Την ώρα του φονικού
Δεν ήξερα την δραματικότητα που θα αποκτούσαν οι φωτογραφίες αυτές, αλλά παραθέτω μερικές εικόνες που τράβηξα με το κινητό από το καιγόμενο κατάστημα της Marfin στην σημερινή πορεία και την σχετική μαρτυρία:
Ανεβαίνοντας στο τέλος της πορείας προς Πανεπιστημίου βλέπουμε μια τεράστια στήλη μαύρου καπνού που βγαίνει από κάπου στο βάθος. Φτάνοντας στην Πλατεία Κλαυθμώνος έκανα ένα αστείο του τύπου: "η στήλη καπνού από το Lost". Τελικά ήταν κάτι ανάλογο.
Από κοντά τα πράγματα έμοιαζαν σοβαρά, αλλά όχι φονικά: δύο γυναίκες στο μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου, με μαυρισμένα από τον καπνό πρόσωπα, και μαντήλια στο στόμα. Υπήρξε αποδοκιμασία και συμπάθεια για τις γυναίκες και αυτές: "να πας στον Βγενόπουλο να σε βοηθήσει" έλεγε ο ένας, "τι λε ρε στην γυναίκα" η άλλη, "απεργοσπάστες", "και να τους ψήσουμε επειδή είναι απεργοσπάστες;". Υπήρχε και ένας τρίτος άνθρωπος σκαρφαλωμένος στην οροφή ενός υπόστεγου στο διπλανό κτήριο, ένα ελενίτ, και ο κόσμος του έλεγε "φύγε από κει θα σπάσει". Οι παγιδευμένες γυναίκες εικάζω πως δεν θα πρέπει να γνώριζαν για τους νεκρούς, μου φάνηκαν εντυπωσιακά ψύχραιμες...
Ο κόσμος βοήθησε τους πυροσβέστες διευκολύνοντας την πρόσβασή τους. Κάποιοι προσπάθησαν να βοηθήσουν περισσότερο. Γενικά φεύγοντας από εκεί, πνιγμένος στα δακρυγόνα και τα χημικά, δεν είχα καμία αίσθηση ότι κάτι τραγικό έχει συμβεί. Έκανα βεβαίως λάθος.
Η εκτενής περιγραφή της σημερινής ημέρας εδώ, δεν έχω τίποτα ουσιαστικότερο να προσθέσω
---------------------------------------------------------------------------------
Το ποστ αυτό αν δεν είχε συμβεί το φονικό, θα είχε τίτλο "Τις κόκκινες γραμμές τις τραβάμε μόνοι μας στον δρόμο" και θα περιέγραφε την δυναμικότερη και μαζικότερη διαδήλωση εργαζομένων στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας και την αντιπολίτευση του δρόμου στην κυβέρνηση ΔΝΤ, αλλά και την πρωτόγνωρη πολιτική ένταση της πορείας. Τελικά όμως η κυρίαρχη κόκκινη γραμμή χθες ήταν γραμμή θανάτου. Η ευφορία δεν έχει θέση εδώ αυτή την στιγμή. Στην αναπόφευκτη επόμενη διαδήλωση, την σκληρά περιφρουρημένη (αρκεί αυτό;), ελπίζει κανείς.
Ανεβαίνοντας στο τέλος της πορείας προς Πανεπιστημίου βλέπουμε μια τεράστια στήλη μαύρου καπνού που βγαίνει από κάπου στο βάθος. Φτάνοντας στην Πλατεία Κλαυθμώνος έκανα ένα αστείο του τύπου: "η στήλη καπνού από το Lost". Τελικά ήταν κάτι ανάλογο.
Από κοντά τα πράγματα έμοιαζαν σοβαρά, αλλά όχι φονικά: δύο γυναίκες στο μπαλκόνι του δευτέρου ορόφου, με μαυρισμένα από τον καπνό πρόσωπα, και μαντήλια στο στόμα. Υπήρξε αποδοκιμασία και συμπάθεια για τις γυναίκες και αυτές: "να πας στον Βγενόπουλο να σε βοηθήσει" έλεγε ο ένας, "τι λε ρε στην γυναίκα" η άλλη, "απεργοσπάστες", "και να τους ψήσουμε επειδή είναι απεργοσπάστες;". Υπήρχε και ένας τρίτος άνθρωπος σκαρφαλωμένος στην οροφή ενός υπόστεγου στο διπλανό κτήριο, ένα ελενίτ, και ο κόσμος του έλεγε "φύγε από κει θα σπάσει". Οι παγιδευμένες γυναίκες εικάζω πως δεν θα πρέπει να γνώριζαν για τους νεκρούς, μου φάνηκαν εντυπωσιακά ψύχραιμες...
Ο κόσμος βοήθησε τους πυροσβέστες διευκολύνοντας την πρόσβασή τους. Κάποιοι προσπάθησαν να βοηθήσουν περισσότερο. Γενικά φεύγοντας από εκεί, πνιγμένος στα δακρυγόνα και τα χημικά, δεν είχα καμία αίσθηση ότι κάτι τραγικό έχει συμβεί. Έκανα βεβαίως λάθος.
Η εκτενής περιγραφή της σημερινής ημέρας εδώ, δεν έχω τίποτα ουσιαστικότερο να προσθέσω
---------------------------------------------------------------------------------
Το ποστ αυτό αν δεν είχε συμβεί το φονικό, θα είχε τίτλο "Τις κόκκινες γραμμές τις τραβάμε μόνοι μας στον δρόμο" και θα περιέγραφε την δυναμικότερη και μαζικότερη διαδήλωση εργαζομένων στην πρόσφατη ιστορία της χώρας μας και την αντιπολίτευση του δρόμου στην κυβέρνηση ΔΝΤ, αλλά και την πρωτόγνωρη πολιτική ένταση της πορείας. Τελικά όμως η κυρίαρχη κόκκινη γραμμή χθες ήταν γραμμή θανάτου. Η ευφορία δεν έχει θέση εδώ αυτή την στιγμή. Στην αναπόφευκτη επόμενη διαδήλωση, την σκληρά περιφρουρημένη (αρκεί αυτό;), ελπίζει κανείς.
Σχόλια
Μια μαρτυρία εδώ:
http://www.madata.gr/epikairotita/social/61256.html
"Όλα έγιναν τόσο γρήγορα. Μαύρος καπνός «πλημμύρισε» το γραφείο. Μου κόπηκε η αναπνοή. Θυμάμαι ότι ένας συνάδελφος έσπασε το τζάμι και κατάφερα να βγω στο μπαλκόνι για να αναπνεύσω, να σωθώ"
Μου μοιάζει καταδικασμένο να γύριζε κάποιος για να ψάξει το κτίριο σε αυτές τις συνθήκες. Κάπου άκουσα ότι πιθανόν ο νεκρός άντρας να προσπάθησε να βοηθήσει τη μία γυναίκα που επίσης πέθανε.
Και αυτό με ανησυχεί για κοινόχρηστο χώρο που έγινε μπουρλώτο τόσο γρήγορα.Και άν συνέβαινε ένα βραχυκύκλωμα?
Δε γαμιέσαι λέω εγώ ρε χυδαίε
Πες το και στο αφεντικό σου που τηλεφωνούσε να δει αν δουλεύουν όλοι εκεί και αν είναι κλειδωμένη η πόρτα.