ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ

Ο Ματθαίος Τσιμιτάκης ανακοίνωσε προ ημερών μια πρόσκληση για συμμετοχή σε μια διαδικτυακή συνέντευξη του Δημοτικού Συμβούλου Αθηνών και υποψηφίου προέδρου του ΣΥΝ Αλέξη Τσίπρα . Η ανακοίνωση αυτή συνάντησε κάποιες ενστάσεις, προεξάρχοντος του Αθήναιου , κάτι που οδήγησε τον ΜΤ σε περαιτέρω διευκρινήσεις . Τις ερωτήσεις μου προς τον Αλέξη Τσίπρα τις κατέθεσα στο αρχικό ποστ (μια και πιστεύω πως η διάχυση της συγκέντρωσης των ερωτήσεων θα δημιουργήσει "λογιστικά" προβλήματα). Εδώ θα ήθελα να συζητήσω τις αντιρρήσεις του Αθήναιου, γιατί νομίζω πως κινούνται πάνω σε μια αρκετά διαδεδομένη λογική για την μπλογκόσφαιρα και το διαδίκτυο, η οποία είναι κατά την γνώμη μου λανθασμένη: Επειδή η συζήτηση ξεφεύγει πλέον από το θέμα του ΑΤ, ας μου επιτραπεί να κάνω μερικές παρατηρήσεις: Υπάρχει κάποια ιδέα ότι όσοι έχουν μπλογκ αποτελούν κάποιο είδους πρωτοποριακής τεχνοφιλικής κοινότητας. Αυτή η ιδέα είχε κάποια βάση ίσως πριν τρία χρόνια (ήταν και τότε λανθασμένη αλλά είχε κάποια βάση)

Εντός του πρώτου δεκαπενθημέρου του Ιανουαρίου θα προκηρυχθούν από τις διοικήσεις οι διεθνείς διαγωνισμοί για την παραχώρηση των μεγαλύτερων λιμανιών σε ιδιώτες ΗΜΕΡΗΣΙΑ On Line 18/12/2007 Οι αποκρατικοποιήσεις που έχουν γίνει από τη δεκαετία του '90 και έπειτα - από την ΑΓΕΤ Ηρακλής και μετά - ήταν αποκρατικοποιήσεις κερδοφόρων εταιρειών, οι οποίες έγιναν προκειμένου να πάψει το κράτος να κάνει τον επιχειρηματία. Αυτή είναι η λογική της αποκρατικοποίησης Γ. Αλογοσκούφης 17/12/06 Κοιτάζει κανείς τους υποψήφιους αγοραστές των κερδοφόρων κομματιών του Οργανισμού Λιμένα Πειραιά και Οργανισμού Λιμένα Θεσσαλονίκης (στο άρθρο της Ημερησίας, άνω) και πέφτει πάνω σε τρία ονόματα, που είναι, λέγεται και τα φαβορί για την αγορά των μεγάλων Ελληνικών λιμανιών: Cosco, P(ort)S(ingapore)A(uthority) και Dubai Ports World. Τρεις από τις έξι που αναφέρονται. Μέσω της πώλησής των λιμανιών στις εταιρείες αυτές το κράτος θα απεκδυθεί τον ρόλο του "κράτους-επιχειρηματία" και θα προχωρήσει

Στο προηγούμενο ποστ , όπου είχα θέσει κάποια ερωτήματα σχετικά με το ασφαλιστικό, ανέφερα και το ζήτημα των εξαρτώμενων ατόμων συνολικά. Σημείωσα δηλαδή πως πέρα από τους ηλικιωμένους, οικονομικά ανενεργά άτομα (που στοιχίζουν στο σύστημα πρόνοιας, αλλά και στην κάθε οικογένεια) είναι και τα παιδιά κάτω των 18 ετών (στην πράξη και μετά στην χώρα μας, αλλά αυτό είναι άλλο ζήτημα). Έχω να προσθέσω σε αυτό κάποια νούμερα: Σύμφωνα με στοιχεία της Παγκόσμιας Τράπεζας, το Age Dependency Ratio, ο λόγος δηλαδή του αριθμού των εξαρτημένων ατόμων προς τον αριθμό του εργατικού δυναμικού (των ανθρώπων δηλαδή μεταξύ 18 και 64 ετών) στην χώρα μας ήταν το 2005 0,48 (δηλαδή υπήρχαν 48 άτομα σε μη ενεργές εργασιακά ηλικίες για κάθε 100 που δούλευαν), είναι δηλαδή μικρότερος εκείνου της Γαλλίας (0,53), της Δανίας (0,51) και των ΗΠΑ (0,49) ενώ δεν είναι καθόλου δηλαδή μεγάλος για τα Ευρωπαϊκά δεδομένα (ο μεγαλύτερος τέτοιος λόγος συναντάται σε τριτοκοσμικά κράτη με υψηλή γεννητικότητα και ελάχιστους συ

ΟΚ, με το ασφαλιστικό στην Ελλάδα ομολογώ αδυναμία εύρεσης δεδομένων. Το πρόβλημα το μοιράζομαι και με άλλους ενδιαφερόμενους συνιστολόγους , που μέχρι και τηλέφωνα πήραν (ματαίως) για να βρουν μια άκρη. Έτσι προς το παρόν έχω απλά να καταθέσω επτά ειλικρινείς ερωτήσεις. Θα χαιρόμουν να μάθαινα αν έχουν απαντηθεί και πώς: 1. Αν τα όσα επαναλαμβάνονται σχετικά με την γήρανση του πληθυσμού ως μακροπρόθεσμη βόμβα στο ασφαλιστικό μας σύστημα έχουν βάση, τότε ένα βασικό κριτήριο με το οποίο θα πρέπει να αξιολογηθεί κάθε πρόταση για το ασφαλιστικό (εντασσόμενη μέσα σε ένα γενικότερο πλαίσιο σχετικής μεταρρύθμισης της εργασιακής, της προνοιακής και της θεσμικής πραγματικότητας) είναι το κατά πόσο θα έχει αποτελέσματα που θα αυξήσουν τις γεννήσεις στην χώρα ή αντίθετα θα συμβάλλουν στην μείωσή τους. Είναι ψιλοβέβαιο ότι σε καμία χώρα η μετανάστευση από μόνη της δεν καλύπτει μακροπρόθεσμα το δημογραφικό κενό, οπότε αν τα μέτρα που λαμβάνει λειτουργούν αρνητικά στην βελτίωση του δείκτη γεννητικό