Δημοκρατία ή θάνατος

Στην Ελλάδα δεν έχεις δικαίωμα να επιλέξεις το πώς θα ταφείς. Ούτε το ποίμνιο (μπέεεεεε) της Εκκλησίας της Ελλάδας (το οποίο παραμένει ποίμνιο για την ΕτΕ ότι και να λέει το ίδιο), ούτε οι ατυχείς αλλόδοξοι, οι οποίοι παρά τις διαβεβαιώσεις της εκκλησίας ότι δεν έχει πρόβλημα με την καύση εξακολουθούν να έχουν πρόβλημα λόγω της γενικής δυσκινησίας που χαρακτηρίζει το Ελληνικό κράτος σε ο,τιδήποτε έχει να κάνει με θέματα που άπτονται εκκλησιαστικού βέτο. Ένα συναφές πρόβλημα που και αυτό έλκει την προέλευσή του από εμπόδια που βάζει η εκκλησία, είναι το γεγονός ότι Έλληνες Μουσουλμάνοι πρέπει να πάνε στην Κομοτηνή για να ταφούν, ακόμα και αν μένουν στο Γκάζι...
Γενικά, όπως σημείωνε με αφορμή τον πρόσφατο θάνατο του Χ. Φλωράκη η Άννα Δαμιανίδη στα "Νέα", είναι εξαιρετικά δύσκολη έως αδύνατη η τέλεση πολιτικής κηδείας στην χώρα μας (εκτός και αν είσαι πρώην αρχηγός πολιτικού κόμματος).

Παρότι πολλοί στην Εκκλησία της Ελλάδος και περί αυτής δεν συμφωνούν με την πρακτική της εκκλησίας στο θέμα, χαρακτηριστική (εν γένει και για τις αντιλήψεις του περί δημοκρατίας) είναι η σχετική άποψη του Αρχιεπίσκοπου Χριστόδουλου:

Είπα, προηγουμένως, ότι υπάρχουν πολλοί ενδιαφερόμενοι, οι οποίοι θέλουν ενδεχομένως να διαθέσουν το σώμα τους, δια να καή μετά τον θάνατόν τους.

Πρόβλημα πρώτον, τό οποίον αναδύεται μέσα από αυτήν την επιθυμίαν. Έχομεν, τάχα, εξ επόψεως χριστιανικής, το δικαίωμα να διαθέτωμεν το σώμα μας, όπως εμείς θέλομε; Είναι δικό μας το σώμα για να το διαθέτουμε, όπως θέλομε; Βεβαίως οι σύγχρονες δημοκρατικές αντιλήψεις θα έδιδαν καταφατικήν απάντησιν στο ερώτημα αυτό. Αλλά μήπως, έτσι, ανοίγεται ένας δρόμος και για πολλές άλλες πρακτικές;

Γιατί, τάχα, θα άχω το δικαίωμα να διαθέσω το σώμα μου μετά θ?νατόν μου, όπως εγώ θέλω, και δεν θα έχω το δικαίωμα να επιλέξω τήν ώραν του θανάτου μου ή και τον τρόπον του θανάτου μου;

Μήπως, επομένως, με αυτόν τον τρόπον διανοίγωμεν και μίαν άλλην διέξοδον δια την νομιμοποίησιν της ευθανασίας; Έρωτήματα είναι αυτά, τα οποία, βεβαίως, και πρέπει να απαντηθούν. Μπορώ να πω, όμως, ότι σύμφωνα με την διδαχήν της Εκκλησίας μας το σώμα μας δεν είναι κτήσις μας, είναι χρήσις μας. Έχομε το δικαίωμα να το χρησιμοποιούμε και δεν είναι ιδιοκτησία μας. "Ουκ εστέ εαυτών", γράφει ο Απόστολος, "ηγοράσθητε γαρ τιμής".