Το αίμα που ενώνει...

Στην φωτογραφία αυτή απεικονίζονται οι δολοφονημένοι Ντερβίς Αλή Καβάζογλου, Τουρκοκύπριος, μέλος της Κ.Ε. του ΑΚΕΛ και Κώστας Μισιαούλης, στέλεχος του ΑΚΕΛ και της ΠΕΟ. Δολοφονήθηκαν από την ΤΜΤ, την τουρκοκυπριακή φασιστική οργάνωση, στην προσπάθειά της να υπονομεύσει την ενότητα Ε/Κ και Τ/Κ την οποία πρέσβευε (και πρεσβεύει και σήμερα) το ΑΚΕΛ. Η φωτογραφία και η υπενθύμιση έχουν ληφθεί από τις Ιστοσελίδες, που έχουν και ένα εξαιρετικό αφιέρωμα στο Κυπριακό... Ξεχωρίζω δύο από τα πολλά κείμενα:
Ο Αλπάι Ντουρντουράν (πατέρας του Τουργκούτ του οποίου την άποψη σημείωνα σε προηγούμενο σχόλιο), λέει "Ναι" με επιφυλάξεις... Ενώ ο Αλέκος Αλαβάνος λέει "Όχι".
Το άρθρο του Αλαβάνου, ο οποίος μου είναι γενικά πολύ συμπαθής πολιτικά, είναι δύσκολο να το ψέξει κανείς λογικά. Έχει δίκιο. Η πολιτική του οπτική, μόνο για εθνικισμό δεν μπορεί να κατηγορηθεί. Διαφωνώ με το τελικό του συμπέρασμα, γιατί συμμερίζομαι την αισιοδοξία του Ντουρντουράν, και θα είχα πολλά να αντιτείνω, δεν μπορώ όμως να μην αναγνωρίσω ότι η θέση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ ξεκινάει από έναν πυρήνα ηθικών παραδοχών που η αριστερά δεν μπορεί να παραβλέψει. Δεν τελειώνει όμως η ανάλυση εκεί, πιστεύω...
Από την άλλη συμφωνώ ότι η ΕΕ εκτίθεται με την μη ουσιαστική εμπλοκή της και ο ΟΗΕ από την προθυμία του να αποδεχτεί καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων (που έχει καταδικάσει ο ίδιος με ψηφίσματα) που κάνουν το Κόσοβο να μοιάζει Λουξεμβούργο. Το θέμα της παραμονής των εποίκων ειδικά, δημιουργεί παγκόσμιο προηγούμενο, του οποίου μπορεί να γίνει επίκληση σε λίγο καιρό από το Ισραήλ στην Δυτική Όχθη, ή το Μαρόκο στην Δυτική Σαχάρα. Το τελευταίο αυτό ενδεχόμενο είναι και ο λόγος που η Αλγερία, προσωρινό μέλος του συμβουλίου ασφαλείας του ΟΗΕ, τάσσεται αναφανδόν υπέρ των θέσεων της Κυπριακής Δημοκρατίας, σύμφωνα με την "Ελευθεροτυπία".

Τέλος πάντων, ο καιρός θα δείξει. Ελπίζω να έχει δίκιο ο Αλαβάνος και να έχω εγώ άδικο, μια και πάμε για καραμπινάτο Ελληνοκυπριακό "Όχι". Ψυχραιμία όμως... όποιος πιστεύει ότι το Ναι ή το Όχι είναι αυτονόητα, μάλλον δεν έχει καταλάβει τι παίζεται... Εν κατακλείδι θα συμφωνήσω με το "διά ταύτα" του Αλέκου Αλαβάνου ανεξάρτητα από την συμφωνία ή την διαφωνία στην τακτική:

"Η Αριστερά είναι μια δύναμη που δεν μένει στο «όχι», αλλά και κυρίως ετοιμάζεται και ετοιμάζει για «μετά το όχι». Για την απεμπλοκή από τις διαδικασίες επιδιαιτησίας. Για πρωτοβουλίες για την αξιοποίηση της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας. Για το έμπρακτο άνοιγμα των συνόρων ανάμεσα στις δύο πλευρές, που θα διαμορφώνουν μια πραγματικότητα που θα κάνει άχρηστες τις μη λειτουργικές ρυθμίσεις του Σχεδίου.

Για την προσέγγιση των δημοκρατικών δυνάμεων των δύο Κοινοτήτων. Για την εξεύρεση τελικά ενός κοινά αποδεκτού συμβιβασμού που θα στηρίζεται στο διεθνές και ευρωπαϊκό δίκαιο."