Ο μαντολινάς πάλι

Πρέπει να ομολογήσω ότι, καθώς διάβαζα για πρώτη φορά το "Μαντολίνο του Λοχαγού Κορέλι" του Louis de Berni?res, τα αισθήματα οργής, θυμηδίας και έκπληξης διαδέχονταν το ένα το άλλο. Το πώς μια λογοτεχνίζουσα απόδοση της Ιταλικής ταινίας Mediterraneo, κατόρθωνε να παρουσιάζει την ιστορία της Ελληνικής αντίστασης ως κακοί κομμουνιστές εναντίον καλών Ελλήνων και Ιταλών, το πώς ο συγγραφέας έγραφε τόσα για την Ελλάδα χωρίς να προσέξει καν να είναι σωστές οι μεταγραφές των ελληνικών στο αγγλικό κείμενο, το πώς καταδεικνυόταν στο τέλος η Βρετανική αυτοκρατορικότητα ως ιδεολογική πατρίδα του συγγραφέα, με οδήγησαν στο να κατατάξω το εν λόγω βιβλίο στα βιβλία κακής προπαγάνδας - ένα "Γενναίοι του Βορρά" σε αγγλικό μυθιστόρημα, με μια δόση από Άρλεκιν.

Ο Louis de Berni?res επανέρχεται και γράφει συμπαθητικά και, σε κάποιες στιγμές, ακριβή πράγματα για την Ελλάδα, γράφοντας για το πόσο τη νοσταλγεί.

Στην πορεία αποκαλεί εμμέσως την ομάδα του Ιού της Ελευθεροτυπίας "Έλληνες σταλινικούς" για το "Μαντολίνο της Γκεστάπο" με το οποίο του τα είχαν χώσει, και αγνοεί τις διαμαρτυρίες των Ιταλών επιζώντων εναντίον της ανιστόρητης προπαγάνδας του.

Τέλος πάντων. Διαβάστε το κείμενό του και πείτε μου αν δεν είναι υπόδειγμα του πόσο βαθειά (δεν) μπορεί να φτάσει μια σχέση εξωτισμού με μια χώρα - ή του πώς η ανέμπνευστη ημιμάθεια είναι είδος αμαθείας - ή πόσο επιφανειακός πρέπει να είσαι για να γράψεις μπεστ-σέλερ. Ακόμα και όταν γράφει κάτι με το οποίο συμφωνώ δεν μπορώ να μην με ενοχλεί το γράψιμό του.

Καλώς όρισες στην πατρίδα σύντροφε Louis.