Η πολιτική υπεραξία των πτωμάτων
Από την φύση της μια τέτοια τυφλή τρομοκρατική ενέργεια είναι ένα προσχεδιασμένο έγκλημα κατά τυχαίων θυμάτων. Η σχέση των οποίων με το έγκλημα που υποτίθεται ότι αντεκδικείται είναι εξαιρετικά μακρινή έως ανύπαρκτη. Και η σχέση αντιπροσώπευσης που επικαλούνται οι βομβιστές μάλλον αστεία. Το τυφλό βομβιστικό κτύπημα δεν είναι προφανώς πολιτικό εργαλείο - παρά μόνο στον εγκέφαλο εκείνων που θεωρούν ότι έχουν ανοίξει πόλεμο με την "Δύση", έννοια εξίσου αφηρημένη, μονολιθική και μυθοποιημένη με τον "Ισλαμικό κόσμο" των άλλων.
Μια τέτοια ενέργεια είναι εργαλείο διαιώνισης μιας αντιπαράθεσης που είναι προς αμοιβαίο συμφέρον των αντιμαχομένων. (Παρεμπιπτόντως: η αναλογία του είδους αυτού του χτυπήματος με την βομβιστική επίθεση στον σταθμό της Μπολώνια την δεκαετία του 70, δηλώνει βαθύτερες πολιτικές συγγένειες). Οι βομβιστές δεν ήταν σίγουρα ούτε Μπααθιστές, ούτε Ιρακινοί εθνικιστές, ούτε καν Ιρακινοί Ισλαμιστές σουνιτικής ή σιιτικής προέλευσης. Δεν ήταν ούτε Παλαιστίνιοι της Χαμάς, ούτε Λιβανέζοι της Χεζμπολλάχ, ούτε Αφγανοί χωρικοί. Δεν ξέρω τι ήταν αλλά δεν ήταν αυτοί. Αν ήταν "καθαρή" η ενέργεια, είναι αυτόκλητοι "τιμωροί" στο όνομα ενός κόσμου που δεν τους έχρισε ποτέ εκπροσώπους. Που επενδύουν σε μια μάχη που ελπίζουν ότι θα τους καταστήσει πρωταγωνιστές και ισχυρούς στις κοινωνίες στις οποίες προσδοκούν να ηγεμονεύσουν. Οι αρχηγοί τους είναι παράγωγα του ψυχρού πολέμου, τέως εκπαιδευόμενοι της CIA, που γύρισαν και πολεμούν εναντίον των αφεντικών τους. Προσωπικά δεν τρέφω την παραμικρή συμπάθεια προς αυτούς, παρά τον αντι-ιμπεριαλισμό που με δέρνει. (Όπως π.χ. η οργισμένη αντίθεσή μου στον βομβαρδισμό της Σερβίας δεν έκρυβε καμία συμπάθεια είτε προς την οικογενειοκρατική μαφία του Μιλόσεβιτς είτε προς τον ανοιχτά φασίστα Σέσελι...)
Διαβάζω σε πολλά μπλογκ ότι, περίπου, "πήγαιναν γυρεύοντας", ότι "όλοι είναι συνένοχοι γιατί τους εκλέξανε". Μου φαίνεται παντελώς αστήρικτο. Προϋπόθεση για μια τέτοια (προβληματική ούτως ή άλλως) δικαίωση του μακελειού θα ήταν καταρχάς ότι όλοι οι νεκροί, οι τραυματίες, οι συγγενείς των θυμάτων κτλ. θα ήταν όχι απλά ψηφοφόροι του Μπλαιρ, αλλά και υποστηρικτές της επέμβασης στο Ιράκ. Αλλά η ίδια η φύση του χτυπήματος κάνει το τρίτο πληθυντικό, "πήγαιναν", αβάσιμο. Ήταν σίγουρο ότι θα έπαιρνε η μπάλα Βρετανούς μουσουλμάνους, αθέους σοσιαλιστές οπαδούς του Galloway, διαδηλωτές εναντίον του πολέμου, τουρίστες κτλ. Ο δήμαρχος του Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον (εναντίον του πολέμου ο ίδιος και σκληρός επικριτής του Μπους) τα είπε μια χαρά:
Η συλλογική ευθύνη είναι απεχθής ως έννοια οπουδήποτε και αν εφαρμόζεται, είτε αυτό αφορά την σφαγή της Φαλούτζα είτε τα τρένα στο Λονδίνο και την Μαδρίτη. Ακόμα και η έμμεση απόδοση εκλογικής ευθύνης δεν γίνεται πειστική παρά μόνο αν υποθέσει κανείς μια τέλεια δημοκρατία όπου κάθε πολίτης έχει την δυνατότητα να ενημερώνεται σφαιρικά, να συμμετέχει στα πολιτικά δρώμενα και να αποφασίζει για τις επιλογές της κυβέρνησής του - αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν υπάρχει πουθενά τίποτα το παρόμοιο. Το βάρος της ευθύνης για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού (σε βαθμό μάλιστα θανατικής ποινής) δεν μπορεί να καταμεριστεί στον τυχαίο επιβάτη του μετρό με τυχαίο τρόπο. Δεν στέκει ηθικά και δεν στέκει λογικά.
