Ο υφέρπων φασισμός δεν υφέρπει πλέον
Ισχυρίζομαι πως δήλωση ανάλογη με την παρακάτω, δεν θα τολμούσε να την ξεστομίσει κανένας πολιτικός στην Ελλάδα, του Καρατζαφέρη συμπεριλαμβανομένου. Θα έλεγα μάλιστα πως αν την είχε κάνει δημόσια κάποιος, θα είχαν πέσει οι πάντες (δικαίως) να τον φάνε:
Το υπόλοιπο ένας εξίσου ενθουσιώδης πανηγυρικός υπέρ του αστυνομικού κράτους, που αν εκστομιζόταν από κανέναν άλλον, θα θεωρείτο μέρος κυριλέ επικοινωνιακής καμπάνιας νεοφασιστικού κόμματος.
Αλλά ο συγγραφέας είναι ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Βρετανίας, γράφοντας στους Τάιμς του Μέρντοχ, ένα κείμενο για τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας. Τονίζω ότι μιλάει για δικαιώματα υπόπτων.
Ο Μπλαιρ αφού κατέστησε την Βρετανία κοινωνία ενδημικής παρακολούθησης, θρηνεί που τα βρετανικά δικαστήρια δεν του επέτρεψαν να στήσει τα δικά του Γκουαντανάμο και στην συνέχεια οργίζεται που δεν αναγνωρίζονται οι άοκνες προσπάθειες των βρετανών στρατιωτών για την υπεράσπιση του πληθυσμού του Ιράκ, από τους τρομοκράτες.
Η εποχή Μπλαιρ σηματοδοτεί την αρχή μόνο, φοβάμαι, μιας γενικευμένης αμφισβήτησης στοιχειωδών αρχών της αστικής δημοκρατίας στην Βρετανία, αλλά σιγά-σιγά εν δυνάμει και στην Ευρώπη εν ονόματι της καταπολέμησης της τρομοκρατίας (ή του εγκλήματος κοκ.). Αυτή είναι και η βασική κληρονομία στον κόσμο του απερχόμενου Άγγλου πρωθυπουργού. Αυτή και το Ιράκ.
"...Έχουμε επιλέξει ως κοινωνία να ιεραρχήσουμε τις πολιτικές ελευθερίες του υπόπτου, ακόμα και αν είναι πολίτης ξένης χώρας πιο ψηλά [από την ασφάλειά μας].
Τυχαίνει να πιστεύω πως αυτό είναι άστοχο και λανθασμένο...
...Το δικαίωμα [των εξτρεμιστών] στις παραδοσιακές πολιτικές ελευθερίες προηγείται. Αυτό πιστεύω πως είναι μια επικίνδυνα λανθασμένη κρίση. Ο εξτρεμισμός αυτός που δραστηριοποιείται παντού στον κόσμο, δεν μοιάζει με τίποτα που είχαμε να αντιμετωπίσουμε ποτέ. Θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με κάθε μέσο που έχουμε στην διάθεσή μας. Οι σκληρότεροι νόμοι βοηθούν, αλλά είναι εξίσου κρίσιμο το σήμα που εκπέμπουν: πως [η χώρα μας] είναι ένα αφιλόξενο μέρος για την εξάσκηση αυτού του εξτρεμισμού...
Το υπόλοιπο ένας εξίσου ενθουσιώδης πανηγυρικός υπέρ του αστυνομικού κράτους, που αν εκστομιζόταν από κανέναν άλλον, θα θεωρείτο μέρος κυριλέ επικοινωνιακής καμπάνιας νεοφασιστικού κόμματος.
Αλλά ο συγγραφέας είναι ο απερχόμενος πρωθυπουργός της Βρετανίας, γράφοντας στους Τάιμς του Μέρντοχ, ένα κείμενο για τον πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας. Τονίζω ότι μιλάει για δικαιώματα υπόπτων.
Ο Μπλαιρ αφού κατέστησε την Βρετανία κοινωνία ενδημικής παρακολούθησης, θρηνεί που τα βρετανικά δικαστήρια δεν του επέτρεψαν να στήσει τα δικά του Γκουαντανάμο και στην συνέχεια οργίζεται που δεν αναγνωρίζονται οι άοκνες προσπάθειες των βρετανών στρατιωτών για την υπεράσπιση του πληθυσμού του Ιράκ, από τους τρομοκράτες.
