Άνεμος ανυπακοής...

Ότι και να πούμε, η συζήτηση που έγινε και γίνεται τώρα στην Ελλάδα, με αφορμή το Γαλλικό δημοψήφισμα (και από σήμερα και το Ολλανδικό), ήταν και είναι πολύ μεγαλύτερη από τότε που, στα βιαστικά και με ελάχιστη κάλυψη από τα ΜΜΕ, η Ελληνική Βουλή ψήφισε άρον-άρον επί της Συνταγματικής συνθήκης. Εμμέσως και δια αντανακλάσεως η Ελληνική κοινωνία (καλά, έστω... ένα μέρος της Ελληνικής κοινωνίας) έμαθε περισσότερα αυτές τις μέρες σχετικά με το θέμα από όσα είχε μάθει από συγγραφής του σχεδίου συντάγματος.

Είναι σαφές πως, αν μας είχε δοθεί η δυνατότητα δημοψηφίσματος για το θέμα (όπως, δεν θα κουραστώ να επαναλαμβάνω, ήταν το δημοκρατικά εύλογο) η συζήτηση θα ήταν ακόμα ευρύτερη, θα δινόταν η ευκαιρία να ειπωθούν πολλά για την ΕΕ και να συζητήσουμε για πρώτη φορά σε πολιτικό και όχι σε συμβολικό επίπεδο για την Ευρώπη, τι θέλουμε από αυτή, που πηγαίνει και τι συμβαίνει στην διευρυνόμενη Ένωση.

Ενδιαφέρον παρουσιάζει η μεταστροφή των Ελλήνων πολιτών πάνω στο θέμα, μετά το αποτέλεσμα του Γαλλικού δημοψηφίσματος: Ενώ στις αρχές του Μάρτη το Βαρόμετρο του ΣΚΑΪ έβρισκε ότι το 45% των ψηφοφόρων στην Ελλάδα έλεγε "Μάλλον Ναι" κατά 45%, "Μάλλον όχι" κατά 18% ενώ δεν γνώριζε ή δεν απαντούσε το 37%, η τελευταία δημοσκόπηση της Kappa Research έδειξε ότι πλέον τα ποσοστά είναι 40,7% προς το "Όχι", 30,5% υπέρ του "Ναι", ενώ αβέβαιοι είναι το 25,7% [κρατώ τα δεκαδικά για λόγους ακρίβειας ως προς την πηγή - όσοι έχετε κάποια σχέση με τους αριθμούς ξέρετε ότι είναι παραπλανητικά]. Με άλλα λόγια το Γαλλικό "Όχι" (είτε δια της συζήτησης που από σπόντα έγινε και εδώ, είτε γιατί απενοχοποίησε την άρνηση του συγκεκριμένου σχεδίου) οδήγησε σε αναστροφή των αντιλήψεων και στην Ελλάδα. Πολύ ενδιαφέρον έχει ότι οι λόγοι που αναφέρονται ως αιτίες για το "Όχι" δεν είναι "ξενοφοβικοί" ή απορριπτικοί προς την ΕΕ, ενώ οι Έλληνες είναι διχασμένοι για το αν τους συμφέρει η ένταξη της Τουρκίας ή όχι.

Κατ' εμέ, οι αναλύσεις και οι συζητήσεις περί το Γαλλικό και Ολλανδικό αποτέλεσμα είναι κενές αν δεν συνυπολογίσουν ότι ήταν μια (από τις σπάνιες) ευκαιρίες για ευρύτατα στρώματα στην Δυτική Ευρώπη (που έχουν υποστεί τις συνέπειες της ανεργίας, της αυξανόμενης εργασιακής ανασφάλειας και "ελαστικοποίησης" και της όλο και πιο απόμακρης εξουσίας της ΕΕ), να πούνε "Όχι", όχι μόνο στο προτεινόμενο Σύνταγμα αλλά και στην κατεύθυνση που ακολουθεί η Ευρώπη και στο διευρυνόμενο δημοκρατικό της έλλειμμα. Πρόκειται για καμπανάκι δυσαρέσκειας απέναντι στις Βρυξέλλες, που έχουν χάσει την εμπιστοσύνη της πλειοψηφίας των πολιτών. Οι μικρές συνέπειες μιας, ανεξέλεγκτης, οικονομικής πολιτικής και τα μικρά ψέματα της καθημερινότητας με τα οποία έχουν φλομώσει οι πολιτικές ελίτ τον κόσμο, έπαιξαν ίσως μεγαλύτερο ρόλο από την τεκμηριωμένη άρνηση στο Σύνταγμα, το οποίο άλλωστε είναι ένα δυσανάγνωστο τερατούργημα 400+ σελίδων, μακράν μάλλον το πιο μεγάλο και δυσκοίλιο κείμενο δημοκρατικού σχηματισμού, στην συνταγματική ιστορία του πλανήτη. Ακτιβιστές υπέρ του Ολλανδικού "αριστερού Όχι" αναγνωρίζουν ως έναν από τους σημαντικούς λόγους της επικράτησης του "Όχι" την εισαγωγή του Ευρώ, που ύστερα από τις υποσχέσεις ότι όλα θα φτηνύνουν οδήγησε στον να ακριβύνουν τα πάντα (σας θυμίζει τίποτα αυτό;) - και στην δυσαρέσκεια απέναντι στην νεοφιλελεύθερη πολιτική της κυβέρνησης των Χριστιανοδημοκρατών (που θα ενισχύονταν με ένα "Ναι")

Δεν ξέρω για την Ολλανδία, αλλά η ταξική διάρθρωση της ψήφου στην Γαλλία, λέει περισσότερα για το δημοψήφισμα από ότι χίλιες αναλύσεις. To 79% των εργατών, το 67% των υπαλλήλων και το 70% των αγροτών, ψήφισαν όχι. Τα στελέχη, οι γιατροί κι οι δικηγόροι ψήφισαν "Ναι" κατά 65%.

Μένει να δούμε ποια θα είναι τα επόμενα βήματα...

(Ο Apostate Windbag, εξηγεί "γιατί Όχι" σε αυτό το εξαιρετικό και τεκμηριωμένο κείμενο - αντίστοιχο του οποίου δεν έχω δει από την πλευρά του "αριστερού ναι" - και ίσως να βοηθήσει στην κατανόηση του "Γιατί Πανηγυρίζουν";)