Επίσης δεν καταλαβαίνω την λογική της λογιστικής των πτωμάτων. Οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι σκότωσαν 100.000 (τουλάχιστον) αθώους Ιρακινούς και έσπειραν το χάος, άρα, λέγεται, 3000, ή 50 δεν είναι παρά μικρή ανταπόδοση. Αλλά και πάλι συγχέουμε τα πρόσωπα. Ανταπόδοση σε ποιον; Στον Έλληνα οδηγό λεωφορείου; Ή στον Πακιστανό που πήγαινε στην δουλειά του. Στο ενιαίο του έθνους; Η δια τυχαίου εκπροσώπου τιμωρία είναι αποδεκτή πολιτική ηθική; Δεν υπάρχει ηθικά συνεπής τρόπος να είσαι ανεκτικός απέναντι σε τέτοια βαρβαρότητα από την μια και να καταγγέλλεις τους τυφλούς (αλλά "έξυπνους") βομβαρδισμούς στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στην Σερβία.
Εν τέλει παρακολουθούμε μια διαμάχη στην οποία θύματα είναι όλοι οι άλλοι εκτός από τους πρωταγωνιστές. Και της οποίας οι πράξεις έχουν κοινό αποτέλεσμα και στις δύο πλευρές τον συνολικό εκβαρβαρισμό του πλανήτη και την έκπτωση της δημοκρατίας: ως δυνατότητας στον Αραβικό κόσμο, ως καθημερινότητας στην Δύση, εν ονόματι αυτού του ακήρυχτου αλλά προσοδοφόρου πολέμου. Είναι μια ενέργεια που εξυπηρετεί το status quo. Κερδισμένοι από αυτήν την ενέργεια δεν θα είναι ούτε η Ιρακινή αντίσταση (στο μεγαλύτερό της μέρος), ούτε οι Αφγανοί, ούτε οι Παλαιστίνιοι. Κερδισμένοι θα είναι οι πραματευτές αυτού του φαύλου κύκλου βίας και οι θεοχτυπημένοι υποψήφιοι χαλίφηδες.
Από εκεί και πέρα, ας βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους. Δεν θεωρώ παρά κροκοδείλια και υποκριτικά τα δάκρυα για το Λονδίνο όλων εκείνων για τους οποίους η Φαλούτζα ήταν "επιχείρηση εκκαθάρισης τρομοκρατών", το Αμπου Γκράιμπ "ατυχής εξαίρεση" και ο βομβαρδισμός του καταφυγίου στην Αμιρίγια "παράπλευρη απώλεια". Η ηθική συνέπεια που λέγαμε επιβάλει να μην ξεχωρίζουμε τα θύματα σε Α' και Β' κατηγορίας. Ούτε τους θύτες σε "δικούς μας" και σε "άλλους". Η μονομέρεια στην ευαισθησία αυτή, αποτελεί πολιτική εκμετάλλευση των, ακόμα ζεστών, πτωμάτων, μια εκ του τάφου στράτευσή τους στην υπηρεσία των Δημοσίων Σχέσεων της μηχανής του Αγγλοαμερικανικού πολέμου. Αυτό που είναι πρέπον και δέον να αποφεύγεται είναι η άντληση τέτοιου είδους πολιτικής υπεραξίας από τους νεκρούς. Δεν ήταν στρατευμένοι σε καμία πλευρά. Ήταν απλώς περαστικοί. Κάθε αποχρώσεως. Ανατριχιαστικά άσχημο είναι να δηλώνεις χαρούμενος για τις πολιτικές ευκαιρίες που σου ανοίγουν τα θύματα.
Επίσης δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν πίσω από αυτές, οι επιθέσεις ήταν απόλυτα προβλέψιμες και αναμφισβήτητα η εμπλοκή της Βρετανίας στην εισβολή και κατοχή του Ιράκ απετέλεσε κίνητρο για να μπει και αυτή στο στόχαστρο.
