Μια σημείωση για τα κλαρίνα του μνημονίου
Δεν ξέρω.
Αλλά δυσκολεύομαι να συμμετάσχω πια σε συζητήσεις που εμπαθώς ζητούν να υπερασπιστούν την κατάργηση της εργατικής νομοθεσίας της χώρας, την μετακίνηση δηλαδή σε νοτιοασιατικά εργασιακά πρότυπα, εν ονόματι του Ευρωπαϊσμού, την συστηματικά ανεργιογόνο πολιτική, μέσα στην συνθηματολογία του "να βάλουμε το κεφάλι κάτω και να δουλέψουμε", την καταβύθιση της χώρας σε μια άνευ προηγουμένου τυφλή οικονομική σύνθλιψη στο όνομα του εξορθολογισμού της, την επίκληση στο μέλλον από εκείνους που δήωσαν ή συνέργησαν στη δήωση του παρελθόντος και του παρόντος της χώρας, την διαβεβαίωση της προστασίας των ασθενεστέρων, καθώς πλακώνει η πείνα και οι άστεγοι εξαπλώνονται στα κέντρα των πόλεων, την καταδίκη της ανομίας και της βίας, από όσους υποστηρίζουν μια κυβέρνηση μεσανατολικών κατασταλτικών επιδόσεων και αιματηρής κοινωνικής βίας. Πώς να κουβεντιάσεις με τους καταγγέλοντες το "φαιοκόκκινο μέτωπο", εκείνους τους φαιοφαιούς που ταυτόχρονα στήνουν, έστω και ως μακέτα, στρατόπεδα συγκέντρωσης για "λαθρομετανάστες" και συμπορεύονται έργω με την πιο εγκληματική ακροδεξιά, με εκείνους που κουνούν το δάκτυλο στον υποθετικό "μέσο Έλληνα" χωρίς να ξεκινούν από μια εξήγηση βρε αδελφέ για το ποιο έμφυτο χάρισμα τους έφερε προσωπικά πάνω από αυτόν τον μέσο, αν μη τι άλλο; Τι μπορείς να συζητήσεις με ανθρώπους που το όραμά τους είναι ένα μεταμνημονιακό επέκεινα όπου οι εξαγνισμένοι ιθαγενείς θα μπορούν επιτέλους να βγάζουν πάλι τα 700 Ευρώ που τόσο άσκεφτα τους χάριζαν στην μεταπολιτευτική παραζάλη οι εργοδότες, αυτή τη φορά "με την αξία τους"; Πού επικαλούνται το συμφέρον της πατρίδας, το οποίο όμως είναι αποσυνδεδμένο και έρχεται μάλιστα σε σύγκρουση με το συμφέρον της πλειονότητας των κατοίκων της;
Και δεν μιλάμε για διακινητές απλών κοινότοπων αντιφάσεων αλλά και της σχεδόν προσωποποιημένης αποστροφής προς τον λαό: Για όλους αυτούς ο μνημονιακός λόγος έχει πάρει νιτσεϊκές διαστάσεις: οι αυτοκτονούντες είναι αδύναμοι, η σουμπετερική καπιταλιστική "δημιουργική καταστροφή" απαιτεί την καταστροφή και ανθρώπινων ζωών - των άλλων βέβαια - το κοινωνικό κράτος είναι κακό επειδή επιτρέπει την επιβίωση και την αναπαραγωγή των φτωχών και ανάξιων, η ανεργία είναι έδειξη προσωπικής αδυναμίας, ενώ ούτε η πείνα δεν δικαιολογεί την αυτοδικία της επιβίωσης. Η φρίκη των κατατρεγμένων και των ζωών που ρημάζουν καθημερινά δεν δικαιούται να ξεσπά ούτε σε συμβολικές ενέργειες αποδοκιμασίας, ούτε σε χειρονομίες, ούτε σε απεργίες, ούτε σε διαμαρτυρίες, ούτε βέβαια σε πέτρες και βία, ούτε σε τίποτα. Μόνο η παθητική, στωική αποδοχή της ατομικής και κοινωνικής διάλυσης, μόνο η αναγνώριση του οικονομικά αναπόφευκτου της ακόμα μεγαλύτερης ανισότητας, είναι αποδεκτή. Κάθε ανυπακοή είναι κολάσιμη, κάθε ένσταση παράλογη. Κάθε τι το κοινωνικό, δεν είναι για αυτούς όλους παρά μια επιβολή επί της ιερότητας του ιδιωτικού και η εργασία δεν είναι παρά ένας πόρος προς ελαχιστοποίηση του κόστους. Το κινητήριο όραμα είναι η Αγγλία του Όλιβερ Τουίστ.
