Σφαγή στην Φαλούτζα: τεκμήρια του εγκλήματος
Η τηλεόραση της RAI φιλοξενεί ένα ντοκυμαντέρ για την σφαγή της Φαλούτζα, που παρουσιάζει τα συγκριτικά πλεονεκτήματα του αγγλοαμερικανικού, ηθικού τρόπου πολέμου: καμμένα πτώματα από χημικά όπλα (λευκό φώσφορο), Αμερικανούς στρατιώτες να εξηγούν γιατί καθαρίζουν και δεκάχρονα, πτώματα με εμφανή σημάδια βασανιστηρίων και άλλα πολλά τεκμήρια της Αραβικής υπανάπτυξης. Εξαιρετικά αφιερωμένο στους θιασώτες των ανθρωπιστικών επεμβάσεων και του ιμπεριαλισμού της απελευθέρωσης.
Δεν πρέπει να το δουν άνθρωποι που δεν έχουν γερά στομάχια ή είναι ευαίσθητοι σε τέτοια θεάματα.
Υπάρχει και σε αγγλική βερσιόν.
Δεν πρέπει να το δουν άνθρωποι που δεν έχουν γερά στομάχια ή είναι ευαίσθητοι σε τέτοια θεάματα.
Υπάρχει και σε αγγλική βερσιόν.
Σχόλια
The hottest places in Hell are reserved for those who in time of great moral crises maintain their neutrality.
-- Dante Alighieri
Επ' ευκαιρίας, χρόνια πολλά Μιχάλη
Εχουμε να δούμε πολλά ακόμα...
Ως μουσικός όμως έχει γράψει ορισμένα τραγούδια που μένουν εσαεί επίκαιρα.
Θυμήθηκα ένα, με αφορμή τη Φαλούτζα :
»… όταν ο κόσμος σας θα καίγεται,
όταν τα γεφύρια πίσω σας θα κόβονται,
εγώ, θα είμαι ΄κει να σας θυμίζω, τις μέρες τις παλιές …»
Δεν εννοώ ότι εγώ, προσωπικά, «θυμίζω». Εννοώ ότι θεωρώ καθήκον όλων μας να υπερασπίζουμε «τις μέρες τις παλιές», ήγουν την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και την ειρήνη.
Η Φαλούτζα τώρα αναδείχθηκε. Συνέβη.
Αλλά ξεχάσθηκε, μια είδηση ακόμα μέσα στην πλημμυρίδα.
Πολλοί τότε είχαν μιλήσει για «τη Δρέσδη των ημερών μας».
Το θέμα στέλνει ένα μήνυμα - «εντολή» : Αντίσταση.
Με στάση ζωής, με απόψεις, με κουβέντες στους φίλους, με συμμετοχή σε εκδηλώσεις, με blogspots, με ενίσχυση των φωνών που υπερασπίζονται πανανθρώπινες αξίες. Όσο αποτελεσματικά μπορεί, και αντέχει, καθεμία και καθένας.
(Όνειρε, ναι, αυτό ακριβώς, όχι «ουδετερότητα», εξαιρετική η παραπομπή σου στον Δάντη).
Αντίσταση στην βαρβαρότητα που εκφράζεται από την πιο σκοτεινή πλευρά της ανθρώπινης φύσης. Μην ξεχνάμε, άνθρωποι είναι αυτοί που τα διαπράττουν. Πολύ λιγότερο άνθρωποι είναι αυτοί που τα σχεδιάζουν. Όμως, όπως είχε πει ο George Galloway, ανεξάρτητος Βρεττανός βουλευτής, για τον εσμό πολιτικών-πολυεθνικών-μηντιαρχών που αποτελούν σήμερα το καρτέλ της παγκόσμιας εξουσίας : «μην τους φοβάστε. Αν τους γνωρίσετε από κοντά θα δείτε ότι είναι ανθρωπάρια».