Η εποχή Μπλαιρ σηματοδοτεί την αρχή μόνο, φοβάμαι, μιας γενικευμένης αμφισβήτησης στοιχειωδών αρχών της αστικής δημοκρατίας στην Βρετανία, αλλά σιγά-σιγά εν δυνάμει και στην Ευρώπη εν ονόματι της καταπολέμησης της τρομοκρατίας (ή του εγκλήματος κοκ.). Αυτή είναι και η βασική κληρονομία στον κόσμο του απερχόμενου Άγγλου πρωθυπουργού. Αυτή και το Ιράκ.
Σχόλια
Ισχυρίζεσαι λάθος:
"Ε μην τρελαθούμε. Επιτέλους να λειτουργήσουν οι κανόνες του κράτους. Το κράτος σημαίνει δύναμη. Δεν θα είμαστε αιχμάλωτοι αυτής της επιτροπής προστασίας των βομβιστών, των εκβιαστών και των βιαστών" (ref)
Αναρωτιέμαι ποιοι είναι πιο αφελείς, οι πολιτικοί ή εμείς οι πολίτες;
Συγκρίνεις Τρομοκράτες (ή Αγωνιστές)
με το καραγκιοζιλίκι
των ελλήνων αριστερών και αναρχικών;
"Ισχυρίζομαι πως δήλωση ανάλογη με την παρακάτω, δεν θα τολμούσε να την ξεστομίσει κανένας πολιτικός στην Ελλάδα, εκτός ίσως του Καρατζαφέρη"
Κώστας Απγιώρας: αφενός έχω την αίσθηση (βάζοντας κάτω τους αριθμούς) ότι οι χριστιανοί δημοκράτες έχουν σκοτώσει μακράν περισσότερους αθώους μουσουλμάνους τα τελευταία πέντε χρόνια από ότι μουσουλμάνοι τρομοκράτες αθώους δυτικούς (ή και άλλους μουσουλμάνους). Αφετέρου σημειώνω ότι επί IRA, που έσκαγε βόμβες κατά βούληση ακόμα και σε αγγλικό έδαφος, κανένας δεν είχε τολμήσει να προτείνει την αναστολή δικαιωμάτων που, άλλωστε, είναι συστατικό στοιχείο της διαφοροποίησης των δημοκρατιών από τις μη-δημοκρατίες και ως τέτοιο είναι ένα στοιχείο του πολιτισμού μου που θεωρώ αδιαπραγμάτευτο...
Τέλος να σημειώσω ότι το βασικό που έκαναν για να αντιμετωπίσουν την απειλή οι Bush και Blair ήταν να εισβάλουν σε μια παντελώς άσχετη με την 11η Σεπτεμβρίου χώρα, υπό κοσμικό καθεστώς και να την μετατρέψουν σε σωρούς ερειπίων, βιομηχανία δολοφονιών και δολοφόνων και φυσικά, σε πεδίο στρατολόγησης και εκπαίδευσης πάσης φύσεως ακραίων ισλαμιστών.
Απλώς για αυτό το λόγο (επίπεδο Καρατζαφέρη) ο Μπλαιρ είναι τριπλά ελεεινός.
Δεν ξέρω ποιοί είναι οι Χριστιανοί δημοκράτες που αναφέρεις, αλλά αν αναφέρεσαι στον πόλεμο του Ιράκ, αυτός ποτέ δεν έγινε στο όνομα του Χριστιανισμού. Ο λόγος για τον οποίο οι Μουσουλμάνοι σκότωσαν λιγότερους είναι επειδή οι υπηρεσίες ασφαλείας στις πολιτισμένες χώρες κάνουν καλά τη δουλειά τους. Γνωρίζουμε πολύ λίγες από τις απόπειρες που ματαιώθηκαν επειδή οι μυστικές υπηρεσέις έδρασαν αποτελεσματικά. Και ξέρουμε ότι κάποιες επιθέσεις δεν τις πρόλαβαν... Οι περισσότεροι από τους νεκρούς του Ιράκ έχουν σκοτωθεί από Μουσουλμάνους κι όχι από τις αμερικανοβρετανικές δυνάμεις.