Τέλος, μια απορία: η απόδοση ευθύνης στην παγκοσμίως άγνωστη οργάνωση "Αλ Κάιντα Ευρώπης", απλά επειδή κάποιος έγραψε κάτι σε ένα σάιτ, δεν είναι κάπως πρώιμη; Τι εμποδίζει τον κάθε τζαζεμένο να βγει και να αναλάβει την ευθύνη ως "Εξάδελφος του Μπιν Λάντεν";
Μια τέτοια ενέργεια είναι εργαλείο διαιώνισης μιας αντιπαράθεσης που είναι προς αμοιβαίο συμφέρον των αντιμαχομένων. (Παρεμπιπτόντως: η αναλογία του είδους αυτού του χτυπήματος με την βομβιστική επίθεση στον σταθμό της Μπολώνια την δεκαετία του 70, δηλώνει βαθύτερες πολιτικές συγγένειες). Οι βομβιστές δεν ήταν σίγουρα ούτε Μπααθιστές, ούτε Ιρακινοί εθνικιστές, ούτε καν Ιρακινοί Ισλαμιστές σουνιτικής ή σιιτικής προέλευσης. Δεν ήταν ούτε Παλαιστίνιοι της Χαμάς, ούτε Λιβανέζοι της Χεζμπολλάχ, ούτε Αφγανοί χωρικοί. Δεν ξέρω τι ήταν αλλά δεν ήταν αυτοί. Αν ήταν "καθαρή" η ενέργεια, είναι αυτόκλητοι "τιμωροί" στο όνομα ενός κόσμου που δεν τους έχρισε ποτέ εκπροσώπους. Που επενδύουν σε μια μάχη που ελπίζουν ότι θα τους καταστήσει πρωταγωνιστές και ισχυρούς στις κοινωνίες στις οποίες προσδοκούν να ηγεμονεύσουν. Οι αρχηγοί τους είναι παράγωγα του ψυχρού πολέμου, τέως εκπαιδευόμενοι της CIA, που γύρισαν και πολεμούν εναντίον των αφεντικών τους. Προσωπικά δεν τρέφω την παραμικρή συμπάθεια προς αυτούς, παρά τον αντι-ιμπεριαλισμό που με δέρνει. (Όπως π.χ. η οργισμένη αντίθεσή μου στον βομβαρδισμό της Σερβίας δεν έκρυβε καμία συμπάθεια είτε προς την οικογενειοκρατική μαφία του Μιλόσεβιτς είτε προς τον ανοιχτά φασίστα Σέσελι...)
Διαβάζω σε πολλά μπλογκ ότι, περίπου, "πήγαιναν γυρεύοντας", ότι "όλοι είναι συνένοχοι γιατί τους εκλέξανε". Μου φαίνεται παντελώς αστήρικτο. Προϋπόθεση για μια τέτοια (προβληματική ούτως ή άλλως) δικαίωση του μακελειού θα ήταν καταρχάς ότι όλοι οι νεκροί, οι τραυματίες, οι συγγενείς των θυμάτων κτλ. θα ήταν όχι απλά ψηφοφόροι του Μπλαιρ, αλλά και υποστηρικτές της επέμβασης στο Ιράκ. Αλλά η ίδια η φύση του χτυπήματος κάνει το τρίτο πληθυντικό, "πήγαιναν", αβάσιμο. Ήταν σίγουρο ότι θα έπαιρνε η μπάλα Βρετανούς μουσουλμάνους, αθέους σοσιαλιστές οπαδούς του Galloway, διαδηλωτές εναντίον του πολέμου, τουρίστες κτλ. Ο δήμαρχος του Λονδίνου Κεν Λίβινγκστον (εναντίον του πολέμου ο ίδιος και σκληρός επικριτής του Μπους) τα είπε μια χαρά:
...Θέλω να πω ένα πράγμα ιδιαίτερα στον κόσμο σήμερα: Αυτή δεν ήταν μια τρομοκρατική επίθεση εναντίον των μεγάλων και των ισχυρών. Δεν είχε στόχο Προέδρους και Πρωθυπουργούς. Είχε σαν στόχο συνηθισμένους Λονδρέζους της εργατικής τάξης, μαύρους και άσπρους, Μουσουλμάνους και Χριστιανούς, Ινδουιστές και Εβραίου, νέους και γέρους. Ήταν μια τυφλή απόπειρα για σφαγή ανεξάρτητα από κάθε θέμα ηλικίας, τάξης, θρησκείας ή ο,τιδήποτε άλλο...
