Μετεκλογικά
Η κάλπη έβγαλε τα αναμενόμενα - ίσως σε μεγαλύτερη κλίμακα από ότι περιμέναμε, αλλά πάντως τα αναμενόμενα. Δεν πρόκειται να θρηνήσω για την "παλιννόστηση της δεξιάς" - η δεξιά πια καλύπτει σύσσωμο τον δικομματισμό. Απεναντίας αυτές τις πρώτες μέρες θα αφεθώ στην χαιρεκακία του υπηκόου που βλέπει μια φάρα δυναστών του να υφίσταται συντριβή - για να αναθαρρήσει ενόψει της αντιπαράθεσης με την άλλη. Η πολιτική άλλωστε που πρόκειται να ακολουθηθεί θα είναι ευθεία συνέχεια της προηγούμενης - ίσως με κάποιες αλλαγές στα πρόσωπα, με άλλα ονόματα διαπλεκομένων. Η διαφορά τώρα είναι ότι το ξεπούλημα του δημόσιου πλούτου και η αναδιανομή προς τα πάνω θα συναντήσουν ισχυρότερες αντιστάσεις.
Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ ήταν εκείνη που εμφανίστηκε ως πολέμια του νεοφιλελευθερισμού - σε μια προσπάθεια να αλιεύσει ψηφοφόρους βασιζόμενη στις ελπίδες των στρωμάτων που πλήττονται από την ακολουθούμενη πολιτική. Η πολιτική αυτή υπήρξε, όπως σημειώνει και ο Μανώλης Δρεττάκης, και ένας από τους κύριους λόγους της συντριβής του ΠΑΣΟΚ, παρά την σκανδαλώδη εύνοια των μεγαλοεργολάβων που κατέχουν τα κανάλια. Ένας άλλος λόγος ήταν τελικά η ανεπάρκεια του πολυδιαφημισμένου επικοινωνιακού επιτελείου του ΓΑΠ, και η κενότητα του προφίλ του Παπανδρέου του Γ΄. Οι ποδοσφαιρικού τύπου μετεγγραφές μάλλον έβλαψαν παρά βοήθησαν το ΠΑΣΟΚ, όπως το έβλαψε και η πολιτική φυγομαχία του Σημίτη (θα έχανε με μικρότερη διαφορά, εκτιμώ, με τον Σημίτη αρχηγό το ΠΑΣΟΚ ) και οι παρακρατικού τύπου προβοκάτσιες της τελευταίας στιγμής...
Αυτό που με συγχύζει όμως είναι η αριστερά... Παρότι ανακουφισμένος από την είσοδο του Συνασπισμού στην βουλή, δεν θα συμμεριστώ την εμφανή ικανοποίηση του κ. Κωνσταντόπουλου για το αποτέλεσμα, πόσο μάλλον την, επαναλαμβανόμενη κάθε εκλογές, αυτοσυγχαρητήρια δήλωση της κας Παπαρήγα.
Καλά δεν είπαμε να κερδίσουμε τις εκλογές, αλλά μια άνοδος ορατή δια γυμνού οφθαλμού δεν θα ήταν δα και επίτευγμα... Όσο κρατάμε τον πήχυ χαμηλά τόσο θα μένουμε κολλημένοι στο έδαφος...
Το θέμα είναι ότι υπήρχε μια προσχηματικά σοσιαλιστική κυβέρνηση στην εξουσία, διεφθαρμένη μέχρι το κόκκαλη και υποχείριο μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, που αύξησε την ανεργία, πέταξε στην φτώχεια μεγάλα στρώματα πληθυσμού, "ελαστικοποίησε" την εργασία (δηλαδή κατάργησε στην πράξη την εργατική νομοθεσία για τον ιδιωτικό τομέα), δήωσε το περιβάλλον με αλλεπάλληλες περιβαλλοντοκτόνες και δασοβόρες "ρυθμίσεις", φτάνοντας μέχρι και την αλλαγή του συντάγματος για την διευκόλυνση του καταστροφικού του έργου, ξεπούλησε συλλήβδην δημόσια περιουσία μέσω της εταιρείας-σκάνδαλο ΕΤΑ, ξανα-αμόλησε τα ΜΑΤ με τα χημικά στα χέρια εναντίον δικαίων και αδίκων και έφαγε τα χρήματα του κόσμου στο αεροπλανάκι του ΧΑΑ.
Παράλληλα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, μαζικά σε αντιπολεμικά συλλαλητήρια (μέρος ενός πρωτοφανούς παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος), σε διαδηλώσεις εναντίον του ασφαλιστικού και σε εκδηλώσεις εναντίον του παγκόσμιοποιημένου επιθετικού καπιταλισμού (στην Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι)...
