Τρομολογία

Επ' αφορμή της παρελθούσης πλέον 5ης επετείου από την 11η Σεπτεμβρίου 2001, θέλω να σημειώσω τα εξής:

- Μου είναι δύσκολο να κατανοήσω, όπως μου ήταν εξαρχής, την έμμεση ή άμεση "χαρά", ή τέλος πάντων επιδοκιμασία, κάποιων για την τρομοκρατική ενέργεια της 11ης Σεπτεμβρίου. Αυτό τόσο για λόγους ηθικούς, όσο και πολιτικούς.

Ηθικά, η λογική της συλλογικής τιμωρίας απάδει σε πολιτισμένους ανθρώπους, πολλώ δε μάλλον όταν (δικαίως) κατηγορούν την υπερδύναμη για αυτήν ακριβώς την ανηθικότητα. Αν δεχτούμε την ηθική/λογική των οπαδών/θαυμαστών της τρομοκρατικής αυτής ενέργειας, δεν υπάρχει κανένα ηθικό ζήτημα π.χ. και στο "δυσανάλογο" της Ισραηλινής επίθεσης εναντίον του Λιβάνου - είναι όλοι οι Λιβανέζοι, και ιδίως οι Σιίτες, συναυτουργοί αφού στηρίζουν ή έστω ανέχονται την Χεζμπολλάχ που είναι εχθρός του Ισραήλ (αυτό πάντως ισχύει και για τους αντίστροφα επιλεκτικούς). Η σχετικοποίηση του εγκλήματος εναντίον αμάχων ανάλογα με το ποιος το κάνει είναι (στο ταπεινό μου μυαλό) διολίσθηση στην βαρβαρότητα. Το ίδιο και η υποταγή της πολιτικής ηθικής στην γεωπολιτική (αλλά αυτό είναι ευρύτερη κουβέντα...)

Πολιτικά, η επιδοκιμασία είναι επιεικώς αντιφατική: Στην Ελλάδα, μεταξύ πολλών άλλων χωρών του κόσμου, λίγο-πολύ συνυπάρχει σε ευρεία στρώματα καινοφανών και μη αντι-ιμπεριαλιστών, ο πανηγυρισμός της επίθεσης εναντίον των πύργων με την πεποίθηση ότι οι ίδιοι οι Αμερικάνοι (ή οι Ισραηλινοί, ή τα Βριλ κτλ) τους έριξαν. Άρα πανηγυρίζεται μια καταχθόνια επιτυχία του Μπους (ή των Βριλ) εναντίον αμάχων... Που σημαίνει ότι πολύς κόσμος βρίσκεται σε αυτό που λένε οι αμερικάνοι cognitive dissonance. Η αντίφαση αυτή μετριάζεται, αλλά παραμένει ακέραια, στην ακόμα κοινότερη (και σαφώς λιγότερο παρανοϊκή) εκδοχή πως η κυβέρνηση Μπους γνώριζε για το χτύπημα και το άφησε να συμβεί. Αν ισχύει αυτό, τότε δεν ισχύει ότι πρόκειται περί "αντι-ιμπεριαλιστικού χτυπήματος", προφανώς, εκτός και αν η κυβέρνηση Μπους εγκρίνει τις επιθέσεις εναντίον του ιμπεριαλισμού της. Ακόμα και στην μη-συνωμοτική εκδοχή, που είναι καταφανώς αληθής κατ'εμέ, πως η κυβέρνηση Μπους εκμεταλλεύτηκε το χτύπημα αυτό ως την αναμενόμενη αφορμή για να εξαπολύσει την ωμή νεοαποικιοκρατική της επίθεση στην Μέση Ανατολή, η επιδοκιμασία του "δικαίου" ή έστω αποδεκτού του χτυπήματος ισοδυναμεί πρακτικά και με την επιδοκιμασία της εύκολα προβλέψιμης και αναμενόμενης αντίδρασης.

