Το φονικό, όπλο
Δεν θα μιλήσω για τα θύματα της δολοφονικής επίθεσης στην Marfin την 5η Μαΐου. Ήμουν στον τόπο του εγκλήματος, τμήμα της μεγαλειώδους πορείας, λίγο μετά το φονικό, την ώρα περίπου που έφτανε η πυροσβεστική. Έχω συνεπώς ιδία εικόνα.
Δεν θα μιλήσω λοιπόν για τα θύματα και τον θάνατό τους γιατί έχουν σπεύσει να μιλήσουν άλλοι. Και ορισμένοι εξ αυτών να μιλήσουν με ήθος χρηματιστή που βγάζει κέρδος από την καταστροφή τρίτων. Γιατί είναι πρόστυχο που πριν προλάβουν να σβήσουν οι φωτιές καλά-καλά είχαν πέσει τα ιδιοτελή κοράκια της εξουσίας και των ΜΜΕ, αλλά και οι ιδεοληπτικοί πάσης φύσης, πάνω στα πτώματα προσπαθώντας να αντλήσουν πολιτική υπεραξία από αυτά, να τα χρησιμοποιήσουν σαν οδόφραγμα στήριξης της πολιτικής τους.
Τη σπουδή να αποδοθεί το φονικό στους διαδηλωτές γενικά, στην αριστερά, σε οποιονδήποτε άλλο εκτός από όσους όντως έκαψαν, θα την ζήλευαν και οι δικηγόροι των δραστών. Τα μεταφερθέντα σχόλια διαδηλωτών – όσα δεν έδειχναν συμπάθεια, διότι όσα έδειχναν ή κάθε ιστορία απόπειρας συνδρομής στην διάσωση εξοβελίστηκαν περίπου από την "επίσημη" περιγραφή του γεγονότος – σχόλια φριχτά, αλλά που έγιναν (και ήμουν αυτόπτης) την ώρα που με την πυροσβεστική παρούσα όλοι θεωρούσαμε ότι οι εγκλωβισμένοι ήταν εκείνοι που βλέπαμε στα μπαλκόνια μόνο και το όλο επεισόδιο είχε λήξει χωρίς θύματα – εξισώθηκαν με δολοφονίες. Και είναι αξιοπερίεργο πώς η μετά βδελυγμίας απαξίωση των Ελλήνων εργαζομένων γενικά από τα ίδια περίπου στόματα, συμβαδίζει με την οδύνη για τους συγκεκριμένους εργαζομένους. Οι δράστες, οι φυσικοί αυτουργοί, δεν αντιμετωπίζονται παρά σαν προβολές των σκιών ιδεολογικών εχθρών πάνω στην πραγματικότητα. Εξ ου και ελάχιστοι ασχολούνται με αυτούς δυστυχώς.
Αντί λοιπόν να σπεύσω και εγώ να στίψω πολιτικές υπεραξίες από τους νεκρούς (και έγινε και η ανάποδη καπήλευση, όντως) να πω δύο συναφή, προφανή πράγματα:
Οι διαδηλώσεις, που ποτέ δεν ήταν σχολικές παρελάσεις, όσο και να περιφρουρηθούν, δεν πρόκειται ποτέ να είναι παρελάσεις πειθαρχημένων αγγέλων. Ιδίως όσο οι συμμετέχοντες δεν είναι κάποιος κομματικός στρατός αλλά ανένταχτος πολιτικά κόσμος που κατεβαίνει αυθόρμητα. Τα κομματικά μπλοκ περιφρουρήθηκαν επαρκώς μάλλον αυτή τη φορά. Τα εξωκομματικά, όχι. Λαοθάλασσες 50 και 100 χιλιάδων ανθρώπων όμως δεν περιφρουρούνται και δεν αστυνομεύονται εύκολα. Πουθενά στον κόσμο και ιδιαίτερα σε συνθήκες γενικευμένης οργής.
Αλλά οι πορείες θα μοιάζουν με οάσεις οργανωμένου πασιφισμού σε λίγο γιατί η βία δεν θα σταματήσει εδώ.
Θέλω να πω με αυτό πως οι μέρες που μας έρχονται, οι δύσκολες ημέρες, επιφυλάσσουν πολλή βία. Βία όχι μόνο πολιτική, ή «πολιτική»: βία κοινωνική, βία κατασταλτική, βία τυφλή, βία εγκληματική. Ο δρόμος που θα ακολουθήσει, στον οποίο θα συρθεί η Ελληνική κοινωνία είναι ένας δρόμος έξαρσης της βίας σε κάθε της μορφή. Στις υπό κατάρρευση χώρες, σε όλο τον κόσμο ανθίζει το έγκλημα και ανάβει ο «πόλεμος όλων εναντίων όλων». Αν η έξαρση της γενικευμένης βίας είναι ένα σύμπτωμα βαθιών συστημικών κρίσεων, η βία θα είναι τόσο έντονη στην περίπτωσή μας, όσο και η κρίση: εν δυνάμει πάρα πολύ. Σε αυτό το τοπίο η καταστολή θα δρα σαν καύσιμο της βίας και θα την εξαπλώνει αντί να την περιορίζει.
Το μόνο μερικό αντίδοτο απέναντι στη βία μόνο από τα κάτω μπορεί να προέλθει. Είναι η επανεφεύρεση της κοινότητας και της αλληλεγγύης, η διάρρηξη του μικροαστικού ατομισμού που γεννά την τερατωδέστερη βία. Όσο και να είναι εκτός της κυρίαρχης συζήτησης, το φονικό της Marfin ανέδειξε τον θρίαμβο του ατομισμού απέναντι στο αξιακό σύμπαν της συλλογικότητας. Είναι μια ευκαιρία, αν μη τι άλλο να αναστρέψουμε αυτή τη διολίσθηση στη βαρβαρότητα και να περιφρουρήσουμε την εκάστοτε πορεία και τους συναδέλφους μας, όχι με ρόπαλα, αλλά με την ηθική ηγεμονία της αλληλεγγύης.
Σχόλια