Δεν έχει αποδειχτεί σύνδεση του καθεστώτος του Σαντάμ με την Αλ Κάιντα κι ούτε βρέθηκαν όπλα μαζικής καταστροφής. Παρόλα αυτά η επέμβαση καλώς έγινε. Τα έγγραφα που βρέθηκαν μετά, και που γεμίζουν περίπου 120 εκατομμύρια σελίδες, δείχνουν ότι ο Σαντάμ είχε πυρηνικό πρόγραμμα και το 2002 ήταν ένα χρόνο μακρια από την κατασκευή ατομικής βόμβας. Δεν είχε ΟΜΚ αλλά θα έφτιαχνε. Αν δεν ήταν ο μεγαλύτερος ταραξίας στη Μέση Ανατολή ήταν από τους μεγαλύτερους και σύντομα θα αποτελούσε απειλή για τις γύρω χώρες κι ίσως και για την Ευρώπη.
Παρά τις δυσκολίες, ο Μπους και ο Μπλαιρ δε βλέπω να τα πήγαν κι άσχημα στο Ιράκ. Από εκεί που είχαν ένα δικτάτορα από πάνω τους τώρα έχουν εκλεγμένη από το λαό κυβέρνηση. Ο λόγος που τα αμερικανοβρετανικά στρατεύματα παραμένουν στο Ιράκ είναι επειδή τους το ζήτησε η ιρακινή κυβέρνηση ώστε να βοηθήσουν με τους τρελούς που δρουν τώρα εκεί ανεγξέλεγκτα. Επαναλαμβάνω, η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ ΕΚΛΕΓΜΕΝΗ κυβέρνηση του Ιράκ. Φυσικά οι πολίτες δεν είναι συνηθισμένοι να εκλέγουν τους ηγέτες τους, υπήρχε ο φόβος των εξτρεμιστών από πίσω, έγιναν οι εκλογες μέσα στο κλίμα που έγιναν αλλά έγιναν εκλογές και μάλιστα με παρατηρητές του ΟΗΕ. Το Ιράκ εκδημοκρατίζεται παρά τις δυσκολίες που βρίσκει κι αυτό το οφείλει στον Μπους και στον Μπλαιρ. 10.5 εκατομύρια Ιρακινοί παρουσιάστηκαν στις κάλπες παρόλες τις απειλές των ισλαμοφασιστών. Αυτό έδειξε ότι ο λαός θέλει δημοκρατία και βλέπουν ότι θα την έχουν μέσα στη διάρκεια της ζωής τους. Το θέμα είναι να γίνει το ίδιο και μ' όλες τις άλλες δικτατορίες στη Μέση Ανατολή.
Για τις απώλειες αμάχων από τα πυρά των Δυτικών. Εκεί έχουν ΠΟΛΕΜΟ. Σε πολέμους είθισται να πεθαίνουν κι άμαχοι. Αυτή είναι η πραγματικότητα του πολέμου, δυστυχώς. Ισως κάποτε βρεθεί τρόπος για να μη σκοτώνονται πολίτες σε πολέμους. Οι Αμερικανοί δεν πάνε εκεί για να σκοτώσουν αμάχους. Δεν είναι ο στόχος τους αυτός και προσπαθούν να αποφύγουν τις απώλειες σε αμάχους. Πολλές φορές όταν γνωρίζουν ότι απειλούνται οι ζωές αμάχων γύρω από στρατιωτικούς στόχους, τα αμερικανικά βομβαρδιστικά μεταφέρουν βόμβες με χαμηλότερη καταστροφική δύναμη για να μειωθούν οι απώλειες κάτω από ένα όριο που μπορούν να χαρακτηριστούν αποδεκτές. Το αποτέλεσμα είναι πολλές φορές να μην καταστρέφεται ο στρατιωτικός στόχος. Αντίθετα οι ισλαμοφασίστες βάζουν στο στόχαστρό τους αμάχους, όχι στρατό. Οι τρομοκρατικές ενέργειες στη Δύση έγιναν για να πεθάνουν απλοί άνθρωποι σαν εμάς. Άλλο το ένα, άλλο το άλλο.
Οι ΗΠΑ και η Βρετανία δεν ειναι ο εχθρός. Όταν ο μισός πληθυσμός της Ευρώπης φτάσει να είναι μουσουλμάνοι δε θα χρειάζονται τρομοκρατικές επιθέσεις, αλλά οι εξτρεμιστές θα επιβάλλουν τη σαρία στην Ευρώπη πολύ εύκολα. Τότε θα κάνετε αναγκαστική προσγείωση αλλά θα είναι αργά.
