Γαλλικό δημοψήφισμα
Όπως φαίνεται από τα αρχικά νέα σχετικά με το Γαλλικό δημοψήφισμα, φαίενται πως η συμμετοχή θα υπερβεί το 70%.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, είναι σαφές ότι ένα αναμφισβήτητα θετικό αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής ήταν η ευρύτατη συζήτηση γύρω από την προοπτική της ΕΕ. Μια τέτοια συζήτηση εκκρεμμεί και είναι προαπαιτούμενη για κάθε δημοκρατική εξέλιξη της ΕΕ. Καταδεικνύεται περίτρανα η χρησιμότητα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος - και αυτό ας το κρατήσουμε, για να καταλάβουμε τα παλαιοκομματικά και, τελικά, αντιδημοκρατικά αντανακλαστικά των δικών μας, που προτίμησαν να το περάσουν νύχτα από το κοινοβούλιο, όσο το δυνατόν με μιρότερο θόρυβο...
Στο Crooked Timber, ο Henry Farrell λέει, σε ένα ουσιωδέστατο και σοβαρό άρθρο, ότι το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία - και ότι η συζήτηση που άνοιξε είναι αυτή που μετράει. Η συμμετοχή τον δικαιώνει νομίζω:
Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.
Ας ανοίξει (αν θέλετε) η συζήτηση πριν και μετά το αποτέλεσμα στα σχόλια αυτής εδώ της καταχώρησης.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, είναι σαφές ότι ένα αναμφισβήτητα θετικό αποτέλεσμα της διαδικασίας αυτής ήταν η ευρύτατη συζήτηση γύρω από την προοπτική της ΕΕ. Μια τέτοια συζήτηση εκκρεμμεί και είναι προαπαιτούμενη για κάθε δημοκρατική εξέλιξη της ΕΕ. Καταδεικνύεται περίτρανα η χρησιμότητα ενός τέτοιου δημοψηφίσματος - και αυτό ας το κρατήσουμε, για να καταλάβουμε τα παλαιοκομματικά και, τελικά, αντιδημοκρατικά αντανακλαστικά των δικών μας, που προτίμησαν να το περάσουν νύχτα από το κοινοβούλιο, όσο το δυνατόν με μιρότερο θόρυβο...
Στο Crooked Timber, ο Henry Farrell λέει, σε ένα ουσιωδέστατο και σοβαρό άρθρο, ότι το αποτέλεσμα δεν έχει σημασία - και ότι η συζήτηση που άνοιξε είναι αυτή που μετράει. Η συμμετοχή τον δικαιώνει νομίζω:
"...το θεμελιώδες σημείο είναι ότι οι συζητήσεις [που γίνονται με αφορμή το δημοψήφισμα] είναι λιγότερο εμπόδια στην Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση και περισσότερο οι ωδίνες του τοκετού μιας ΕΕ στην οποία οι ψηφοφόροι όντως προσέχουν τι συμβαίνει στο Ευρωπαϊκό επίπεδο. Η ΕΕ γίνεται ένας πολιτικός χώρος, με τρόπο που δεν ήταν στο παρελθόν. Ο Έρβεστ Γκέλλνερ είχε υποστηρίξει ότι η στιγμή που η κατάρρευση της Αυστρο-ουγγρικής αυτοκρατορίας έγινε αναπόδραστη, ήταν η στιγμή που οι λαοί της σταμάτησαν να διαμαρτύρονται στην πρωτεύουσα για το πόσο καταπιεσμένοι ήταν , και απλώς άρχισαν να πράττουν κατά το πώς ήθελαν, χωρίς να αναφέρονται στην αυτοκρατορική πολιτική. Είμαστε ενδεχομένως στα πρόθυρα της αντίθετης μετάβασης στην ΕΕ - οι άνθρωποι αρχίζουν να αρθρώνουν τα προβλήματά τους με την ΕΕ όπως είναι, και να προτείνουν εναλλακτικούς τρόπους για να γίνονται τα πράγματα. Τα εθνικά πολιτικά κόμματα αρχίζουν να συντάσσονται με τα διαφορετικά μοντέλα για το τι δέον γενέσθαι στην Ευρώπη. Αυτό δεν ήταν δυνατόν όσο η Ευρώπη ήταν ένα αόριστο σύνολο από ελπίδες στο οποίο οι ελίτ στα αριστερά και στα δεξιά μπορούσαν να συμφωνούν, αλλά για το οποίο ο κόσμος αδιαφορούσε. Και πιθανότατα θέτει τις βάσεις για μια πιο στέρεη Ευρωπαϊκή Ένωση από αυτή που υφίστατο στο παρελθόν. Στο βαθμό που η κοινή γνώμη λαμβάνει υπόψη την ΕΕ και τα κόμματα πολιτεύονται σε διαφορετικά προγράμματα για το τι θα έπρεπε να κάνει η ΕΕ, η σημασία της ΕΕ (και η νομομοποίησή της ως χώρου για εφαρμογή πολιτικών) θα ενισχυθεί..."
