Μπάχαλο στα νοσοκομεία;
Αναρωτιέμαι αν η ακόλουθη είδηση τινάζει στον αέρα α. τους προϋπολογισμούς των Ελληνικών νοσοκομείων, ιδιωτικών και δημοσίων και β. τον προγραμματισμό τους:
Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο έκρινε ότι κάθε υπηρεσία επιφυλακής (νυχτερινές βάρδιες, εφημερίες) που εκτελούν οι εργαζόμενοι θα πρέπει να θεωρείται πραγματικός χρόνος εργασίας...
...Κατά το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο «οι υπηρεσίες που παρέχει ένας εργαζόμενος στη διάρκεια της βάρδιας με τη φυσική του παρουσία στον χώρο εργασίας θα πρέπει να θεωρούνται στο σύνολό τους "πραγματικός χρόνος εργασίας"». Αυτό σημαίνει ότι οι ώρες αυτές θα πρέπει να αμείβονται σύμφωνα με την ισχύουσα εθνική νομοθεσία αλλά και να συνυπολογίζονται στον εβδομαδιαίο χρόνο εργασίας που, σύμφωνα με την κοινοτική νομοθεσία, δεν πρέπει να ξεπερνά το 48άωρο.
Σχόλια
Το Ευρωκοινοβούλιο πάντως είναι μαζί με το Δικαστήριο σε αυτή την περίπτωση (θα ήθελα να ξέρω πόσοι Ευρωβουλευτές είναι και γιατροί) χωρίς να κοιτάνε την επίπτωση στους κρατικούς προϋπολογισμούς για θέματα υγείας (πάνω στα οποία η ΕΕ δεν έχει και σπουδαία αρμοδιότητα αν δεν κάνω λάθος).
Σκέψου και το άλλο. Είμαι γιατρός, είμαι on-call στο σπίτι μου, πληρώνομαι, και παράλληλα δέχομαι κι επισκέψεις ασθενών σπίτι... Ή απλά θα κλείσουν τα μισά κρατικά νοσοκομεία για να μην πληρώνει το κράτος "υπερωρίες".
Ο περιορισμός στις 48 extra ώρες την βδομάδα είναι επίσης πολύ λογικός και πιθανότατα να περιορίσει κάποια «προβληματάκια» που παρατηρούνται στα ελληνικά νοσοκομεία:
- Εξουθενωμένοι αγροτικοί και ειδικευόμενοι γιατροί που συχνά κάνουν 2 ή και 3 ακόμα εφημερίες στην σειρά (βλέπε 48 ή και 72 ώρες στο νοσοκομείο!) για να καλύψουν πάγιες ανάγκες προσωπικού. Φυσικά ο κλήρος πέφτει στους «μικρούς»...
- Στα ελληνικά νοσοκομεία γίνεται ένα πραγματικό παρεμπόριο εφημεριών, όπου κάποιοι πέρνουν σχεδόν πάντα τις περισσότερες εφημερίες για οικονομικούς λόγους ενώ οι «ανεπιθύμητοι» φορτώνονται πάντα τα ΠΣΚ και τις αργίες.
- Η θεώρηση της εφημερίας σαν πραγματικό χρόνο εργασίας εξ ολοκλήρου, πιθανώς να οδηγήσει σε καλύτερο έλεγχο από τις διοικήσεις με περιορισμό του κλασσικού φαινομένου των εφημερευόντων επιμελητών από την κρεββατοκάμαρά τους.
- Αν η υπερωρία κοστίζει, και αν μια οποιαδήποτε εταιρία χρειάζεται συνεχόμενες και σταθερές υπερωρίες, τότε απλά θα πρέπει να προσλάβει παραπάνω προσωπικό και να καθιερώσει πραγματικές βάρδυες. Επιτέλους ας πάψει πια αυτή η καραμέλα περί άνεργων από την μία γιατρών και άδειων από την άλλη νοσοκομείων.
Δεν νομίζω λοιπόν πως η νομικά σωστή θεώρηση των εφημεριών ως πλήρους χρόνου εργασίας θα τινάξει στον αέρα τους νοσοκομειακούς προυπολογισμούς - αυτοί ξετινάζονται πολύ πιο εύκολα και συστηματικά για άλλους λόγους - αφού υπάρχουν λύσεις χαμηλότερου κόστους και μάλιστα με μεγαλύτερο κοινωνικό ώφελος (πρόσληψη επιπλέον προσωπικού) ενώ παράλληλα είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία για βελτίωση των υπηρεσιών που προσφέρουν τα νοσοκομεία «εκτός ωραρίου».