Ψωμιάδης όχι Cameron
Ακούω πως ο αρχηγός των Άγγλων συντηρητικών, Ντέιβιντ Κάμερον προβάλλεται σαν πρότυπο και υπόδειγμα επιτυχίας για την συντηρητική παράταξη της χώρας μας. Στα σοβαρά.
Δεν γίνεται αλλά και να γινόταν, καλύτερα ο Παναγιώτης Ψωμιάδης.
Όχι το εννοώ.
Το ότι ο Κάμερον θα εκλεγεί κάποια στιγμή μέσα στο 2010, υπό την αίρεση πλέον μόνο κάποιου πολιτικού θαύματος, πρωθυπουργός της κυβερνήσεως της Αυτού Μεγαλειότητας, θα είναι άλλη μια απόδειξη του θρίαμβου της διαφήμισης πάνω στην ουσία, της προσδοκίας πάνω στην πραγματικότητα και του χρόνου πάνω στη μονιμότητα. Επίσης και του ότι οι Εργατικοί στην Βρετανία πολιτεύτηκαν τόσο δεξιά που ακόμα και οι τόρυδες μπόρεσαν να τους βγουν από τα αριστερά – στην πραγματικότητα η πλησιέστερη πολιτικά μορφή στον Κάμερον ίσως να ήταν ο Τόνυ Μπλαιρ. Κατά την ταπεινή μου γνώμη δεδομένου του δικομματικού συστήματος και της μέχρι πρόσφατα απόλυτης πολιτικής εναλλαξιμότητας, ακόμα και ένα κουτσό σκυλί να βάλεις για πρόεδρο ενός «κόμματος εξουσίας», αν περιμένεις αρκετό καιρό θα το δεις πρωθυπουργό. Ένα παραπάνω στην Αγγλία του πλειοψηφικού συστήματος. Και οι τόρυδες περίμεναν 12 χρόνια (οι Εργατικοί είχαν περιμένει 18 – είναι κάπως μεγάλος ο εκλογικός κύκλος στην Βρετανία). Στα πλαίσια μιας άμεμπτης εκστρατείας PR του αρχηγού των Συντηρητικών και μιας οικονομικής κρίσης είναι αναμενόμενη, αναπόφευκτη μάλλον η εναλλαγή, ερήμην μιας εναλλακτικής λύσης από την άλλη πλευρά του πολιτικού φάσματος.
Αξιοσημείωτο είναι πως ο Κάμερον είναι ο πιο θεαματικά προερχόμενος από την «ανώτερη τάξη» αρχηγός των Τόρυδων, από τον Sir Alec Douglas-Home ο οποίος ήταν ο ηγέτης του κόμματος στις αρχές της δεκαετίας του 1960. Το να βγάλεις κάποιον επιδεικτικά πάμπλουτο, αριστοκράτη πρωθυπουργό σε περίοδο κρίσης, ίσως να είναι και κάποιου είδους υπεραναπλήρωση, δεν αντιλέγω, αλλά αναρωτιέται κανείς πόσο κατανοεί τι σημαίνει π.χ. η αυξανόμενη φτώχεια ή τι του λέει το γεγονός πως η Βρετανία είναι ίσως αν όχι η πιο, τουλάχιστον μια από τις πιο άνισες χώρες στην ΕΕ. Τι σημαίνουν οι υποσχέσεις προς τους ασθενέστερους, όταν θα θελήσει να περιορίσει το κράτος την ίδια στιγμή που η ανεργία εκτοξεύεται. Πώς θα μεταφραστεί πολιτικά η διαφημιστική εικόνα των τόριδων-λάιτ; Ποιο θα ήταν το Ελληνικό αντίστοιχο; Δεν μπορώ να το φανταστώ.
Το είδος του πολιτεύεσθαι που σηματοδοτεί το "brand Cameron", είναι εμφανές από την επιμελημένη «πρασινάδα» του: Ο Κάμερον πήγαινε στην δουλειά του με το ποδήλατο για να δείξει μεταξύ άλλων και τις «πράσινές του ευαισθησίες». Στην συνέχεια αποδείχθηκε ότι πίσω από το ποδήλατο ακολουθούσε μια λιμουζίνα που του κουβαλούσε τα πράγματα, γεγονός που αναγκάστηκε να παραδεχθεί και το Συντηρητικό Κόμμα. Αυτού του είδους την λογική «μόστρα παρά ουσία» την έχει όμως μονοπώλιο ιστορικά το ΠΑΣΟΚ στην χώρα μας, ίσως και να έχει το franchise.
Άλλωστε στην Ελλάδα δεν έχουμε τέτοιου είδους μασκαράτες. Οι μασκαράτες που έχουμε είναι απλούστερες, αθωότερες και ίσως και διασκεδαστικότερες. Ο Παναγιώτης Ψωμιάδης κάθε αποκριές τουλάχιστον, μεταμφιέζεται πολύχρωμα και ανοιχτά.
Αυτή η προσπάθεια να μεταφερθεί μηχανιστικά ένα επιτυχημένο πρότυπο από μια άλλη χώρα, όπου ήταν επιτυχημένο για άλλους λόγους, σε άλλα συμφραζόμενα, με άλλους όρους και άλλες νοοτροπίες, είναι κάτι που ποτέ δεν μπόρεσα να καταλάβω. Τίποτα δεν μας λέει ότι η ευθύγραμμα μεταφερόμενη «συνταγή» της επιτυχίας στην Βρετανία θα επιτύχει στην Ελλάδα. Τίποτα δεν μας λέει ότι υπάρχει καν κάποια συνταγή για να εφαρμοστεί. Πέρα από την κλασική που ισχύει ανεξάρτητα από τους εκάστοτε Cameron: Υπομονή, επιμονή, δημόσιες σχέσεις, καλές σχέσεις με την οικονομική εξουσία και τα ΜΜΕ. Και επιμονή στην καλλιέργεια της κοινωνικής απάθειας, των ηθικών πανικών και του φόβητρου ενός εχθρού (κάθε είδους) που παραμονεύει…
Δηλαδή ειλικρινά πιστεύουμε πως είναι καλή ιδέα να μετατρέψουμε την Ελληνική πολιτική σκηνή σε φανταστική κόμικ μονομαχία "Απομίμηση Obama" εναντίον "Απομίμηση David Cameron";
Σχόλια