Η συλλογική ευθύνη είναι απεχθής ως έννοια οπουδήποτε και αν εφαρμόζεται, είτε αυτό αφορά την σφαγή της Φαλούτζα είτε τα τρένα στο Λονδίνο και την Μαδρίτη. Ακόμα και η έμμεση απόδοση εκλογικής ευθύνης δεν γίνεται πειστική παρά μόνο αν υποθέσει κανείς μια τέλεια δημοκρατία όπου κάθε πολίτης έχει την δυνατότητα να ενημερώνεται σφαιρικά, να συμμετέχει στα πολιτικά δρώμενα και να αποφασίζει για τις επιλογές της κυβέρνησής του - αλλά και για τον ίδιο του τον εαυτό. Δεν υπάρχει πουθενά τίποτα το παρόμοιο. Το βάρος της ευθύνης για τα εγκλήματα του ιμπεριαλισμού (σε βαθμό μάλιστα θανατικής ποινής) δεν μπορεί να καταμεριστεί στον τυχαίο επιβάτη του μετρό με τυχαίο τρόπο. Δεν στέκει ηθικά και δεν στέκει λογικά.
Επίσης δεν καταλαβαίνω την λογική της λογιστικής των πτωμάτων. Οι Βρετανοί και οι Αμερικάνοι σκότωσαν 100.000 (τουλάχιστον) αθώους Ιρακινούς και έσπειραν το χάος, άρα, λέγεται, 3000, ή 50 δεν είναι παρά μικρή ανταπόδοση. Αλλά και πάλι συγχέουμε τα πρόσωπα. Ανταπόδοση σε ποιον; Στον Έλληνα οδηγό λεωφορείου; Ή στον Πακιστανό που πήγαινε στην δουλειά του. Στο ενιαίο του έθνους; Η δια τυχαίου εκπροσώπου τιμωρία είναι αποδεκτή πολιτική ηθική; Δεν υπάρχει ηθικά συνεπής τρόπος να είσαι ανεκτικός απέναντι σε τέτοια βαρβαρότητα από την μια και να καταγγέλλεις τους τυφλούς (αλλά "έξυπνους") βομβαρδισμούς στο Ιράκ, στο Αφγανιστάν και στην Σερβία.
Εν τέλει παρακολουθούμε μια διαμάχη στην οποία θύματα είναι όλοι οι άλλοι εκτός από τους πρωταγωνιστές. Και της οποίας οι πράξεις έχουν κοινό αποτέλεσμα και στις δύο πλευρές τον συνολικό εκβαρβαρισμό του πλανήτη και την έκπτωση της δημοκρατίας: ως δυνατότητας στον Αραβικό κόσμο, ως καθημερινότητας στην Δύση, εν ονόματι αυτού του ακήρυχτου αλλά προσοδοφόρου πολέμου. Είναι μια ενέργεια που εξυπηρετεί το status quo. Κερδισμένοι από αυτήν την ενέργεια δεν θα είναι ούτε η Ιρακινή αντίσταση (στο μεγαλύτερό της μέρος), ούτε οι Αφγανοί, ούτε οι Παλαιστίνιοι. Κερδισμένοι θα είναι οι πραματευτές αυτού του φαύλου κύκλου βίας και οι θεοχτυπημένοι υποψήφιοι χαλίφηδες.
Από εκεί και πέρα, ας βάλουμε τα πράγματα στην θέση τους. Δεν θεωρώ παρά κροκοδείλια και υποκριτικά τα δάκρυα για το Λονδίνο όλων εκείνων για τους οποίους η Φαλούτζα ήταν "επιχείρηση εκκαθάρισης τρομοκρατών", το Αμπου Γκράιμπ "ατυχής εξαίρεση" και ο βομβαρδισμός του καταφυγίου στην Αμιρίγια "παράπλευρη απώλεια". Η ηθική συνέπεια που λέγαμε επιβάλει να μην ξεχωρίζουμε τα θύματα σε Α' και Β' κατηγορίας. Ούτε τους θύτες σε "δικούς μας" και σε "άλλους". Η μονομέρεια στην ευαισθησία αυτή, αποτελεί πολιτική εκμετάλλευση των, ακόμα ζεστών, πτωμάτων, μια εκ του τάφου στράτευσή τους στην υπηρεσία των Δημοσίων Σχέσεων της μηχανής του Αγγλοαμερικανικού πολέμου. Αυτό που είναι πρέπον και δέον να αποφεύγεται είναι η άντληση τέτοιου είδους πολιτικής υπεραξίας από τους νεκρούς. Δεν ήταν στρατευμένοι σε καμία πλευρά. Ήταν απλώς περαστικοί. Κάθε αποχρώσεως. Ανατριχιαστικά άσχημο είναι να δηλώνεις χαρούμενος για τις πολιτικές ευκαιρίες που σου ανοίγουν τα θύματα.
