Πολιτική και διαδίκτυο

Η προεκλογική εκστρατεία του Μπάρακ Ομπάμα ανέδειξε μεταξύ άλλων την σημασία που παίζει σήμερα η διαδικτυακή κινητοποίηση στην πολιτική. Αυτό είναι ένα δίδαγμα που μοιάζει να έχουν λάβει οι πάντες πια – παρά την ακραία πολιτική επιφανειακότητα της εν λόγω καμπάνιας. Όλο και περισσότεροι πολιτικοί στην χώρα μας, λαμβάνοντας το μήνυμα του συρμού προχωρούν στο να «συντονιστούν με την εποχή». Πέρα από τα σχεδόν ψυχαναγκαστικά προσωπικά σάιτ-μπροσούρες (συνήθως αμήχανα και χωρίς νόημα), προχωρούν σε μια γενική διαδικτυακή ενεργοποίηση.

Τι σημαίνει αυτό; Αλλάζει την πολιτική, ή την πολιτική επικοινωνία στρατηγικά; Ευνοεί την συμμετοχή των πολιτών στις αποφάσεις; Ποιοι είναι οι λόγοι που οι πολιτικοί στην Ελλάδα (οφείλουν;) να χρησιμοποιούσαν το διαδίκτυο τέλος πάντων;

Υπάρχουν σήμερα δυνατότητες πολλαπλής πολιτικής χρήσης των ηλεκτρονικών μέσων. Η μία είναι η εύκολη και η προφανής και έχει ήδη δρομολογηθεί από αρκετούς πολιτικούς, με στοιχειώδη αντίληψη: η χρήση του προσωπικού σάιτ σαν πολιτικό αρχείο και η χρήση ενός μπλογκ ως «έμμεσο» γραφείο τύπου, ή ως εργαλείο προσωπικής δημοσίευσης (βλ. την περίπτωση Τατούλη για την εξαιρετικά αποτελεσματική επικοινωνιακή δραστηριότητα αυτού του τύπου).

ΟΚ.

Καλώς.

Πέραν τούτου η χρήση του διαδικτύου και των πάσης φύσεως  μηχανισμών και πλατφορμών του σωστά, ως εργαλείο, προϋποθέτει δύο πράγματα:

-          Πρώτον μια εξοικείωση με τον χώρο που να επιτρέπει την κίνηση μέσα στον κυβερνοχώρο όπως το ψάρι μέσα στο νερό (κατά την παρομοίωση του σ. Μάο σε άλλα συμφραζόμενα).

-          Δεύτερον μια ιδέα για το πώς θέλεις να χρησιμοποιήσεις τα νέα μέσα, κάτι που έχει να κάνει με την πολιτική τοποθέτηση (χονδρικά).

Ως προς το πρώτο τα πράγματα είναι απλά: οι περισσότεροι εκ των πολιτευτών σήμερα χρησιμοποιούν τα νέα μέσα με σχετικά πρωτόγονο τρόπο, ως εργαλεία δημοσίευσης και όχι ως εργαλεία διάδρασης και στόχευσης. Αυτό είναι και ηλικιακό αλλά και ζήτημα συμβούλων υποθέτω σε μια «δεξιά», ατομοκεντρική εκδοχή πολιτευτή, και ζήτημα κοινότητας και διαδικτυακών συλλογικοτήτων στην «αριστερή» εκδοχή. Συν τω χρόνω αυτό θα λυθεί ντε φάκτο, με την «αναγκαστική» εξοικείωση με τα διαδικτυακά που θα επιβάλλεται από τα πράγματα.

Ως προς το δεύτερο τα πράγματα είναι πιο σύνθετα: το διαδίκτυο και οι δυνατότητες που προσφέρει είναι πολλαπλές, Από την μία π.χ. μπορεί να γίνει εργαλείο εξαιρετικά στοχευμένου (πολιτικού στην περίπτωσή μας) μάρκετινγκ (και τα βασικά «κοινωνικά μίντια, όπως το facebook π.χ. είναι τέτοιου είδους εργαλεία, από την εμπορική πλευρά, πάνω από όλα), αλλά ταυτόχρονα μπορεί να γίνει και ιδανικό εργαλείο συμμετοχής και διαβούλευσης. Εικάζω ότι αυτό θα είναι και ένα από τα κύρια διαφοροποιητικά στοιχεία των μελλοντικών τεχνοπολιτικών χασμάτων, όπως θα προβάλλονται στην  «τεχνόσφαιρα»: το διαδίκτυο ως εργαλείο μάρκετινγκ απέναντι στο διαδίκτυο ως εργαλείο διαβούλευσης. Το γραφείο τύπου εναντίον της οργανωμένης εθελοντικά συλλογικότητας.

Στην εκδοχή αυτή των πραγμάτων και η μάχη της εικόνας και η μάχη της πολιτικού λόγου, στο όχι πολύ μακρινό μέλλον θα δίνεται στο διαδίκτυο ούτως ή άλλως. Οι όροι αυτής της μάχης δεν έχουν ακόμα διαμορφωθεί γιατί δεν τους έχουν ψυλλιαστεί στην πραγματική τους έκταση τα δυνητικά υποκείμενα που θα την αναλάβουν. Πλην όμως καταφτάνει οσονούπω καλπάζοντας.