Που; Πότε;
Αλλά πρωτίστως πόσοι αντιλαμβάνονται την έννοια και την συνολικότητα της λέξης;
Και επιπλέον σε άμεση σχέση με τα προηγούμενα: Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι αυτοί που έρχονται προς υπεράσπισή μου. Αφού πραγματικά θέλω να υποβάλλω δήλωση ότι με γνώση των συνεπειών του νόμου(που δε-θυμάμαι-είμαι-και-μεγάλη-γυναίκα), δεν επιθυμώ να σπεύσει ο οποιοσδήποτε αυτόκλητος σωτήρ σε περίπτωση κινδύνου μου!
Ευχαριστώ για την υπομονή σου, συγγνώμη για το μακροσκελές ποστ
Αναγκαιο κακο...χα!
Κριμα μονο που στο Λοντον το να κανεις τον σταυρο σου δημοσια απαγορευεται πια...
Απο ποτε το Ισλαμ ειναι απειλη για την Ευρωπη...
Μιλαμε για 670000 χιλιαδες αμαχους
στο Ιρακ να εχουν χαθει μεχρι τωρα
και εγω θα λατρεψω την οξυδερκεια του Μπλερ και του Λεωφορειακια!
Στην Κολαση και γρηγορα!...
ισως εκει να τους κοπει το χαμογελο
δυσκολα βεβαια...
Μια και ο εφιαλτης μου ειναι αν υπαρχει και ισως αν παω...
Να δω αυτους τους δυο σε ηγετικες θεσεις να με περιμενουν!
Σήμερα, ένας αθώος αστυνομικός χαροπαλεύει μετά την δολοφονική επίθεση των αναρχοάπλυτων τρομοκρατών. Η ευνομούμενη, δημοκρατική πολιτεία μας υφίσταται ένοπλο πόλεμο. Περιέργως, δεν βλέπω ούτε βίντεο ούτε μπανεράκια και κορδελάκια σε ιστοσελίδες.
Δηλαδή, επειδή ο Μπους εισέβαλε το Ιράκ, η Αστυνομία δεν πρέπει να προστατεύει εμένα όταν παίρνω το μετρό να πάω στην δουλειά μου. Συγγνώμη, αλλά δεν σφάξανε. Αν οι ισλαμιστές θέλουν να εκτονωθούν, κι εγώ θέλω την ασφάλειά μου.
Και κάτι ακόμη. Όποιος κόπτεται περί δημοκρατίας πρέπει να απαντήσει ευθέως. Ο Άδωνις Γεωργιάδης δικαιούται να έχει βιβλιοπωλείο, ή θα τόν καίμε συνεχώς, με την ευνουχισμένη αστυνομία να παρακολουθεί άπρακτη μακρόθεν, έτσι για να μην θιγούν τα «δημοκρατικά» αντανακλαστικά μας;
δεν χαλάει την λογική του ποστ η παραλλαγή:
"Ισχυρίζομαι πως δήλωση ανάλογη με την παρακάτω, δεν θα τολμούσε να την ξεστομίσει κανένας πολιτικός στην Ελλάδα, εκτός ίσως του Καρατζαφέρη"
Όπως και δεν υπάρχει άλλος πολιτικός που να καίγονται συνεχώς τα γραφεία του κόμματός του από τους «δημοκράτες», να γίνονται στόχος βιαιοπραγιών, συχνά σοβαρών, τα στελέχη του, να απειλείται η ζωή τους, και να μην ιδρώνει το αυτί κανενός. Μάς αρέσει ή δεν μάς αρέσει ο Καρατζαφέρης, είναι ΘΥΜΑ της τρομοκρατίας και του φασισμού, ΟΧΙ ΘΥΤΗΣ, στην σημερινή «δημοκρατική» Ελλάδα. Συνεπώς, όταν μιλούμε για τρομοκρατία και φασισμό, να μην κατηγορούμε τα θύματα. Το βιβλιοπωλείο του Άδωνι κάηκε (οκτώ φορές!), όχι του Αλαβάνου.
http://bryxelles.wordpress.com/2011/04/02/free-to-protest/
http://bryxelles.wordpress.com/2011/04/02/free-to-protest/