Πολιτικά μιλώντας, δεν υπάρχει τίποτα να πανηγυρίσει κανείς στις επιθέσεις της 11ης Σεπτεμβρίου, οι οποίες ωφέλησαν τους δύο πόλους και μόνο της εκτιλυσσόμενης παγκόσμιας θηριωδίας - πόλους άνισους και ασύμμετρους σε ισχύ και καταστροφική ικανότητα προφανώς, αλλά εξίσου τροφοδοτούμενους από την έξαρση και την ένταση της βίας. Ο Οσάμα στρατολογεί για τον Τζωρτζ και αντίστροφα.

- Αν οι δίδυμοι πύργοι αποτέλεσαν το σημείο έναρξης μιας καινούριας εποχής στην παγκόσμια γεωπολιτική, υπήρξαν και παραμένουν πεδίο λόξας λαμπρό για πάσης φύσεως συνωμοσιολόγους. Η φύση της συνωμοσιολογίας αυτής είναι ιδιαιτέρως διδακτική: είναι μια συνωμοσιολογία που εδράζεται σε δύο βασικές παραδοχές α. όλοι αυτοί οι Άραβες δεν ήταν αρκετά έξυπνοι για να οργανώσουν επιτυχώς μόνοι τους μια τέτοια επίθεση και β. η Αμερικανική κυβέρνηση είναι πανταχού παρούσα, πάνσοφη και αλάνθαστη και δεν είναι δυνατόν να μην είχε πάρει χαμπάρι τέτοιου είδους επιχείρηση. Η συνηθέστερη εκδοχή της είναι πως οι επιθέσεις στους δίδυμους πύργους ήταν δουλειά "εκ των έσω". Δείτε σχετικά ένα εξαιρετικό, πρόσφατο άρθρο της Diane Johnstone για τις λογικές τρύπες της συνωμοσιολογίας αυτής, που "βγάζει κακό όνομα στην συνωμοσιολογία".

- Αν ο στόχος των τρομοκρατών ήταν "η δημοκρατία και οι ελευθερίες της Δύσης", που λέει και ο ανελεύθερος, αντιδημοκράτης πρόεδρας, τότε πέτυχαν θριαμβευτικά τον στόχο τους, που σε μια τέτοια περίπτωση θα ήταν άλλωστε κοινός με τον ήδη προϋπάρχοντα ορισμένων πολιτικών ελίτ της ίδιας της Δύσης. Δείτε σχετικά το άρθρο του Ph. Golub στην Monde Diplomatique, με τίτλο "The will to undemocratic power":

Το χάσμα μεταξύ της πραγματικής και της τυπικής δημοκρατίας σπανίως έχει υπάρξει ευρύτερο. Επί πολλά χρόνια σχεδόν όλες οι "προηγμένες" δημοκρατικές χώρες κυβερνούνται από οριακά νόμιμες εκτελεστικές εξουσίες, χωρίς την συγκατάθεση των λαών τους - και συχνά ενάντια στην θέλησή τους. Στην Γαλλία, την Βρετανία, τις ΗΠΑ και αλλού, η εκτελεστική εξουσία έχει πειθαρχήσει την κοινωνία επιβάλλοντας οπισθοδρομικές κοινωνικές "μεταρρυθμίσεις", καταπιεστικούς ελέγχους και κανονισμούς ασφαλείας, σπεύδοντας να αγκαλιάσει νεοφιλελεύθερες και νεοσυντηρητικές αξίες.

Η συγκέντρωση της εκτελεστικής εξουσίας έχει συνοδευτεί από μια περιθωριοποίηση των εξουσιών που την αντισταθμίζουν και στην Βρετανία και τις ΗΠΑ, από μια θεμελιώδη αμφισβήτηση της θεσμικής βάσης πάνω στην οποία βασίζεται η φιλελεύθερη δημοκρατία. Η οικειοποίηση και η συγκέντρωση της εξουσίας αυξήθηκε ραγδαία με την άφιξη του πολέμου εναντίον της τρομοκρατίας και την κατάσταση εκτάκτου ανάγκης, που έχουν καθορίσει τις παραμέτρους της πραγματικότητας από το 2001 και μετά.