Δεν θα μπορούσα να συμφωνώ περισσότερο.
Ας ανοίξει (αν θέλετε) η συζήτηση πριν και μετά το αποτέλεσμα στα σχόλια αυτής εδώ της καταχώρησης.
Σχόλια
Στην Ολλανδία το όχι φαίνεται να κυριαρχεί, με κύριο επιχείρημα οτι αυτό το πράγμα δεν είναι σύνταγμα αλλά λεπτομερής νομολογία. Περιέχει μέχρι και ποιό θα είναι το status των Ολλανδικών Αντίλλων.
"...There is a second fallacious claim: that a no vote in France or elsewhere would bring Europe to a standstill. In reality, post-no Europe would be the same as pre-referendum Europe: the texts that govern the EU, including the Nice treaty, would continue to apply. There would be plenty of time to negotiate a new, more acceptable constitution.
“But the governments would never agree to sit down and start negotiating again” is the reply. On the contrary. The member states would be only too anxious to create a less cumbersome system for governing the expanded union than the current one, which was designed for a six-member community.
A likely outcome is that the first section of the current constitution, which deals essentially with the institutional functioning of the EU, would be submitted for ratification on its own. The second section would be no great loss and it would be good riddance to the unabashed neo-liberal manifesto that is section three.
If the electorates of 10 nation states are being asked to vote yes or no to a treaty, we are entitled to assume that either answer is legitimate, and that neither represents a danger to the nation or to the union. Otherwise it would be irresponsible, even treasonable, to call the referendum in the first place..."
Σημειώστε ότι η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του όχι είναι *υπέρ* της Ευρωπαϊκής οικοδόμησης (57%-40%)
Ακρίβεια, Τουρκία, ανεργία, έλλειψη οικονομικής ανάπτυξης, "άτσαλη" μεγένθυση της ΕΕ που είχε ως αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του γαλλογερμανικού άξονα, Σιράκ... Σε αυτά στόχευε ουσιαστικά το "όχι".
Ο Σρέντερ, με παρόμοια προβλήματα στη χώρα του, δεν το διακινδύνευσε να κάνει δημοψήφισμα. Ο Σιράκ έπαιξε και έχασε.
Olo kai perissotero ta politika pragmata plasarontai stous polites san anapodrasta. Ftanei na skeftei kaneis tin oikonomia pou proteinetai, tin anasfaleia twn ergazomenwn, to kratos pronoias ktl. Tosi moirolatreia oute ton mesaiwna pia.
Kaneis den mporei na dei tin pragmatikotita sto sinolo tis ki etsi kai to galliko "non" einai poli pio poliploko apo oso deixnei mia monosillavi leksi, parola auta i simvoliki -kai opws fainetai, oxi mono- aksia tis stasis paramenei.
Mporei na fainetai aploiko, alla enoiwsa oti pira meros ki egw. Oti den apofasisan xartogiakades gia mena, alla polites san ki emena.
Oso gia to pws perase to 8ema en Elladi, to elliniko kratos einai "mana" se kati tetoia, "so capricious".
Σε λίγο ο Τάσος θα μας μιλάει για την ευρωπαϊκή προοπτική της Γαλλίας !Και ένας στίχος από τον Μ. Ρασουλη για το δημοψήφισμα χθες, σε σχέση με το ευρωπαϊκό μοντέλο το νεοεισαχθέντων χωρών… «από γυναίκα κανένα καλό δεν είδα, αλλά είναι η μόνη μου ελπίδα…»* Α. Γιουρμετάκης.
