Εδώ - και όχι αλλού
Προς οιονδήποτε ενδιαφερόμενο
Via This is not my country, via Sraosha.
Σχετικά κείμενα: Τα Νέα, Καθημερινή
Εμείς οι πρόσφυγες σ’ αυτό το στρατόπεδο (του Μερσυνιδίου) χάσαμε κάθε ελπίδα ακόμη και για να μπορούμε να παραπονιόμαστε, γι’ αυτό απευθυνόμαστε σε σας, σαν την τελευταία μας ελπίδα.
Μετά από πολλές κραυγές και διαμαρτυρίες για τις συνθήκες και την κατάσταση μας εδώ, κανείς δεν έχει ενδιαφερθεί. Είμαστε σχεδόν 225 άνθρωποι σ’ αυτό το στρατόπεδο εδώ και δύο εβδομάδες, και 190 εδώ και ένα μήνα, και ξέρουμε ότι στο στρατόπεδο αυτό μπορούν να παραμείνουν μόνον 108 άτομα. Σχεδόν 21 άνθρωποι μένουν σε κάθε οικίσκο και κοιμούνται ο ένας πάνω στον άλλο. Σχεδόν 90 δεν έχουν παντόφλες, ρούχα, φλιτζάνια, σαπούνι και κουβέρτες.
Οι τουαλέτες είναι κατεστραμμένες και πολλά δωμάτια είναι γεμάτα με βρώμικα νερά που μας εμποδίζουν ακόμη και να κοιμηθούμε. Οι ασθένειες πολλαπλασιάζονται και για τους αρρώστους κανείς δεν νοιάζεται ενώ η αστυνομία μας δίνει « panadol». Δύο γεύματα δεν αρκούν. Το ψωμί είναι σαν πέτρα και κάποιες φορές το φαγητό είναι χαλασμένο. Ο αυξανόμενος αριθμός των κρατουμένων δημιουργεί περισσότερα προβλήματα άθελα μας.
Αισθανόμαστε ότι είμαστε σε μία απομονωμένη φυλακή, κανείς δεν μας μιλά, και όταν ενημερώνουμε την αστυνομία, λένε ότι δεν είναι δική τους αρμοδιότητα. Γι’ αυτό σας παρακαλούμε να ενημερώσετε οποιαδήποτε Αρχή ή Οργανισμό για να μας σώσει, γιατί οι συνθήκες έχουν γίνει αβάσταχτες και η κατάσταση μας είναι απάνθρωπη.
Δεν ξέρουμε ποιο είναι το έγκλημα που διαπράξαμε για να μας αξίζει τέτοια τιμωρία και σκληρή αντιμετώπιση. Ξεφύγαμε από τον πόλεμο τη φτώχεια την καταπίεση και επιθέσεις γενοκτονίας και ήρθαμε εδώ για να βρούμε καταφύγιο σε γη ειρήνης.
*Απευθύνουμε έκκληση σε κάθε Επιτροπή, τον Ερυθρό Σταυρό, των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, τα Ηνωμένα Έθνη και κάθε Αρχή.
*Απευθύνουμε έκκληση στην Ελλάδα και την πολιτισμένη Ευρώπη.
Οι κρατούμενοι στο Μερσυνίδι
Via This is not my country, via Sraosha.
Σχετικά κείμενα: Τα Νέα, Καθημερινή
Σχόλια
Ολοι τα ξέρουν αλλά κάνουν πως δεν ξέρουν.
Δεν έγραψε τυχαία τον Ισοβίτη ο Αρκάς.
Σταματήστε να αντιμετωπίζετε το θέμα της ανεξέλεγκτης λαθρομετανάστευσης υπό το πρίσμα ενός κακώς νοούμενου ανθρωπισμού.
Σταματήστε να θεωρείτε ότι μια χώρα 10 εκατ. όπως η Ελλάδα μπορεί ή επιβάλλεται ή οφείλει να σώσει όλα τα εκατομμύρια των κατατρεγμένων που –ιστορικά- δημιουργεί ο ιμπεριαλισμός.
Σταματήστε με την υποστήριξη παρομοίων αιτημάτων να βοηθάτε ουσιαστικά δουλεμπόρους και εγχώριους εκμεταλλευτές να γίνουν πλουσιότεροι με την χρήση κακοπληρωμένης και ανασφάλιστης εργασίας.
Χρόνια πριν ο αείμνηστος Παναγιώτης Κονδύλης περιέγραψε με ενάργεια την «μαζική δημοκρατία της ατομικής απόλαυσης» και τις γεωπολιτικές συνέπειές της για τον Πλανήτη.