Επίσης δεν θα πρέπει να διαφύγει της προσοχής μας ότι, ανεξάρτητα από το ποιος ήταν πίσω από αυτές, οι επιθέσεις ήταν απόλυτα προβλέψιμες και αναμφισβήτητα η εμπλοκή της Βρετανίας στην εισβολή και κατοχή του Ιράκ απετέλεσε κίνητρο για να μπει και αυτή στο στόχαστρο.
Τέλος, μια απορία: η απόδοση ευθύνης στην παγκοσμίως άγνωστη οργάνωση "Αλ Κάιντα Ευρώπης", απλά επειδή κάποιος έγραψε κάτι σε ένα σάιτ, δεν είναι κάπως πρώιμη; Τι εμποδίζει τον κάθε τζαζεμένο να βγει και να αναλάβει την ευθύνη ως "Εξάδελφος του Μπιν Λάντεν";
Σχόλια
Ημουν πολύ μπερδεμένος με την όλη υπόθεση, αλλά μερικά "καθαρά" γραπτά σαν το δικό σου με βοήθησαν.
"Progressive γκαζάκιας"
Προς επίρρωση των όσων λέει ο Λίβινγκστον, παραθέτω κι ένα snippet από σχετικό άρθρο του Johann Hari στον Independent:
"Anybody who tells you these bombers are fighting for the rights of Muslims in Iraq, occupied Palestine or Chechnya should look at the places they chose to bomb. Aldgate? The poorest and most Muslim part of the country. Edgware Road? The centre of Muslim and Arab life in London and, arguably, Europe."
Όχι ότι έχει ιδιαίτερη σημασία. Είτε Aldgate είναι, είτε Sloane Square, η πράξη είναι το ίδιο απεχθής, το ίδιο αδικαιολόγητη.
Ρε παιδια εμενα η υποθεση μου μυριζει. Τρια τρενα που κατευθυνονται στην Liverpool Street, στο King's Cross, και στο Paddington. Τα δυο Circle & District, που στους συγκεκριμενους σταθμους οι στασεις τους ειναι overground. Και τα τρια σκανε σε τουννελ λιγο πριν την εισοδο τους, στους μεγαλους σταθμους. Αν ειναι κανεις ο ισλαμο-τρομο-mastermind που εχει κανει τον επιχειρησιακο σχεδιασμο του "χτυπηματος" (δεν ειναι μια βομβα σε ενα βανακι οπως αυτες που αφηνε ο ιρα πριν 12-15 χρονια, ειναι "χτυπημα", οργανωτικα sophisticated και αρα...), προφανως θα θελει να το κανει ετσι που να εχει παρα πολλα θυματα. Αλλα τα τρενα σκανε στα τουννελ. Αμα, αυτο στο Aldgate, ειχε τιναχτει στην πλατφορμα της Liverpool Str. η οποια ειναι ανοιχτη στο μεγαλο concourse του σταθμου και ειναι γεματη υαλοπινακες κλπ., θα γινοταν ΕΚΑΤΟΜΒΗ. Το ιδιο και στον KC, το ιδιο και στο Paddington. Βεβαια, μπορει ο ι-τ-mm, να μην εχει στη διαθεση του παρα 3-4 τραλαλα (και οχι και τοσο σφαιρα) "μαρτυρες", που μεσα στην ιερη τους μεθη, πατανε τα κουμπακια λιγο πριν τον ιδεωδη στοχο. Αν και μεχρι στιγμης, η επισημη εικασια ειναι οτι οι βομβες ηταν προ-τοποθετημενες στα πατωματα. Τελος παντων, no camicazes yet. Ομως ειτε με προσωπικο delivery, ειτε με τηλεχειρισμο, τετοια συμπτωση και στους τρεις συρμους? Λιγα μετρα πριν το φινις, που θα μετετρεπε τρεις σταθμους πηχτρα απο κοσμο, σε σφαγεια περα απο τη φρικη? Αρχισε η Αλκαϊντα να δειχνει ενα πιο ανθρωπινο προσωπο? Ή οι μαρτυρες ηταν τοσο ανυπομονοι να μαρτυρησουνε, που δεν μπορουσαν να περιμενουν να σταματησει το τρενο στον μεγαλο σταθμο, και να κανουν ετσι, ενα πιο μεγαλο και ενδοξο μπαμ? Εμενα μου φαινεται σχετικα σαφης ο κυνικος σχεδιασμος του περιορισμου των απωλειων στον κοσμακη που ηταν μεσα στα βαγονια με τις βομβες, και στα διπλανα τους. Ποιος ομως, να τον εκανε αραγε?