Θα εικάσω πως αυτή η έξαρση της κοινωνικής αναλγησίας, οι αλλεπάλληλοι πανηγυρικοί της σκληρότητας, δεν είναι παρά εκδήλωση ενός εγγενούς στον καπιταλισμό κενού ενσυναίσθησης και πως είναι η κρίση που συγκεκριμενοποιεί τις υπόρρητες αυτές παραδοχές και κατευθύνει τους λόγιους, υπολόγιους, παραλόγιους και ψευδολόγιους συνοδοιπόρους των ελίτ, στην φυσική κατάληξη κάθε εξουσιαστικού λόγου: την άρνηση της δημοκρατίας, τον αντιανθρωπισμό, τον μεταμοντέρνο αντιδιαφωτισμό.
Αν το ανθρωπιστικό πρόταγμα είχε εκφραστεί μέσω του αποφθεύγματος του Τερεντίου "είμαι άνθρωπος, τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο", ο ελιτίστικος αντιανθρωπισμός που έχει ξεχειλίσει από τους καθεστωτικούς ζηλωτές μπροστά στο φόβο της αποσταθεροποίησης της φαυλότητας που τους εξέθρεψε, λέει το ακριβώς αντίθετο: "Είμαι απάνθρωπος. Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι οικείο".
Σχόλια
Όσο μοιάζουν ο Τσίπρας με τον Μιχαλολιάκο των Αθηνών, άλλο τόσο περιγράφει αυτό το κείμενο τη στάση της Ντόρας, του Βενιζέλου και του Ματσαγγάνη ταυτόχρονα.
Σε ίδιο μήκος κύματος γνωστό στέλεχος της ΔΗΜΑΡ (αλλά για πόσο ακόμα αναρωτιέμαι) Γιάννης Πανούσης παρατηρεί σήμερα:
"Ο αντικοινοβουλευτικός και αντιλαϊκός χαρακτήρας της Νέας Εξουσίας, ο βίαιος πολιτικός έλεγχος των αντιφρονούντων, ο κοινωνιοβιολογισμός (όποιος επιβιώσει...) δημιουργούν μια μορφή ελεγχόμενης δημοκρατίας όπου το κράτος, το Δίκαιο, τα Δικαιώματα "συσκοτίζονται""
Επίσης κανένα υπαρκτό πρόσωπο *μόνο* του δεν μπορεί να ταυτιστεί. Αλλά αναφέρομαι σε ένα *σύνολο* συγγραφέων κάθε στάθμης και ιδιότητας...
"η ανεργία είναι έδειξη προσωπικής αδυναμίας"
" Κάθε ανυπακοή είναι κολάσιμη, κάθε ένσταση παράλογη"
"Το κινητήριο όραμα είναι η Αγγλία του Όλιβερ Τουίστ."
και με κάποιες παρατηρήσεις* αυτά:
"Η φρίκη των κατατρεγμένων και των ζωών που ρημάζουν καθημερινά δεν δικαιούται να ξεσπά ούτε σε συμβολικές ενέργειες αποδοκιμασίας, ούτε σε χειρονομίες, ούτε σε απεργίες, ούτε σε διαμαρτυρίες, ούτε βέβαια σε πέτρες και βία, ούτε σε τίποτα. Μόνο η παθητική, στωική αποδοχή της ατομικής και κοινωνικής διάλυσης, μόνο η αναγνώριση του οικονομικά αναπόφευκτου της ακόμα μεγαλύτερης ανισότητας, είναι αποδεκτή"
δεν τα ισχυρίζεται κανείς.