Εν τάχει, έγραψε ότι οι δυτικές δημοκρατίες μεταλλάσσουν το περιεχόμενό τους από πολιτικό σε καταναλωτικό. Αντί για πολιτικά δικαιώματα, ενεργό συμμετοχή και δυνατότητα παρέμβασης στα δρώμενα, στις μάζες επιφυλάσσεται πια μόνο το δικαίωμα στην κατανάλωση. (Κοιτάξτε γύρω σας).
Αυτό το μοντέλο καταναλωτικής δημοκρατίας, εκτός από την άφρονη κατασπατάληση των φυσικών πόρων, μεταφέρεται μέσω της ανάπτυξης των επικοινωνιών και δημιουργεί ένα ζηλευτό όραμα για τους ανθρώπους που έτυχε να γεννηθούν στον Τρίτο Κόσμο και επιζητούν να απολαύσουν και αυτοί «το δικαίωμα στην κατανάλωση».
Αυτό, και οι πολιτικές διώξεις, η αστάθεια, οι εμφύλιοι και η εσωτερική τρομοκρατία που μαστίζουν τις υπανάπτυκτες χώρες μετά την Αποικιοκρατία δημιουργούν τεράστια μεταναστευτικά ρεύματα και, όπως στο προκείμενο, χιλιάδες περιπτώσεις προσωπικών τραγωδιών.
Πόλεμο γνώρισε και η χώρα μας. Τι έκαναν οι δικοί μας γονείς και παππούδες στον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο; Μετανάστευσαν στο … Αφγανιστάν ;
Όχι. Έμειναν εδώ. Πολλοί αγωνίστηκαν ενεργά στην Αντίσταση. Άλλοι βοήθησαν απλά. Άλλοι φρόντισαν απλά να επιζήσουν. Άλλοι πέθαναν από τις κακουχίες και την πείνα.
Ακολούθησε Εμφύλιος. Πολιτικές διώξεις. Βασανιστήρια, εκτελέσεις, εξορίες, φυλακίσεις. Τι έγινε ; Μετανάστευσαν όλοι ;
Σε μια Ελλάδα, τότε, 7,5 εκατ., εκτός από μια ομάδα νεαρών διανοούμενων που με βοήθεια του Γαλλικού Ινστιτούτου κατέφυγε στη Γαλλία, υπολογίζεται ότι περίπου 50.000 ή 0,6 % (κατ)έφυγαν στις τότε σοσιαλιστικές χώρες.
Οι άλλοι έμειναν εδώ. Οι καλύτεροι χάθηκαν. Οι χειρότεροι μετά 30 χρόνια έγιναν πασόκ.
Λέω με πολλά λόγια αυτό που είχε πει απλά ο Reiser, ο οποίος είχε μεγαλώσει στο αλγερίνικο γκέτο και τους ήξερε : «οι μετανάστες είναι συντηρητικά στοιχεία. Αντί να παλέψουν στην πατρίδα τους για να βελτιώσουν τις συνθήκες της ζωής τους, φορτώνουν τα προβλήματά τους σε άλλες κοινωνίες».
Κυρίες και Κύριοι
μεγαλώστε.
Ένα συμπαντικό κλικ μας έκανε να γεννηθούμε σε χρόνο και τόπο που μας καθιστά προνομιούχους έναντι δισεκατομμυρίων συνανθρώπων μας.
Το πρόβλημα δεν λύνεται μόνο με ανακούφιση των εκάστοτε πασχόντων. Οι 200 σήμερα θα αντικατασταθούν από 300 αύριο, θα τους φροντίσουμε και αυτούς, θα έλθουν 400 μεθαύριο κοκ.
Όποιος θέλει πραγματικά να βοηθήσει ας στύψει το μυαλό του και ας βάλει όποιες δυνάμεις διαθέτει για να δημιουργηθούν κινήματα που θα αποτρέψουν τις πολιτικές (οι πολιτικές έχουν ονοματεπώνυμο και διεύθυνση) που γεννούν αυτές τις καταστάσεις. Εγώ μαζί του.
Αλλοιώς, ας πάρει τους λαθρομετανάστες στο σπίτι του (όχι για να του καθαρίζουν).
Ακούγομαι σκληρός ; Η ζωή είναι σκληρή.
Απευθύνω ένα ερώτημα για το οποίο ποτέ δεν έχω λάβει ικανοποιητική απάντηση από ρομαντικούς προοδευτικούς και «προοδευτικούς» υποστηρικτές των «δικαιωμάτων» των λαθρομεταναστών.
Πού βρίσκουν πάμπτωχοι άνθρωποι τα 4000 δολλάρια που πληρώνουν στους δουλεμπόρους για να τους φέρουν ;
Θα σας διαφωτίσω : οι λαθρομετανάστες έρχονται κατά παραγγελία, αν τύχει και περάσουν κλειδώνονται και δουλεύουν νυχθημερόν, και τα κόμιστρα πληρώνονται από τον «εντολέα» και κρατούνται από τους πενιχρούς μισθούς τους.
