Agit-Prop εκ νεκρών: Για τις εκλογές λίγο πριν το σφύριγμα της λήξης

Αποφεύγω να γράφω πολιτικά πλέον στο Ιστολόγιον, κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να αποφεύγω να γράφω γενικότερα. Θες κάτι με τα διάφορα άλλα μαραφέτια του διαόλου, κάτι τουίτερ, κάτι φέισμπουκ, τα τέσσερα παράλληλα μπλογκ που συντηρώ και την εκτόνωση που μου προσφέρει ο χώρος σχολιασμού στο μπαζ, δεν έχω φιλοτιμηθεί να γράψω, εδώ και καιρό τώρα. Κάποιο σύστημα θα βρω να μεταφέρω τα περιφερειακά γραφόμενα εδώ κάποια στιγμή.

Πήγα όμως σήμερα στην ιστολογική συνέντευξη του Παπανδρέου (9 - 7:00 και 10 (;) ok σας προλαβαίνω: δεν ήμουν και ιδιαίτερα αιχμηρός, δεν είναι δυνατόν, ανακάλυψα, να ανοίξεις ζητήματα χωρίς επαναφορά... και δεν κάνεις εφέ αν δεν ξεκατινιαστείς που δεν είναι του στιλ μου... την άλλη φορά...) και είπα να γράψω τρία πράγματα περί εκλογικής πολιτικής πριν κλείσει η σύντομη προεκλογική περίοδος.

Κάθε εκλογές είναι κρίσιμες. Ή έτσι λέγεται πάντα πριν από αυτές. Ελάχιστες δικαιώνουν τον χαρακτηρισμό αυτό όταν τις κοιτάς π.χ. δέκα χρόνια μετά. Οι συσχετισμοί άλλωστε είναι αποτυπωμένοι στην Ελληνική κοινωνία πολύ πριν από τις εκλογικές αναμετρήσεις και εκείνες απλά τους δίνουν σχήμα και τους καταγράφουν. Βέβαια επειδή έχουμε κρίση σήμερα, πάνω από τα πράγματα αιωρείται μια υποψία πραγματικής ανησυχίας. Που σημαίνει ότι η κρίση γίνεται το αεροδρόμιο απογείωσης τούρμπο-ψευδών διλημμάτων

Για τον γράφοντα τα πιθανά σενάρια "αντιμετώπισης της κρίσης" δεν εξαρτώνται από το ποιο από τα δύο κόμματα του δικομματισμού κυβερνά. Ο Αλμούνια έβαλε τα πράγματα στην σωστή βάση και η Deutsche Bank, μετά λόγου γνώσεων εκτιμούσε πως:

"Εν αναμονή της τελικής έκβασης των εκλογών, τις πιθανές συμμαχίες και έχοντας υπόψη πως τα δύο μεγάλα κόμματα δεν έχουν ξεκάθαρες διαφορές ως προς τις πολιτικές και τα προγράμματά τους, ο κύριος κίνδυνος είναι πως η Ελλάδα θα μπορούσε να συρθεί σε μια παρατεταμένη εκλογική διαδικασία αν κανένα από τα δύο κόμματα δεν κατορθώσει να κερδίσει την πλειοψηφία και να σχηματίσει κυβέρνηση..."

[Οπότε έχω ειλικρινή αμφιβολία για τα όσα έστω και λίγα περί κρατικού ελέγχου άκουσα σήμερα (και επί του πρακτέου και για τον Μπλαιρ)... ]

Τα όσα θα κάνω εγώ και το γιατί τα έχω γράψει αλλού: Εδώ εξηγώ γιατί ψηφίζω ΣΥΡΙΖΑ, εδώ προ διετίας είχα αμφισβητήσει την ιδέα των εκλογών ως αγώνα για την εξουσία και μόνον, και όσα είχα πει ισχύουν (και ισχύουν στο ακέραιο [κουνώ αποφασιστικά το χέρι]) και σήμερα. Εδώ για την τηλεόραση και την δημοκρατία.

Αλλά στην ανάρτηση αυτή θέλω να σημειώσω απλά μια ανάγκη ξεκινώντας με ένα παράδειγμα: Στην προηγούμενη μεγάλη κρίση, εκείνη του 1929 και της δεκαετίας του 1930, στις ΗΠΑ, ο μέσος πραγματικός μισθός μεταξύ 1930 και 1939 ανέβηκε και τα συνδικάτα (με πυρήνα γύρω στις 3000 κομμουνιστές και άλλους τόσους σοσιαλιστές και αναρχοσυνδικαλιστές), επέβαλαν όχι μόνο τον βασικό μισθό, αλλά εξέλεξαν και τον πιο φιλεργατικό Πρόεδρο στην ιστορία των ΗΠΑ, ο οποίος δημιούργησε την βάση για το υποτυπώδες μεν για τα σημερινά δεδομένα, αλλά πραγματικά εντυπωσιακό για τον χώρο και τον χρόνο που έγινε, κράτος πρόνοιας στις ΗΠΑ. Αυτό ήταν αποτέλεσμα λυσσαλέων και αιματηρών αγώνων. Η κρίση είναι καιρός όχι για υποχωρήσεις από την πλευρά της εργασίας αλλά περισσότερων διεκδικήσεων. Αλλιώς όταν (και αν) βγούμε από την κρίση, θα ανακαλύψουμε πως ζούμε σε ακόμα πιο άνισες κοινωνίες, με φτωχότερες και ιδιωτικοποιημένες δημόσιες υποδομές και χωρίς ασφάλεια και περίθαλψη. Ή με ένα πλήρως εκσυγχρονισμένο αστυνομικό κράτος. Η αβάντα των ΜΜΕ στην ακροδεξιά στην χώρα μας, θα πρέπει να σας προκαλεί ανησυχία ως προς το τελευταίο. Είναι φοβάμαι στρατηγική επιλογή, έστω και ως αντίβαρο, της διαπλεκόμενης κρατικής-οικονομικής ελίτ της χώρας.