Παίρνεις κάποια υπαρκτά ζητήματα, όπως η αντικρατική-ατομικιστική μανία ή ο όψιμος σουμπετερισμός κάποιων, τα τραβάς στα άκρα και καταλήγεις με ένα ωραιότατο σκιάχτρο.
*Υπάρχουν κάποιοι που αντιτίθενται σε κάποιες μορφές κινητοποιήσεων, αλλά κανείς, ούτε καν ένα σύνολο ανθρωπων, δεν λέει ότι σε τίποτα δεν πρέπει να ξεσπάει η οργή και η απελπισία. Ομοίως δεν ξέρω κάποιον που να λέει ότι είναι αναπόφευκτη ΚΑΙ αποδεκτή η μεγαλύτερη ανισότητα. Προσοχή στο ΚΑΙ.
Παρεπιμπτοντως, εκει που γραφεις για εμπαθεια νομιζω εννοεις ενσυναισθηση (ωραια λεξη).
Για την ανισότητα: όταν λεει κανείς πως η πορεία εκβουλγαρισμού των μισθών είναι αναπόφευκτη, αυτό δε λέει; Και όταν λέει πως από εκεί περνάει η "εξυγίανση" της οικονομίας, δεν την εγκρίνει κιόλας;
Επειδή είμαι εν κινήσει και μέχρι το Πάσχα δεν ξέρω αν προλάβω: Καλώ τους υπόλοιπους αναγνώστες να συνεισφέρουν παραδείγματα, αλλά όλα αυτά είναι κομμάτια της πραγματικής αφήγησης της πολιτικής και πνςυματικής ΣΔΙΤ - και ξέχασα να προσθέσω και τη συνομωσιολογική σπέκουλα, εφάμιλλη του οτιδήποτε μπορεί να φτιάξει ο Πάνος Καμμένος... Θα επανέλθω, αν και χρειάζεται παρατηρητήριο για να τα συλλέγει όλα αυτά. Ειδικά για την Αγγλία του Όλιβερ Τουιστ (γιατί δεν είναι τοπικά τα ζητούμενα), δεν ξέρω, ίσως από πλευράς ανισότητας ήδη η σημερινή Αγγλία να την προσεγγγίζει
S_G. Ενσυναίσθηση. Ναι. Ασυναίσθητος αγγλισμός.
Νομίζω πως κάποιοι είναι εγκλωβισμένοι στην λανθασμένη λογική του άσπρου-μαύρου. Δηλαδή είχαν σιχαθεί την προηγούμενη κατάσταση και νομίζουν πως αντιστρέφοντας τα πάντα ότι θα επέλθει ισορροπία και δικαιοσύνη (ή έστω η δικαίωσή τους).
Υπάρχει και η κάστα των ελιτιστών (ή αλλιώς νεοφιλελεύθερων ή αλλιώς ατομιστών ή αλλιώς μισάνθρωπων) που νομίζουν πως όσοι δεν ήταν τυχεροί ώστε να γεννηθούν αρτιμελής ή με νοητική ικανότητα και μια σχετική μόρφωση, δεν αξίζει να ζούνε παρά μόνο σαν σκλάβοι (τους). Νομίζουν πως και τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους θα είναι το ίδιο τυχερά με αυτούς.
Σε 5 χρόνια που ζούμε όλοι μαζί το κινέζικο όνειρο, θα μείνουν και αυτοί ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα.
