Αν ήταν τόσο εύκολο να ελεχθεί ο λόγος στο διαδίκτυο δεν θα υπήρχαν Κινέζοι αντικαθεστωτικοί μπλόγκερ

Εκεί που καθόμουν και έγραφα το υπερμέγεθες πόνημά μου περί Κοσόβου, και καθώς ο κόσμος χανόταν γενικά, υπέπεσε στο οπτικό μου πεδίο οχετός, από όπου έσκασε μύτη βαρκούλα που αρμένιζε και υποδύονταν την κανονιοφόρο. Μιλώ για την περίπτωση του press-gr, ιστολόγιο το οποίο μόνο περιστασιακότατα διάβαζα μετά από ελάχιστο δειγματισμό του επιπέδου των (ανώνυμων κυρίως) σχολίων του (μαθαίνεις περισσότερα για ένα μπλογκ από τους σχολιαστές του από ότι από τους ιδιοκτήτες του - γι' αυτό δράττομαι της ευκαιρίας να ευχαριστήσω το 99% των σχολιαστών σε αυτό το μπλογκ που με βγάζουν ασπροπρόσωπο), καθώς είδα όλη την νεοελληνική (και δημοσιογραφική υποθέτω) κοινωνιοπαθολογία και μικροτσουτσουνιά να παρελαύνει. Εγώ το χέρι μου στην φωτιά για το ποιος εκβιάζει ή δεν εκβιάζει ποιον "μέσω μπλογκ" δεν βάζω, δεν έχω καμία διάθεση να μιλήσω για πράγματα που δεν ξέρω και παρότι δεν κατάλαβα από πού ως πού το google έδωσε IP χρήστη, έτσι, στον πρώτο ξένο εισαγγελέα που του τη ζήτησε, ίσως να μάθουμε αργότερα. Σημειώνω πάντως ότι εκφράζουν την φρίκη τους σήμερα εκείνοι που έτρεχαν να το διαβάσουν.

Δεν νιώθω καμία ανάγκη λοιπόν να απολογηθώ ή να υπερασπίσω καν το ιστολογείν, παρά τα όσα διασκεδαστικά (και μερικά καλά πρέπει να πω) λέγονται στα κανάλια σχετικά, κυρίως γιατί δεν έχουν καμία σημασία από μόνα τους. Οι καλοπροαίρετες προσπάθειες υπεράσπισής του π.χ από τον Νίκο του Nylon, με βρίσκουν αντίθετο γιατί προτάσεις του τύπου "Τα blogs είναι [προσθέστε καθολικό χαρακτηρισμό εδώ]" δεν θεωρώ πως έχουν νόημα, είτε για θετικές κρίσεις πρόκειται είτε για αρνητικές. Άλλωστε τα blogs είναι εν δυνάμει και εργαλεία εκβίασης και διακίνησης πορνογραφίας (όπως ακριβώς και τα έντυπα δηλαδή), υποχείρια συμφερόντων και μυστικές υπαλληλικές πρωτοβουλίες παραγόντων του δημόσιου βίου, γκρίζες διαφημιστικές ζώνες και προφανώς εργαλεία του σατανά. Αλλά εν δυνάμει το στυλό στην τσέπη μου είναι φονικό όπλο, χωρίς να προκύπτει εκ του γεγονότος αυτού η ανάγκη να δημιουργήσουμε νομικό πλαίσιο για να προστατέψουμε την κοινωνία από τα επικίνδυνα στυλό.

Έχουν γραφτεί τρία-τέσσερα κείμενα για την όλη υπόθεση (πολύ περισσότερα προφανώς αλλά αυτά είδα και αυτά μου έμειναν) τα οποία αξίζει να διαβάσει κανείς γιατί διατυπώνουν τα ουσιαστικά της υπόθεσης: του neTpen, του Αστέρη, του Old-Boy και του Γιώργου στο Reality-Tape, ένα ποστ που θα πρέπει να διαβαστεί από όλους τους τηλεδημοσιογράφους που οργανώνουν τηλεπαράθυρα για το θέμα (σιγά το θέμα δηλαδή καθεαυτό, που κατά τα κανάλια είναι σημαντικότερο από τις εξελίξεις στο Κόσοβο, την Siemens, την ιδιωτικοποίηση των λιμανιών, το ασφαλίστικό κτλ) αλλά και από τους υποψήφιους νομοθέτες.