Από αυτό το κόλπο πως θα βγούμε; Τα χτυπήματά τους τα βρίσκω πολύ "έξυπνα". Και αποδίδουν σε βάθος χρόνου τουλάχιστον στο συλλογικό υποσυνείδητο των λαών. Πως θα τελειώσει αυτό; Θα τελειώσει;
Αν και με θεωρώ σχετικά λογικό άνθρωπο, τελευταία έχω αρχίσει να διασκεδάζω θεωρίες συνωμοσίας. Πόσο διαβρωμένες είναι οι ισλαμικές τρομοκρατικές οργανώσεις και από ποιούς, για παράδειγμα ...
Όπως έλεγε και η ΘτΠ χθες, "έχω την αίσθηση ότι ζω εποχή μεσοπολέμου".
Είναι άλλο να υπενθυμίζεις και να εγκαλείς τους αδρανείς συμπολίτες τους για την *ευθύνη της συμμετοχής* στα κοινά και άλλο να τους εκτελείς για την (εικαζόμενη) αδράνειά τους.
Επιπλέον είναι και παραπειστική η καλλιέργεια της ψευδαίσθησης ότι οι πολίτες μπορούν να αλλάξουν, άμεσα, την πολιτική των κυβερνήσεών τους δια της ψήφου τους ή της παρέμβασής τους. Σου υπενθυμίζω ότι μετά τα πρόσφατα δημοψηφίσματα στην Γαλλία και την Ολλανδία, το μήνυμα των εκλογέων με κάποιο μαγικό τρόπο αντιστράφηκε από τους Μπλαιρικούς ως επικρότηση των νεοφιλελεύθερων επιλογών. Επίσης σου υπενθυμίζω ότι το 90% στην Ισπανία ήταν αντίθετοι με την συμμετοχή της χώρας στην εισβολή στο Ιράκ. Άλλωστε ο ορίζοντας των πολιτών κατευθύνεται πάντα στα άμεσα και καθημερινά - οι Βρετανοί δεν ψήφισαν τον Μπλαιρ εξαιτίας της πολιτικής του στο Ιράκ, αλλά *παρά* την πολιτική του στο Ιράκ. Το άλλο "κόμμα εξουσίας" ήταν και αυτό υπέρ του πολέμου και διοικείται από ανθρώπους που εμφανώς δεν στέκουν στα καλά τους... Αυτή ήταν η γκάμα επιλογών.
Προσωπικά δεν δέχομαι την την ιδέα ότι οι Δυτικές Δημοκρατίες της κατασκευασμένης συναίνεσης και των ειδικών της "επικοινωνίας" είναι εκείνο το είδος της δημοκρατίας που θα επέτρεπε τον καταλογισμό προσωπικής ευθύνης, για όσα έχει κάνει η κυβέρνησή του, στον κάθε πολίτη.
Ούτε πρόκειται για τις παράπλευρες απώλειες κάποιου πολέμου για μένα. Για να το δεχτείς αυτό θα πρέπει να δεχτείς ότι η ισχυρότερη πολεμική μηχανή στην παγκόσμια ιστορία και ο κολαούζος της βρίσκονται σε *πόλεμο* με κάτι ορεσίβιους και κάτι μουσάτους στα γκέτο των Ευρωπαϊκών και Αραβικών μεγαλουπόλεων. Ο πόλεμος προϋποθέτει σύγκρουση μεταξύ παρομοίων μεγεθών, μεταξύ στρατών και ενόπλων. Αυτό είναι ένα απλό κυνήγι κάποιων ακραίων, που αναγορεύτηκαν σε παγκόσμια "υπερδύναμη" από τους γνωστούς και μη εξαιρετέους γιατί *έτσι τους βόλευε*. Εκπληρώνουν κάποιο ρόλο. Με αντίτιμο την ενίσχυσή τους. Εξ ου και οι δύο πλευρές συγχέουν την εισβολή στο Ιράκ με την Αλ Κάιντα, παρότι δεν υπάρχει τίποτα το κοινό (ο Σαντάμ σούβλιζε τους Ισλαμιστές για πρωινό).