Αν θεωρείς ότι το μισό μπαζ "συναπαρτίζεται και από μεγάλη μερίδα κονδυλοφόρων και κονφερανσιέ που έβγαζαν τα προς το ζην στην προηγουμένη κατάσταση γυαλίζοντας διάφορα παρκέ της διαπλοκής και παιανίζοντας όψεις του καταναλωτισμού και του πολιτικού μας συστήματος σε κρατικοδίαιτα έντυπα και κανάλια" να συζητήσουμε αν όντως είναι τόσο έντονη η τάση που θέλει τη μούτζα να αποτελεί βία. Προσωπικά πιο έντονη βλέπω την τάση που θέλει τη μούντζα ανώφελη κίνηση εκτόνωσης και δυνητικά επικίνδυνη για την δημοκρατία, καθώς η συναισθηματική ανακούφιση που προσφέρει δεν είναι τόσο δύσκολο να μετατραπει σε οχλοκρατία. Τα συζητάμε όμως αν όντως θεωρείς ότι οι μισοί μπαζίστες είναι "κλαριντζήδες δηλαδή του πάρτι που τελείωσε, με τα πενηντάευρα των γλεντοκόπων ακόμα στα κούτελά τους".
Για την ανισότητα είχα την εντύπωση ότι μίλαγες για ηθική αποδοχή. Ότι αυτός ο τύπος που περιγράφεις όχι μόνο θεωρεί απαραίτητη, αλλά και επιθυμητή σε ατομικό επίπεδο την μείωση, χαίρεται δηλαδή με την μιζέρια στην οποία θα περιπέσει ο άλλος. Αυτό το δεύτερο δεν βλέπω να προκύπτει από κάπου. Αν σε ερμήνευσα λάθος, πάλι έχω διαφωνίες, αλλά αφορούν άλλη συζήτηση.
Καμία θλίψη (ακόμα), μόνο οργή.
Τι θα πει "τι εισφέρω στην λύση των προβλημάτων"; Ποιων από όλα; Ποιος είναι κάποιος που εισφέρει στην λύση αυτών των απροσδιόριστων προβλημάτων π.χ; Ο Βενιζέλος; Ο Όλι Ρεν; Ο Λαυρεντιάδης; Ο Αλαφούζος; Ο Χαλάς; Ο Φωτόπουλος; Ποιος;
Εδώ είναι ιστολόγιο, όχι υπουργείο, ταπεινός χώρος συζήτησης και παρουσίασης απόψεων. Εν τέλει: Μετά από καταρράκτες κειμένων που με εξόργισαν, αντέδρασα κι εγώ, λελογισμένα και νομίζω δικαιότατα, με πρησμένο το συκώτι από ακριβώς τον περιρρέοντα και από άμβωνος ναρκισσισμό μιας ανώτερης μεσοαστικής τάξης (κυρίως) που θεωρεί την σχετική ή και μη, ευημερία της, βραβείο προσωπικής γονιδιακής λαμπρότητας, όχι συγκυρίας.
@th.alys Αφορούσε την συζήτηση για το αν να μην έχεις να φας και το να είσαι άνεργος είναι βία. Αυτό που λέω και στο κείμενο.
Ο Τσέκερης δεν έκανε φάρσα, φάρσα είναι να προσπαθήσεις να ξεγελάσεις κάποιον πως αυτά που γράφεις τα είπε άλλος. Ο Τσέκερης έκανε έναν διαφανέστατα oldboyικό χαβαλέ, ο οποίος έπεσε σε χέρια ανθρώπων με όχι μεγάλη αντίληψη και αντιμετωπίστηκε ως κυριολεξία από άλλους ανθρώπους επίσης ελλειμματικής οξυδέρκειας.
Για μπαζ: Όχι εννοώ πως το μισό μπαζ (σχήμα λόγου = πολλά μπαζαρισμένα) ως αναρτήσεις, περιέχει μπαζαρισμένη την επιτομή όλων αυτών στα οποία αναφέρομαι, συχνά δε και στον σχολιασμό εμφανίζεται σε ακραία εκδοχή όλο αυτό το "να φάμε τον εχθρό λαό" στο οποίο αναφέρομαι, από συγκεκριμένους σχολιαστές.