Σε επιβεβαίωση όλων αυτών, η πρόσφατη κίνηση της κυβέρνησης Μπους, να προσπαθήσει να περάσει από το Κογκρέσο νόμο που να καλύπτει νομικά την χρήση αυτού που δικανικά ονομάζει "σχεδόν βασανιστήρια", αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα της εγκατάλειψης των δημοκρατικών προφάσεων από την κυβέρνηση της υπερδύναμης:

... [Η κυβέρνηση Μπους] δεν κρύβει πλέον το τι αποζητεί. Θέλει εξουσιοδότηση για το καταχώνιασμα των κρατουμένων σε υπερπόντιες φυλακές όπου ακόμα και η Διεθνής Επιτροπή του Ερυθρού Σταυρού δεν θα έχει πρόσβαση. Ζητά την άδεια να ανακρίνει τους κρατουμένους αυτούς με βίαιες μεθόδους που στο παρελθόν έχουν περιλάβει την πρόκληση υποθερμίας και "waterbording" τον εικονικό δηλαδή πνιγμό. Και ζητά το δικαίωμα να δικάσει τους κρατουμένους αυτούς και ακόμα ίσως και να τους καταδικάσει σε θάνατο στην βάση στοιχείων που οι κατηγορούμενοι δεν επιτρέπεται να δουν και που μπορεί να έχουν εξαχθεί κατά την διάρκεια των βίαιων αυτών ανακρίσεων...


Να σημειωθεί ότι πρόκειται για την εκ των υστέρων νομιμοποίηση κατάστασης που αφορά ήδη 14.000 ανθρώπους, που (αν το Γκουαντάναμο αποτελεί ένδειξη - που αποτελεί) στην πλειοψηφία τους είναι άσχετοι με την τρομοκρατία σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου του Seton Hall [pdf]:

1. 55%των κρατουμένων δεν βρέθηκε να έχουν διαπράξει εχθρικές ενέργειες εναντίον των ΗΠΑ ή των συμμάχων τους.
2. Μόνο το 8% των κρατουμένων χαρακτηρίζονται ως μαχητές της Αλ Κάιντα. Από τους υπόλοιπους κρατουμένους, 40% δεν έχουν καμία αποδεδειγμένη σχέση με την Αλ Κάιντα και το 18% δεν έχουν καμία σχέση είτε με την Αλ Κάιντα είτε με τους Ταλιμπάν.


Οι συνέπειες της έγκρισης του νομοσχεδίου αυτού βέβαια, ξεπερνούν τον "πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας" και αποτελούν πλήγμα εναντίον της αρχής του Habeas Corpus - που μας οδηγεί εκεί από όπου ξεκινήσαμε.

- Οι επιθέσεις αυτές σηματοδότησαν και δικαιολόγησαν την στροφή των ΗΠΑ σε πιο απροκάλυπτη βία. Καμία αυτοκρατορία στην Δύση (και υποψιάζομαι παγκοσμίως) δεν έχει υπάρξει φιλειρηνική. Ποτέ. Να θυμόμαστε ότι στο "We're at war with Eastasia, we've always been at war with Eastasia" της κυβέρνησης Μπους, η ηγεσία του Δημοκρατικού Κόμματος στην αντιπολίτευση αρκείται απλά στο "ναι, αλλά δεν τον χειρίζεστε καλά"... που δεν προοιωνίζει και καμιά συνταρακτική αναστροφή στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ σε περίπτωση ανατροπής των νεοσυντηρητικών. Οι οποίοι για να τονώσουν την εκλογική τους επίδοση ενόψει των εκλογών του Νοεμβρίου δεν αποκλείεται να συνεχίσουν τον "πόλεμο εναντίον της τρομοκρατίας" σε άλλα, εξωτικότερα και εξίσου άσχετα μέρη:



Κάτι που θα ήταν συγκλονιστικά ηλίθιο - και ελπίζω πως υπάρχουν αρκετοί μη-παρανοϊκοί σε υψηλές θέσεις της Αμερικανικής κυβέρνησης και του στρατού ώστε να αποτραπεί αυτό το ενδεχόμενο...