Βέβαια, από την σκοπιά του Μπλαιρ είναι πράγματι δύσκολο να επιχειρηματολογήσεις για το ιδαζόντως απεχθές της επίθεσης. Ο ίδιος είπε ότι πρόκειται για πόλεμο και οι πόλεμοι έχουν και "παράπλευρες απώλειες" (και οι παράπλευρες απώλειες που έχουν προκαλέσει οι Αγγλοαμερικάνοι στο Ιράκ είναι τάξεις μεγέθους μεγαλύτερες από τις προχθεσινές στο Λονδίνο). Στα συμφραζόμενα της ρητορικής των δύο πλευρών ήταν απλά μια αναπόφευκτη πολεμική τραγωδία.
Αλλά εσύ και εγώ δεν είμαστε Μπους ή Μπλαιρ. Διαφέρουμε στο ότι έχουμε ηθική υπόσταση.
Είναι επικίνδυνη η θέση που παίρνεις σχετικά με την "ψευδαίσθηση" όπως την αποκαλείς ότι έμείς οι πολίτες μπορούμε με τον ένα ή τον άλλον τρόπο να αλλάξουμε την πολιτική των κρατών. Ας μιλήσουμε λοιπόν ξεκάθαρα για απολυταρχικές ολιγο-πλουτοκρατίες και ας σταματήσουμε να ζαλίζουμε τα αυτιά του πλανήτη περί "δημοκρατίας".
Συμφωνώ σχετικά με τις "δυτικές δημοκρατίες της κατασκευασμένης συναίνεσης", αλλά θεωρώ πως εγώ κι εσύ είμαστε χειρότεροι από τον Μπλερ και τον Μπους.
Τη δικιά μας αδιαφορία εκφράζει η αποτρόπαια πολιτική τους και τα ολέθρια αποτελέσματά της.
Δεν διαφωνώ... Όλα είναι ζήτημα βαθμού βέβαια. Γι' αυτό και είπα πως είναι παραπειστικό "ότι οι πολίτες μπορούν να αλλάξουν, άμεσα, την πολιτική των κυβερνήσεών τους δια της ψήφου τους ή της παρέμβασής τους" (έπρεπε να προσθέσω "σε στρατηγικής σημασίας θέματα"). Εν τέλει αυξάνοντας το εσωτερικό πολιτικό κόστος μιας επιλογής επηρεάζεις βραχυπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα και την εξουσία. Είναι ζήτημα συσχετισμών και είναι *συστημικό* ζήτημα. Π.χ. στην Ελλάδα θα ήταν πολιτική αυτοκτονία για κάποιο κόμμα να υποστηρίξει την συμμετοχή Ελληνικού στρατού στην εισβολή και κατοχή του Ιράκ. Το ίδιο και στην Γαλλία. Στις ΗΠΑ η (τρομακτική) ένταση της προπαγάνδας με την *απόλυτη βοήθεια* του σοκ της 9/11, επέτρεψε την γενίκευση του ιμπεριαλιστικού πολέμου υπό το πρόσχημα της "ασφάλειας". Το ίδιο (σε μικρότερο βαθμό) και στην Βρετανία.
Αλλά δεν καταλαβαίνω το εξής στην επιχειρηματολογία σου: με ποιο ηθικό κριτήριο ο μουσουλμάνος βρετανός, ή ο αντιπολεμικός διαδηλωτής, ή ακόμα και ο πολιτικά αμέτοχος μεροκαματιάρης, είναι δίκαιο ή ηθικά αποδεκτό να θανατώνονται τυχαία για ένα, έστω "συλλογικό" έγκλημα. Από το οποίο δεν επωφελούνται οι ίδιοι ούτε κατ' ελάχιστον. Αντίθετα ως φορολογούμενοι *πληρώνουν το κόστος της επέμβασης* και ως πολίτες *μειώνονται τα πολιτικά τους δικαιώματα*. Είναι απολύτως παρόμοιο (σε μικρότερη κλίμακα) με την απεχθή λογική που επέβαλε δολοφονικές κυρώσεις στον Ιρακινό λαό, προκειμένου να "τιμωρηθεί ο Σαντάμ".
Αλλά αν το δεις υπό αυτό το πρίσμα οι Ιρακινοί έκατσαν και τους κυβερνούσε ένας τύπος που βομβάρδιζε Κούρδους με χημικά (αγορασμένα από την Δύση παρεμπιπτόντας) και μπούκαρε στο Ιράν απρόκλητα (με τις ευλογίες της Δύσης)... άρα... καλά να πάθουν αυτά που παθαίνουν;
Τι δηλαδή θα μπορούσαν να είχαν κάνει οι συγκεκριμένοι νεκροί του Λονδίνου το οποίο θα απέτρεπε τον πόλεμο στο Ιράκ; Κάθε ευθύνη είναι τελικά προσωπική. Κάθε "τιμωρία" (θα όφειλε να είναι) αναλογική.
