Έλα παππού μου να σου πουλήσω τα αμπελοχώραφά σου
«Το δικαίωμα στο νερό, ανήκει σαφώς στην κατηγορία των εγγυήσεων που είναι απαραίτητες για την εξασφάλιση ενός επαρκούς επιπέδου διαβίωσης, ιδιαίτερα καθώς είναι μια από τις βασικότερες προϋποθέσεις της επιβίωσης»Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά δικαιώματα, 2002
Όταν μια εταιρεία αποκτήσει και έναν μόνο μέτοχο πλην του συλλογικού ιδιοκτήτη - του κράτους, της αυτοδιοίκησης, των πολιτών-χρηστών σε οιοδήποτε ελεύθερο συνεταιριστικό σχήμα - παύει να είναι κοινής ωφελείας. Γίνεται κερδοσκοπική. Πρώτο μέλημά της, μόνο μέλημά της από την στιγμή εκείνη και μετά, οφείλει να είναι η κερδοφορία της. Μόνο αυστηρές ρυθμίσεις μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην μεγιστοποίηση του κέρδους της. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα φυσικό μονοπώλιο ενός δημόσιου αγαθού. Όπως το νερό μιας πόλης. Αλλά και πάλι: μια ανώνυμη εταιρεία υπάρχει για να βγάζει κέρδος. Καμία ρύθμιση δεν μπορεί να επιβάλει το δημόσιο συμφέρον εις βάρος της κερδοφορίας της εταιρείας. Δεν μπορεί κανείς εύκολα να σκεφτεί ούτε έναν καλό λόγο δημοσίου συμφέροντος για τον οποίο δημόσια περιουσία, πρέπει να αποδίδεται σε ιδιώτες. Στην πρόσφατη περίπτωση στην χώρα μας, στην μερική ιδιωτικοποίηση της ΕΥΑΘ, η εταιρεία ήταν μάλιστα και κερδοφόρα.
Ο καπιταλισμός επικράτησε, θριάμβευσε, και διατηρήθηκε εμπορευματοποιώντας κάθε τι που μπορούσε, αγαθά και υπηρεσίες, φυσικούς πόρους και ανθρώπινες σχέσεις. Στην καθαρή του μορφή, στην επιθετική μορφή με την οποία πορεύεται εδώ και μια τριακονταετία περίπου, ο καπιταλισμός απεχθάνεται αυτό που δεν μπορεί να εμπορευματοποιήσει, να εισάγει υπό την κυριαρχία του. Τα δημόσια αγαθά, το νερό, ο αέρας, η ενέργεια, πράγματα πάνω στα οποία δεν μπορεί να κτιστεί ένας ναός κερδοφορίας ερήμην των πραγματικών και πιεστικών αναγκών μιας τεράστια πλειοψηφίας, θεωρούνται ως εκ τούτου προβληματικά. Κάθε τι πρέπει να χωράει, με προκρούστειο τρόπο αν χρειαστεί, στην ανάγκη της επικράτησης της οικονομικής επί οιασδήποτε άλλης αξίας. Στην διαδικασία αυτή κάθε σύνεση, κάθε δισταγμός μπρος στο πεπερασμένο των φυσικών πόρων και στο μη διατηρήσιμο της, καρκινικής στην επιθετικότητα και την κακοήθειά της, αέναης μεγέθυνσης των δεικτών, απορρίπτεται από το ίδιο το σύστημα. Κινητήριος μοχλός δεν μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο από το βραχυπρόθεσμο κέρδος.
Ως προς την ηθική παράμετρο: η πώληση π.χ. νερού για τις πισίνες νεοπλούτων, είναι μια σαφώς πιο εύλογη επιχειρηματική κίνηση από την πώληση νερού σε απόρους για την προσωπική υγιεινή και την καθαριότητά τους. Οι τιμές καθορίζονται από την "αγορά". Το ίδιο και το τι θεωρείται αποδεκτή ποιότητα του παρεχόμενου νερού. Στην Βολιβία, η θριαμβευτική πορεία του Έβο Μοράλες προς την εξουσία ξεκίνησε, υπενθυμίζω, από τις οργισμένες εξεγέρσεις των φτωχών που δεν μπορούσαν να πληρώσουν τα τιμολόγια των ιδιωτικοποιημένων εταιρειών ύδρευσης. Και οι οποίες δεν βρήκαν κανένα λόγο να πωλούν (μονοπωλιακά μάλιστα) νερό φτηνά σε φτωχούς, λαμβανομένου μάλιστα υπόψη του κόστους της υποστήριξης των σχετικών υποδομών, όταν μπορούσαν να το πουλούν ακριβά, σε λιγότερο φτωχούς. Στο Παρίσι η ύδρευση επαναδημοτικοποιείται, μετά από πολυετή παράπονα των δημοτών.
