Κομματιάσματα
Οι πρώτες ορατές συνέπειες της κρίσης στο πολιτικό σκηνικό ξεκινούν από προϋπάρχουσες αντιθέσεις, που στα συμφραζόμενα του κραχ γίνονται αποσχιστικές: Έτσι η σοβούσα σύγκρουση Μπακογιάννη – Σαμαρά που υπό κανονικές συνθήκες δεν θα μπορούσε να έχει καίριο πολιτικό περιεχόμενο, και πολιτικοποιείται και γίνεται ουσιωδέστερη – πολώνοντας τα κοινωνικά ακροατήρια της ΝΔ: την λαϊκή και την λαϊκότροπη δεξιά από την μια και την νεοφιλελεύθερη, κατά τεκμήριο εύπορη δεξιά από την άλλη.
Και στην αριστερά η διχοτόμηση προϋπήρχε και εκρήγνυται τώρα με την κρίση (ως μη όφειλε θα έλεγε κανείς με μια πρώτη ματιά). Αλλά εδώ μένει να δούμε την πολιτική πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς σε σχέση με τις εξελίξεις. Με δεδομένο ότι το θέμα της χρεοκοπίας και των αποικιακών όρων δανεισμού της χώρας δεν μπορεί παρά να είναι κυρίαρχο για πολύ καιρό ακόμα, αναρωτιέται κανείς πώς θα δημιουργήσει το νέο κόμμα χώρο για τον εαυτό του. Και εδώ είναι προφανές ότι η διάσπαση έχει να κάνει με τα διαφορετικά πολιτικά ρεύματα και τις κοινωνικές ομάδες που συσπείρωνε ο Συνασπισμός, αλλά είναι ασαφές το πού πάει. Το κάλεσμα του Λεωνίδα Κύρκου ήταν κάλεσμα συστράτευσης με το ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη ομιλία του Φώτη Κουβέλη ήταν αντιπολιτευόμενη και θα μπορούσε να είχε εκφωνηθεί χωρίς ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ - φλερτάροντας με τους Οικολόγους Πράσινους που όμως φαίνεται πως ζουν παρόμοια διλήμματα. Κάποιοι εκτιμούν ότι για την Δ.Α. ανοίγεται ή ο δρόμος της ΑΕΚΑ του Νίκου Μπίστη από την μια ή της επαναφοράς με κάποια μορφή στον ΣΥΝ – ιδίως αν διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή αναδιαμορφωθεί εκ βάθρων ο χώρος...
Το πολιτικό σκηνικό πάντως αναδιατάσσεται: αν προστεθούν στα παραπάνω η διαγραφή των τριών από το ΠΑΣΟΚ, η διαφαινόμενη δημιουργία εθνικοφιλελεύθερου μετώπου μεταξύ ΠΑΣΟΚ / ΛΑΟΣ (και Ντόρας Μπακογιάννη ;), οι κινήσεις του Αλέκου Αλαβάνου με τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η καταγραφόμενη κατακλυσμιαία τάση για αποχή / λευκό / άκυρο με οριακά χαμηλά ποσοστά για όλα τα κόμματα, βρισκόμαστε στην αρχή ενός πολιτικού τυφώνα, που έρχεται σαν συνέπεια του οικονομικού.
Είναι αβέβαιο τι θα μείνει να στέκεται όταν ολοκληρωθούν οι θυελλώδεις ανατροπές. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που τίποτα απολύτως δεν είναι βέβαιο και το μέλλον δεν είναι απλά θολό αλλά μαύρο. Δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί πως θα υπάρχει καν κοινοβούλιο του χρόνου, πως δεν θα έχουν καταρρεύσει τα πάντα, ή πως παγκόσμιες εξελίξεις δεν θα έχουν ξαναθέσει τα ζητήματα σε τελείως διαφορετική βάση. Η σημερινή (και η αυριανή αναμφίβολα) πολιτική κινητικότητα αναδιατάσσει το σκηνικό ενόψει νέων, όχι μόνο πολιτικών αλλά και κοινωνικών συνθέσεων, ενόψει νέων κοινωνικών εξελίξεων και συμμαχιών που θα ορίσουν το τοπίο μετά την καταστροφή.
