Διαδηλώσεις και κουκούλες

Η Αυγή δημοσίευσε το Σάββατο, ένα κείμενο του Διονύση Γουσέτη, το οποίο αποτελεί καταγγελία του Συνασπισμού - εξαιρετικά βαριά μάλιστα στην παρούσα συγκυρία. Δεν ξέρω τι να πω για το κείμενο αυτό, είμαι διχασμένος...

Από την μια δείχνει μια "ακραία" δημοκρατικότητα εκ μέρους της εφημερίδας (που μερικοί συνιστολόγοι κατηγόρησαν περίπου ως "Σταλινική" επειδή καθυστέρησε την δημοσίευση κειμένου του ιδίου αρθρογράφου κατά δύο εβδομάδες το περασμένο καλοκαίρι). Τηρουμένων των αναλογιών είναι περίπου σαν να βλέπεις δημοσιευμένο ενυπόγραφα στο Έθνος π.χ. άρθρο που εγκαλεί τις επιχειρήσεις του Μπόμπολα για απάτη εις βάρος του Ελληνικού δημοσίου... Αυτό είναι καλό βεβαίως...

Από την άλλη η σαχλαμάρα είναι σαχλαμάρα, είτε την εκφέρει ο Πολύδωρας, η Παπακώστα, ο Καρατζαφέρης, ή ο Πρετεντέρης, είτε δημοσιεύεται στην Αυγή. Πρόκειται για την ίδια πάνω-κάτω σαχλαμάρα - που είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακή όταν εκφέρεται από έναν άνθρωπο ο οποίος αρθρογραφεί για τα ανθρώπινα δικαιώματα στην Ελλάδα, σε μια συγκυρία αναστολής βασικών πολιτικών δικαιωμάτων και αστυνομικής αυθαιρεσίας, όπως τεκμαίρεται π.χ. από την καταγγελία ενός συλληφθέντα στα επεισόδια της 8ης Μαρτίου. Η εκδοχή αυτή του άρθρου είναι "ενημερωμένη", καθώς προυπήρξε καταχώριση με τον ίδιο τίτλο και ελαφρά διαφορετική διατύπωση για το φύλλο της Αυγής της 10/3. Επιφυλάσσομαι για κριτική επί της ουσίας, αν προκύψει ανάγκη, στην συζήτηση...


Θα ήθελα να προσφέρω αντισταθμιστικά, ένα κείμενο του Γιώργου Κυρίτση στην Athens Voice, το οποίο "υπερασπίζεται" τους κουκουλοφόρους - ή τέλος πάντων εξηγεί κάποια πράγματα που αφορούν το φαινόμενο. Το κείμενο αυτό έχει το συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τα όσα γράφει ο Γουσέτης, ή όσα λένε οι σχολιαστές των καναλιών (τους οποίους ο ΓΚ βγάζει στην σέντρα), ότι εδράζεται πάνω σε προσωπική και εκ του σύνεγγυς αντίληψη των γεγονότων, και αφορά την πραγματικότητα των διαδηλώσεων και όχι την εκδοχή της ασφάλειας και των ΜΜΕ.

Μια άλλη σχετική άποψη, μεταξύ της οποίας και εκείνης του ΓΚ, προσωπικά ταλαντεύομαι, έχει γραφτεί στο Δεν Μασάμε Ρε, την λαμπρότερη, κατά την γνώμη μου, προσθήκη στην Ελληνική Μπλογκόσφαιρα τον τελευταίο καιρό (που ήθελα να προμοτάρω ασύστολα εδώ και καιρό και τώρα μου δίνεται η ευκαιρία - τα πονήματά του για επιφανή πανεπιστημιακό του έχουν εξασφαλίσει άλλωστε την αναγνώριση του Google). Δείτε και την σχετική συζήτηση που ακολουθεί (και μια, συγκλίνουσα με τον τρόπο της, άποψη παθούσης).

Τέλος μια μικρή παρατήρηση: όποιος προσπαθεί να ερμηνεύσει την φοιτητική κινητοποίηση με όρους εκπαιδευτικής πολιτικής, χάνει την ουσία. Πρόκειται για νεολαιίστική εξέγερση, με χαρακτηριστικά ετερόκλητα και εξαιρετικά ευρύτερα από ένα στενά πανεπιστημιακό κίνημα - που απλώς έχει αφορμή τα της παιδείας. Αν πρόκειται να την ερμηνεύσεις με όρους αστυνομικής ταινίας με κακούς και καλούς, έχεις χάσει την μπάλα, πιθανόν μάλιστα να βλέπεις άλλο ματς: εκείνο που παίζει η τηλεόραση.