Πέρα από το ότι τα δημόσια αγαθά πρέπει να τίθενται υπό δημόσια διαχείριση, τα πεπερασμένα αγαθά θα πρέπει να διαφυλάσσονται. Και πάλι: μια εταιρεία με στόχο το βραχυπρόθεσμο κέρδος είναι ο χειρότερος δυνατός διαχειριστής ενός πεπερασμένου αγαθού κρίσιμης σημασίας για την επιβίωση του ανθρώπου. Είναι παράγοντας έντασης της λειψυδρίας. Μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και συγκράτηση της κατανάλωσης του διατιθέμενου προϊόντος δεν είναι συμβατοί στόχοι.
Δεν πρόκειται βέβαια για μια νέα εξέλιξη. Όλα αυτά προϋπήρξαν στις αρχές του περασμένου αιώνα και μέχρι τα μέσα του όταν επικράτησε η κοινή λογική και η ανάγκη για γενική παροχή βασικών υποδομών επιβίωσης . Το μάθημα τότε ήταν σαφές και πάγκοινα παραδεκτό. Εμείς θέλουμε όντως να επιστρέψουμε στην εποχή της ΟΥΛΕΝ και της ΠΑΟΥΕΡ;
Σχόλια
εναν? δεκα μπορει να βρει κανεις! Αντιγραφω απο καπου που εγραφα σχετικα με ιδιωτικοποιησεις:
Φυσικα θα πουλαμε κερδοφορες επιχειρησεις! Οι μη κερδοφορες (συνηθως) δεν μπορουν να πωληθουν, απλα κλεινουν! Αυτο ισχυει γενικα για δημοσιο και ιδιωτες, προσφατα πωληθηκαν διαφορες μεγαλες ιδιωτικες υπερκερδοφορες επιχειρησεις απο τους ιδιοκτητες τους, με βαρβατο παραδειγμα την Βιβαρτια (κατοχο της Δελτα). Κανεις ομως δεν μιλησε για ξεπουλημα!
Ειναι λοιπον παντελως λανθασμενη η λογικη οτι πουλωντας μια κερδοφορα επιχειρηση το κρατος χανει λεφτα, ενω πουλωντας μια ζημιογονο κερδιζει. Ας δωσω ενα απλο παραδειγμα, εστω οτι το τελος του κοσμου ερχεται το 2010 και εστω οτι εχουμε την επιχειρηση “Το Μεγαλο Λιμανι - Θρυλος ΑΕ” με προβλεπομενα κερδη 1 εκ. ευρω για καθε ετος εως το 2010. Ας πουμε οτι η κυβερνηση πουλαει την επιχειρηση μεσω μιας ανοιχτης δημοπρασιας. Ποσα λεφτα θα λαβει απο τους επενδυτες, υποθετοντας οτι αν αγορασουν την επιχειρηση θα την αφησουν ακριβως ως εχει? Μα ακριβως τα προβλεπομενα κερδη της επιχειρησης, δηλαδη 1+1=2 εκατομμυρια ευρω! Ουτε χανουμε ουτε κερδιζουμε απο την αγοραπωλησια.
"Μεγιστοποίηση της κερδοφορίας και συγκράτηση της κατανάλωσης του διατιθέμενου προϊόντος δεν είναι συμβατοί στόχοι."
απο που προκυπτει αυτο? αν εχει ενα προβλημα ενα ιδιωτικο μονοπωλιο ειναι οτι ακριβως εχει υψηλες τιμες και υπερβολικα *χαμηλη* καταναλωση!
Παρόλα αυτά το παράδειγμά σου πάσχει: αν υποθέσει κανείς πως το τέλος του κόσμου *δεν* έρχεται το 2010 είναι εξαιρετικά δύσκολο (για την ακρίβεια αδύνατον ελλείψει μάντη) να σταθμίσει κανείς τα συνολικά μελλοντικά κέρδη, άρα ο υπολογισμός είναι τελείως υποθετικός.
