ΔΝΤ: Ένας επιτυχημένος οργανισμός
Από εδώ
Το οποίο μου έδωσε την ιδέα για αυτό:
Αλλά και με έφερε και σε αυτή την φωτογραφία, από κάποιο από τα χιλιάδες μέρη στον κόσμο όπου η αγάπη για το ταμείο ξεχειλίζει στις ψυχές των ανθρώπων και εκφράζεται αυθόρμητα:
Εκπαιδευτικό Επίμετρο:
- Τι είναι και τι θέλει το ΔΝΤ από την ζωή μας
- Greece and the IMF (ανακοινώσεις του ΔΝΤ)
Σχόλια
Τότε και οι αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου θα είναι γεμάτες ευγνωμοσύνη κι αγάπη.
Στην ίδια λογική καλό θα ήταν να καταργηθεί και το ΕΚΑΒ, ώστε να ξεμπερδεύουμε με τους άρρωστους μια ώρα αρχύτερα και να μη χρειάζεται να αντιμετωπίζουν χειρουργεία, χημειοθεραπείες και άλλες τέτοιες άσχημες καταστάσεις.
θα ήθελα να πιστέψω ότι το ΔΝΤ είναι ταγμένο υπό την νέα ηγεσία του στην αναστήλωση των οικονομιών υπερχρεωμένων χωρών. Το παράδειγμα της Λετονίας (και της Ουγγαρίας) μου δείχνει ότι μια τέτοια ανάκαμψη δεν είναι μέσα στις προτεραιότητές του.
Το ζητούμενο δλδ είναι να αντικατασταθεί το ΔΝΤ από έναν οργανισμό που να μην είναι αρωγός της επιδείνωσης της κρίσης. Και που να μην θεωρεί πως η λύση περνάει από την αύξηση των ανισοτήτων και την διάλυση του (υποτυπώδους και δυσλειτουργικού ήδη στην Ελλάδα) κράτους - πρόνοιας. Το ΔΝΤ πετάει τρύπια σωσίβια που ξεφουσκώνουν σιγά-σιγά.
Η μόνη μου μικρή ελπίδα για να μην μας αποψιλώσουν, είναι ο Στρος Καν και οι επερχόμενες γαλλικές εκλογές. Μακάρι να βοηθήσει η προσωπική φιλοδοξία του Στρος-Καν να μην δράσει το ΔΝΤ όσο καταστροφικά έδρασε σε ανάλογες περιπτώσεις ανά τον κόσμο. Θα χαρώ να έχω αποδειχθεί απαισιόδοξος.
Το ΕΚΑΒ δεν θα μου έκανε εντύπωση αν ζητούσε να καταργηθεί (ή να ιδιωτικοποιηθεί) το ΔΝΤ.
Το ότι το ΔΝΤ έρχεται να συμμαζέψει τα ασυμμάζευτα δεν το κάνει και υπεύθυνο για την ασυδοσία που προηγήθηκε.
talos, το να λες ότι το ΔΝΤ είναι γεμάτο αποτυχίες είναι περίπου σαν να λες ότι το βιογραφικό του Γιακούμπ είναι γεμάτο νεκρούς. Ναι μεν είναι αλήθεια, αλλά μήπως ευθύνονται περισσότερο οι ασθενείς για την άσωτη ζωή τους;
Και μόνο το γεγονός ότι το ΔΝΤ δανείζει με πολύ χαμηλότερο επιτόκιο από ότι οι αγορές σημαίνει ότι επιβαρύνει τους φορολογούμενους των χωρών που συμμετέχουν σε αυτό με το ρίσκο της μη αποπληρωμής (για το οποίο οι αγορές ζητούν μεγαλύτερο επιτόκιο). Πιστεύεις ότι δεν πρέπει να επιβάλει πάση θυσία την δημιουργία πλεονασμάτων στις προβληματικές χώρες; Πώς είναι δυνατόν να επιτευχθεί αυτό σε μία σπάταλη χώρα χωρίς σκληρά μέτρα;
Τέλος ελπίζω να μην ταυτίζεις τη συρρίκνωση του δημοσίου με τη διάλυση του κράτους πρόνοιας. Το κράτος πρόνοιας μπορεί να υπάρξει με ελάχιστο δημόσιο τομέα.
Π.χ είναι απίστευτη διαστροφή οι μέσες αποδοχές των Δ.Υ. να είναι μεγαλύτερες από των ιδιωτικών, και είναι στοιχειώδης λογική ότι πρέπει να κατέβουν σε ένα αρκετά χαμηλότερο επίπεδο (που να ανταποκρίνονται στην αυξημένη εργασιακή τους ασφάλεια και τις χαμηλότερες εργασιακές απαιτήσεις).
Me συγχωρείς: αφενός μάλλον έχεις πολύ μικρό δείγμα Ελλήνων υπόψη σου και πιθανόν όχι χαρακτηριστικό. Αφετέρου όμως αν δεις όλους τους, υποτίθεται σχετικούς δείκτες μέχρι και το 2007, έβαιναν αυξανόμενοι: η παραγωγικότητα της εργασίας, το ΑΕΠ κοκ ενώ, σε σχέση με τα κέρδη που παράγονταν, οι μισθοί (στον ιδιωτικό τομέα τουλάχιστον) έμεναν στάσιμοι...
