ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΝ

Το τέχνασμα των άκρων Δύο ακραίοι H φιλολογία περί ισοδύναμων άκρων συντείνει ενδεικτικά στις εξής πρακτικές ισοδυναμίες, μεταξύ πολλών άλλων: - το κατέβασμα της ναζιστικής σημαίας από την Ακρόπολη / το ανέβασμά της - οι βασανισθέντες στην ΕΣΑ / οι βασανιστές τους - οι υπερασπιστές αδυνάμων και μειονοτήτων / οι επίδοξοι σφαγείς τους - οι εργαζόμενοι σε άσυλο προστασίας κακοποιημένων παιδιών και γυναικών / οι κακοποιούντες - οι αντιναζιστές / οι ναζιστές... κ.ο.κ. - η πολιτική ανυπακοή / το οργανωμένο έγκλημα Το παράλογο εδώ είναι τόσο εξεζητημένο που δεν μπορεί να γίνει, καλή τη πίστη συζήτηση, και ως ισχυρισμός "στέκει έξω από τη διάσταση εντός της οποίας μεταξύ ανθρώπων [η συζήτηση] είναι έστω δυνατή - εκτός του Λόγου", όπως έλεγε ο Μαρκούζε στον Χάιντεγκερ όταν ο δεύτερος προσπαθούσε να παίξει το δικολαβίστικο παιχνίδι της ισοδυναμίας του ναζισμού με εκείνους που τον συνέτριψαν. Ακόμα και λιγότερο τραβηγμένες εκδοχές του ίδιου παραμυθιού, όπως έχω σημειώ

Το ιστολόγιο αυτό ξεκίνησε να λειτουργεί πριν από δέκα χρόνια, σε μια Ελλάδα που ήταν άλλη από τη σημερινή, σε μια πραγματικότητα μεθυσμένη από την φούσκα των ολυμπιακών, μόλις βγαλμένη από την προηγούμενη φούσκα του χρηματιστηρίου, μέσα στο "παραλήρημα μιας χώρας που αυξάνει" χωρίς να αναπτύσσεται. Μιας χώρας σε παρακμή, με εγκαθιδρυμένη μια, γιελτσινικής κλίμακας, κλεπτοκρατία, που παρέπαιε ιδεολογικά μεταξύ Χριστόδουλου και Κωστόπουλου, σε βαθιά ιδιώτευση και με τα συμπτώματα της αποδιάρθρωσης και του ευτελισμού της εργασίας ήδη σε προϊούσα μορφή. Η χώρα εκείνη ήταν μέλος μιας ΕΕ στην οποία το επίζηλο παγκοσμίως κοινωνικό συμβόλαιο παρότι κλονισμένο και καταρρακωμένο από το σχέδιο του Μάαστριχτ, παρέμενε έστω και συμβολικά κυρίαρχο, και παρότι ήδη η αντιδραστικότητα της Agenda 2010 (που τώρα το όνομά της αποκτά άλλη, δυσοίωνη σημασία) κατέτρωγε τα θεμέλιά του. Η πρώτη ανάρτηση αυτού του μπλογκ μιλούσε για τις επαπειλούμενες (από τότε) ιδιωτικοποιήσεις δημόσιων αγ