόψεων είτε στα ελληνικά είτε στα γαλλικά (voi Rovespiere) μας δυναμώνει και κρατάει την ελπίδα της κοινωνικής δικαιοσύνης άσβεστη.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα πολλά πρόσωπα της ψηφιακής λογοκρισίας

Μετεκλογικά

Βαϊμάρη και αντιφασισμός, μια ιστορική σημείωση