Δεν βρήκα μια γυναίκα...

Η ευκολία με την οποία εσωκομματικοί και διακομματικοί συσχετισμοί και υπολογισμοί υπερισχύουν ως πολιτικά κριτήρια των θεμάτων αρχής στον χώρο της ανανεωτικής / ριζοσπαστικής αριστεράς είναι εντυπωσιακή...

Δεν έχω πρόβλημα με την εκπροσώπηση του ΣΥΝ όλα αυτά τα χρόνια από πλευράς επάρκειας... και ο Παπαγιαννάκης και ο Αλαβάνος ήταν εξαιρετικοί στον ρόλο τους και έδιναν αξία στην υπερψήφιση του ΣΥΝ. Ήταν, γενικώς και ειδικώς, επιτυχημένοι. Εγώ έχω πρόβλημα με το ότι δεν υπήρχε χώρος ούτε για μια γυναίκα σε αυτό το πόστο, αλλά ούτε και για κανένα άλλο πρόσωπο (νεώτερο ας πούμε), μην τυχόν και διαταραχθούν οι λεπτές ισορροπίες μεταξύ των τάσεων. Ας το πούμε καθαρά: στην μη εξουσιαστική αριστερά δεν υπάρχει θέση για «μόνιμους εκπροσώπους»: η εναλλαγή προσώπων, στα πλαίσια ίσως μιας ομάδας εργασίας για το Ευρωκοινοβούλιο είναι απαραίτητη. Ο αποκλεισμός των γυναικών είναι, ακόμα και συμβολικά να το δει κανείς, απαράδεκτος.
Δεν πιστεύω ότι ο ΣΥΝ δεν έχει γυναικεία εκπροσώπηση εξαιτίας κάποιας εσωκομματικής σεξιστικής συνομωσίας. Η αδιαφορία για την απουσία αυτή και η ιεράρχησή της ως δευτερεύουσας είναι ο αποχρών λόγος. Κανείς δεν δίνει σημασία στο ότι με την αδιαφορία αυτή ακυρώνονται εμπράκτως οι απόψεις του κόμματος για τα ζητήματα ισοπολιτείας και καταντά ειρωνική η έμφαση που δίνει στην εκπροσώπηση των γυναικών στην πολιτική.

Έτσι, αν οι πέριξ του ΣΥΝ δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ, είχαν την στοιχειώδη ευαισθησία να προτείνουν κάποια γυναίκα για την πρώτη θέση του Ευρωψηφοδελτίου (π.χ. την Πορτάλιου ή την Χριστοδουλοπούλου), αντί για τον Γιάννη Μπανιά, θα είχαν την λογική και το δίκαιο με το μέρος τους, με δεδομένο ότι οι «εσωκομματικές διαδικασιες» του κλειστού κλαμπ που λέγεται ΣΥΝ ανέδειξαν δύο (άξιους κατά τα άλλα) άντρες πάλι ως υποψηφίους του κόμματος για την 2η και την 4η θέση του ψηφοδελτίου. Αντί για μια γυναίκα, όμως, πρότειναν τον Γιάννη Μπανιά...

Αλλά ο Γιάννης ο Μπανιάς στον ευρύτερο κόσμο της αριστεράς - και την κοινωνία, ρε γαμώτο, πέρα από το ΑΚΟΑ - είναι ένα πρόσωπο σαφέστατα μικρότερης εμβέλειας από ότι ο Βότσης, ή ο Μανιτάκης, ή ο Βεργόπουλος. Το να είσαι γκρούπα δεν είναι κακό, κακό είναι να τα φέρνεις όλα στα φτωχά σου μέτρα. Αλλά και τα πρόσωπα, αυτά τα ίδια, δεν έχουν σημασία: μια νέα, από τις ομάδες που συμμετείχαν στην Γένοβα και στην Θεσσαλονίκη δεν μπορείτε να βρείτε; Χίλιες φορές παραπάνω θα μετρούσε, από κάθε επώνυμο αριστερό.

Ανάλογη ανοησία έγινε και στις εθνικές. Κατ’ αρχάς δεν είναι κατάσταση αυτή να βγάζεις ξανά-μανά τους ίδιους και τους ίδιους βουλευτές λες και τό ’χουν επάγγελμα. Ανανέωση χρειάζεται για να μην δημιουργούνται παράγοντες και μονιμάδες – μια ανανέωση που θα πρέπει να εμπλέξει και την βάση των ψηφοφόρων που παρακολουθούν τα τεκταινόμενα (αν τα παρακολουθούν καν) ως θεατές σε αγώνα κατς μεταξύ νάνων.

Πέραν όλων αυτών, οι υπεραριστερότερες ομάδες του ΣΥΡΙΖΑ επιθυμούσαν μια διευθέτηση των βουλευτικών εδρών που, αν επικρατούσε, θα άφηνε το εν λόγω κόμμα με μηδέν γυναίκες στην βουλή και μηδέν μη-Αθηναίους, κόμμα υπόδειγμα δηλαδή, από αυτά που διαπαιδαγωγούν στην πράξη τον κόσμο με το φωτεινό τους παράδειγμα...

Η πολιτική μαγκιά, βέβαια, θα ήταν να προταθεί ως επικεφαλής του Ευρωψηφοδελτίου (αλλά ποιος έχει τα κότσια να το κάνει εκεί μέσα) ο Γιάννης Σερίφης, ώστε να αναδειχθεί ο δικαστικός/πολιτικός κατήφορος της χώρας μέσα από τις δύο δίκες-παρωδία της «τρομοκρατίας» και να καταγγελθεί η κατασκευή «ενόχων» κατά συρροή.

... Αλλά ποιος ενδιαφέρεται να κάνει πολιτική στην κοινωνία, όταν υπάρχουν τόσα ένδοξα και σημαντικά πεδία αντιπαράθεσης περί του 3%