Η σφαγή στα Αμιρά
Λίγη ιστορία τώρα:
Μεταξύ 14 και 16 Σεπτεμβρίου του 1943 οι Ναζιστικές δυνάμεις κατοχής στην Κρήτη, σε αντίποινα των επιτυχημένων επιθέσεων αντάρτικων ομάδων εναντίον των Γερμανικών στρατευμάτων προχώρησαν σε ένα πραγματικό ολοκαύτωμα στην επαρχία της Βιάννου, του νομού Ηρακλείου.
Ιδιαίτερα βαρύ ήταν το τίμημα στο χωριό Αμιρά, όπου οι Γερμανοί μάζεψαν και εκτέλεσαν όσους ενήλικες άντρες βρήκαν (συνολικά 114). Η εφημερίδα "Πατρίς" του Ηρακλείου φιλοξενεί τις μαρτυρίες μερικών που επέζησαν της σφαγής...
Μεταξύ 14 και 16 Σεπτεμβρίου του 1943 οι Ναζιστικές δυνάμεις κατοχής στην Κρήτη, σε αντίποινα των επιτυχημένων επιθέσεων αντάρτικων ομάδων εναντίον των Γερμανικών στρατευμάτων προχώρησαν σε ένα πραγματικό ολοκαύτωμα στην επαρχία της Βιάννου, του νομού Ηρακλείου.
Ιδιαίτερα βαρύ ήταν το τίμημα στο χωριό Αμιρά, όπου οι Γερμανοί μάζεψαν και εκτέλεσαν όσους ενήλικες άντρες βρήκαν (συνολικά 114). Η εφημερίδα "Πατρίς" του Ηρακλείου φιλοξενεί τις μαρτυρίες μερικών που επέζησαν της σφαγής...
...Όπως είχα πομείνει κάτω, ήρθε μια γυναίκα, του Ξυλούρη η Δεσποινιά. Με θωρεί, με ρωτά: “Ζωντανός είσαι Μιχαλιό;”. Ζωντανός της λέω. "Θες πράμα να σου φέρω;" Νερό, της ζήτησα. Φεύγει να μου φέρει. Στο μεταξύ έρχεται του παπα, ο Δημήτρης ο Βασιλικάκης, με θωρεί κιαυτός και με ρωτά αν ήμουν ζωντανός. "Συμπέθερε δε μου λες, αζωντανός είσαι;" Αφού με θωρείς ήντα θες να μαι. Φεύγει λοιπόν και ο Δημήτρης για νερό μα εκεί στα “Μελιανα” στη βρύση επάντηξε τους Γερμανούς, τον εσκοτώσανε. Η Δεσπινιά όμως κατάφερε να γυρίσει μου ‘φερε ένα φλυτζάνι καφέ (εκιοσάς ήταν το σωτήριό μου), ένα τζαμπί σταφύλι και νερό...
Σχόλια
Σαν είναι ο τράγος δυνατός
δεν τον εστάνει η μάντρα
ο άντρας κάνει τη γενιά
κι όι η γενιά τον άντρα
Ας μας κάνουν οι ξένοι ό,τι θένε. Εμείς πάντα θα αντέχουμε. Δεν μας εστένει εμάς καμιά μάντρα.