Για ανισότητες, όπως καλύτερα γνωρίζεις, όταν ζητάς την μείωση του "μοναδιαίου κόστους εργασίας" υπολογισμένου στο σύνολο της οικονομίας - στο ΑΕΠ, ουσιαστικά ζητάς την μείωση του μεριδίου της εργασίας στο ΑΕΠ. Οπότε ζητάς την έξαρση των ανισοτήτων μια και το μερίδιο των κερδών θα αυξάνει. Αν το δεχτείς αυτό ως αναπόφευκτο και επιθυμητό, δέχεσαι και τις συνέπειές του. Παρόλα αυτά, είμαι βέβαιος πως έχει πέσει το μάτι μου σε κάτι που έβγαινε φόρα παρτίδα και υμνούσε την ανισότητα ως δυναμό παραγωγικότητας ή κάτι τέτοιο.
Μου κάνει εντύπωση που θεωρείς straw man τον περιρρέοντα ωκεανό παρόμοιων σχολίων. Δεν νομίζω πως έχω υπερβάλει *επί της ουσίας* ούτε ως σχήμα λόγου. Ζούνε όντως ανάμεσά μας και γράφουν παρόμοια τερατώδη πράγματα.
@giannis Μια ένσταση: ο th.alys, αν αναφέρεσαι σε αυτόν, δεν είναι καθόλου troll, είναι από τους πιο συγκρατημένους και μετριοπαθείς σχολιαστές εδώ μέσα και πάντα επιχειρηματολογεί, άσχετα αν διαφωνούμε.
Πέραν αυτών, ναι πάμε προς την κινεζοποίηση ολοταχώς... Αν και δεν είναι πολιτικά ευσταθής ο δρόμος προς αυτήν (ελπίζω)
Για τις ανισότητες, το πρόβλημα μου είναι στο τι εννοείς με το επιθυμητό. Αν εννοείς ότι κάποιος δηλώνει ότι τον ευχαριστεί η αύξηση των ανισοτήτων, δεν ξέρω κανέναν να τολμάει να κάνει τέτοια δήλωση. Αν εννοείς ότι επιλέγει πολιτικές που οδηγούν σε αύξηση των ανισοτήτων, αυτό ισχύει, αλλά δεν είναι απαραίτητο ότι είναι μισάνθρωπος για να το κάνει αυτό. Μπορεί να έχει διαφορετική εκτίμηση για την πιθανότητα οι εναλλακτικές επιλογές να οδηγήσουν σε καλύτερο αποτέλεσμα. Μπορεί να είναι ανίκανος πολιτικός, αλλά αυτό θα απαιτούσε άλλου είδους κριτική, όχι αυτή που ασκείς.
Στο μπαζζ τώρα δεν βλέπω να θεωρείται εχθρός ο λαός, δεν διαβάζω Γεωργελέ όμως, δεν ξέρω τι χάνω. Αυτό που βλέπω είναι κείμενα που θεωρούν τον λαό χαζό και έρμαιο των λαοπλάνων. Τώρα αν μου πεις ότι υπό την πίεση που δέχεται δεν είναι δύσκολο να μετατραπεί ο λαός σε όχλο θα μου πεις ψέματα. Όπως και γω θα σου πω ψέματα αν αρνηθώ ότι σε κάποιο βαθμό συμμερίζομαι την άποψη που δεν θέλει το λαό πάντα σοφό και δίκαιο κριτή.
Εν τέλει θα δεχόμουν το κείμενο ως ξέσπασμα εναντίον συμπεριφορών που σε σκοτίζουν, πιθανότατα δε είναι πιο δίκαιο και έχει λιγότερες υπερβολές από ένα κείμενο που θα έγραφα εγώ αν ήμουν εν βρασμώ. Εξακολουθώ να μην βλέπω όμως να θεωρώ κάποια πτυχές της επιχειρηματολογίας του υπερβολικές.