Παρόλα αυτά, και παρότι η αριστερά ήταν παρούσα (αυτήν την φορά) σε όλα αυτά, δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει τις βάσεις μιας μονιμότερης και ευρύτερης επιρροής (και εκλογικής, αλλά όχι μόνον) στην Ελληνική κοινωνία, η οποία παλινδρομεί παράλληλα με όλα αυτά, συντηρητικοποιείται με ταχύτατα βήματα (βλέπε την αποδοχή του προσώπου του Χριστόδουλου, τις στάσεις απέναντι στους ξένους, τον ανανεωμένο εθνικισμό και το χουχούλιασμα σε μια εξιδανικευμένη παρελθοντολαγνεία (ο ΛΑΟΣ φαίνεται ότι θα εκτιναχθεί στα ύψη στις Ευρωεκλογές). Όχι μόνον αυτό, αλλά επέτρεψε σε μια νωθρότατη κεντροδεξιά να εξαργυρώσει όλη την λαϊκή δυσαρέσκεια, αν και δεν διαφέρει παρά ελάχιστα στις βασικές οικονομικές επιλογές.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το ποσοστό του ΣΥΝ και της αριστεράς στο σύνολό της, όχι μόνο δεν είναι επίτευγμα, αλλά είναι λόγος βαθύτατης περισυλλογής και ριζικών τομών, με πρώτη και καλύτερη την γρήγορη απόφαση για κοινή δράση εναντίον του προελαύνοντος νεοφιλελεύθερου προγράμματος των δύο μονομάχων και την κοινή κάθοδο στις επόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές (όχι στις Ευρωεκλογές, εκεί υπάρχουν ανυπέρβλητες διαφορές...)
Παράλληλα θα πρέπει κάθε συνιστώσα της αριστεράς να καλέσει τον κόσμο της και να συζητήσει μαζί του ουσιαστικά, να πάρει νέες ιδέες, να αναδείξει νέους ανθρώπους και να εγκαταλείψει μια επικοινωνιακή τακτική που είναι καταδικασμένη να μην ακούγεται από κανέναν... Η αλλαγή των προσώπων της ηγεσίας θα ήταν ευκταία, αλλά δεν είναι απολύτως απαραίτητη - αν και ο Κωνσταντόπουλος (χωρίς καμιά εμπάθεια) έχει ένα πολιτικό προφίλ που δεν συνάδει πλέον με τον πολιτικό λόγο και την πολιτική παρουσία του ΣΥΝ. και η προεδρία του μάλλον στοίχησε παρά ωφέλησε στο κόμμα...
Θα επανέλθω όμως...
Είναι αξιοσημείωτο πάντως ότι σε αυτές τις εκλογές η ΝΔ ήταν εκείνη που εμφανίστηκε ως πολέμια του νεοφιλελευθερισμού - σε μια προσπάθεια να αλιεύσει ψηφοφόρους βασιζόμενη στις ελπίδες των στρωμάτων που πλήττονται από την ακολουθούμενη πολιτική. Η πολιτική αυτή υπήρξε, όπως σημειώνει και ο Μανώλης Δρεττάκης, και ένας από τους κύριους λόγους της συντριβής του ΠΑΣΟΚ, παρά την σκανδαλώδη εύνοια των μεγαλοεργολάβων που κατέχουν τα κανάλια. Ένας άλλος λόγος ήταν τελικά η ανεπάρκεια του πολυδιαφημισμένου επικοινωνιακού επιτελείου του ΓΑΠ, και η κενότητα του προφίλ του Παπανδρέου του Γ΄. Οι ποδοσφαιρικού τύπου μετεγγραφές μάλλον έβλαψαν παρά βοήθησαν το ΠΑΣΟΚ, όπως το έβλαψε και η πολιτική φυγομαχία του Σημίτη (θα έχανε με μικρότερη διαφορά, εκτιμώ, με τον Σημίτη αρχηγό το ΠΑΣΟΚ ) και οι παρακρατικού τύπου προβοκάτσιες της τελευταίας στιγμής...
Αυτό που με συγχύζει όμως είναι η αριστερά... Παρότι ανακουφισμένος από την είσοδο του Συνασπισμού στην βουλή, δεν θα συμμεριστώ την εμφανή ικανοποίηση του κ. Κωνσταντόπουλου για το αποτέλεσμα, πόσο μάλλον την, επαναλαμβανόμενη κάθε εκλογές, αυτοσυγχαρητήρια δήλωση της κας Παπαρήγα.