Για την πολιτική χρήση των πάσης φύσεως θυμάτων θα επανέλθω...
Όταν στις 15 Φεβρουαρίου 2003 εμείς στο αντί-πολεμικό κίνημα οργανώvαμε διαδηλώσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, που ήταν η Βρετανική εργατική τάξη να κατεβεί σε καθολική απεργία για να μπλοκάρει την πολεμική μηχανή της χώρας της?
Αφού οι Ισπανοί ήταν κατά 90% εναντίον της εισβολής στο Ιράκ γιατί δεν κούνησαν ούτε το μικρό του δαχτυλάκι για να την εμποδίσουν?
Πού ήταν η «πολιτική ανυπακοή» της εργατικής τάξης?
Πού ήταν η καθολική άρνηση της πληρωμής φόρων για βόμβες και πυραύλους που κομματιάζουν την αντίστοιχη Ιρακινή εργατική τάξη?
Πού ήταν η άρνηση των «ένστολων εργατών» (δηλ. μισθοφόρων στρατιωτών) να υπηρετήσουν ένα έγκλημα?
Τι από όλα αυτά έγινε?
Τίποτα!
Αυτό που έγινε αντίθετα ήταν η επανεκλογή του Μr “ Shock and Awe” Blair.
(Και τι είδους επιχείρημα είναι το ότι δεν είχαν καλύτερη εναλλακτική λύση?
Το «λευκό» τι έγινε, για να μην το πάω μακριά και πω «η επανάσταση της εργατικής τάξης» τι απέγινε?).
Λοιπόν φίλε Τalos δεν μπορούμε να είμαστε και με τον «χωροφύλαξ και με τον αστυφύλαξ».
Και με τα παραπάνω δεν εννοώ βέβαια ότι οποιοσδήποτε νομιμοποιείται να ανατινάζει μετρό και λεωφορεία.
Αλλά ότι οι Βρετανοί και οι Ισπανοί (και κάθε άλλης χώρας ) πολίτες πρέπει να αποφασίσουν αν ζούνε σε δημοκρατίες ή σε (κατά Καστοριάδη «φιλελεύθερες ολιγαρχίες») και τι θα κανουν για όλα αυτά.
Θα γινουν ενεργοί πολίτες ή θα παραμεινουν άβουλα πρόβατα που ο κάθε Βush ή Bil Laden μακελάρης θα τους σφάζει όποτε γουστάρει?
Dem
Δεν είναι ότι δεν έκαναν τίποτα λοιπόν. Δεν έκαναν τίποτα το αποτελεσματικό ίσως (και εδώ έχει όντως σχέση στο ότι ζούμε σε καθεστώς φιλελεύθερης ολιγαρχίας). Από την άλλη: εδώ ποιος έκανε γενική απεργία για να μην επιτραπεί στους Αμερικάνους η χρήση της Σούδας; Ποιος έχει θέμα την παρουσία Ελλήνων φαντάρων στο Αφγανιστάν;
Τέλος πάντως το ζήτημα είναι να μην μπερδεύουμε τους (απόλυτα ασφαλείς) θύτες με τα απολύτως ανασφαλή θύματα. Αν υπάρχει διαχωριστική γραμμή (που υπάρχει) αυτή διατρέχει τα σύνορα.
Όταν θα γίνουμε ακόμα περισσότεροι, τα πράγματα θα πάνε καλύτερα.
Και φυσικά "είμαστε όλοι ένοχοι"-ίσως όχι επειδή πραγματικά είναι έτσι- αλλά επειδή είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπίζουμε τα μεγάλα θέματα και να είμαστε δραστήριοι και συνειδητοποιημένοι. Διαφορετικά οι αναλύσεις μας θα είναι γραφικές και αυτάρεσκες - αυτό προκύπτει από το "αναποτελεσματικές". Διάβασα δεκάδες αναλύσεις για το θέμα και όλες απλά παραπέμπουν στο επόμενο χτύπημα. Η τρομοκρατία δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι βροχή. Ίσως δεν μπορούμε να την σταματήσουμε εντελώς, αλλά προφανώς υπάρχουν τρόποι για να την περιορίσουμε. Διαφορετικά το επόμενο χτύπημα (στη Ρώμη;) ας αντιμετωπιστεί ως ατύχημα. Γιατί όπως πάει το πράγμα αυτό θα συμβεί στο τέλος.