Η πανώλη της λιτότητας στην Ισπανία

Κερδισμένοι και χαμένοι στα χρόνια της κρίσης στην Ισπανία Με το μωβ οι ετήσιες μεταβολές εταιρικών κερδών. Με το πορτοκαλί οι αμοιβές των εργαζομένων...

Σας θυμίζει κάτι αυτό: Με τις περικοπές της χρηματοδότησης των περιφερειών έχουν στεγνώσει τα πάντα στην Ισπανία:

... Οι περιφέρειες λένε πως έχουν φτάσει στα όριά τους με τις περικοπές που έχουν ήδη γίνει, οι οποίες έκλεισαν νοσοκομεία και άφησαν σχολεία χωρίς θέρμανση η χαρτί τουαλέτας... Ο περιφερειάρχης της Extremadura, Jose Antonio Monago επιμένει: "Το μόνο που δεν έχουμε κάνει είναι να γυρνάμε με σαντάλια, όλα τα άλλα τα κάναμε"

Μια άλλη εικόνα που μας είναι γνωστή:

"Η Mercedes Garcia, διευθύντρια μια στέγης για σοβαρά πνευματικά ανάπηρους ενήλικες έχει να αντιμετωπίσει μια κρίση στην κουζίνα της. Δύο από τους φροντιστές της προμήθευαν και ετοίμαζαν φαγητό για τους 46 ασθενείς του κέντρου δωρεάν επί έναν σχεδόν χρόνο. Οι άλλοι 18 αποφάσιαν πρόσφατα πως δεν αντέχουν άλλο και αρνήθηκαν να παράσχουν περαιτέρω υπηρεσίες χωρίς πληρωμή από πριν.

Η στέγη "τρέχει με τους ατμούς" εδώ και μήνες επειδή η τοπική κυβέρνηση, στριμωγμένη από μέτρα λιτότητας για την αντιμετώπιση της κρίσης της ευρωζώνης, δεν έχει πληρώσει το τμήμα των εξόδων που της αναλογεί..

Πέρα από την αργή βύθιση στο βάλτο της κοινωνικής δυστοπίας που παράγει η λιτότητα και στον οποίο έχουμε πλέον εθιστεί, βλέπουμε και την τραγικωμική αντίφασή της σε πλήρη δράση: η Ισπανία ενώ ξεκίνησε με σχετικά μικρό δημόσιο χρέος (στο 66% του ΑΕΠ τον Σεπτέμβρη του 2011, χαμηλότερο από εκείνο της Γερμανίας) εκτροχιάζεται κι αυτή δημοσιονομικά, με επιταχυνόμενους ρυθμούς και το δημόσιο χρέος της αναμένεται να φτάσει στο 87% του ΑΕΠ φέτος - και βλέπουμε. Σημειώνω ότι η Ισπανία ήδη από πέρυσι, επί Θαπατέρο, είχε προσπαθήσει να πουλήσει τον αντίστοιχο ΟΠΑΠ, αλλά άλλαξε γνώμη εξαιτίας της πολύ χαμηλής τιμής που της έδιναν. Φέτος η δεξιά κυβέρνηση του Ραχόι πρόκειται να επανεθνικοποιήσει τα διόδια, διότι με την ύφεση έχει πέσει η κίνηση και οι ανάδοχοι... μπαίνουν μέσα (και αλλίμονο: ιδιωτικοποιούμε μόνο τα κέρδη, όχι τις ζημιές!).

Όλα αυτά, και η αλλαγή πρόβλεψης για την ανάπτυξη το 2012, από το εξωφρενικά μη-ρεαλιστικό αρχικό +2% σε -2%, οδήγησε τον Ραχόι στην ανακοίνωση, αμέσως μετά την υπογραφή του δημοσιονομικού συμφώνου μάλιστα, πως δεν θα τηρήσει τον στόχο της Κομισιόν για -4,4% έλλειμμα λόγω της επιδείνωσης της ύφεσης, και θα θέσει ως στόχο το -5,8%. Ο Ραχόι δήλωσε μάλιστα πως η θέσπιση των στόχων αυτών είναι κυριαρχικό δικαίωμα κάθε χώρας. Κάτι που ουδόλως έπεισε την κ. Μέρκελ, αλλά ούτε και τον νέο μη-εκλεγμένο επικυρίαρχο της ευρωζώνης Μάριο Ντράγκι, ο οποίος άφησε να εννοηθεί πως μια τέτοια απόφαση θα επισύρει την μήνι της ΕΚΤ και τις κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Ο κ. Ντράγκι άλλωστε, ως μη όφειλε, έχει ήδη αποφανθεί περί της μη-βιωσιμότητας του κοινωνικού κράτους στην Ευρώπη από την θέση του μη-δημοκρατικά λογοδοτούντα αρχιτσάτσου των ευρωπαίων τραπεζιτών...