Η διαφορά μας είναι ότι εγώ τις δημόσιες επιχειρήσεις δημοσίου συμφέροντος δεν τις θέλω σώνει και καλά κερδοφόρες. Μάλιστα δεν με πειράζει κιόλας να τις επιδοτώ. Δηλαδή η κερδοφορία τους δεν είναι βασικό μέλημα. Παρεμπιπτόντως σημείωνα ότι η ΕΥΑΘ ήταν και κερδοφόρα. Η αξία μιας δημόσιας και δημόσια ελεγχόμενης επιχείρησης σε αγαθά τόσο κρίσιμα για την υγεία και την επιβίωση όπως το νερό (που επιπλέον είναι και περιορισμένο και πιθανώ θα βαίνει περιοριζόμενο καθώς φαίνεται), δεν είναι απλά και μόνο η κερδοφορία της. Είναι η συνεισφορά της στην δημόσια υγεία και υγειινή, στην γεωργία κοκ "εξωτερικότητες" των οποίων η πραγματική αξία κατά πολύ υπερβαίνει τα συν ή πλην του ισολογισμού της εταιρείας. Όταν ανήκει σε δημόσιο φορέα η διαχείρισή του αγαθού υπόκειται στην έστω και προβληματική έγκριση του πολιτή και είναι υποχρεωμένο να συνυπολογίζει τις εξωτερικότητες αυτές - παύουν να είναι εξωτερικότητες.
Στο δεύτερό σου σημείο: κοίτα έστω υπάρχει μια τιμή πώλησης του κυβικού του νερού η οποία μεγιστοποιεί τα κέρδη της Εταιρείας ύδρευσης. Αυτή εικάζω πως αφήνει π.χ. να κορακιάσει ένα ποσοστό Χ του πληθυσμού, ενώ τροφοδοτεί πολλές πισίνες με νερό και ποτίζει το γκαζόν σε πολλές βίλλες. Η τιμή αυτή δεν εξασφαλίζει φυσικά (εκτός και αν πιστεύει κανείς σε μεταφυσικές συμπτώσεις ) την βέλτιστη εξοικονόμηση νερού, ειδικά αν προσθέσει κανείς τον περιορισμό της απαιτούμενης γενικής διαθεσμότητας για τις βασικές ανάγκες και την συντήρηση άλλων δραστηριοτήτων. Το ότι δυνητικά η τιμολόγηση μπορεί να είναι τέτοια που να είναι απαγορευτική και περιοριστική της ζήτησης μπορεί να αφορά τα παξιμάδια π.χ. αλλά το νερό είναι διαφορετική υπόθεση, υπάρχει μια ανελαστική ελάχιστη κατανάλωση. Έχεις δίκιο σε περίπτωση που μειώνεται με όρους αγοράς η κατανάλωση (δηλαδή υπάρχουν άνθρωποι που δεν μπορούν να πληρώσουν για την στοιχειώδη ύδευση - βλ Βολιβία). Αυτό όμως δεν είναι κοινωνικά ευσταθές.Δημιουργεί εξωτερικότητες τύπου "κορακιασμένοι άποροι εκρήγνυνται σε μεγάλης κλίμακας εξεγέρσεις". Το οποίο συν τοις άλλοις κοστίζει.
Με άλλα λόγια το μέγιστο της κερδοφορίας δεν συμπίπτει με το βέλτιστο της κοινωνικής χρησιμότητας ούτε οδηγεί στο κοινωνικά βέλτιστο της κατανομής της χρήσης του βασικού αγαθού.
Εν γένει στις ιδιωτικοποιήσεις είμαι ουδέτερος και τις εξετάζω κατά περίπτωση. Πάντως προτιμώ κάτω από συγκεκριμένες συνθήκες να πωλούνται οι ζημιογόνες κρατικές εταιρείες και όχι οι κερδοφόρες.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν υπάρχει το πλαίσιο που ανέφερα, και αν το δημόσιο έχει υπολογίσει μέσω ανεξάρτητων ελέγχων ότι θα ωφεληθεί ακόμη περισσότερο από την είσοδο του ιδιώτη μετόχου (όχι μόνο σε επίπεδο αποτελεσμάτων χρήσεως) δεν υπάρχει πρόβλημα. Ο ιδιώτης ας προσπαθήσει να μεγιστοποιήσει το κέρδος του μέσα στα πλαίσια που ορίζουν οι συνθήκες που ανέφερα.