Σχόλια

Ο χρήστης Λύσιππος είπε…
Εξαιρετική ανάλυση. Δες τώρα και την ανθρώπινη πλευρά.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Είναι γεγονός πως η δολοφονία έστω και ενός ανθρώπου είναι απαράδεκτη, πόσο μάλλον τόσων που δολοφονήθηκαν στους δίδυμους πύργους (μου είναι πλήρως αδιάφορα τα κτίρια, τα οποία άλλωστε αποτελούν και σύμβολο της οικονομικής κυριαρχίας στον άνθρωπο).

Η αλήθεια είναι ότι υπάρχουν ορισμένα (όχι όσα εμφανίζουν) ερωτηματικά, με βάση τα οποία καθίσταται φυσικώς αδύνατη η (ως έγινε) κατάρρευση των πύργων από φυσικά αίτια. Τα βάζουμε όλα αυτά στην άκρη και θεωρούμε την επίσημη εκδοχή. Είναι αδιανόητοι λοιπόν οι πανηγυρισμοί για τον θάνατο τόσων ανθρώπων (για την καταστροφή του συμβόλου ευχαρίστως να πανηγυρίσω). Το ίδιο αδιανόητοι όμως δεν είναι και οι αντίστροφοι πανηγυρισμοί;

Θα έλεγα ότι στην πραγματικότητα κανείς δεν πανηγυρίζει για τον θάνατο. Απλά υπάρχει διάχυτο ένα "καλά να πάθουν με αυτά που κάνουν, άλλωστε όποιος φυτρώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν χίλιοι διαόλοι τον επαίρνουν" και κανείς δεν τους έσπειρε εκεί που κάνουν τους νταϊδες. Όχι μόνο ήταν αναμενόμενο λοιπόν να συμβεί κάποια στιγμή αλλά αρκετός κόσμος το είδε και σαν την τιμωρία που άρμοζε στην ύβρη, μπας και κάποτε επέλθει η λύτρωση.

Κανείς όμως από τους έχων σώας τα φρένα δεν χαίρεται από τον θάνατο κανενός.
Ο χρήστης Λύσιππος είπε…
Όχι μόνο ήταν αναμενόμενο λοιπόν να συμβεί κάποια στιγμή αλλά αρκετός κόσμος το είδε και σαν την τιμωρία που άρμοζε στην ύβρη, μπας και κάποτε επέλθει η λύτρωση.

Αυτός ο κόσμος ακριβώς, ο απάνθρωπος, διαιωνίζει τον πόλεμο και τον κύκλο της καταστροφής. Αποτέλεσμα; χιλιάδες νεκροί στο Ιράκ.

Ποιός έχει δίκιο; Κανείς. Και κανείς δεν πρόκειται να το παραδεχτεί πρώτος.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Παρ' ότι αυτός ο κόσμος φώναζε νωρίτερα στις ΗΠΑ να σταματίσουν την ιμπεριαλιστική πολιτική τους γιατί ακριβώς μόνο θύματα φέρνουν ε;

Όχι, δεν φταίει αυτός ο κόσμος. Φταίνε οι ιμπεριαλιστές και μόνο.
Ο χρήστης Λύσιππος είπε…
darthiir, να αφήσεις τις αναμασημένες παπαρολογίες εκτός του χώρου μου. Εκεί γράφω για τη ζωή μου, όχι για τις φιλοσοφίες που έχεις επιλέξει να ασπάζεσαι. Αυτά ως τελευταία φιλική συμβουλή - καλές βόλτες στην έρημο.
Ο χρήστης talos είπε…
darthiir: αλλά το ερώτημα είναι ποιοι είναι "αυτοί" που έπαθαν καλά; Ο τύπος που πουλούσε χοτ-ντογκ κάτω από τους πύργους;

