Κυπρολόγιον
...τα είπα λίγο πιο άγρια για να καταλάβουν οι απέξω, δίπλα στα αγγλικά.
Να πω εδώ ότι το πιθανότερο ενδεχόμενο από μια απόρριψη του σχεδίου Ανάν, δεν είναι η κατάκτηση της Κηρύνειας από την Εθνοφρουρά, αλλά η παγίωση της διχοτόμησης στα υπάρχοντα σύνορα. Οι αιθεροβατούσες απόψεις ότι "το πρόβλημα θα γίνει Ευρωπαϊκό" και έτσι θα αναγκαστεί να προταθεί κάτι καινούριο από την ΕΕ, καλύτερο από το σχέδιο Ανάν, στηρίζονται σε μια αισιοδοξία σχετικά με το τι νοιάζει και τι δεν νοιάζει την ΕΕ που δυστυχώς δεν συμμερίζομαι. Να υπενθυμίσω και την άμεση αντίδραση της ΕΕ όταν οι Τούρκοι αμφισβήτησαν τις διεθνείς συνθήκες στα Ύμια. Ακόμα και αν Τουρκικά τανκ μπουν στην Λεμεσό η ΕΕ δεν πρόκειται να κάνει τίποτα πέρα από το να εκφράσει την ανησυχία της.
Από την άλλη αν η διχοτομηση είναι επιθυμητή, να το πούμε, όπως ο Μάνος, να την διαπραγματευτούμε, και να πάρουν την Αμμόχωστο και την Μόρφου στο διαζύγιο.
Άλλες λύσεις δεν υπάρχουν, αν δεν βρεθεί λύση τώρα μετά από 15 χρόνια δεν θα υπάρχουν π.χ. έποικοι, θα υπάρχουν τρεις γενεές κατοίκων της Β. Κύπρου... Οι απόψεις περί μειοδοσίας όσων υποστηρίζουν το "ναι" πάσχουν από την τύφλωση και την υπεραισιοδοξία του κραυγάζοντος. Λένε στους πρόσφυγες καλύτερα να μην πάει κανείς σας σπίτι του. Αν δεν τους νοιάζει εμένα μου περισσεύει. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν υπάρχει δικαιότερη λύση για το Κυπριακό στα χαρτιά, που να περιλαμβάνει ενιαία (έστω και έτσι) Κύπρο. Οι δίκαιη λύση δεν υφίσταται ως δυνατότητα. Η άδικη λύση Ανάν (και είναι πολύ άδικη) είναι η δικαιότερη από τις πραγματοποιήσιμες.
Οι αμερικάνοι κάνουν φυσικά την δουλειά τους: Η πραγματικότητα είναι ότι την κάνανε και μόνο με την υποβολή του σχεδίου. Τώρα απλώς πιέζουν και, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, έχουν ξεπεράσει το Κυπριακό ως εμπόδιο στην ένταξη της Τουρκίας. Το αεροπλανοφόρο Κύπρος, θα γίνει (ή δεν θα γίνει) πραγματικότητα ανεξάρτητα από την ενοποίηση του νησιού.
Έτσι τα βλέπω εγώ. Δεν είμαι ειδικός, ένας πολίτης είμαι που σκέφτομαι. Δεν θεωρώ συλλήβδην τους υπέρμαχους του όχι παραλόγους. Απλώς δεν συμμερίζομαι την ανάλυσή τους για τις εναλλακτικές λύσεις. Το θέμα δεν είναι εύκολο (όπως έγραψα ως Κύριος Τζέκυλ στα αγγλικά) και η μη-αποδοχή δεν είναι κατ' ανάγκην δείγμα αρρωστημένου εθνικισμού. Είναι εύλογο κάποιος Κύπριος να μην θελήσει να θυσιάσει αυτά που έχει για την επανένωση. Μαγκιά του και καλά θα κάνει να πει "όχι".