Πολύ σημαντικότερο θέμα από το αν κάποιος εκβίασε κάποιον άλλο (ως προς το δημόσιο συμφέρον), είναι η προετοιμαζόμενη αντίδραση της κυβέρνησης, όπως την αναφέρει ο Ελεύθερος Τύπος (και επιβεβαιώνει ο Ματθαίος), καθώς είναι της ιδίας σχολής με την απαγόρευση όλων των ηλεκτρονικών παιχνιδιών προκειμένου να μην παίζονται φρουτάκια, σχολή νομοθεσίας που εξασφάλισε μια περίοδο την διεθνή γελοιοποίηση της χώρας. Αντιγράφω:

Πρώτον, οι διαχειριστές των blogs ενημερωτικού χαρακτήρα θα έχουν την ευθύνη να αναγράφουν στην κεντρική ιστοσελίδα τον κατά νόμο υπεύθυνο του blog.

Δεύτερον, το νομοσχέδιο επιφυλάσσει στα αδικήματα που τελούνται μέσω των blogs προβλέψεις ανάλογες με αυτές του νόμου περί Τύπου.

Τρίτον, διευκολύνεται η πρόσβαση των διωκτικών αρχών στα ηλεκτρονικά ίχνη ώστε να αποκαλύπτεται με πιο γρήγορες διαδικασίες ο υπεύθυνος μιας συκοφαντικής ή εκβιαστικής δημοσίευσης.

Τέταρτον, το ΕΣΡ αποκτά δικαίωμα παρέμβασης σε περίπτωση που οι χρησιμοποιούμενες φωτογραφίες ή το audio και video υλικό που αναρτάται σε κάποιο blog δημιουργούν ζητήματα που εμπίπτουν στη δικαιοδοσία του.

Πρόκειται για μέτρα που θα μας φέρουν στο αξιοζήλευτο επίπεδο χωρών όπως η Βιρμανία, η Κίνα και το Ιράν στην αντιμετώπιση των μπλογκερ, αν και κάτι δηλώσεις του Ρουσόπουλου που άκουσα μου δημιουργούν την εντύπωση πως πιθανόν να είμαστε το ινδικό χοιρίδιο που θα δοκιμάσει πρώτο την περιστολή της διαδικτυακής ελευθερίας της έκφρασης σε όλη την ΕΕ ("Η κυβέρνηση κινείται στη λογική ενσωμάτωσης των σχετικών οδηγιών της ΕΕ για τη λειτουργία του διαδίκτυο") καθώς η Κίνα μοιάζει να αποτελεί το πρότυπο για την Δύση σε ολοένα και περισσότερους τομείς - πέραν του μισθολογικού από ότι φαίνεται.

Δύο λόγια προς το παρόν, σημείο προς σημείο, και επιφυλάσσομαι για την πλήρη διατύπωση της οργής μου εντύπως:

Πρώτον, νόμος που δεν μπορεί να εφαρμοστεί και δεν μπορεί καν να οριστεί καλώς (στο ποιους αφορά π.χ.) καλό θα είναι να μην ψηφίζεται.

Δεύτερον, άλλο το τρόλεϊ, άλλο το βόλεϊ. Ειδικά όταν το τρόλεϊ της Ελληνικής νομοθεσίας περί τύπου τρώει αλλεπάλληλες κλήσεις από το ΕΔΑΔ.

Τρίτον, κάποιος που θέλει να βιοποριστεί από εκβιασμούς ή να διαπράξει κακούργημα έχει ήδη αρκετά τεχνικά εργαλεία στα χέρια του ώστε να μην μπορεί να τον βρει παρά μόνο η NSA, αλλιώς (όπως σημειώνει ο τίτλος του παρόντος) η Κίνα θα είχε γεμάτες της φυλακές της με αντικαθεστωτικούς μπλόγκερ. Αν μάλιστα δεν υπάρξει εταιρική ή δικαστική συνδρομή από το εξωτερικό, γνωρίζω δεκαπεντάχρονους που είναι σε θέση να μην αφήσουν ίχνη τέτοια ώστε να εντοπιστούν από το Σώμα Δίωξης Ηλεκτρονικού Εγκλήματος (που θυμίζω στην υπόθεση Φωτίου, αποδείχθηκε ανίκανο να ξεχωρίσει μια τυφλή φόρμα από μια ενεργή)

Τέταρτον, το ΕΣΡ δεν γνωρίζω πώς θα βρει χρόνο για να ασχοληθεί πέραν του Μπομπ Σφουγγαράκη και με άλλα, κάπως πολυπλοκότερα, θέματα, πόσο μάλλον που είναι δύσκολο το youtube να του αναγνωρίσει δικαιοδοσία. (Εδώ η σύγκριση θα πρέπει να γίνεται με το Πακιστάν)

Τρία ακόμα βασικά θέματα:

1. Δεν είμαι σίγουρος τι είναι "ενημερωτικό μπλογκ", εγώ σίγουρα δεν έχω τέτοιο πάντως, μια και δεν "ενημερώνω" αλλά κάνω αγκιτ-προπ με στόχο την εγκαθίδρυση μπολιβαριανού τύπου δημοκρατίας στην Ελλάδα, χρησιμοποιώντας τα ήδη δημοσιευμένα στον αστικό και μη τύπο. Στην διαδικασία προσπαθώ να διατηρήσω την αξιοπρέπεια του ψευδωνύμου μου, περισσότερο και από εκείνη του ονόματός μου (το οποίο το μαθαίνει κανείς μέσω απλού email). Δεν δέχομαι καμία συζήτηση επ'αυτού και θα χαρώ να σταλεί αίτημα αποκάλυψης της ταυτότητάς μου στον Blogger από την κυβέρνηση, μια και αν κάνει τέτοιου είδους πατάτα το Google, θα το καταπιεί η οργή του παγκόσμιου διαδικτύου. (Αντίθετα ανησυχώ τα μάλα για την γενίκευση του "σημείου ένα" πέραν των ιστολογίων και σε άλλου είδους σάιτ, καθώς ο προφανής στόχος θα είναι το indymedia).

2. Η δημοσίευση του ονόματος του "νομικού υπεύθυνου", θα οδηγήσει προφανώς σε περισσότερες δίκες. Δίκες που θα κινηθούν από δικομανείς (πεδίο δόξης λαμπρόν) ή ανθρώπους που μπερδεύουν την κριτική με την δυσφήμηση, πολιτικούς αντιπάλους που θα θεωρήσουν επίδικη την κρίση του γράφοντος περί της σεξουαλικότητας του Μεγαλέξανδρου, και ανθρώπους που το μόνο που θα επιδιώξουν είναι η γνωστοποίηση του ονόματος του μπλόγκερ για να ξεκαθαρίσουν τις διαφωνίες μαζί του ή μαζί της με τρόπο πέραν του δικαστικού, αν με εννοείτε. Όλα αυτά θα δράσουν προφανώς αποτρεπτικά για την ελευθερία της έκφρασης μέσω του διαδικτύου.

3. Μου προξενεί κατάπληξη που ο μόνος τρόπος για να επιδιωχθεί η ανακάλυψη των φερόμενων ως εκβιαστών ήταν η επιδίωξη ηλεκτρονικής ταυτοποίησης (μέσω IP;) των διαχειριστών του (ή και των σχολιαστών του) την στιγμή που υπάρχει (υποτίθεται) email με ξεκάθαρα εκβιαστικό μήνυμα, για το οποίο δεν καταλαβαίνω πώς και δεν ζητήθηκε η ταυτοποίηση του IP του ιδιοκτήτη του - και με δεδομένο ότι το μπλογκ ήταν παρεμπίπτον και δευτερεύον στοιχείο στον εκβιασμό, αφού ο εκβιαστής θα μπορούσε να πιαστεί πολύ πιο σίγουρα, με τους τρόπους που πιάνονται όλοι οι εκβιαστές στις αστυνομικές ταινίες (παρακολούθηση και ενέδρα, σημαδεμένα χαρτονομίσματα κοκ). Αυτό με οδηγεί στην εικασία (μέχρι να μάθουμε περισσότερα) ότι οι αρχές δευτερευόντως ενδιαφέρονταν για την αποκάλυψη του κακουργήματος (που δεν θα με εξέπληττε και πολύ αν ήταν και στημένο από κάποιον) και πρωτευόντως ενδιαφέρονταν για την δίωξη των δυσφημίσεων, για τις οποίες (αν έχω καταλάβει καλά τα όσα γράφει ο e-lawyer) δεν στοιχειοθετείται καν η άρση απορρήτου, πόσο μάλλον δεν είναι εφικτή η δικαστική συνδρομή από τις ΗΠΑ (και η συνεργασία από το Google).

Τέλος εδώ, και επιφυλάσσομαι για περισσότερα και σκληρότερα εντύπως ενώ παρακολουθώ τις ιδέες περί κινητοποιήσεων εκ του σύνεγγυς - επιστρέφω δε στο μακρύ και βαρύ κείμενο που έγραφα για το Κόσοβο, μια και τα κανάλια έχουν βρει άλλο θέμα και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τέτοια εξωτικά, και λέω να καλύψω με τις μικρές μου δυνάμεις το (δυσαναπλήρωτο δίχως άλλο) κενό στην πληροφόρηση (οπότε θα μπορούν να με συλλάβουν ως ενημερωτικό μπλογκ)...