Όσο για την λύτρωση που θα μπορούσε να επέλθει: ήταν, σε μένα τουλάχιστον, προφανές από την πρώτη στιγμή ότι το πραγματικό αποτέλεσμα θα ήταν ακριβώς το αντίθετο.

Όσο για τους αντίστροφους πανηγυρισμούς (π.χ. για την δολοφονία του Σεΐχη Γιασίν, μαζί με έξι περαστικούς στον δρόμο) είναι όντως αδιανόητοι - αν εννοείς κάτι τέτοιο. Και είναι περισσότεροι και βγαίνουν από επίσημα χείλη. Προφανώς υπάρχουν δύο μέτρα και δύο σταθμά. Απλώς καλό είναι εμείς να μην τα υιοθετούμε.
Ο χρήστης Unknown είπε…
Δυστυχώς πρέπει να διαχωρίσουμε 2 πράγματα. Υπάρχουν οι πολίτες που ζουν σε μια χώρα αλλά και η χώρα πλέον υφίσταται ως οντότητα συναποτελούμενη από μια μάζα.

Για να αποποιηθούν ευθυνών οι πολίτες πολλάκις χρησιμοποιείται η φράση "το κράτος τάδε έκανε αυτό". Με τον αντίστοιχο τρόπο λοιπόν το "κράτος τάδε" ως οντότητα "έπαθε κάτι".

Ζώντας σε έναν κόσμο κυνικών, αν δεν γίνεις κυνικός γίνεσαι το επόμενο θύμα. Πραγματικά όμως το θέμα είναι ότι όταν βλέπεις «ανθρώπους» να γελούν με όσα παθαίνουν οι άλλοι από τις πράξεις τους, δεν μπορείς παρά να σκεφτείς ότι «ήρθε θεία δίκη» και να γελάσεις, όχι με το πάθημά τους αλλά με το πόσο κοντόφθαλμοι είναι.

