Σαρκοζύ κανείς ή να μη ζει;

Με τις δουλειές που έχω δεν κατόρθωσα να γράψω για όλα εκείνα που ήθελα την εβδομάδα που πέρασε. Ιδού η συντετμημένη βερσιόν περί των διαδραματιζόμενων στην Γαλλία εν τάχει:

Το μόνο καλό από την συνεχιζόμενη εξέγερση στα banlieu είναι ότι ξεβρακώνεται αυτό το φασιστόμουτρο ο Σαρκοζύ. Ο απίστευτος αυτός καραγκιόζης φρόντισε με τις αλλεπάλληλες δηλώσεις του να οξύνει τα πράγματα καθημερινά, μιλώντας για κατακάθια και για "αμμοβόλιση ή υδροβόλιση" των συνοικιών. Είναι σίγουρο πως πιστεύει ότι κτίζει έτσι πολιτικό κεφάλαιο - μεταξύ των ξενόφοβων και των νοικοκυραίων. Είναι νομίζω αναπόφευκτο όμως ότι, αν σε λίγο καιρό κατέβει υποψήφιος για πρόεδρος, θα προκληθεί και πάλι χάος. Δήλωσε πάντως ο μεγάλος ότι "οι ταραχές συντονίζονται πανεθνικά μέσω του Ίντερνετ από σπείρες εγκληματιών", εξασφαλίζοντας έτσι το ειδικό βραβείο για την πιο ιδιαζόντως ανόητη τεχνοφοβική δήλωση της χρονιάς, ενώ ταυτόχρονα έθεσε σοβαρή υποψηφιότητα για την πιο αστήρικτη κουβέντα που ξεστόμισε δημόσιο πρόσωπο το 2005.

Να σημειώσω ότι όπως αναφέρει αυτό το πρόσφατο προφίλ του ανδρός στο Foreign Policy, κι ο Σαρκοζύ, "δικός μας" είναι:

His Hungarian father fled the communists at the end of World War II and ended up in Paris, where he married the daughter of a Greek ?migr? surgeon. The marriage was short-lived, and Sarkozy’s mother worked hard to give, on her own, a typical bourgeois Parisian education to her three sons.

Τι σου φτιάχνει το έθνος...

Επειδή σε θέματα εξεγέρσεων σε φτωχές συνοικίες δεν πιστεύω την επίσημη άποψη, μια και τα πράγματα είναι συνήθως πιο σύνθετα (ή απλώς διαφορετικά) από ότι μια αφελής κοινωνιολογία επιτρέπει να διακρίνουμε, περιμένω να καλμάρουν τα πράγματα για να ακούσω από πρώτο χέρι το τι παίχτηκε. Αυτό που ενώνει τους εξεγερμένους πιτσιρικάδες μοιάζει πάντως να είναι ο "Σαρκό".

Προς το παρόν:

ο Jerome στο Παρίσι, γράφοντας για την εξαιρετική και συνιστώμενη, διαδικτυακή European Tribune, μεταφέρει μια ψυχραιμότερη και κοντινότερη εικόνα της κατάστασης - σε αντίθεση με τις υστερικές κραυγές του αγγλόφωνου τύπου, οι οποίες είναι συχνά κωμικές.

Ο Doug Ireland, αναφέρει άρθρο της Monde [δεν το βρήκα στο δίκτυο], που γράφει ότι:

Ο Σιράκ και οι συντηρητικοί του έχουν επιδεινώσει 30 χρόνια αδιαφορίας για τα γκέτο περιορίζοντας ακόμα περισσότερο τα κοινωνικά προγράμματα: μείωσαν κατά 20% των επιδοτήσεων για συνοικιακές ομάδες που συνεργάζονται με την νεολαία σε σχέση με το 2003, περιέκοψαν τα προγράμματα εργασιακής εκπαίδευσης για νέους και την φορολογική επιβράβευση της πρόσληψης νέων από τα γκέτο, περιέκοψαν την εκπαίδευση και τα προγράμματα που είχαν ως στόχο την εκμάθηση της γραφής και της ανάγνωσης στα παιδιά, περιέκοψαν την συνοικιακή αστυνομία που γνωρίζει τα παιδιά του γκέτο και συνεργάζεται μαζί τους (όταν ο Σαρκοζύ πήγε στην Τουλούζη είπε στην συνοικιακή αστυνομία "Η δουλειά σας δεν είναι να παίζεται ποδόσφαιρο με τα παιδιά αυτά, η δουλειά σας είναι να τα συλλαμβάνετε!"). Με όλο και λιγότερους συνοικιακούς αστυνομικούς για να επιτελέσουν το έργο πρόληψης που θα εκτόνωνε την αποξένωση της νεολαίας και την βία, η εναλλακτική λύση ήταν να περιμένουν κι άλλες εκρήξεις και να στέλνουν μέσα μετά τα CRS (Γαλλικά ΜΑΤ). Οι περικοπές των κοινωνικών προγραμμάτων και η ένταση της καταπίεσης είναι συνταγή για περισσότερη βία.

Τέλος, ο λένιν του διαδικτύου συνοψίζει τα όσα λέχθηκαν και έγιναν και παραπέμπει σε εξαιρετικά πλούσιο και πολύπλευρο σχετικό υλικό.