Η κίνηση του Ραχόι, δεν είναι κάποιου είδους γενναιότητα, αλλά ανησυχία πως η χώρα που έχει ήδη τον υψηλότερο δείκτη ανεργίας στην ΕΕ και είναι δεύτερη σε απεργίες μετά την Ελλάδα, θα καταστεί και αυτή μετά την χώρα μας,  μη-κυβερνήσιμη. Η Ισπανία είχε εξ αρχής πολύ περισσότερες δυνατότητες άμεσης αμφισβήτησης της πολιτικής της λιτότητας, αλλά ο Θαπατέρο δεν το έκανε... Είναι απίθανο να το κάνει ο Ραχόι.

Δεν μπορεί κανείς παρά να επισημάνει την παράλληλη πορεία κοινωνικής ερήμωσης και καταστροφής στην Ελλάδα και την Ισπανία (όπως και στην Πορτογαλία, ή την Ιρλανδία) για να δείξει την πανευρωπαϊκή διάσταση αυτού του σχεδίου εναντίον των εργαζομένων και της δημοκρατίας. Ο πίνακας επάνω δεν είναι απλά μια πορεία ενός δείκτη, αλλά μια πορεία ενός ταξικού σχεδίου, που πέτυχε - και που τώρα ο Ραχόι θέλει να σταθεροποιήσει (θα είχε ενδιαφέρον το γράφημα στην Ελληνική του εκδοχή, πάντως). Άλλωστε η αναθεώρηση του στόχου του ελλείμματος δεν υποστέλλει καθόλου τον ταξικό πόλεμο. Η κυβέρνηση της Ισπανίας μόλις προχώρησε και αυτή στην περαιτέρω εργασιακή απορρύθμιση, στην επιστροφή με άλλα λόγια στις εργασιακές σχέσεις της προνεωτερικότητας. Σας θυμίζει κάτι;:

Ευκολότερες απολύσεις, μικρότερες αποζημιώσεις και συμβάσεις "ειδικού τύπου" για τους νεοπροσλαμβανόμενους προβλέπει, μεταξύ άλλων, το πακέτο μέτρων για την περαιτέρω ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας στην Ισπανία που ενέκρινε χθες το κοινοβούλιο της χώρας. Διαδηλώσεις κατά των μέτρων προγραμματίζονται για την Κυριακή, ενώ τα συνδικάτα εξετάζουν το ενδεχόμενο γενικής απεργίας (σημ: έκλεισε για 29 Μάρτη)...  

... Ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι υποστήριξε ότι η μεταρρύθμιση θα βοηθήσει στη μείωση της ανεργίας, που έχει ήδη φθάσει στο 23% -την υψηλότερη στον ανεπτυγμένο κόσμο, με έναν στους δύο Ισπανούς να είναι άνεργος στο ηλικιακό φάσμα των κάτω των 25 ετών.

Η πανευρωπαϊκή σύγκλιση προς την απαξίωση της εργασίας προχωρά με σφριγηλό βηματισμό...

Όπως και να έχει μεταξύ του Ιρλανδικού δημοψηφίσματος, του Ισπανικού αναπροσδιορισμού στόχου, της επικείμενης νίκης των σοσιαλιστών στη Γαλλία, που φαίνεται να έχουν κάποιου είδους πολιτικά σχέδια, έστω και ήπιας, αμφισβήτησης της λιτότητας (κάτι που κάνει την Μέρκελ να οργανώνει πανευρωπαϊκά μέτωπα σνομπαρίσματος του υποψηφίου τους, Φρανσουά Ολάντ) κάτι μοιάζει να αρχίζει να αμφισβητείται υπό την λαϊκή πίεση στην ΕΕ. Το ερώτημα είναι: με τέτοιου είδους παράθυρα για κάποιες ανάσες να ανοίγονται, θα ήθελε κανείς να εκπροσωπηθούν τα συμφέροντά τους από την ηγεσία της Σαμαρικής δεξιάς και της Βενιζελικής ακόμα πιο δεξιάς; Για ποιον θα δώσουν μάχη τα κόμματα των ολιγαρχών λέτε...;