καθε υπολογισμος ειναι αβεβαιος, η ιδια η αποτιμηση εταιρειων στο χρηματιστηριο εχει μεσα αβεβαιοτητα. Σε μια δεδομενη στιγμη ομως ο υπολογισμος περιλαμβανει ολη την πληροφορια που εχουμε, αρα δεν βλεπω πως χανουμε οταν πουλαμε μια κερδοφορα εταιρεια. Την πουλαμε στην αξια της, συμφωνα με αυτα που ξερουμε. Μαλιστα αν δεις την συνδεση, την πουλαμε πανω απο την αξια που θα ειχε αν εμενε στα χερια του δημοσιου.
Τωρα, μια επιχειρηση δεν ειναι απαραιτητο να ειναι κερδοφορα αν φερνει θετικες εξωτερικοτητες. Αλλα ποιες ιεναι οι θετικες εξωτερικοτητες της υδρευσης ρε μιχαλη? Αν το μελημα σου ειναι οι φτωχοι να εχουν νερο, η λυση δεν ειναι εμμεση και αδιαφανης επιδοτηση μεσω της ΕΥΔΑΠ αλλα η φανεροτατη ενισχυση εισοδηματος. Αν μιλας για γεωργια, η επιδοτηση του νερου για αγροτες φερνει μια τεραστια αρνητικη εξωτερικοτητα! Το νερο που σπαταλιεται απο τον Ελληνα αγροτη δεν περιγραφεται, και σπαταλιεται για καλλιεργειες που κανεις δεν θελει να αγορασει (η παγκοσμια τιμη των προϊοντων τους ειναι συνηθως κατω απο το κοστος των αγροτων!). Ορισμος της αναποτελεσματικοτητας.
Αλλωστε, αν υπαρχει κατι που κρινουμε πραγματικα αξιο ενισχυσης, παλι η επιδοτηση πρεπει να ειναι διαφανης: το κρατος ξεκαθαρα να δινει στον αγροτη επιδοτηση του νερου, οχι η εταιρεια υδρευσης.
Παρεπιπιμπτοντως η δημοσια ΕΥΔΑΠ εχει κανει δυο μεγαλα εγκληματα: πρωτον επειδη ακριβως δεν εχει την κερδοφορια ως στοχο ανεχεται τεραστιες σπαταλες νερου (εχουμε ετησιες απωλειες απο κακους αγωγους καπου 25%!!) μια και ο καθε υπαλληλος δεν χανει απολυτως τιποτα απο την σπαταλη.
Κατα δευτερον, εχει συχνα υπερβολικα χαμηλες τιμες που ακριβως οδηγουν σε γεματες πισινες εν μεσω λειψυδριας. Η τιμη του νερου πρεπει να ανταποκρινεται στην σχετικη του σπανιοτητα, οχι στις λαϊκιστικες ορεξεις καθε πολιτικου.
Οπως ειπα, και ειναι πολυ γενικη αρχη, η κοινωνικη πολιτικη πρεπει να εξασκειται απευθειας, οχι με εμμεσες επιδοτησεις στην καταναλωση αγαθων (νερο, βενζινη κτλ) που καταληγουν στην τσεπη των εχοντων πισινα ή μεγαλο ΙΧ.
@tassos: Κοίτα υπάρχουν δύο επιπέδου απαντήσεις εδώ: η Ελληνική και η Διεθνής. Για την Ελληνική είμαι πιο σίγουρος: στη συνεργασία ΔΕΚΟ/κράτους με ιδιωτικές εταιρείες βρίσκεται ο όζων πυρήνας της σύγχρονης διαφθοράς στην χώρα. Περιπτώσεις μεγάλης κλίμακας τέτοιων συνεργασιών που αποβαίνουν προς το δημόσιο συμφέρον είναι οι εξαιρέσεις.
Με άλλα λόγια το πλαίσιο που ανέφερες είναι (και τα τελευταία χρόνια είναι ακόμα περισσότερο από το ήδη υποσαχάριο στάνταρ μας) επιστημονική φαντασία στα Ελληνικά δεδομένα.
Υπάρχει και η διεθνής περίπτωση, η γενική περίπτωση ας πούμε. Και εδώ ιδιαίτερα στην περίπτωση του νερού σε όλο τον κόσμο υπάρχουν ισχυρότατες αντιστάσεις στην ιδιωτικοποίηση των υπηρεσιών νερού και ισχυρά επιχειρήματα εναντίον της. Ενδεικτικά βλ στο άρθρο Water for Profit στο Mother Jones για την περίπτωση της Ατλάντα:
"Perhaps Henry can mend fences in Atlanta, which he insists is United Water’s—and corporate parent Suez’s—“No. 1 priority.” But Clair Muller, chair of the City Council’s utility committee, contends that even if United Water ends up saving its Atlanta contract, it will merely have proved that privatization can work only under tight city supervision. And if tight supervision is possible, why privatize? “If government is run correctly—and that’s always a big if—there’s no profit motive,” she says. “So if this is about saving money, we should always be able to do it cheaper.”