Το μόνο σίγουρο, το μόνο αναπόφευκτο, είναι η ένταση των κοινωνικών αγώνων παράλληλα με τη διεύρυνση της ανασφάλειας και της εξαθλίωσης. Κάτι που θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς του πόλου από-ΔΝΤποίησης που ελπίζει κανείς πως θα σχηματιστεί – και γρήγορα.
Και στην αριστερά η διχοτόμηση προϋπήρχε και εκρήγνυται τώρα με την κρίση (ως μη όφειλε θα έλεγε κανείς με μια πρώτη ματιά). Αλλά εδώ μένει να δούμε την πολιτική πορεία της Δημοκρατικής Αριστεράς σε σχέση με τις εξελίξεις. Με δεδομένο ότι το θέμα της χρεοκοπίας και των αποικιακών όρων δανεισμού της χώρας δεν μπορεί παρά να είναι κυρίαρχο για πολύ καιρό ακόμα, αναρωτιέται κανείς πώς θα δημιουργήσει το νέο κόμμα χώρο για τον εαυτό του. Και εδώ είναι προφανές ότι η διάσπαση έχει να κάνει με τα διαφορετικά πολιτικά ρεύματα και τις κοινωνικές ομάδες που συσπείρωνε ο Συνασπισμός, αλλά είναι ασαφές το πού πάει. Το κάλεσμα του Λεωνίδα Κύρκου ήταν κάλεσμα συστράτευσης με το ΠΑΣΟΚ. Η πρώτη ομιλία του Φώτη Κουβέλη ήταν αντιπολιτευόμενη και θα μπορούσε να είχε εκφωνηθεί χωρίς ουσιαστικό πολιτικό πρόβλημα σε εκδήλωση του ΣΥΡΙΖΑ - φλερτάροντας με τους Οικολόγους Πράσινους που όμως φαίνεται πως ζουν παρόμοια διλήμματα. Κάποιοι εκτιμούν ότι για την Δ.Α. ανοίγεται ή ο δρόμος της ΑΕΚΑ του Νίκου Μπίστη από την μια ή της επαναφοράς με κάποια μορφή στον ΣΥΝ – ιδίως αν διασπαστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ή αναδιαμορφωθεί εκ βάθρων ο χώρος...
Το πολιτικό σκηνικό πάντως αναδιατάσσεται: αν προστεθούν στα παραπάνω η διαγραφή των τριών από το ΠΑΣΟΚ, η διαφαινόμενη δημιουργία εθνικοφιλελεύθερου μετώπου μεταξύ ΠΑΣΟΚ / ΛΑΟΣ (και Ντόρας Μπακογιάννη ;), οι κινήσεις του Αλέκου Αλαβάνου με τμήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και η καταγραφόμενη κατακλυσμιαία τάση για αποχή / λευκό / άκυρο με οριακά χαμηλά ποσοστά για όλα τα κόμματα, βρισκόμαστε στην αρχή ενός πολιτικού τυφώνα, που έρχεται σαν συνέπεια του οικονομικού.
Είναι αβέβαιο τι θα μείνει να στέκεται όταν ολοκληρωθούν οι θυελλώδεις ανατροπές. Βρισκόμαστε σε μια περίοδο που τίποτα απολύτως δεν είναι βέβαιο και το μέλλον δεν είναι απλά θολό αλλά μαύρο. Δεν μπορεί κανείς να εγγυηθεί πως θα υπάρχει καν κοινοβούλιο του χρόνου, πως δεν θα έχουν καταρρεύσει τα πάντα, ή πως παγκόσμιες εξελίξεις δεν θα έχουν ξαναθέσει τα ζητήματα σε τελείως διαφορετική βάση. Η σημερινή (και η αυριανή αναμφίβολα) πολιτική κινητικότητα αναδιατάσσει το σκηνικό ενόψει νέων, όχι μόνο πολιτικών αλλά και κοινωνικών συνθέσεων, ενόψει νέων κοινωνικών εξελίξεων και συμμαχιών που θα ορίσουν το τοπίο μετά την καταστροφή.
Το μόνο σίγουρο, το μόνο αναπόφευκτο, είναι η ένταση των κοινωνικών αγώνων παράλληλα με τη διεύρυνση της ανασφάλειας και της εξαθλίωσης. Κάτι που θα αποτελέσει το σημείο αναφοράς του πόλου από-ΔΝΤποίησης που ελπίζει κανείς πως θα σχηματιστεί – και γρήγορα.
Σχόλια