Καλά δεν είπαμε να κερδίσουμε τις εκλογές, αλλά μια άνοδος ορατή δια γυμνού οφθαλμού δεν θα ήταν δα και επίτευγμα... Όσο κρατάμε τον πήχυ χαμηλά τόσο θα μένουμε κολλημένοι στο έδαφος...
Το θέμα είναι ότι υπήρχε μια προσχηματικά σοσιαλιστική κυβέρνηση στην εξουσία, διεφθαρμένη μέχρι το κόκκαλη και υποχείριο μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων, που αύξησε την ανεργία, πέταξε στην φτώχεια μεγάλα στρώματα πληθυσμού, "ελαστικοποίησε" την εργασία (δηλαδή κατάργησε στην πράξη την εργατική νομοθεσία για τον ιδιωτικό τομέα), δήωσε το περιβάλλον με αλλεπάλληλες περιβαλλοντοκτόνες και δασοβόρες "ρυθμίσεις", φτάνοντας μέχρι και την αλλαγή του συντάγματος για την διευκόλυνση του καταστροφικού του έργου, ξεπούλησε συλλήβδην δημόσια περιουσία μέσω της εταιρείας-σκάνδαλο ΕΤΑ, ξανα-αμόλησε τα ΜΑΤ με τα χημικά στα χέρια εναντίον δικαίων και αδίκων και έφαγε τα χρήματα του κόσμου στο αεροπλανάκι του ΧΑΑ.
Παράλληλα, για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια, ο κόσμος κατέβηκε στους δρόμους, μαζικά σε αντιπολεμικά συλλαλητήρια (μέρος ενός πρωτοφανούς παγκόσμιου αντιπολεμικού κινήματος), σε διαδηλώσεις εναντίον του ασφαλιστικού και σε εκδηλώσεις εναντίον του παγκόσμιοποιημένου επιθετικού καπιταλισμού (στην Θεσσαλονίκη το καλοκαίρι)...
Παρόλα αυτά, και παρότι η αριστερά ήταν παρούσα (αυτήν την φορά) σε όλα αυτά, δεν κατόρθωσε να δημιουργήσει τις βάσεις μιας μονιμότερης και ευρύτερης επιρροής (και εκλογικής, αλλά όχι μόνον) στην Ελληνική κοινωνία, η οποία παλινδρομεί παράλληλα με όλα αυτά, συντηρητικοποιείται με ταχύτατα βήματα (βλέπε την αποδοχή του προσώπου του Χριστόδουλου, τις στάσεις απέναντι στους ξένους, τον ανανεωμένο εθνικισμό και το χουχούλιασμα σε μια εξιδανικευμένη παρελθοντολαγνεία (ο ΛΑΟΣ φαίνεται ότι θα εκτιναχθεί στα ύψη στις Ευρωεκλογές). Όχι μόνον αυτό, αλλά επέτρεψε σε μια νωθρότατη κεντροδεξιά να εξαργυρώσει όλη την λαϊκή δυσαρέσκεια, αν και δεν διαφέρει παρά ελάχιστα στις βασικές οικονομικές επιλογές.
Κάτω από αυτές τις συνθήκες το ποσοστό του ΣΥΝ και της αριστεράς στο σύνολό της, όχι μόνο δεν είναι επίτευγμα, αλλά είναι λόγος βαθύτατης περισυλλογής και ριζικών τομών, με πρώτη και καλύτερη την γρήγορη απόφαση για κοινή δράση εναντίον του προελαύνοντος νεοφιλελεύθερου προγράμματος των δύο μονομάχων και την κοινή κάθοδο στις επόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές (όχι στις Ευρωεκλογές, εκεί υπάρχουν ανυπέρβλητες διαφορές...)
Παράλληλα θα πρέπει κάθε συνιστώσα της αριστεράς να καλέσει τον κόσμο της και να συζητήσει μαζί του ουσιαστικά, να πάρει νέες ιδέες, να αναδείξει νέους ανθρώπους και να εγκαταλείψει μια επικοινωνιακή τακτική που είναι καταδικασμένη να μην ακούγεται από κανέναν... Η αλλαγή των προσώπων της ηγεσίας θα ήταν ευκταία, αλλά δεν είναι απολύτως απαραίτητη - αν και ο Κωνσταντόπουλος (χωρίς καμιά εμπάθεια) έχει ένα πολιτικό προφίλ που δεν συνάδει πλέον με τον πολιτικό λόγο και την πολιτική παρουσία του ΣΥΝ. και η προεδρία του μάλλον στοίχησε παρά ωφέλησε στο κόμμα...
Θα επανέλθω όμως...
Σχόλια