Η λογική είναι απλή: αφού παράγονται σκουπίδια, θα πρέπει να απορρίπτονται και κάπου. Το κάπου θα πρέπει να είναι κοντά στον τόπο παραγωγής τους. Άρα σε κάποιους θα λάχει ο κλήρος της χωματερής – του ΧΥΤΑ, ή όπως αλλιώς το πει κανείς. Είναι βέβαια αλήθεια πως, σε μια ενέργεια ακούσιου συμβολισμού, ο Μπερλουσκόνι έστειλε τραίνα γεμάτα με ναπολιτάνικα σκουπίδια στην Γερμανία για να καούν σε σύγχρονες εγκαταστάσεις υγειονομικής καύσης στο Αμβούργο, αλλά η προοπτική ενός πανευρωπαϊκού παράλληλου σκουπιδοσιδηροδρομικού δικτύου, δεν μοιάζει εφικτή, και άλλωστε οι Γερμανοί δέχθηκαν την μπερλουσκόνια πρώτη ύλη για βραχύ μόνο χρονικό διάστημα. Οπότε μια μερική λύση είναι να κάνουμε αυτό που έκαναν οι Αμβούργιοι ευρωσυμπολίτες μας: ανακύκλωση για το 60-70% των σκουπιδιών και καύση για τα υπόλοιπα, δηλαδή υποδομές και πρακτικές που θέλουν καμιά δεκαετία για να ολοκληρωθούν και να παγιωθούν. Μέχρι να μπει μπροστά αυτό (και η κοινή πρακτική στην ΕΕ δεν είναι το Αμβούργο, είναι ο ΧΥΤΑ ακ...