In the end, the debate is about more than money. Taking responsibility for a community’s water, Muller argues, is simply not the same as running a sports stadium or a cable franchise. “Water is the worst thing to privatize,” she says. “It’s what we need to live. I think that’s key to the whole debate—are we going to lose control over functions that are essential to life?”
Το οποίο και σε ότι αφορά το κέρδος και σε ότι αφορά τον έλεγχο είναι spot on και συναντά απόλυτα την κεντρική μου θέση άνω...
Για 10 ενδεικτικούς λόγους για την μη-ιδιωτικοποίηση της ύδρευσης και των υδάτων βλ. εδώ και συστηματικότερα από το ίδιο think-tank εδώ και παραδείγματα από τις ΗΠΑ εδώ.
Οι εξωτερικότητες της διαχείρισης υδάτινων πόρων και οι συνδέσεις της είναι άπειρες. Από το θέμα της αγροτικής πολιτικής και της συντήρησης των υπογείων υδάτων, μέχρι των σχεδιασμό έργων ύδρευσης και των σχετικών περιβαλλοντικών περιπτώσεων, μέχρι τα προβλήματα υγείας από πλημμελή έλεγχο της ποιότητας του νερού κοκ. Επίσης οι μεγάλες εταιρείες νερού εκ του μεγέθους τους και μόνο θα μπορούν να επηρεάσουν την ρύθμιση των σχετικών στάνταρ ποιότητας και της σχετικής νομοθεσίας εν γένει.
To 25% αν και πρέπει να βελτιωθεί δεν είναι ακριβώς τερατώδες π.χ.
The U.S. Environmental Protection Agency (EPA) estimates that more than 37 percent of the nation's water lines are in need of immediate replacement or rehabilitation, and an American Water Works Association study reports that of the 400 billion gallons of water treated in the United States every day, 20 to 30 percent is lost and never reaches end users. Lost water can be as high as 50 percent in older systems.
...ενώ για ποσοστά απωλειών επιπέδου 25% (σε μικρότερη κλίμακα από την Αθήνα, αλλά παρόλα αυτά...) το σχόλιο είναι "[that] leakage rate is not very high". Βλέπε εδώ για την Ευρώπη.
Για μένα η τιμή του νερού θα πρέπει να εξαρτάται από τον όγκο κατανάλωσης ανά χρήστη. Προφανώς ένας βασικός όγκος θα πρέπει να είναι φθηνός σχετικά, πάνω από ένα όριο ακριβότερος και πάνω από το μεγάλο όριο πανάκριβος. (Όπως περίπου συμβαίνει στην θεωρία)
Για την άμεση επιδότηση θα μπορούσαμε να την συζητήσουμε σε άλλη χώρα. Εδώ απλά θα είναι πεδίο δόξας λαμπρόν για απάτη. Π.χ. κουπόνια σίτησης στο πανεπιστήμιο δικαιούνταν την εποχή μου οι άποροι φοιτητές. Δεν μπορείς να φανταστείς τι αυτοκίνητα οδηγούσαν κάποιοι από αυτούς τους "απόρους"...
Η δική μου πρόταση (τελείως θεωρητικά) είναι ότι θα μπορούσαν να γίνουν outsourced κάποιες διεργασίες για π.χ. εισαγωγή τεχνογνωσίας.
Το ζητούμενο είναι να εξασφαλιστεί η ποιότητα του νερού και να ελαχιστοποιηθεί η σπατάλη του με το μικρότερο κόστος στον φορολογούμενο δημότη. Σε μια πόλη όπου σίγουρα υπάρχουν οργανισμοί που χρήζουν άμεσης αναδιοργάνωσης, η ιδιωτικοποίηση μιας κερδοφόρας δημόσιας επιχείρησης προκαλεί σίγουρα ερωτηματικά.