Τα συλλυπητήρια μου στον κ. Ιωακειμίδη … ένα όχι ήταν, χρειαζόταν όμως … νομίζω πως το ήξεραν προ πολλού, όχι θα είναι και με Τουρκία φυσικά εάν χρειαστεί να φτάσουμε σε αυτό το σημείο, όχι για τα εθνίκια και το Κ.Κ.Ε. που σήμερα θα νομίζουν ότι έκαναν τη πρώτη νίκη στην Ευρώπη …χιχιχι…
Καταστροφή δε θα επέλθει, σίγουρα. Η απειλητική αυτή προοπτική ήταν η - ολίγον εκβιαστική - προπαγάνδα υπέρ του ΝΑΙ. Προβλήματα και καθυστέρηση, όμως, κατ'εμέ θα υπάρξουν.
Αλλά με αυτή την λογική η μόνη φιλοευρωπαϊκή πολιτική είναι να λες ναι σε ότι σου φέρνουν, με την λογική ότι δεν υπάρχει κάτι άλλο. Αυτό είναι σαν να ισχυρίζεσαι ότι όσοι καταψήφισαν π.χ. το Σύνταγμα του Καραμανλή το 1974 στην Βουλή ήταν εναντίον του κοινοβουλευτισμού. Δεν στέκει σαν επιχείρημα...
Η ευκαιρία άρσης πάνω από το εθνικό θα υπάρξει όταν γίνει εφικτό να αντιπαρατεθούν ευθέως, ανοιχτά και όχι εκβιαστικά, τα διαφορετικά σχέδια για την Ευρώπη. Το "Ναι" θα απέτρεπε μια τέτοια συζήτηση, που είναι σημαντικό να μείνει ανοιχτή.
Έπειτα, χρειάζεται και μια δόση ρεαλισμού και γόνιμης συμβιβαστικής διάθεσης (όπου είναι παραδεκτοί συμβιβασμοί).
Δε συμφωνώ με τον παραλληλισμό με την εγχώρια (γνήσια) συνταγματική διαδικασία, διότι στην προκείμενη περίπτωση, δυστυχώς, το κείμενο τίθεται προς έγκριση in corporo, όχι προς συζήτηση, διαπραγμάτευση και διαμόρφωση. Εξάλλου, αν η καταψήφιση του συγκεκριμένου Συντάγματος του Καραμανλή τότε, οδηγούσε στη μη θέσπιση Συντάγματος ολοσδιόλου, τι ιστορική ευθύνη θα έφερε εκείνο το "όχι";
Κάθε στιγμή "συνταγματογέννεσης" στην Ιστορία θεωρείται κατάκτηση, παρά τις ενδεχόμενες ατέλειες του πρώτου συνταγματικού κειμένου. Γιατί όχι και εδώ;
Τέλος, η θέσπιση ενός Συντάγματος ή "Συντάγματος" κατ' άλλους (λόγω της απουσίας ευθείας λαϊκής νομιμοποίησής του) δε θα ακύρωνε τη συζήτηση για την Ευρώπη στο μέλλον. Η βελτίωση, μέσα από μια διαρκή συζήτηση, της συνταγματικής συνθήκης θα ήταν το ζητούμενο. Και θα γινόταν πλέον με μια αισιόδοξη κινητικότητα, η δυναμική της οποίας μπορεί να απέβαινε θετικά απρόβλεπτη. Τώρα;
Εδώ αδικείς το "αριστερό όχι": Από τον Μανιτάκη, μέχρι την Monde Diplomatique, και από τον Bricmont ως την Susan George, υπήρξαν πολλές τεκμηριωμένες θέσεις. Θα έλεγα μάλιστα, μαζί με τον προσφιλή από άλλα θέματα Bricmont, ότι ως προς την ουσία του συντάγματος το "αριστερό Ναι" επέσειε το φόβητρο του Λεπέν, όταν το "Όχι" έδειχνε συγεκριμένα προβλήματα με το σύνταγμα.
Ο Jonathan Steele στην Guardian συνόψιζε, νομίζω ψύχραιμα την κατάσταση πριν από δέκα μέρες όταν έλεγε:
Sending Europe's planners back to the drawing board will not happen fast. The backroom consensus is that other countries' referendums, including Britain's, must go ahead regardless of French or Dutch no votes. France's presidential election in 2007 is also a hurdle to cross before any revised text is offered.
But a pause for reflection on how to produce a short, clear and eloquent constitution, not dominated by a particular economic ideology, will do no harm. Delay will not doom every institutional change proposed in the current text. Javier Solana, Europe's foreign minister- in-waiting, is already active in a virtually equivalent job and can continue. The council of ministers could endorse the idea of a European president, if it wishes. Europe will not go backwards, let alone collapse.