Περί ελευθερίας της σάτιρας

Παραθέτω εδώ, επ' αφορμή του μείζονος θέματος που έχει ανακύψει σχετικά με την ελευθερία (εντέλει) της σάτιρας, το ιστορικό μιας σχετικής υπόθεσης στις ΗΠΑ, την εποχή που ακόμα έπαιρναν τοις μετηρτοίς τα περί ελευθερίας του λόγου (πριν η χώρα κατρακυλήσει κάτω από την Ελλάδα στην 53η θέση της κατάταξης ελευθερίας τύπου του, όχι ακριβώς ριζοσπαστικού, RSF): Hustler Magazine v. Falwell.

Εκεί θα δείτε την λογική που λέει ότι η σάτιρα πρέπει να προστατεύεται πάση θυσία, ανεξάρτητα από το αν είναι κακόγουστη ή χοντροκομμένη - η συγκεκριμένη σάτιρα μάλιστα ήταν απίστευτα "χοντρή"... Αλλά αυτή είναι η κατεύθυνση που (κατά την ταπεινή μου γνώμη) θα οφείλαμε να επιδιώκουμε στην χώρα μας και στην Ευρώπη.

Να σημειώσω ότι εμμέσως σχετικό με το θέμα της έμμεσης λογοκρισίας και εκφοβισμού κάθε κριτικής (διαδικτυακής και μη), είναι το ζήτημα της παραπομπής της δημοσιογράφου Ντόρας Νατϊλιάνα στο πειθαρχικό της ΕΣΗΕΑ, επειδή τόλμησε να ασκήσει κριτική στο προεδρείο της βουλής...

Σχόλια

Ο χρήστης Rodia είπε…
Η σάτιρα βασίζεται κυρίως στην υπερβολή, δλδ στη -συχνά εξωπραγματική- μεγέθυνση των χαρακτηριστικών (ήθους, εμφάνισης, εκπεφρασμένης γνώμης, κλπ) του προσώπου που σατιρίζεται, εφ' όσον αναφερόμαστε σε πρόσωπα.

Οπότε, μια σάτιρα αποκλείεται να μην είναι χοντροκομένη, πρβλ. με Αριστοφάνη, τον πρώτο διδάξαντα, του οποίου η σάτιρα εντοπίζεται στο κοπρολαγνικό στάδιο της νηπιακής ηλικίας. Με τι γελάνε τα παιδάκια; Με ένα "πριτς!" δεν σκάνε στα γέλια;

Η σάτιρα δεν είναι λεπτοφυής αστεϊσμός, δεν είναι ειρωνία, δεν είναι χιούμορ. Τελεία.

:-)

..υπάρχει και μια ψυχολογική άποψη ότι όποιος δεν βιωσει κάποιο στάδιο της ζωής του στην ηλικία που αυτό είναι αποδεκτό/φυσικό, έρχεται προς συνάντησή του (το στάδιο) σε ηλικία αταίριαστη ή, συμβαίνει και αυτό, αδυνατεί να το βιώσει εσαεί..
Ο χρήστης efpalinos είπε…
Σύγκρινοντας τις καλύτερες ξένες σατιρικές εκπομπές (TV)με τις καλύτερες ελληνικές φαίνεται πως η σάτιρα στην χώρα μας είναι συχνά χαμηλού επιπέδου.

π.χ. Saturday Night Live Show (με καυστικά σκετς, αστεία και καθε βδομάδα με άλλο παρουσιαστή/ηθοποιό/δ. πρόσωπο/πολιτικό) και το Daily Show με τον John Stewart (ψεύτικες ειδήσεις, καυτή επικαιρότητα)..τα αντίστοιχα ελληνικά είναι Λαζόπουλος,Αναστασιόπουλος,και Μητσικωστόπουλος)

Οι μεν ξένες ανέδειξαν νέα ταλέντα και ηθοποιούς ενώ οι αντίστοιχες ελληνικές αρέσκονται στο κουτσομπολίστικο κιτς και την ανακύκλωση κλιπς απο ΜΜΕ με πρωταγωνιστές τους γνωστούς-αγνώστους..ουφ τa είπα και ξεθύμανα! :P
Ο χρήστης S G είπε…
η υποθεση Φαλουελ ειναι ισως η καλυτερη στιγμη του Supreme Court (νταξει μεσα απο τις λιγες υποθεσεις που εχω δει). Πραγματικα εχουμε πολλα να μαθουμε απο αυτην και αυτο που ψαχνω ειναι μια καλη προβοκατσια που θα φερει αυτο το θεμα στην δικαιοσυνη για να λυθει μια και καλη.

Οι δικαστες πρεπει να ερθουν προ των ευθυνων τους γιατι τωρα κανουν του κεφαλιου τους οσο ξερουν οτι μια υποθεση δεν εχει δημοσιοτητα και αντιθετα επηρεαζονται υπερβολικα απο την κοινη γνωμη οταν υπαρχει δημοσιοτητα.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Αλήθεια μας άξιζε ο Χάρρυ Κλυνν;
Πολύ αργά μαθαίνουμε, πολύ αργά...
Ο χρήστης Mikrouli είπε…
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Ο χρήστης Mirandolina είπε…
Μιχάλη, χρόνια πολλά κι ευτυχισμένα!

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα πολλά πρόσωπα της ψηφιακής λογοκρισίας

Μετεκλογικά

Βαϊμάρη και αντιφασισμός, μια ιστορική σημείωση