Κοιτα γενικα δεν εχω ιδιαιτερα δυνατες αποψεις σχετικα με την αγορα υδρευσης, τα οφελη απο μια ιδιωτικοποιηση ειναι οχι τεραστια και σε καποιο βαθμο μπορουμε να τα εχουμε και με δημοσια ιδιοκτησια αλλα εξυπνη τιμολογιακη πολιτικη. Αλλα υπαρχουν καποια σημεια που ειναι νομιζω γενικα σημαντικο να ξεκαθαριστουν.
“Water is the worst thing to privatize,” she says. “It’s what we need to live. I think that’s key to the whole debate—are we going to lose control over functions that are essential to life?”
και το ψωμι ειναι εντελως βασικο αλλα δεν εχουμε προβλημα να το παρεχουν ιδιωτες.
"Η ιδιωτικοποίηση των συστημάτων ύδρευσης για παράδειγμα θέτει εκτός της δημόσιας συναπόφασης την πολιτική διαχείρισης των λειψυδριών"
γιατι? ιδιωτικοποιηση δεν σημαινει απαραιτητως να μην γινεται καθολου ρυθμιση!
Το ολο ζητημα εχει οπως παντα να κανει με κινητρα. Αν σε μια εταιρεια αναθεσεις να διανεμει νερο σε μια περιοχη με συγκεκριμενα προτυπα και καποια σταθερη πληρωμη, τοτε η εταιρεια θα εχει κινητρο να μειωσει σπαταλες, λειτουρικα εξοδα (παρεπιμπτοντως οι απολυσεις κλο κανουν αν μιλαμε για αργοσχολο προσωπικο), να φερει καινοτομια κτλ Η ΕΥΔΑΠ δεν εχει κανενα τετοιο κινητρο.
(Αν υπαρχει και ανταγωνισμος με αλλη εταιρεια θα βελτιωθουν και οι υπηρεσιες, κατι που ομως ειναι δυσκολο σε εταιρειες δικτυου.)
Το ζητημα της πολιτικης νερου ειναι νομιζω ασυνδετο. Ουτε η ΕΥΔΑΠ ουτε η Ουλεν θα πρεπε να αποφασιζουν ποσο νερο θα βγαζουμε απο τις γεωτρησεις. Αυτο ειναι δουλεια των πολιτικων και της κοινωνιας.
Τα στοιχεια περι απωλειων που δινεις ειναι πολυ ενδιαφεροντα γιατι δειχνουν τυπικη εικονα: ο δημοσιος τομεας στην Γερμανια ειναι πολυ αποτελεσματικος και παντα ημουν ευχαριστημενος με τις εταιρειες υδρευσης κτλ Αντιθετα σε Ιταλια και Γαλλια οι απωλειες νερου ειναι μεγαλες και γιαυτο ισως εχει νοημα να αναζητουμε αλλες λυσεις (θα μου πεις στην Γαλλια υπαρχει η τεραστια Σουεζ που πια ανηκει στην GdF και ειναι εν μερει ιδιωτικη. ε αυτα ειναι τα προβληματα ισως με τα ιδιωτικοδημοσια υβριδια. θα ηθελα να μαθω παντως αν η Σουεζ μειωνει την σπαταλη νερου οταν εξαγοραζει καποια τοπικη ΕΥΔΑ).
"Προφανώς ένας βασικός όγκος θα πρέπει να είναι φθηνός σχετικά, πάνω από ένα όριο ακριβότερος και πάνω από το μεγάλο όριο πανάκριβος. (Όπως περίπου συμβαίνει στην θεωρία)"
συμφωνω σχεδον σιγουρα.
"Για την άμεση επιδότηση θα μπορούσαμε να την συζητήσουμε σε άλλη χώρα. Εδώ απλά θα είναι πεδίο δόξας λαμπρόν για απάτη."
καταλαβαινεις οτι αυτο ειναι και επιχειρημα εναντιον ελαχιστου εγγυημενου εισοδηματος κτλ Αλλα εχω την εντυπωση οτι μια εισοδηματικη ενισχυση των φτωχων θα ηταν αποτελεσματικοτερη απο την πληθωρα μικροπαροχων και διευκολυνσεων που εχουμε σημερα και που κατα κανονα επεκτεινεται σε ολον τον πληθυσμο (βλ φτηνο νερο, βενζινη κτλ). Αλλωστε, αν ειχαμε ενιαια εθνικη πολιτικη ενισχυσης φτωχων θα παιρναμε και πολυ πιο σοβαρα την αναζητηση του ποιος ειναι πραγματικα φτωχος και θα μειωνοταν η πολυ υπαρκτη απατη που περιγραφεις.