ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ

Εκτείνομαι στον χρόνο. Η μνήμη μου απλώνεται πίσω και πλέκεται με την μνήμη των παππούδων μου· μεταφέρει εμπειρίες έναν αιώνα παλιές από πρώτο χέρι, ενάμιση με μεσολάβηση: ο μακαρίτης ο παππούς μου, μου έλεγε πώς περπάταγε χιλιόμετρα μέσα στο χιόνι και πήγαινε σχολείο επί Τουρκοκρατίας στο Οροπέδιο του Λασιθίου, πριν μπαρκάρει πιτσιρικάς στο καράβι για την Αμερική κάπου στα 1912 . Εκεί μίλησε με κόσμο που είχε προλάβει τον Αμερικανικό εμφύλιο. Με την μεσολάβηση του παππού μου αγγίζω εξιστορήσεις από τα μέσα του 19ου αιώνα μισό κόσμο μακριά. Τα παιδιά μου, καλά να ’ναι, και τα εγγόνια μου, αν έρθουν, θα μεταφέρουν την μνήμη μου στον 22ο αιώνα, και τα παιδιά τους θα έχουν ακούσει από τους παππούδες τους τις ιστορίες μου, που θα τις αφηγούνται ίσως με την σειρά τους στα δικά τους παιδιά και εγγόνια. Η μικρή έστω σκιά της εφήμερης παρουσίας  μου θα φτάσει να αγγίξει τον 23ο αιώνα. Τέσσερις αιώνες. Πέντε γενεές σε  χρονική υπερέκταση. Αυτό είναι συνήθως το φάσμα της ιστορίας που αγγίζε

Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης εκπροσωπούσε στην Ελλάδα έναν χώρο που δεν ευδοκίμησε ποτέ ιστορικά στο Ελληνικό πολιτικό τοπίο, την γνήσια και ξεκάθαρη σοσιαλδημοκρατία, το κράτος-πρόνοιας. Υπηρέτησε την αριστερά στην χώρα και στην Ευρώπη με συνέπεια, με νου και με αξιοπρέπεια και ήταν κήρυκας του δημόσιου ορθού λόγου σε ένα τοπίο λόγου και διαλόγου που δεν τον πολυσήκωνε. Υπήρξε μαχητικός οικολόγος, σαν πολίτης, σαν Ευρωβουλετής, σαν βουλευτής και είναι αρμόζον το γεγονός ότι η τελευταία παρέμβασή του στο Ελληνικό Κοινοβούλιο, η τελευταία θεσμική του παρέμβαση αφορούσε τον Αχελώο και την διαχείριση υδάτινων πόρων . Αν και δεν θέλω να ηθικολογώ, πρέπει να σημειώσω πως υπάρχουν δύο είδη ακεραιότητας: εκείνων που κανένας δεν ενδιαφέρεται να τους "εξαγοράσει" και οι εκείνων που κανένας δεν μπορεί. Ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης θα μπορούσε αν ήθελε να είχε γίνει υπουργός, να είχε φτάσει σε εξαιρετικά υψηλά αξιώματα: η σύγκριση άλλωστε με τους κρατούντες θα ήταν συντριπτική υπέρ του ως προς τ

" Τσουνάμι μέτρων λιτότητας ως το 2012 προτείνει το ΔΝΤ ", λέει, και εγώ θυμάμαι μια πρόσφατη μεταφραστική μου δουλειά, η οποία με κάνει να αμφιβάλλω για την ορθότητα του γραμματικού προσώπου που χρησιμοποιείται στον τίτλο. Εξηγούμαι: Μετέφρασα πρόσφατα και θα εκδοθεί μάλλον το Σεπτέμβρη, από τις εκδόσεις Αντίλογος [αναίσχυντη αυτοδιαφήμιση ;-)] το βιβλίο " Ο τελευταίος πόλεμος του 20ου αιώνα " του Γιαν Μαρέινισσεν, πρώην αρχηγού του Σοσιαλιστικού Κόμματος Ολλανδίας ("Σοσιαλιστικού" συνάδοντος με το "Σοσιαλισμός", όπως το χρησιμοποιούσε η Ρόζα μάλλον και όχι ο Γεώργιος Α. Παπανδρέου του επίκαιρου "Σοσιαλισμός ή Βαρβαρότητα" - δηλ. GUE/NGL όχι PES ). Το βιβλίο αφορά τον πόλεμο του Κοσόβου (το ΣΚ ήταν το μόνο Ολλανδικό κόμμα που αντιτάχθηκε το 1999 στην επέμβαση του ΝΑΤΟ) και γενικότερα το Γιουγκοσλαβικό, και έχει γραφτεί λίγο μετά το πέρας του "πολέμου". Το ενδιαφέρον σημείο, το οποίο ξαφνικά το θυμήθηκα με τις προτάσεις του

