ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ

Η κοινή γρίπη, στις ΗΠΑ, για τις οποίες τα σχετικά επιδημιολογικά στοιχεία είναι ευκολότερα προσβάσιμα, πλήττει το 5 με 20% του πληθυσμού ετησίως. Το 10% είναι περίπου 30.000.000 άνθρωποι. Ο μέσος αριθμός ατόμων στις ΗΠΑ που χρειάζονται νοσοκομειακή περίθαλψη εξαιτίας της κοινής εποχικής γρίπης είναι περίπου 200.000. Ο μέσος όρος του αριθμού των ανθρώπων που πεθαίνουν στις ΗΠΑ από επιπλοκές της γρίπης είναι 36.000. Δηλαδή 0,6% καταλήγει στο νοσοκομείο και περίπου το 0,1% πεθαίνει. Αυτή είναι η τάξη μεγέθους της θνησιμότητας από γρίπη στον ανεπτυγμένο κόσμο. Μεταφέροντας τα στοιχεία αυτά στην Ελλάδα, κάτι που από ότι είδα κάνει για να εκτιμήσει τους σχετικούς αριθμούς και ο καθηγητής Επιδημιολογίας του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ κ. Τριχόπουλος , ελλείψει, εικάζει κανείς, έγκυρων σχετικών δεδομένων στην χώρα μας, συμπεραίνουμε πως κάθε χρόνο πεθαίνουν από γρίπη περί τους 500-2000 Έλληνες και Ελληνίδες όλων των ηλικιών, προφανώς με ιδιαίτερα αυξημένη θνησιμότητα στα άκρα του ηλικιακού φάσμ

Η αναθέρμανση της συζήτησης περί πυρηνικής ενέργειας, ως μοναδικής κλιματικά αποδεκτής λύσης εναλλακτικής στον λιγνίτη, μοιάζει να αποτελεί ντρίμπλα για ενίσχυση των απόψεων περί επιστροφής στους γαιάνθρακες. Ως εκ τούτου δεν μπορεί να ερμηνευτεί και να αξιολογηθεί σαν να ήταν πραγματική πρόταση. Μάλλον δεν είναι. Όμως η χρήση της πυρηνικής ενέργειας είναι ένα ζήτημα το οποίο θα επανέρχεται. Η πυρηνική ενέργεια προτείνεται ως η εναλλακτική πηγή ενέργειας που θα μειώσει τους ρύπους και τα αέρια του θερμοκηπίου. Πλασάρεται σαν «πράσινη» λύση στο ενεργειακό πρόβλημα. Ο τρόπος δε που πλασάρεται είναι εξαιρετικά παραπλανητικός. Δεν θα μπω στην διαδικασία της ανάλυσης των πραγματικών δεδομένων σχετικά με το εύλογο ή μη της χρήσης της πυρηνικής ενέργειας. Αυτό θα απαιτούσε πολύ περισσότερο χώρο από όσον διαθέτω εδώ. Θα εστιάσω όμως σε τρία σημεία που μένουν συνήθως στο περιθώριο των σχετικών συζητήσεων αν και δεν είναι δευτερεύοντα. - Το πρώτο είναι το ψευδές και εξοργιστικό του διλήμματος «λ

«Το δικαίωμα στο νερό, ανήκει σαφώς στην κατηγορία των εγγυήσεων που είναι απαραίτητες για την εξασφάλιση ενός επαρκούς επιπέδου διαβίωσης, ιδιαίτερα καθώς είναι μια από τις βασικότερες προϋποθέσεις της επιβίωσης» Επιτροπή των Ηνωμένων Εθνών για τα Οικονομικά, Κοινωνικά και Πολιτιστικά δικαιώματα, 2002 Όταν μια εταιρεία αποκτήσει και έναν μόνο μέτοχο πλην του συλλογικού ιδιοκτήτη - του κράτους, της αυτοδιοίκησης, των πολιτών-χρηστών   σε οιοδήποτε ελεύθερο συνεταιριστικό σχήμα -   παύει να είναι κοινής ωφελείας. Γίνεται κερδοσκοπική. Πρώτο μέλημά της, μόνο μέλημά της από την στιγμή εκείνη και μετά, οφείλει να είναι η κερδοφορία της. Μόνο αυστηρές ρυθμίσεις μπορούν να σταθούν εμπόδιο στην μεγιστοποίηση του κέρδους της. Ειδικά όταν μιλάμε για ένα φυσικό μονοπώλιο ενός δημόσιου αγαθού. Όπως το νερό μιας πόλης. Αλλά και πάλι: μια ανώνυμη εταιρεία υπάρχει για να βγάζει κέρδος. Καμία ρύθμιση δεν μπορεί να επιβάλει το δημόσιο συμφέρον εις βάρος της κερδοφορίας της εταιρείας. Δεν μπορεί κανεί