Διαβάστε εδώ την διπλωματική ιστορία περί το Κυπριακό (στα αγγλικά, αν ξέρει κανείς κάποιο σάιτ με το ίδιο ή ανάλογο περιεχόμενο στα Ελληνικά, ας μου το στείλει, ή ας το σημειώσει στα σχόλια) για να δείτε αν και κατά πόσο η παρούσα συμφωνία αντίκειται στο πνεύμα της συμφωνίας Ντενκτάς-Μακαρίου του 1977.. Δείτε επίσης και σχετικά επίσημα έγγραφα από το "Μάθησις".
Ο Θανάσης Τσακίρης συνυπογράφει μια διακήρυξη που εύκολα θα την υπέγραφα και εγώ, χωρίς το κάλεσμα για "ναι". Το θέμα είναι δύσκολο και έχει σχέση με τις εκτιμήσεις του καθενός... Πέρα από αυτό, για λόγους ιστορικούς δεν μου αρέσει όταν εμείς οι Ελλαδίτες λέμε στους Κυπρίους "κάνε αυτό". Αρκετά τους κάψαμε...
Απόσπασμα:
Πολλοί βλέπουν με καχυποψία το ενδιαφέρον του ΟΗΕ, της Ενωμένης Ευρώπης και των ΗΠΑ για το σχέδιο Ανάν. Καχυποψία δικαιολογημένη, αν σκεφθεί κανείς ότι οι δυνάμεις αυτές όχι μόνον δεν έλυσαν τα μεγάλα διεθνή προβλήματα αλλά δημιούργησαν με τη στάση τους και νέα. Ετσι, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν επενδύεται με το φωτοστέφανο ενός ηρωικού «όχι» από ένα μικρό λαό, ριζωμένο στο βράχο του. Ομως, ακόμη και οι πιο δυσμενείς διεθνείς συνθήκες αφήνουν πάντοτε ρωγμές και ευκαιρίες, τις οποίες μια ευέλικτη πολιτική μπορεί να εκμεταλλευθεί. Το διδάσκει η ελληνική ιστορία από την εποχή του Ναυαρίνου. Οπως επίσης διδάσκει ότι, χωρίς συμμαχίες, ακόμη και οι πιο ηρωικές θυσίες μπορεί να οδηγήσουν στην καταστροφή (1897, 1922, 1974).
... και αν λέω κάτι λάθος διορθώστε με...
Να πω εδώ ότι το πιθανότερο ενδεχόμενο από μια απόρριψη του σχεδίου Ανάν, δεν είναι η κατάκτηση της Κηρύνειας από την Εθνοφρουρά, αλλά η παγίωση της διχοτόμησης στα υπάρχοντα σύνορα. Οι αιθεροβατούσες απόψεις ότι "το πρόβλημα θα γίνει Ευρωπαϊκό" και έτσι θα αναγκαστεί να προταθεί κάτι καινούριο από την ΕΕ, καλύτερο από το σχέδιο Ανάν, στηρίζονται σε μια αισιοδοξία σχετικά με το τι νοιάζει και τι δεν νοιάζει την ΕΕ που δυστυχώς δεν συμμερίζομαι. Να υπενθυμίσω και την άμεση αντίδραση της ΕΕ όταν οι Τούρκοι αμφισβήτησαν τις διεθνείς συνθήκες στα Ύμια. Ακόμα και αν Τουρκικά τανκ μπουν στην Λεμεσό η ΕΕ δεν πρόκειται να κάνει τίποτα πέρα από το να εκφράσει την ανησυχία της.
Από την άλλη αν η διχοτομηση είναι επιθυμητή, να το πούμε, όπως ο Μάνος, να την διαπραγματευτούμε, και να πάρουν την Αμμόχωστο και την Μόρφου στο διαζύγιο.
Άλλες λύσεις δεν υπάρχουν, αν δεν βρεθεί λύση τώρα μετά από 15 χρόνια δεν θα υπάρχουν π.χ. έποικοι, θα υπάρχουν τρεις γενεές κατοίκων της Β. Κύπρου... Οι απόψεις περί μειοδοσίας όσων υποστηρίζουν το "ναι" πάσχουν από την τύφλωση και την υπεραισιοδοξία του κραυγάζοντος. Λένε στους πρόσφυγες καλύτερα να μην πάει κανείς σας σπίτι του. Αν δεν τους νοιάζει εμένα μου περισσεύει. Αλλά ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν υπάρχει δικαιότερη λύση για το Κυπριακό στα χαρτιά, που να περιλαμβάνει ενιαία (έστω και έτσι) Κύπρο. Οι δίκαιη λύση δεν υφίσταται ως δυνατότητα. Η άδικη λύση Ανάν (και είναι πολύ άδικη) είναι η δικαιότερη από τις πραγματοποιήσιμες.