Θέλοντας να δει αν οι άνθρωποι θα παραβίαζαν τις ηθικές τους αρχές κάτω από την πίεση της εξουσίας, έδεσε ένα συνεργό του, ηθοποιό, σε μια δήθεν "ηλεκτρική καρέκλα" και έβαλε τους πραγματικούς εξεταζόμενους του πειράματος μπροστά σε μια δήθεν «κονσόλα» με πολλά κουμπάκια. Εξήγησε στους εξεταζόμενούς του ότι ερευνά τη μάθηση και τη μνήμη -αν θυμάμαι καλά. Ο άνθρωπος στην «ηλεκτρική καρέκλα» θα απαντούσε σε διάφορα πράγματα και αν έκανε λάθος, ο εξεταζόμενος θα του έδινε ένα ηλεκτροσόκ. Με κάθε διαδοχικό λάθος του υποκειμένου στην καρέκλα, ο εξεταζόμενος θα απαιτείτο να αυξάνει την ένταση του ηλεκτροσόκ. Οι ενδείξεις στα κουμπάκια της κονσόλας ανέγραφαν τα βολτ και σύντομες περιγραφές όπως «ανώδυνο-ακίνδυνο», «μεσαίας έντασης-επώδυνο». Τα τελευταία κουμπάκια ήταν «εξαιρετικά επικίνδυνο» και «ΧΧΧ». Οι εξεταζόμενοι είχαν οδηγηθεί να πιστέψουν ότι όλος ο εξοπλισμός ήταν πραγματικός και ότι ο άνθρωπος στην καρέκλα (που σημειωτέον βρισκόταν σε άλλο δωμάτιο) ήταν απλώς ένας άλλος εξεταζόμενος, εθελοντής (που λέει ο λόγος- τα υποκείμενα σε τέτοιες μελέτες συνήθως πληρώνονται ένα μικρό ποσό).
Ο πειραματιστής εξήγησε στον κάθε εξεταζόμενο εξαρχής ότι μπορεί να σταματήσει το πείραμα όποτε θέλει και ότι θα πληρωνόταν για τη συμμετοχή του και σε αυτή την περίπτωση. Μετά, στάθηκε από πάνω του, φορώντας την άσπρη επιστημονική μπλούζα του και παρακολουθούσε την επίδοσή του...Ο ηθοποιός στο μέσα δωμάτιο αντιδρούσε στα «ηλεκτροσόκ» ανάλογα με την «έντασή» τους. Όταν οι εξεταζόμενοι άρχιζαν να τα βλέπουν σκούρα και δίσταζαν να συνεχίσουν, ο πειραματιστής με πολύ σοβαρό ύφος τους παρότρυνε: «παρακαλώ συνεχίστε- πρόκειται για την πρόοδο της επιστήμης». Πολλοί εξεταζόμενοι συνέχιζαν έτσι να δίνουν «ηλεκτροσόκ» ακόμα κι όταν ο άνθρωπος στο μέσα δωμάτιο έβγαζε κραυγές αγωνίας και πόνου και παρακαλούσε να σταματήσουν.
Δεν θυμάμαι ακριβώς πόσοι από τους εξεταζόμενους έφτασαν να δώσουν μέχρι και το θανατηφόρο («ΧΧΧ») ηλεκτροσόκ «για το καλό της επιστήμης» αλλά δεν ήταν ένας μόνο. Όταν, μετά το πείραμα, ο ερευνητής ενημέρωσε τα υποκείμενά του για το πραγματικό του σκεπτικό, πολλοί εξεταζόμενοι έπαθαν νευρικό κλονισμό, διαπιστώνοντας ότι θα είχαν σκοτώσει έναν άνθρωπο μόνο και μόνο επειδή κάποιος με φαινομενική εξουσία και πειθώ τούς πίεσε.
Θα μου πείτε άραγε ότι είμαι εκτός θέματος;
Αναρωτιέμαι. Πώς στηνόμαστε στην τηλεόραση τόσα χρόνια και ακούμε όλα τα ανήκουστα για την «απελευθερωτική εισβολή» και την πάταξη του κακού. Λέμε ότι δεν τα χάβουμε αυτά και παίρνουμε το σαρκαστικό χαμόγελο του ενημερωμένου πολίτη. Ποτέ δεν θα συμφωνούσα περισσότερο ότι η κόλαση περιμένει με ανοιχτές αγκάλες τους ουδέτερους.