Ως εκ τούτου, μια και δεν πιστεύω ούτε στον εκλογικό φετιχισμό, ούτε στον εκλογικό μηδενισμό, αλλά θεωρώ ότι η πολιτική δράση απαιτεί συνέργειες μεταξύ θεσμικής και εξωθεσμικής παρέμβασης, θέλω να σημειώσω πως ανεξάρτητα από τι θα ψηφίσω εγώ, καλό θα ήταν να υπερψηφιστεί, αν υπάρχουν οιεσδήποτε επιφυλάξεις π.χ. περί ΣΥΡΙΖΑ, οιοδήποτε κόμμα θα παίρνει προγραμματικά το μέρος της εργασίας στο ταξικό κατς που πρόκειται να ακολουθήσει. Ακόμα και αν πολλές απόψεις τέτοιων κομμάτων (π.χ. ΚΚΕ) δεν μου είναι προσωπικά αρεστές, είναι σημαντικό για την εξέλιξη μιας σειράς εργασιακών αγώνων που έρχονται καλπάζοντας, να σταλεί και ένα θεσμικό μήνυμα, να επηρεαστούν οι ταξικοί συσχετισμοί και μέσα στο νομοθετικό σώμα. Γερμανία και Πορτογαλία δείχνουν τον δρόμο της ανάκαμψης.

Κατανοώ ότι αυτός ο εργατισμός και ο οικονομισμός ίσως ξενίσει τους τακτικότερους μου αναγνώστες, ακόμα και να υπάρχουν ενστάσεις για την καθαρότητα της σχετικής διχοτομίας στην Ελλάδα. Για το δεύτερο απλά να πω πως η πραγματικότητα βαίνει πολωνόμενη. Για το πρώτο ότι γερνώντας, αποκτώ την αίσθηση πλέον πως στον πυρήνα της νεοελληνικής κακοδαιμονίας, στον πυρήνα των πραγμάτων που με δυσαρεστούν στην χώρα μου είναι αυτή η επιδεινούμενη απαξίωση της εργασίας η οποία μας περιβάλλει, απαξίωση που δεν είναι συγκυριακή αλλά είναι πλέον εγκατεστημένη και κεντρική στο αξιακό σύστημα της κοινωνίας μας. Έτσι ο εργάσιμος χρόνος του καθενός τιμολογείται όσο περισσεύει στον εργοδότη, με όρους καρτέλ και απειλής εργασιακού αποκλεισμού. Έτσι, ο εργοδότης κτίζει καινούριο σπίτι έχοντας τον εργαζόμενο απλήρωτο για μήνες (και ανασφάλιστο συχνά). Αυτό είναι γεννήτορας (και γέννημα) της περιφρόνησης κάθε δημιουργικότητας.

Από την άλλη: Με συνδικάτα ξεδοντιασμένα, κομματικά κάστρα και φυτώρια υπουργών, ανίκανα να αγκαλιάσουν τους (νέους κυρίως) εργαζόμενους που υφίστανται τις νέες μορφές υπερεκμετάλευσης, χωρίς σχέδιο και όραμα, θα πει κανείς, τι κινητοποιήσεις να κάνει κανείς, και με ποιον να προστατευτεί από τι; Αυτό είναι το στοίχημα της επόμενης μέρας και αυτό ακόμα εξαρτάται σε ένα βαθμό από την κοινοβουλευτική ενίσχυση των δυνάμεων της εργασίας (αν και καθεμία τραβά τον δικό της δρόμο). Κι αν δεν μπορούν να γίνουν κινήσεις από κοινού, ας γίνουν μεμονωμένα και αυτόνομα. Κάτι πρέπει να κινηθεί.

Έρχονται τα δύσκολα πάντως, οπότε καιρός είναι να πάρουμε το εκλογικό όπλο μας, και να αρχίσουμε να ανεβαίνουμε στον Ομαλό των εργασιακών και κοινωνικών κινητοποιήσεων, σημειώνοντας, για κάθε μελλοντική χρήση και αναφορά, πως κάθε εργασιακό αίτημα καταγγελλόταν από το κεφάλαιο την εποχή του ως παράλογο και μη-βιώσιμο οικονομικά.