Είναι γεγονός ότι από οποιαδήποτε μορφή βίας, είτε είναι δράση, είτε αντίδραση, τίποτε καλό δεν μπορεί να έρθει. Είμαι όμως σίγουρος ότι αν υποδείξεις έναν αποτελεσματικό τρόπο να σταματήσει η εκμετάλλευση του μουσουλμανικού κόσμου, οι άνθρωποι θα σταματήσουν την τρομοκρατία. Σκέφτεσαι κάποιον; Γιατί εγώ δυστυχώς όσο και αν θέλω δεν μπορώ να βρω κάποιον. Μέχρι τότε δυστυχώς, ότι και αν κάνει ο οποιοσδήποτε, οι τρομοκρατικές αντιδράσεις είναι όχι δικαιολογημένες αλλά αναμενόμενες. Και ο γέλωτας προς τους κοντόφθαλμους το ίδιο.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Κοιτάχτε να δείτε. Η χαρά που εξέφρασαν πολλοί ανθρώποι και εδώ στην Ελλάδα, εκτός όλων των άλλων που έχουν ειπωθεί ως αυτό το σημείο, έχει σχέση και (αν όχι κυρίως) με την κυριαρχία της αντίληψης της συλλογικής ευθύνης σε παγκόσμιο επίπεδο με πρώτο διδάξαντα τις ΗΠΑ. Είναι, ας πούμε, μία αντιστραμμένη νεο-φιλελεύθερη αντίληψη, που αφού επιβλήθηκε - κυριάρχησε σε πολιτικό - οικονομικό επίπεδο και εφαρμόστηκε πανηγυρικά στις χώρες τις λεγόμενες και ηγεμονικές στο παγκόσμιο σύστημα ως τρόπο αντίληψης των πραγμάτων μέσα και στην καθημερινή ζωή (φταίει ο άνεργος για την κατάστασή του, φταίει ο φτωχός για την κατάσταση που ζει, φταίει ο άστεγος που δεν υπήρξε αρκετά ανταγωνιστικός, φταίει η υποβάθμιση για την υπόβάθμιση της ζωής και ούτως καθ' εξής) ήταν φυσικό κάποια στιγμή να γυρίσει μπούμερανγκ. Σχέση μεγάλη έχουν και τα ΜΜΕ. Χωρίς τα ΜΜΕ μία τέτοια αντίληψη γενικότερης συλλογικής ευθύνης δεν θα μπορούσε να κυριαρχήσει. Είναι ο κυρίαρχος τρόπος ανάγνωσης της ζωής που παίρνει διάφορες εκφράσεις και προϋπήρχε και πριν την έλευση του νεο-φιλελευθερισμού. Αρκεί να θυμηθούμε την κυρίαρχη αντιμετώπιση του ζητήματος της άνοδος του ναζισμού στη Γερμανία, πως διδάσκεται η ιστορία, πως μας έχουν εκπαιδεύσει ν' αντιλαμβανόμαστε τα πράγματα γύρω μας και τι οφείλουμε να σκεπτόμαστε. Η χαρά που ένοιωσε πολύς κόσμος με την πτώση των δίδυμων πύργων (πέρα από το πόσο θα μπορούσε να αποφευχθεί ένα τέτοιο γεγονός) δεν έχει σχέση ίσως τόσο με τον θάνατο χιλιάδων ανθρώπων όσο και με το βαθμό μεγένθυνσης αυτού του γεγονότος μέσω των ΜΜΕ. Ας μην ξεχνάμε ούτε σε πια περίοδο συνέβησαν όλ' αυτά ούτε βεβαίως τους μεσιανικούς λόγους Μπους, ούτε βεβαίως το "είμαστε όλοι αμερικάνοι" (έστω κι αν αυτό αποτελεί γεγονός από χίλιες δύο άλλες απόψεις). Ας μην ξεχνάμε τον "κόκκινο κίνδυνο" και την δαιμονοποίηση που προϋπήρχε αυτού του γεγονότος, τον γενικότερο φόβο και την χρησιμότητα αυτού στην δημιουργία πειθήνιων αντικειμένων της εξουσίας ιστορικά. Ίσως αποτελεί έναν αναγκαίου μηχανισμό ελέγχου και νομιμοποίησης ευρύτερων πολιτικών και μέσα σε αυτό το πλαίσιο, ανάλογα με την τοποθέτησή σου μέσα στο παγκόσμιο γίγνεσθαι η κυρίαρχη αντίληψη έρχεται αναγκαστικά σε σύγκρουση με μία αντι-κυρίαρχη αντίληψη γύρω από τα πράγματα που δεν παύει παρόλ' αυτά να είναι σε άμεση σχέση, συνάρτηση και εξάρτηση με την κυριαρχία, κι αυτό δείχνει άλλωστε και η μορφή της αντίδρασης, όχι μόνο σε σχέση με την χαρά που εκφράστηκε από πολλούς αλλά και πέρα από τον Δυτικό κόσμο, με τους Παλαιστινίους που βγήκαν να πανηγυρίσουν το γεγονός κλπ κλπ.
