Αποστροφή: Δίχως Νου και Τεκμηρίωση

Λόγια χρυσά, που νικούν με την πειθώ με το ψέμα...

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα σιωπή σχετικά με τις αναλύσεις του ΔΝΤ και των συναφών οργανισμών δημοσιονομικής κατοχής, κυρίως, αλλά όχι μόνο, σχετικά με τις σαχλαμάρες που πουλάνε για οικονομικά στοιχεία και ανάλυση, σαχλαμάρες αισχρές μεν, αλλά που αποτελούν συστατικό στοιχείο του σκεπτικού με τον οποίο δικαιολογείται ο νεοχουβερισμός που πλήττει την Ελλάδα (στα παγκόσμια συμφραζόμενα παρομοίων πολιτικών). Συστηματικά και χωρίς κανένα δισταγμό οι επίσημες ανακοινώσεις του οργανισμού είναι γεμάτες ανακρίβειες και παραπλανητικά στοιχεία.
Αυτό είναι κάτι που με είχε εντυπωσιάσει από την αρχή: Ήδη από τις πρώτες εκθέσεις για την υπό τον ζυγό του Ελλάδα, οι "πληροφορίες για το κοινό" ήταν γεμάτες από έωλους ισχυρισμούς, όπως νομίζω πως έδειξα τότε στην European Tribune.

Πάλι με αφορμή την δήλωση της τρόικας τον Νοέμβριο: Statement by the EC, ECB, and IMF on the Second Review Mission to Greece, είχα χλευάσει τον χείμαρρο ανακριβειών που περιείχε (βλ. European Tribune: Vampire policy makers of the IMF (and the ECB))...

Τέλος, με την πρόσφατη συνέντευξη του γραφειοκράτη-τοποτηρητή μας, του Πάουλ Τόμσεν, είχα την χαρά να εκτονωθώ επισημαίνοντας πως επαναλάμβανε τα ίδια αστήρικτα πράγματα που το ΔΝΤ λέει από τον Μάιο τουλάχιστον (Histologion: The Greek Economy on a Crucifix: IMF lies and misrepresents yet again). Εδώ είχα πλέον το κουράγιο να ασχοληθώ με ένα μόνο εδάφιο της συνέντευξης. Χρειάζονται τόμοι...

Όλα αυτά τα έγραψα στα Αγγλικά επειδή θεωρούσα ότι στην Ελλάδα δεν χρήζουν επισήμανσης, ή τέλος πάντων αντιμετωπίζονται εκ των προτέρων καχύποπτα. Θεώρησα αντίθετα πως η εικόνα που προβάλλεται για την πραγματικότητα της προ-μνημονίου Ελληνικής οικονομίας στο εξωτερικό είναι τόσο ψευδής που θα ήταν χρήσιμο να υπάρχει μια σημείωση σε μια μικρή γωνία του διαδικτύου, που να εξηγεί το πόσο έωλη είναι. Για το απαραίτητο ή μη μιας Ελληνικής εκδοχής δεν είμαι πλέον σίγουρος (τμήματα του πρώτου ποστ είχα την χαρά να μεταφραστούν εδώ) μια και η ενημέρωση πλέον γίνεται ως συζήτηση μεταξύ διαφορετικών εκδοχών τροϊκανισμού στα κανάλια, με κάθε αιχμή, κάθε αμφιβολία, κάθε αμφισβήτηση χειρουργικά αποκομμένη, ένα κλειστό πράγμα τύπου Άκη-Τάκη. Παράλληλα μέσω των καναλιών και των πολιτευτών του ΠΑΣΟΚ και όχι μόνο, όλη αυτή η ανοητολογία παρελαύνει ξεδιάντροπα από τηλεοράσεις, ραδιόφωνα και εφημερίδες, και διατρέχουμε ως κοινωνία τον κίνδυνο (μια που η κριτική σκέψη είναι υπό διωγμό στο δημόσιο λόγο) να μας ξεγελάσει το παπατζιλίκι της αριθμολογίας τους, ή να πνιγούμε σε μια πλημμυρίδα ατεκμηρίωτης νεοφιλελεύθερης συνθηματολογίας, από την οποία να μην ξεχωρίζει ο μύθος και η συκοφαντία από το στοιχειοθετημένο γεγονός, το λογικό επιχείρημα από το λογικό άλμα.