Η λογική είναι απλή: αφού παράγονται σκουπίδια, θα πρέπει να απορρίπτονται και κάπου. Το κάπου θα πρέπει να είναι κοντά στον τόπο παραγωγής τους. Άρα σε κάποιους θα λάχει ο κλήρος της χωματερής – του ΧΥΤΑ, ή όπως αλλιώς το πει κανείς. Είναι βέβαια αλήθεια πως, σε μια ενέργεια ακούσιου συμβολισμού,   ο Μπερλουσκόνι έστειλε τραίνα γεμάτα με ναπολιτάνικα σκουπίδια στην Γερμανία για να καούν σε σύγχρονες εγκαταστάσεις υγειονομικής καύσης στο Αμβούργο, αλλά η προοπτική ενός πανευρωπαϊκού παράλληλου σκουπιδοσιδηροδρομικού δικτύου, δεν μοιάζει εφικτή, και άλλωστε οι Γερμανοί δέχθηκαν την μπερλουσκόνια πρώτη ύλη για βραχύ μόνο χρονικό διάστημα. Οπότε μια μερική λύση είναι να κάνουμε αυτό που έκαναν οι Αμβούργιοι ευρωσυμπολίτες μας: ανακύκλωση για το 60-70% των σκουπιδιών και καύση για τα υπόλοιπα, δηλαδή υποδομές και πρακτικές που θέλουν καμιά δεκαετία για να ολοκληρωθούν και να παγιωθούν. Μέχρι να μπει μπροστά αυτό (και η κοινή πρακτική στην ΕΕ δεν είναι το Αμβούργο, είναι ο ΧΥΤΑ ακόμα: και σ

Η δημογραφική κρίση λοιπόν επίκειται. Το 2050 το αργότερο, τέρμα τα δίφραγκα. Πετάχτε την γιαγιά από τον τραίνο, μην ταΐζετε άλλο τον παππού. Ο γέρος δεν είναι παρά ένα παράσιτο σε έναν κόσμο που ζει και πεθαίνει για να μεγεθύνει τους οικονομικούς δείκτες – και μόνον. Αν θέλουν να επιζήσουν, να πάνε να δουλέψουν τα ρεμάλια. Δεν υπάρχει βέβαια αμφιβολία ότι η δημογραφική κατάρρευση όπως την βλέπουμε στην χώρα μας από την δεκαετία του 80 και μετά προκαλεί μια γενική ανησυχία. Αλλά ας είμαστε ψύχραιμοι: Η πρόγνωση δημογραφικών δεδομένων και μάλιστα σε βάθος χρόνου μιας τεσσαρακονταετίας, δεν είναι ακριβής επιστήμη, ξεπερνά τα όρια της εύλογης εκτίμησης και περνά στην σφαίρα της θολής εικασίας. Κανένας το 1950 δεν προέβλεπε ότι οι χώρες του Ευρωπαϊκού Νότου θα έφταναν να έχουν δείκτη γονιμότητας κοντά στην μονάδα. Ελάχιστοι προέβλεπαν πως θα υπάρξει παγκόσμια μείωση στις γεννήσεις μετά το 2000, και αυτοί θεωρούνταν αισιόδοξοι. Αυτό διότι η μείωση του παγκόσμιου πληθυσμού μέσω της μείωσης τ