ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ

Προ μηνός είχα αναρτήσει στην European Tribune ένα κείμενο που περιέγραφε τα δεινά της Ελλάδος υπό τον δημοσιονομικό ζυγό της Τριαδικής Επιτήρησης. Στην συζήτηση που ακολούθησε στα σχόλια, ένας από τους συμμετέχοντες, o Δανός Jakob Stenfalk, έγραψε ένα σχόλιο σχετικά με τα περιγραφόμενα υπό την μορφή προσχεδίου μιας "επιστολή αναγνώστη στην διεύθυνση" κάποιας μεγάλης εφημερίδας, (μια πρακτική παρέμβασης που συνηθίζεται στον χώρο της EurotTrib - π.χ. ). Σε ανταλλαγή ημέιλ που είχαμε, μου έστειλε μια βελτιωμένη βερσιόν του κειμένου, και υποσχέθηκα να την αναρτήσω και να την προωθήσω σε κάποια Ελληνική εφημερίδα (το δεύτερο θα το προσπαθήσω αλλά δεν ξέρω με τι αποτελέσματα). Κάτι οι αναρτήσεις περί τις Αραβικές Επαναστάσεις (που θα συνεχιστούν), κάτι διάφορα τρεχάματα, καθυστέρησα στην τήρηση της υπόσχεσής μου, αλλά απόψε, τα νέα από την Πορτογαλία (βλ. σχετικό ποστ προ ώρας για την παραίτηση της κυβέρνησης Σόκρατες στην EuroTrib) και το ντόμινο που αναμένεται εξαιτίας της

Η διαφορά της Λιβυκής εξέγερσης Η εξέγερση στη Λιβύη φαίνεται να διαφέρει ως προς εκείνες των υπολοίπων χωρών της Β.Αφρικής από δύο απόψεις: 1. Πρόκειται για εξέγερση σε μια χώρα στην οποία ο δείκτης ανθρώπινης ανάπτυξης του ΟΗΕ , στο βαθμό που τέτοιες στατιστικές έχουν όντως κάποια σημασία, είναι ο υψηλότερος στην Αφρική - συμβατός έτσι με τα ειωθότα για πετρελαιοπαραγωγό χώρα, αλλά που φαίνεται ότι βελτιώθηκε θεαματικά μετά την άνοδο του Καντάφι καθώς διαχύθηκε ο πετρελαϊκός πλούτος ευρύτερα στην κοινωνία. Μέχρι την τελευταία δεκαετία ήταν μια δικτατορία που διατηρούνταν και με την ωμή βία αλλά και με την εξασφάλιση ενός σχετικά υψηλού βιοτικού επιπέδου για την μεγάλη πλειονότητα των κατοίκων, καθώς και με την δημιουργία ενός πλατιού στρώματος ιδιαίτερα ευνοημένου από το καθεστώς, μάλλον με όρους φατρίας / φυλής. Η φατρία φαίνεται πως θα αποτελέσει την κοινωνική μονάδα - θεμέλιο λίθο για την δημιουργία οιασδήποτε διάδοχης στον Καντάφι κατάστασης , παρά την αμφισβήτησή της από τ

Θα ξεκίναγα με τη Λιβύη: τα αίτια και την ιστορία της εξέγερσης, την φύση του καθεστώτος Καντάφι. Αλλά την ώρα αυτή που συμπληρώνω το κείμενο οι εξελίξεις είναι τόσο πυκνές και τόσο άγριες που θα περιμένω την εξέλιξη της κατάστασης για να την σχολιάσω: Εξεγέρσεις αντικαθεστωτικών μέσα στην Τρίπολη, απειλές του Καντάφι για ολοκαύτωμα των αντιπάλων του , απόφαση για επιβολή ζώνη απαγόρευσης πτήσεων από τον ΟΗΕ, υπό τις επιδοκιμασίες των εξεγερμένων και εύλογες επιφυλάξεις , ενώ τα Εμιράτα θα συμμετάσχουν στην αεροπορική εμπλοκή και ο Αιγυπτιακός στρατός περνάει κατά πληροφορίες ήδη όπλα στους Λίβυους επαναστάτες. Αντί για δικό μου σχόλιο προς το παρόν ένα απόσπασμα από ένα σημαντικό πιστεύω άρθρο: "Η Λιβύη και η Παγκόσμια Αριστερά" , του Immanuel Wallerstein: "Το ζήτημα συνεπώς δεν είναι Δυτική στρατιωτική επέμβαση ή μη. Το ζήτημα είναι οι συνέπειες της απόπειρας του Καντάφι να καταπιέσει κάθε αντιπολίτευση στην Δεύτερη Αραβική Εξέγερση με τον αγριότερο τρόπο. Η Λιβύ

1. Δοξαστικό Αν πριν από τρεις μήνες ισχυριζόταν κανείς ότι έστω και ένα (ούτε καν το ένα μετά το άλλο) από τα δικτατορικά καθεστώτα της Μέσης Ανατολής και της Βορείου Αφρικής θα ανατρεπόταν από μια λαϊκή εξέγερση θα προκαλούσε το γέλιο: υπάρχουν πράγματα που θεωρούνται πέραν των ορίων του πολιτικά εφικτού, ή του ρεαλιστικού. Καμία αντικειμενική συνθήκη δεν έμοιαζε να υπήρχε για κάτι τέτοιο: ούτε οργανωμένη και ισχυρή αντιπολίτευση, ούτε καταφανής εσωτερική εξασθένιση των δικτατόρων, ούτε εξωτερικός παράγων που να έχει επενδύσει στην ανατροπή τους, τίποτα. Οι δείκτες της οικονομίας φαινόταν αν όχι να ευημερούν, τουλάχιστον να αντέχουν... Μόνο κάποιοι περιθωριακοί το είχαν διαβάσει στα χαρτιά ... Είναι πολλάκις διδακτικό για την φύση και τα όρια της ιστορικής προβλεψιμότητας και για τους αστραπιαίους χρόνους της πολιτικής υπέρβασης αυτό που έγινε τον τελευταίο μήνα. Και είναι αντίρροπο προς την μαζική πολιτική παραίτηση και την απελπισία που βιώνουμε εδώ - κι ας είναι η αντικειμενική