Άθεος Κομμουνιστής για Πρόεδρος;

Παρότι είχα υποσχεθεί στον Thas μια συζήτηση ενόψει του συνεδρίου του ΣΥΝ, μέχρι σήμερα δεν είχα γράψει τίποτα για το επικείμενο συνέδριο. Επίσης δεν σχολίασα τα περί αριστερού προέδρου. Επ' αυτού να πω ότι αν θέλεις συμβολικό πρόσωπο από την αριστερά δεν αποτελεί και σοβαρή επιλογή ένας απλός πρόεδρος κόμματος (και δη του 3%). Ο μόνος από την αριστερά του οποίου το όνομα θα είχε συμβολικό βάρος θα ήταν ο Μανώλης ο Γλέζος (αμφιβάλλω για το αν θα ενδιαφερόταν βέβαια...) Τα υπόλοιπα μου φαίνονταν λίγο αστεία. Μέχρι που, μέσω του Till the blog, ανακάλυψα έναν τουλάχιστον λόγο για την υποστήριξη της υποψηφιότητας Κωνσταντόπουλου τον οποίο παραθέτω αυτούσια εδώ, από τον Ορθόδοξο Τύπο της 29ης Οκτωβρίου του 2004, ως απόκομμα:




Να σημειωθεί ότι η σελίδα στην οποία παραπέμπει ο Till, περιέχει μια πιο συγκρατημένη εκδοχή του άνω κειμένου, το οποίο αξίζει να μείνει στην ιστορία, αν μη τι άλλο, ως το πρώτο κείμενο από την εποχή των στρατοδικείων της χούντας, που χαρακτηρίζει τον Νίκο Κωνσταντόπουλο ως κομμουνιστή. Η ειλικρίνεια του εν λόγω πρωτοπρεσβυτέρου Ιωάννου Διώτη (χε! απλή συνωνυμία, ή βρήκε καινούρια δουλειά; Φαντάζομαι εν αμφίοις τον κ. Εισαγγελεύ να προϊσταται ξυλοδαρμών των απίστων μέχρι ομολογίας πίστης, ή να τους ποτίζει φάρμακα για να θυμηθούν το πιστεύω...), είναι πάντως αδιαμφισβήτητη: μας λέει περίπου ότι πας μη Ορθόδοξος είναι πολίτης με μειωμένα πολιτικά δικαιώματα (μεγάλη η χάρη τους που ανέχονται αθέους βουλευτές) και - φυσικά - μειωμένη ηθική υπόσταση. Ξεκάθαρα πράγματα, όχι σαν αυτόν τον μοντερνιστή τον Χριστόδουλο (Archbishop Christslave), που τα μασάει για τους αντίχριστους...

Για το συνέδριο του Συνασπισμού της Αριστεράς κτλ. κτλ. να πω ότι προς τιμήν των κομμουνιστικών του καταβολών (και ταυτότητας βέβαια κατά τον Ορθόδοξο Τύπο), διεξάγεται σε συνθήκες σχετικής συνωμοτικότητας, με ειλικρινείς προσπάθειες να μην διευρύνουν την συζήτηση (πόσω μάλλον τις οργανώσεις) πέρα από ένα στενό κομματικό πυρήνα, μην πλακώσει κόσμος και δεν βρίσκουμε τις εσωκομματικές μας ισορροπίες βλέπεις... Τέσ'πα, τα προσυνεδριακά κείμενα θα τα βρείτε εδώ και τον υποτυπώδη δημόσιο διάλογο εδώ. Ελπίζω μετά το συνέδριο και ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα, να γίνει μια απόπειρα αναδιοργάνωσης του χώρου. Επικοινωνιακά, οποιοσδήποτε από τους τρεις και να βγει θα συνιστά βελτίωση από την παρούσα κατάσταση. Πολιτικά εγώ είμαι με τον τρίτο και πρασινοκοκκινότερο Χριστόφορο Παπαδόπουλο (για λόγους που έχουν σχέση με την "ισονομία" των στελεχών, μεταξύ άλλων), αλλά προτιμώ βεβαίως τον Αλαβάνο από τον, καθ' όλα συμπαθή πάντως, Παπαγιαννάκη.