Παρ΄ όλα αυτά εξακολουθούν και έρχονται. Απαίσιες οι συνθήκες κράτησης. Σίγουρα. Πως θα έπρεπε να είναι ; Με βάση ποιο δικαίωμα ; Δεν υπάρχει ανθρώπινο δικαίωμα. Υπάρχει μόνο ισχύς (πολιτική, φυσική, πνευματική) επιβολής της συλλογικής ή της ατομικής βούλησης. Αυτοί είναι κοινωνικοί νόμοι. Τους αντιμετωπίζετε κάθε μέρα. Στη δουλειά, στην οικογένεια, στη συναλλαγή, στη συναναστροφή.
Με μια κουβέντα : απόθεμα «ανθρωπισμού» έχουν μόνο οι χορτασμένοι.
Αλλά αυτόν τον «ανθρωπισμό» δεν τον έχω δει να ενδιαφέρεται για εγχώριους αναξιοπαθούντες.
Κι επειδή δεν είμαι καλός γραφιάς, παραθέτω ένα απόσπασμα του Δημ. Κούρτοβικ, από ΤΑ ΝΕΑ, 21/10/2006.
… Σήμερα - θα ακουστούν διαμαρτυρίες, το ξέρω, και μάλιστα από την πλευρά προς την οποία κλίνω ο ίδιος ιδεολογικά - το πρόσημο του νέου κομφορμισμού είναι η ετερο-λατρεία. Όχι απλώς ο σεβασμός, αλλά η απροϋπόθετη συμπαθητική προσέγγιση του Άλλου, του διαφορετικού, ακόμη και η ταύτιση μαζί του, μόνο και μόνο επειδή είναι διαφορετικός. Το σλόγκαν αυτής της τάσης θα μπορούσε να είναι «Έλα στη θέση του». Θα μου πείτε: κακό είναι αυτό; Όχι, ακούγεται θαυμάσια. Θαυμάσια ακούγονταν άλλωστε και τα συνθήματα των κινημάτων του 1970 για την κατάργηση της εκμετάλλευσης του ανθρώπου από τον άνθρωπο, την απελευθέρωση της επιθυμίας ή τους αείζωους νεκρούς αγωνιστές. Το θέμα είναι πώς λειτουργούν όλα αυτά στην πράξη. Και στην πράξη, αυτό που βλέπουμε να ασκείται σήμερα στο όνομα του «αιτήματος της εποχής» είναι ένας συναισθηματικός χαμαιλεοντισμός, ένα αδιάκοπο «έρχομαι στη θέση» πότε του μετανάστη, πότε του μειονοτικού, πότε του ομοφυλόφιλου ή της λεσβίας, πότε του ψυχασθενούς, πότε του τζάνκι και πάει λέγοντας, ώσπου στο τέλος ξεχνάει κανείς ποια είναι η δική του θέση.
Ο νέος κομφορμισμός εκφράζεται μέσα από την ετερο-λατρεία και γι' αυτό οι νεοκομφορμιστές δεν σηκώνουν λογοτεχνικά κείμενα που δεν κουβαλούν τα «σωστά» συναισθήματα απέναντι στον «Άλλον», είτε πρόκειται για τον μετανάστη είτε για τον ομοφυλόφιλο είτε για τον όποιο διαφορετικό.
Αυτό θέλει άλλωστε ο νεοκομφορμιστής. Να ξεχάσει τη θέση του και να την ξεχάσουν και οι άλλοι. Περίπου ντρέπεται που δεν είναι μετανάστης, μειονοτικό στοιχείο, ομοφυλόφιλος, ψυχανώμαλος, πρεζάκιας, γιατί φοβάται πως όλα αυτά τα «δεν» τον κατατάσσουν στους παλαιάς κοπής κομφορμιστές, τους καθωσπρέπει, πληκτικά φυσιολογικούς αστούς, τους οποίους, μοντέρνος καθώς είναι και ευαίσθητος στο «αίτημα της εποχής», περιφρονεί και απεχθάνεται. Κι έτσι, δεν αρκείται να έρθει στη θέση του εκάστοτε Άλλου, αλλά πασκίζει και να ανακαλύψει ιδιότητες ή εμπειρίες του που ανέκαθεν τον τοποθετούσαν εκεί. «Είμαστε όλοι μετανάστες», λέει το σύνθημα των αναρχικών στους τοίχους των Εξαρχείων, και οι πραγματικοί μετανάστες εξοργίζονται ή βάζουν τα γέλια, αναλόγως, για τον ισχυρισμό ότι τα καλόπαιδα που βλέπουν αραγμένα στις καφετέριες και τα μπαρ της περιοχής βιώνουν τους ίδιους κοινωνικούς αποκλεισμούς με αυτούς.
Ηλίας