Προλεγόμενα σε έναν δύσκολο χειμώνα

Νυαρλαθοτέπ… το έρπoν χάος… είμαι ο τελευταίος που έμεινε… θα μιλήσω στο αφουγκραζόμενο κενό…

Δεν θυμάμαι καθαρά πότε ξεκίνησε, αλλά πάνε μήνες τώρα. Η ένταση γύρω παντού ήταν φριχτή. Σε μια χρονιά πολιτικής και κοινωνικής αναταραχής προστέθηκε μια παράξενη, αναδυόμενη ανησυχία για κάποιον απαίσιο, απτό κίνδυνο, έναν κίνδυνο εξαπλωμένο και διάχυτο, ένα τέτοιο κίνδυνο που μπορεί κανείς να ψυχανεμιστεί μόνο στις πιο απαίσιες νυχτερινές φρεναπάτες του. Θυμάμαι τον κόσμο να κυκλοφορεί με πρόσωπα χλωμά και ανήσυχα και να ψιθυρίζει προειδοποιήσεις και προφητείες, που κανείς δεν τολμούσε να επαναλάβει συνειδητά ή να αποδεχθεί πως είχε καν ο ίδιος ακούσει. Μια αίσθηση τερατώδους ενοχής πλάκωνε τη χώρα και ανάμεσα από τις διαστρικές αβύσσους ξεχύνονταν παγερά ρεύματα που έκαναν τους ανθρώπους να τρέμουν μέσα σε σκοτεινά και μοναχικά μέρη. Υπήρχε μια δαιμονική αλλοίωση της διαδοχής των εποχών – η θέρμη του φθινοπώρου διατηρούνταν με τρόπο που προξενούσε τρόμο, και όλοι ένιωθαν πως ο κόσμος και ίσως το σύμπαν είχε περάσει από τα χέρια γνωστών θεών ή δυνάμεων σε εκείνα θεών ή δυνάμεων αγνώστων.

Από HP Lovecraft: Nyarlathotep (1920)... Δάνειος πρόλογος για όσα φαίνεται πως επίκεινται