Την ίδια στιγμή ο ιδιωτικός δανεισμός διαφημιζόταν από ιδιωτικά και δημόσια χείλη ως Καλό Πράγμα, οι τράπεζες ξόδευαν τρελά ποσά σε διαφημίσεις για να μας πείσουν πως το δικό τους διακοποδάνειο ήταν το καλύτερο και γενικά υποτίθεται πως όλα ήταν ωραία σε μια ισχυρή Ελλάδα. όσοι λέγαμε (και το λεγαμε) πως όλο αυτό το οικοδόμημα ήταν μια φούσκα, πως με δανεισμό και μόνο ανάπτυξη δεν κάνεις, χαρακτηριζόμασταν ως ακραίοι και μηδενιστές. Ο κόσμος είχε εμπεδώσει πως όφειλε να δανειστεί για να καταναλώσει και οι τράπεζες (δανείζοντας μέχρι και επαίτες) το στήριζαν αυτό.
Το ΔΝΤ πάλι έχει *κυρίως* αποτυχίες. Η Λετονία είναι μια χαρακτηριστική περίπτωση (και συγγενική σχετικά σε μας) όπου ενδέχεται μέχρι και να έχει πέσει το προσδόκιμο. Εκεί σε ένα υποτυπώδες (διότι διαλύθηκε μετά την σοβιετία) κράτος-πρόνοια, το ΔΝΤ επέβαλε την περαιτέρω συρρίκνωσή του (κλεισίματα νοσοκομείων, δίδακτρα για σχολεία κτλ) με αποτέλεσμα μια καταστροφή που σπάνια συναντά κανείς σε καιρό ειρήνης. Η Λετονία είχε προκαταβολικά ιδιωτικοποιήσει τα πάντα σύμφωνα με τις αρχές τις οικονμικής ορθοδοξίας που μας έφερε την Κρίση του 08, μεταξύ πολλών άλλων.
Όλα αυτά για να δημιουργήσει μια πολυετή ύφεση κατά την διάρκεια της οποίας το χρέος θα αυξάνεται ως ποσοστό του ΑΕΠ (διότι αν μειώνεται δραματικά το ΑΕΠ δεν μειώνεται το ποσοστό του χρέους), και η οποία συμπαρασύρει τα πάντα μέχρι α. είτε να χρεοκοπήσει (ειδικά εμείς) η χώρα ούτως ή άλλως ή β. να φτάσουμε στα στιβαρά επίπεδα ανταγωνιστικότητας και μισθών της Κίνας ή έστω της Βουλγαρίας.
Αδυνατώ να καταλάβω πως αυτό είναι "λύση" κάποιου προβλήματος και όχι απλά άλλη μια εκδοχή της καταστροφής.
Τώρα ότι θέλει overhaul ο δημόσιος τομέας στην Ελλάδα, θέλει. Αλλά η γενική ιδέα "να ρίξουμε τους μισθούς" αγνοεί το you get what you pay for: έχουμε τους πιο κακοπληρωμένους γιατρούς στην Ευρώπη και μεταξύ των πιο κακοπληρωμένων δασκάλων (και καθηγητών). Σοβαρά πιστεύεις πως πρέπει να ρίξουμε τους μισθούς τους;
Το ξαναγράφω συμπληρωμένο για να γίνει σαφέστερο:
"Η κυρίαρχη ιδεολογία σε χώρες όπως η Ελλάδα ότι το κράτος μπορεί να ξοδεύει περισσότερα από όσα κερδίζει, ότι οι ΔΥ και όσοι ζητούν λεφτά από το κράτος μπορούν να ζουν με βάση τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους και όχι με βάση τις παραγωγικές τους δυνατότητες."
Το πρόβλημα της Ελλάδας, σε αντίθεση με άλλες χώρες, είναι ο κρατικός δανεισμός και όχι ο ιδιωτικός.
Όσον αφορά το ΔΝΤ και τη Λετονία, νομίζω κατακρίνεις εκ του ασφαλούς μία δουλειά που είναι αντικειμενικά πάρα πολύ δύσκολη. Η ύφεση μειώνει το ΑΕΠ άρα δυσκολεύει τη μείωση του ποσοστού του χρέους/ΑΕΠ, γνωστό. Αυτό σημαίνει χοντρικά ότι χρειάζεται προσπάθεια 2x για να βγάλεις αποτέλεσμα x, 2 βήματα μπρος και ένα πίσω, συμφωνώ.
Ξέρεις όμως κάποιον ανώδυνο τρόπο να μειώσεις τα κρατικά ελλείματα;
Για το δημόσιο τομέα, κατακρίνω ακριβώς το ότι δεν ισχύει το you get what you pay for: Πώς εξηγείς ότι κατά μέσο όρο ένας καθηγητής φροντιστηρίου σε σχέση με έναν καθηγητή σχολείου δουλεύει περισσότερο, δουλέυει καλύτερα, έχει μεγαλύτερη εργασιακή ανασφάλεια και πληρώνεται λιγότερο; Αυτό ακριβώς λέω ότι είναι διαστροφή και οφείλεται στο ότι ο δημόσιος τομέας ζει προστατευμένος και αμείβεται βάσει των διεκδικητικών του επιδόσεων και όχι βάσει του έργου που παράγει.
ναι
να περιορίσεις την απίστευτη κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος
να σου θυμίσω ότι ο πρώην πρόεδρος της ΕΡΤ έπαιρνε 347.000 ευρώ τον χρόνο και είχε περί αυτού 45 συμβούλους με αμοιβές από 200.000 - 250.000 τον χρόνο
είναι ένα μικρό μόνο παράδειγμα αλλά ενδεικτικό
αν περιόριζαν αυτές τις σπατάλες στο 1/3 δεν θα ήταν και τόσο επώδυνο