Αυτό που θέλω να πω είναι το εξής: η ίδια η κυριαρχία παράγει μία "φυσική" αντίδραση. Το πόσο "φυσική" είναι αυτή η αντίδραση έχει σχέση και με το πόσο "φυσική" είναι αυτή η κυριαρχία. Και σήμερα, το μόνο που μπορούμε να πούμε είναι πως τουλάχιστον, πέρα από την ουδετερότητα και την ενοχοποίηση αυτής της "χαράς", οφείλουμε πρωτίστως να διαχωρίσουμε την θέση μας σε σχέση με αυτούς που πάνω σε αυτά τα απολύτως "φυσιολογικά" συναισθήματα, προσπαθούν να αιτιολογήσουν ευρύτερες πολιτικές πρακτικές που ΔΕΝ δίνουν λύση αλλά ουσιαστικά οδηγούν τον κόσμο μας σε ένα μεγαλύτερο χάος. Δυστυχώς ή ευτυχώς, σήμερα, η κυριαρχία ακτινοβολεί μέσω κυρίως των υποτελών της και αυτή είναι ίσως η μόνη ουσιώδης διαφορά από την περιόδο του φασισμού. Πως ενώ στον φασισμό επιζητούσαν πειθήνια εργαλεία, φανατισμένους ιδεολογικά, σήμερα, εν αντιθέσει, αυτό που είναι φανερό είναι η "δημοκρατική" εκ-λογικοποίηση της ίδιας ουσιαστικά βαρβαρότητας μέσω του συνεχούς διαχωρισμού και της ατομικής "ελευθερίας", της "ελεύθερης" επιλογής, της κοινάς αποδεκτής ανάγκης "ασφάλειας" και "τάξης". Και η αιτιολόγηση αυτής της πραγματικότητας και από τις δύο πλευρές, όπως είναι φανερό και από τα λεγόμενα του Darthiir the Abban καταλήγει στο ίδιο συμπέρασμα: αυτό της ουσιαστικής ανωτερότητας της δικιάς μας πλευράς σε σχέση με την άλλη, του πόσο κοντόφθαλμοι είν' αυτοί και πόσο τουλάχιστον εμείς ξέρουμε τι μας γίνεται και ξέρουμε τι ζητάμε. Έχοντας πει όλ' αυτά, ένα γεγονός δεν αναιρείται: πως η βία γεννά βία. Η βία όμως των κυρίαρχων γεννά την βία όσων αντιστέκονται. Η αιτιολόγηση της βίας είναι που έχει σημασία όσο και η μορφή της. Και από την μορφή όσων αντιστέκονται η αντίδραση της βίας δεν μπορεί να χρησιμοποιεί την ίδια αντιστραμμένη εικόνα της κυριαρχίας. Για να βάλουμε μία τελεία: το ανησυχητικό δεν είναι η εκδήλωση χαράς πολλών ανθρώπων σε ένα τέτοιο φρικαλέο γεγονός αλλά γιατί αυτή η εκδήλωση χαράς ήταν ένα φυσικό γεγονός, μία φυσική αντίδραση με τις συγκεκριμένες μορφές που πήρε. Αυτό που εμένα προσωπικά τρομάζει είναι ο διαχωρισμός της πραγματικότητας που βιώνουμε, ο ίδιος ο τρόπος σκέψης και δράσης μας. Ο διαχωρισμός της πραγματικότητας σε μαύρο - άσπρο αναιρεί την ίδια την πραγματικότητα αφού δεν έχει τόσο σχέση με το τι πραγματικά υπάρχει όσο με την αναπαραγωγή της ίδιας σχέσης μαύρου - άσπρου και την συνεπακόλουθη εκμετάλλευση που αυτή γεννά, με την ίδια την αντί-δραση να καταλήγει ν' αναπαράγει μία αντίστοιχη αντι- (κυρίαρχη) πραγματικότητα (που οφείλει να προβάλλεται ως τέτοια) το ίδιο ψευδής και ανίκανης ν' αμφισβητήσει εκ θεμελίων αυτού που υποτίθεται πως αντιστέκεται, την εκμετάλλευση δηλαδή (στο πιο βασικό σημείο) ενός ανθρώπου από έναν άλλο. Εμείς πρέπει να επιστρέψουμε στο ζήτημα της εκμετάλλευσης και της αιτίας της εκμετάλλευσης δηλαδή του κέρδους. Ποιος κερδίζει λοιπόν και ποιοι χάνουν;
Ο χρήστης talos είπε…
Ανώνυμε: προσυπογράφω. Δεν έχω ουσιαστική αντίρρηση στα όσα σημειώνεις. Το ερώτημα που προκύπτει βέβαια είναι στο "δια ταύτα". Γιατί αν ο πολιτικός λόγος των "αντιφρονούντων" καταλήγει όπως εύστοχα επισημαίνεις να είναι η απλή αναστροφή του λόγου των κυριάρχων, τίθεται το ζήτημα της άρθρωσης και διάχυσης μιας διαφορετικής οπτικής (και προοπτικής) και του τρόπου με τον οποίο την επιδιώκεις πολιτικά. Εδώ είναι και το ζητούμενο - και εδώ δεν είμαι σίγουρος καθόλου για το τι μπορεί να γίνει επί του πρακτέου...