Στην αγγλική παγκόσμια πια ιδιόλεκτο της ποπ μιλούν για icons . Εκ του εικών, αλλά η λέξη δεν μπορεί να αντιδανειστεί γιατί είναι ήδη κατειλημμένη από άλλη έννοια, οπότε στην κρεολική πίτζιν που ομιλείται από τα MME παραμένει icon , λατινικά και ζει στις όχθες του μάρκετινγκ. Ο παροιμιώδης κυρ Μήτσος, μιλάει για «σύμβολα». Για αυτά θα μιλήσουμε και εμείς. Τα σύμβολα: άνθρωποι, αντικείμενα, μορφές, είναι ανθρώπινες κατασκευές οικοδομημένες πάνω στο συλλογικό φαντασιακό. Συνοψίζουν, επικοινωνούν και ακτινοβολούν έννοιες. Το κουτάκι της κόκα κόλα ως βιομηχανικό ντιζάιν ήταν η καταναλωτική έκρηξη συμπυκνωμένη. Το άγαλμα της ελευθερίας, καλούσε και δια της εικόνας του και μόνο τους μετανάστες σε νέα γη. Το Καλάσνικωφ, και με το όνομά του απλά, εκπροσωπούσε τον φοβερό εκδημοκρατισμό της ισχύος των όπλων. Αλλά η κατασκευή του Καλάσνικωφ ως όπλου δεν πρέπει να συγχέεται με την κατασκευή του ως συμβόλου και την μετέπειτα χρήση του στην σημαία της Μοζαμβίκης και στις φωτογραφίες του ενόπλου Οσά

Νέα «πράσινη» οικονομία, νέες πράσινες δουλειές. Ή πράσινες μπίζνες. Στο μελλοντικό περιβαλλοντικά ευαίσθητο εργασιακό τοπίο θα ανθίσουν πολλές καινούριες ειδικότητες. Συντηρητής ανεμοστροβίλων, βιοχημικός λυμμάτων π.χ. ή χημικός βιοκαυσίμων. Πολλά όμως από τα υπάρχοντα σήμερα επαγγέλματα ενδέχεται να διευρύνουν το φάσμα των δραστηριοτήτων τους και να ευδοκιμήσουν στο κοπιώδες και ανηφορικό μεν, εύκρατο και αειφορικό δε μέλλον. Για αυτές ακριβώς τις αναγκαστικές καινοτομίες θα συζητήσουμε στο παρόν σημείωμα, παρουσιάζοντας τις καινούριες πράσινες ευακιρίες, που θα εμφανιστούν σε τέσσερα συμβατικά σημερινά επαγγέλματα: Διαφημιστής / Δημόσιες Σχέσεις: Ήδη το επάγγελμα έχει «πρασινίσει» αρκετά. Στο όλο και πιο θερμότερο μέλλον, όλο και περισσότερες εταιρείες θα έχουν την ανάγκη να διαφημίσουν τις συμβολικές τους «πράσινες» πρωτοβουλίες για την συγκάλυψη των μη-συμβολικών, γκρίζων, περιβαλλοντικά επιβαρυντικών δραστηριοτήτων τους. Αυτό ήδη είναι εδραιωμένη πρακτική σε μεγάλες πετρελαϊκές ε

Ι sometimes wonder if Ι 'll ever get the chance just to sit with my children in a holiday jam our lives seem petty in your gold grey hands would you give a second thought would you ever give a damn, Ι doubt it stand down Margaret everybody shout it stand down Margaret!   The English Beat Stand Down Margaret , 1980   Αν και συχνά η χρονική απόσταση αμβλύνει την απέχθεια ή την ένταση των συναισθημάτων, αν κάνει κάποια πρόσωπα να μοιάζουν πιο ανθρώπινα και λιγότερο αντικείμενα μίσους, αυτό δεν ισχύει για την Μάργκαρετ Θάτσερ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η θητεία της Σιδηράς Κυρίας ήταν ιστορική. Ήταν ιστορική με τον ίδιο τρόπο που η επιδρομές των Ούννων στην Ευρώπη και η Μεγάλη Πανώλη του 14 ου αιώνα ήταν   ιστορικές. Η Θάτσερ μέσα στα χρόνια της πρωθυπουργίας της εκτόξευσε την φτώχεια (ειδικά την παιδική) σε δυσθεώρητα για την Ευρώπη ύψη, μετέτρεψε την Βρετανία σε μια από τις πιο άνισες χώρες στην Ευρώπη, αύξησε την ανεργία και την αστυνόμευση, προώθησε την ξενοφοβία, τον εθ