Επικήδειος...

Παιδί-θαύμα στα 18 του, έγραφε θεωρητικά κείμενα για το σινεμά στην ΟΘΟΝΗ, το πρωτοπόρο κινηματογραφικό περιοδικό της Θεσσαλονίκης. Στην αρχιτεκτονική του ΑΠΘ ήταν σταρ - η ευκολία με την οποία περνούσε τα μαθήματα ήταν αντιστρόφως ανάλογη με τον χρόνο προετοιμασίας του, ενώ η θεωρητική του εμβρίθεια δημιουργούσε κύκλους θαυμαστών. Ευρύτατα και βαθύτατα μορφωμένος, με ισχυρή άποψη για παν το επιστητό, ήταν παράλληλα και ένας πρίγκιπας αυτού που θα αποκαλούσα ροκ-εντ-ρολ, αν δεν ήταν δραματικά πλατύτερο. Αν ο δρόμος της υπερβολής οδηγεί πράγματι στο παλάτι της σοφίας, ο Περικλής ήταν ο σοφότερος άνθρωπος στον κόσμο. Καταβρόχθιζε την ζωή και την απολάμβανε χωρίς να κάνει φτηνές παραχωρήσεις στο βολικό και διατηρώντας μιαν αγέρωχη περηφάνια που δεν άφηνε περιθώρια για πνευματικές εκπτώσεις. Στην μεγάλη και άγρια παρέα μας ήταν πάντα κεντρικός. Ήταν αστέρι που περιμέναμε να δούμε πόσο θα λάμψει...

Η αρρώστια όμως, η αλλαγή του σκηνικού γύρω του, η εσωστρέφεια και η αυτοαιχμαλωσία του σε παράξενα μονοπάτια, οδήγησαν από το τέλος της δεκαετίας του '80 το άστρο του σε ιδιοκατάρρευση, εκούσια κατά το μάλλον ή ήττον, προς έναν σκοτεινό εσωτερικό πυρήνα. Δύσκολα μπορούσες πια να τον συζητήσεις. Είχε γίνει ασκητής στο διαμέρισμα στο Χαριλάου, ζώντας ανάμεσα στα διαβάσματά του και τα νοσοκομεία, χωρίς πολλούς φίλους γύρω του πια και χωρίς το παλιό ακροατήριο. Συνέχιζε να δημιουργεί και να γράφει, αλλά για τον εαυτό του και μόνο... Όσο περνούσε ο χρόνος η απομόνωσή του, συχνά - το βλέπαμε - απελπιστική, τον έσφιγγε περισσότερο. Μετατοπιζόταν σε κάποιο χώρο προσωπικού μαρτυρίου, στον οποίο δεν είχε πρόσβαση κανείς μας. Η απόσυρση από την δημόσια ζωή εξακολουθούσε, όπως εξακολουθούσαν και τα προβλήματα υγείας, καθώς δεν συμβιβάστηκε ποτέ με το γεγονός της αρρώστιάς του και επέμενε να ζει, όσο μπορούσε, σαν να μην είχε τίποτα. Όσοι του μιλούσανε, μάταια προσπαθούσαν να τον "συνετίσουν". Ήταν κάτοικος πια μιας άλλης πραγματικότητας, που ελάχιστα τεμνόταν με τη δική μας, και δεν ήταν διατεθειμένος να υποχωρήσει πλέον σε τίποτα...

Την Πέμπτη έμαθα ότι ο Περικλής πέθανε. Είχα να του μιλήσω έναν μήνα.

Την επομένη, στην κηδεία στην Θεσσαλονίκη, μαζεύτηκε πολύς κόσμος, ύστερα από όλα αυτά τα χρόνια, συγγενείς, φίλοι, συνάδελφοι, καθηγητές του. Από την παλιά παρέα, μαζευτήκαν όσοι πρόλαβαν και το έμαθαν, με πραγματική οδύνη, αναντίστοιχη του χρόνου που είχαμε να τον δούμε ή της συχνότητας που του μιλούσαμε.

Έτσι μας έφυγε ο Περικλής ο Δεληολάνης.

...Θα με σκυλόβριζε αν το διάβαζε αυτό...