Darthiir: Λες "Ζώντας σε έναν κόσμο κυνικών, αν δεν γίνεις κυνικός γίνεσαι το επόμενο θύμα.". Μπορεί. Αλλά αν γίνεις κυνικός είναι εύκολο να γίνεις και ο επόμενος θύτης. Όπως επισημαίνει ο ανώνυμος "από την μορφή όσων αντιστέκονται η αντίδραση της βίας δεν μπορεί να χρησιμοποιεί την ίδια αντιστραμμένη εικόνα της κυριαρχίας"... Αναπαράγεται έτσι μια μανιχαϊστική, απλουστευτική λογική που δεν είναι προς όφελός σου, εικάζω..
Ο χρήστης Unknown είπε…
Δεν διαφωνώ διόλου. Απλά αρνούμαι πεισματικά να επιτρέψω την υποψία να μετατραπώ σε θύμα, ενώ μπορώ να ελπίζω τουλάχιστον ότι δεν θα γίνω θύτης.

Όπως σημείωσα, δεν έχω κανένα πρόβλημα να εφαρμόσω οποιαδήποτε μέθοδο λύσης, η οποία δίνει πραγματική λύση φυσικά. Γεγονός παραμένει ότι δεν υπήρξα θύτης. Και γεγονός παραμένει ότι δεν δικαιολόγησα τον αντιδρώντα θύτη, απλά καταλαβαίνω γιατί το έκανε και απλά δεν τον καταδικάζω περισσότερο από τον πρωτεύοντα θύτη. Άλλωστε πάντα ο ηθικός αυτουργός φέρνει μεγαλύτερη ευθύνη από τα εκτελεστικά όργανα.

Αν θες να το αντιστρέψεις λίγο, το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που πιστεύει πως οι νεκροί της 911 δικαιολογούν το χάος και τον πόνο στον οποίο βρίσκεται η Μ.Α. αυτή τη στιγμή (δεν ανήκω σε αυτούς), τότε, πόσοι νεκροί στην Μ.Α. θα δικαιολογούσαν το χάος της 911 και γιατί να μην υπάρχει αντίστοιχα και κόσμος που πιστεύει ότι ήταν δικαιολογημένη ενέργεια; (Ούτε σε αυτούς ανήκω)

Υπάρχει όμως αρκετός κόσμος που πιστεύει πως τα προβλήματα λύνονται μόνο αν αναιρέσεις τις αιτίες τους, κάθε άλλη λύση είναι απλά καταπίεση του προβλήματας και κάποια στιγμή θα "σκάσει" είτε μεταφορικά, είτε κυριολεκτικά. Σε αυτούς ανήκω.
Ο χρήστης Ανώνυμος είπε…
Για ακόμα περισσότερη συνωμοσιολογία:
http://www.conspiracy-channel.gr

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Τα πολλά πρόσωπα της ψηφιακής λογοκρισίας

Μετεκλογικά

Βαϊμάρη και αντιφασισμός, μια ιστορική σημείωση