Στην Πάνω Πλατεία..

Κυριακή: κατεβαίνω σχετικά αργά στο Σύνταγμα για την συγκέντρωση - κατά τις 7:30. Στο Σύνταγμα δεν κάνει στάση το μετρό, λόγω κόσμου... Οπότε κατεβαίνω Ευαγγελισμό και το περπατάω. Στην Βασιλίσσης Σοφίας συρρέουν ποτάμια κόσμου προς το Σύνταγμα, τα οποία εκτρέπονται από φράγμα παρατεταγμένων κλουβών με γέμιση από ΜΑΤ, μεταξύ των παρκαρισμένων οχημάτων, που απωθούν τους διαδηλωτές και δέχονται ρίψεις αντικειμένων εναντίον τους, στα ψιλά, όχι τίποτα βαρύ, αλλά πάντως τελικά διώχνουν τον κόσμο μέσα από το Κολωνάκι, πέρα, πέρα και από την Ακαδημίας, στην Πανεπιστημίου. Από εκεί στρίβει ο κόσμος (και είναι πυκνός πλέον ο κόσμος) για να πάει Σύνταγμα, διαγκωνιζόμενος και με ταχύτητα μισού μέτρου το λεπτό από το πήξιμο, εγώ μπαίνω στο προηγούμενο στενό και βγαίνω Βασιλίσσης Σοφίας. Από όπου σπρώχνω σιγά-σιγά να πάω να βρω την φυλή μου κάπου προς το Συντριβάνι.

Οι ελληνικές σημαίες ξεχωρίζουν, εκεί δίπλα στη Βουλή, κυρίως λόγω της ύπαρξης πωλητή σημαιών, αλλά και λόγω της σχετικά εκτενούς χρήσης τους. Η "πάνω πλατεία" σκέφτομαι, μέσα στα γνωστά στερεότυπα: μούντζα, σημαία, και βρισίδι... Αλλά βλέπω στο βάθος ένα πανώ να σηκώνεται και κάτι τύπους να σηκώνονται σε ώμους, περιστοιχισμένοι από... σημαίες, τι διάλο; Συριακές; Ιρακινές; Όχι Αιγυπτιακές είναι! Και γύρω από το πανώ και μέσα από τις Αιγυπτιακές σημαίες, κρατώντας μία, δύο σαφώς βορειοαφρικανοί διαδηλωτές:

... Το πανώ γράφει:

FROM TAHRIR SQUARE
TO SYNTAGMA SQUARE
WE SUPPORT YOU

Χαίρομαι αλλά και ανησυχώ τώρα κάπως, σκέφτομαι πως κάποιος παπάρας με σημαία θα θυμηθεί το αντιμεταναστευτικό του μένος, αλλά όχι: η μικρή πορεία των Αιγυπτίων αλληλέγγυων χειροκροτείται από το πλήθος θερμά, ένας κύριος αφήνει την σημαία κάτω για να μπορέσει να χειροκροτήσει, κάποιος κόσμος είναι... συγκινημένος; Και συγκινούμαι κι εγώ για την διάψευση των φόβων μου, εξίσου και για την χειρονομία υποστήριξης από κάποιους ανθρώπους που πριν λίγες μέρες θα φοβούνταν να περπατήσουν στο κέντρο, πολύ δε περισσότερο μέσα σε συνάθροιση τύπων με σημαίες. Και όλες αυτές τις ημέρες, συνειδητοποιώ, δεν έχω δει ούτε μία στραβή με μετανάστες, είτε συμμετέχοντες, είτε πωλητές, και λέω πως όλο αυτό το παραμύθι με δράκους που βγάζουν σπίθες από το στόμα πρέπει να σταματήσει...

Κατεβαίνω κάτω και ενώνομαι με την μεγαλύτερη συγκέντρωση διαμαρτυρίας που έχω ζήσει - μαζί ίσως με εκείνη για τον πόλεμο στο Ιράκ. Ιστορικές στιγμές σκέφτομαι, καθώς η θερμοκρασία και η πίεση του πλήθους, προσεγγίζει σταδιακά το κρίσιμο σημείο, εκεί που θα γίνει ένα υπερκρίσιμο ρευστό αγανάκτησης, με άγνωστες ακόμα ιδιότητες.