Οταν κατεβούμε τη σκάλα, τι θα πούμε στους ίσκιους που θα μας υποδεχτούνε

... και ερωτώ: Ας υποθέσουμε πως δεν έχουμε φτάσει στο μαύρο αδιέξοδο, στην άβυσσο του νεοφιλελευθερισμού σε ένα-δυο χρόνια... Ας υποθέσουμε πως θα έρθουν οι αγορές μ' αυτοκρατορικήν εξάρτυση πρωινού θριάμβου και όλα πάνε όπως τα έχουν προβλέψει οι γίγαντες της διανόησης του ΔΝΤ: έξοδο από την ύφεση το 2012, δυνατότητα αγοραίου δανεισμού, όλα τα ελέη του Θεού. Ποια χώρα θα ανακάμψει; Μια χώρα με υποβουλγαρικούς μισθούς; Με τριτοκοσμική ανισότητα; Με διαλυμένες / ιδιωτικοποιημένες τις δομές κοινωνικής πρόνοιας, με τεράστια έμμεση φορολόγηση και αρπακτικά τέλη από ιδιωτικοποιημένες δημόσιες υπηρεσίες; Με 25% ανεργία; Με συσσίτια και αστέγους; Με υποχρηματοδοτούμενη παιδεία και με εθνικούς πόρους που θα έχουν αποδοθεί προς εκμετάλλευση σε χώρες του Ευρωπαϊκού Βορρά; Με εργατικό δυναμικό που θα έχει ως όραμα την μετανάστευση (σε όσες χώρες τέλος πάντων δεν ισοπεδώσει ο νεοχουβερισμός και ο χρηματοοικονομικός παρασιτισμός); Με εργασιακές σχέσεις που θα δικαιώνουν, έργω, τους δολοφόνους που έστειλαν την μαφία εναντίον της Κωνσταντίνας Κούνεβα; Με κρατική καταστολή σε επίπεδα πέραν του Πολύδωρα; Με το υπόλειμμα δημοκρατίας που θα έχει απομείνει; Με την διαφθορά και το έγκλημα σε ακόμα υψηλότερα επίπεδα (μια και η συσχέτιση μεταξύ μέσου εισοδήματος και διαφθοράς είναι μάλλον αντίστροφη...) Ποιο ακριβώς είναι το όραμα του ΓΑΠ και των επιτελών του; Η Ονδούρα;

Ποιος θα βρεθεί να τους δικάσει

Δια στόματος μάλιστα του πρωθυπουργού ακούμε αδιανόητα οργουελικές μπούρδες: Η κατάργηση κάθε θεσμικού πλαισίου προστασίας της εργασίας και της διαπραγματευτικής της δύναμης περιγράφεται ως μέτρο βελτίωσης των εργασιακών σχέσεων. Η εκλογική αποδοκιμασία στις αυτοδιοικητικές εκλογές και η μαζική παραίτηση μεταφράζεται σε έγκριση των μέτρων εκτριτοκοσμισμού από τον λαό. Η κατασκευή ενός, φονικού για τους μετανάστες και συμβολικά ξενοφοβικού, τείχους (με βασικό στόχο την καλλιέργεια και την συσπείρωση της ξενοφοβίας γύρω από το ΠΑΣΟΚ) δείχνει πως η κυβέρνηση έχει "ιδιαίτερη ευαισθησία στα ανθρώπινα δικαιώματα, την αγωνία και την ελπίδα των μεταναστών για μια καλύτερη ζωή"... Η κυβέρνηση υπερασπίζεται την φορολογική δικαιοσύνη την ίδια στιγμή που οι έμμεσοι φόροι φτάνουν σε επίπεδα ρεκόρ σε σχέση με τα συνολικά φορολογικά έσοδα της κυβέρνησης... Κ.ο.κ.

Ἐπρόδωσαν τὴν ἀρετὴ κι ἦρθαν οἱ ἔσχατοι πρῶτοι

Αντί λοιπόν η κυβέρνηση να υπερασπιστεί την πραγματικότητα από τις επιθέσεις που δέχεται από τους φοβερούς οικονομέτρες του ΔΝΤ, τους χρησιμοποιεί σαν πηγή και σπεύδει να επιβεβαιώσει τις ασυναρτησίες τους, υιοθετώντας τις βλακώδεις προβλέψεις του (υπενθυμίζω ότι το ΔΝΤ προέβλεπε π.χ. πληθωρισμό κάτω του 2% για την Ελλάδα τον Μάιο *παρότι* είχε βάλει μπροστά την αύξηση των έμμεσων φόρων σε πρωτοφανή επίπεδα), αλλά και την υπεραισιόδοξη ανάλυσή του, που για να επαληθευτεί θα χρειαστεί να συμπράξουν νεράιδες, ξωτικά και καλοκάγαθοι γίγαντες μέσα σε ένα διαρκώς βελτιούμενο παγκόσμιο οικονομικό περιβάλλον, που, η αλήθεια να λέγεται, το προβλέπει και αυτό το ΔΝΤ, όπως θα όφειλε άλλωστε.

Θέλει τεράστιο θράσος ή αβελτηρία για να υπερασπίζεσαι ένα πρόγραμμα που δεν έχει επιτύχει ποτέ, σε κάνενα μέρος του κόσμου, τουλάχιστον αν η επιτυχία κρίνεται από τις θετικές συνέπειες της πολιτικής για την πλειοψηφία του πληθυσμού. Η κυβέρνηση μάλιστα έχει εξελίξει την τακτική της στρουθοκαμήλου σε τέτοιο βαθμό, ώστε να μπορεί να υιοθετεί πράγματα τα οποία λίγους μήνες πριν τα απέκρουε με βδελυγμία, αλλά και πράγματα που παραδέχεται πως είναι άδικα ή αναποτελεσματικά, χωρίς να ιδρώσει, ασφαλής στην έλλειψη κάθε κριτικής από τα καθεστωτικά ΜΜΕ, των αδιαλείπτως εξυπηρετούμενων εργολάβων.

Θάνατος είναι οι κάργες

Δείτε την Λετονία: "ανέκαμψε" φέτος: μετά από μια τριετία λιτότητας που σήμαινε -25% του ΑΕΠ, 25% ανεργία, 12% του πληθυσμού να εργάζεται εκτός της χώρας (δεν συμπεριλαμβάνονται λοιπόν στους ανέργους) και πάλι, το μαρτύριο του πληθυσμού της δεν έχει τέλος, ούτε για το 2011. Εκεί είναι το μέλλον στο οποίο μας σπρώχνει ο ΓΑΠ και οι ανώτεροί του: Κατάθλιψη, μεγαλύτερη ακόμα ανισότητα, εργασιακή εκμηδένιση. Καλή Χρονιά λοιπόν.