Οι αμερικάνοι κάνουν φυσικά την δουλειά τους: Η πραγματικότητα είναι ότι την κάνανε και μόνο με την υποβολή του σχεδίου. Τώρα απλώς πιέζουν και, ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, έχουν ξεπεράσει το Κυπριακό ως εμπόδιο στην ένταξη της Τουρκίας. Το αεροπλανοφόρο Κύπρος, θα γίνει (ή δεν θα γίνει) πραγματικότητα ανεξάρτητα από την ενοποίηση του νησιού.
Έτσι τα βλέπω εγώ. Δεν είμαι ειδικός, ένας πολίτης είμαι που σκέφτομαι. Δεν θεωρώ συλλήβδην τους υπέρμαχους του όχι παραλόγους. Απλώς δεν συμμερίζομαι την ανάλυσή τους για τις εναλλακτικές λύσεις. Το θέμα δεν είναι εύκολο (όπως έγραψα ως Κύριος Τζέκυλ στα αγγλικά) και η μη-αποδοχή δεν είναι κατ' ανάγκην δείγμα αρρωστημένου εθνικισμού. Είναι εύλογο κάποιος Κύπριος να μην θελήσει να θυσιάσει αυτά που έχει για την επανένωση. Μαγκιά του και καλά θα κάνει να πει "όχι".
Διαβάστε εδώ την διπλωματική ιστορία περί το Κυπριακό (στα αγγλικά, αν ξέρει κανείς κάποιο σάιτ με το ίδιο ή ανάλογο περιεχόμενο στα Ελληνικά, ας μου το στείλει, ή ας το σημειώσει στα σχόλια) για να δείτε αν και κατά πόσο η παρούσα συμφωνία αντίκειται στο πνεύμα της συμφωνίας Ντενκτάς-Μακαρίου του 1977.. Δείτε επίσης και σχετικά επίσημα έγγραφα από το "Μάθησις".
Ο Θανάσης Τσακίρης συνυπογράφει μια διακήρυξη που εύκολα θα την υπέγραφα και εγώ, χωρίς το κάλεσμα για "ναι". Το θέμα είναι δύσκολο και έχει σχέση με τις εκτιμήσεις του καθενός... Πέρα από αυτό, για λόγους ιστορικούς δεν μου αρέσει όταν εμείς οι Ελλαδίτες λέμε στους Κυπρίους "κάνε αυτό". Αρκετά τους κάψαμε...
Απόσπασμα:
Πολλοί βλέπουν με καχυποψία το ενδιαφέρον του ΟΗΕ, της Ενωμένης Ευρώπης και των ΗΠΑ για το σχέδιο Ανάν. Καχυποψία δικαιολογημένη, αν σκεφθεί κανείς ότι οι δυνάμεις αυτές όχι μόνον δεν έλυσαν τα μεγάλα διεθνή προβλήματα αλλά δημιούργησαν με τη στάση τους και νέα. Ετσι, η απόρριψη του σχεδίου Ανάν επενδύεται με το φωτοστέφανο ενός ηρωικού «όχι» από ένα μικρό λαό, ριζωμένο στο βράχο του. Ομως, ακόμη και οι πιο δυσμενείς διεθνείς συνθήκες αφήνουν πάντοτε ρωγμές και ευκαιρίες, τις οποίες μια ευέλικτη πολιτική μπορεί να εκμεταλλευθεί. Το διδάσκει η ελληνική ιστορία από την εποχή του Ναυαρίνου. Οπως επίσης διδάσκει ότι, χωρίς συμμαχίες, ακόμη και οι πιο ηρωικές θυσίες μπορεί να οδηγήσουν στην καταστροφή (1897, 1922, 1974).
... και αν λέω κάτι λάθος διορθώστε με...
Σχόλια