Ιστορική αναδρομή, πιθανόν επίκαιρη

Στις 31 Μαΐου του 1972 στο χωριό Πετεάνο, κοντά στα σύνορα με την Γιουγκοσλαβία (τότε), ένα παγιδευμένο αυτοκίνητο σκότωσε τρεις καραμπινιέρους. Οι αρχές απέδωσαν την ενέργεια αυτή στις Eρυθρές Tαξιαρχίες ή στην Lotta Continua - σε κάποια πάντως ακροαριστερή οργάνωση. Ο Δικαστής Κασσόν (Casson) ο οποίος διερεύνησε την σκοτεινή αυτή περίοδο της 'Στρατηγικής της Έντασης', ανακάλυψε μετά από διεξοδική έρευνα, πως πίσω από την ενέργεια κρυβόταν η φασιστική ακροδεξιά. Στόχος της ήταν να κατηγορηθεί και να στοχοποιηθεί μέσω ενεργειών "ψευδούς σημαίας" η αριστερά, προκειμένου να ανακοπεί η ισχυρή δυναμική της τότε προς την εξουσία. Ο Κασσόν συνέλαβε μάλιστα ως αυτουργό, τον ακροδεξιό τρομοκράτη Βιτσέντζο Βινσιγκούερρα. Ο Γκάνσερ περιγράφει μερικά στοιχεία από την κατάθεσή του το 1984 και το πώς οι ίδιες οι αστυνομικές αρχές συνέργησαν στην διαφυγή των ενόχων της δολοφονίας των συναδέλφων τους:

"...υπήρξε σχετικά εύκολο για αυτόν να διαφύγει και να κρυφτεί επειδή μεγάλα τμήματα του Ιταλικού συστήματος ασφαλείας συμμεριζόταν τις αντικομμουνιστικές του πεποιθήσεις, και συνεπώς υποστήριζε σιωπηρά, τα εγκλήματα που δυσφημούσαν την Αριστερά. Μετά από την βομβιστική ενέργεια ο Βινσιγκουέρρα θυμόταν πως:

"Ένας ολόκληρος μηχανισμός ενεργοποιήθηκε... οι Καραμπινιέροι, ο Υπουργός Εσωτερικών, οι τελωνειακές υπηρεσίες και οι στρατιωτικές και πολιτικές υπηρεσίες πληροφοριών αποδέχθηκαν το ιδεολογικό σκεπτικό πίσω από τις επιθέσεις".

Με την σφαγή του Πετεάνο και όσες ακολούθησαν θα πρέπει να είναι πια δεδομένο πως υπήρχε μια ζώσα δομή, κρυφή και μυστική, που είχε την ικανότητα να δίνει στρατηγική κατεύθυνση στις αγριότητες. Η δομή αυτή βρίσκεται μέσα στο κράτος...."

Στην πορεία ακολούθησαν και άλλες επιχειρήσεις "ψευδούς σημαίας" (π.χ. η Σφαγή της Πιάτσα Φοντάνα) αλλά και σαφέστερης προέλευσης θηριωδίες (π.χ. η Σφαγή στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Μπολόνια ήταν η αιματηρότερη δολοφονική επίθεση μεταπολεμικά στην Ευρώπη, μέχρι την σφαγή στον σταθμό της Μαδρίτης το 2004).... Όλες μαζί οι ενέργειες αυτές οδήγησαν στα ιταλικά "μολυβένια χρόνια" και μαζί με τα αδιέξοδα της ακροαριστερής τρομοκρατίας (που πάντως ακολούθησε και δεν προηγήθηκε των ακροδεξιών προβοκατσιών) κατέληξαν μέσα από μια δαιδαλώδη πορεία σε τελική ανάλυση στην περιθωριοποίηση και αποδυνάμωση της αριστεράς συνολικά (και στην επικράτηση των νεοφασιστών)...

Για την αναδυόμενη μεταψυχροπολεμική βερσιόν όλων αυτών βλ. π.χ. σχετικά και σχετικά. Με δεδομένο πως το μέλλον έχει πολλή φωτιά παντού, ίσως να μεταλαμπαδεύσουμε τα φώτα μας έξω, πέρα από τα παγκοσμίως κλασσικά δηλαδή...