Στα αριστερά των εκλογών

Πολιτική συζήτηση στην τελευταία ΚΠΕ του ΣΥΝ

Από μια άποψη ο Κ. Καραμανλής, συνεχίζοντας την παράδοση να προκηρύσσει εκλογές μέσα στα Ευρωμπάσκετ, είναι ευεργέτης της Αριστεράς:

Μετά από ένα επικό φεστιβάλ θερινού αυτομαστιγώματος με αφορμή την μη-θεαματική άνοδο του ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές, η ηγεσία του ΣΥΝ και του ΣΥΡΙΖΑ αναγκάζεται πλέον να παρατήσει τόσο το μαστίγιο όσο και την εντατική ομφαλοσκόπηση και να ιεραρχήσει κάπως υψηλότερα τετριμμένα πράγματα της καθημερινότητας. Πράγματα όπως το γεγονός ότι η ανεργία, επίσημη και πραγματική εκτινάσσεται σε πρωτοφανή ύψη, τα δάση γύρω από την Αθήνα έχουν γίνει στάχτη, η ακροδεξιά επιβάλλει την ατζέντα της στο πολιτικό σύστημα και υιοθετείται από τα ΜΜΕ και διάφορες προτάσεις από διεθνείς καλοθελητές ζητούν περίπου την εξαθλίωση σε επίπεδα τρίτου κόσμου μεγάλου ποσοστού των κατοίκων της χώρας. Η βάση μπορεί ανακουφισμένη να ελπίζει ότι το φεστιβάλ εξευτελισμού των κοινών ιδεωδών σταματά από σήμερα.

Η μαζοχιστική αυτή πανδαισία επισημαινόταν και ενθαρρυνόταν από μεγάλα συγκροτήματα του τύπου, και διάφορους άσπονδους φίλους της αριστεράς, με τέτοια επιμονή που ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να είναι το κόμμα που ανά ψηφοφόρο και ημέρα έχει δει να γράφονται για αυτό το τελευταίο τρίμηνο (σε συνέχεια του τελευταίου έτους) τις περισσότερες αναλύσεις (στην πλειοψηφία τους σκωπτικές, απορριπτικές και καταγγελτικές) παγκοσμίως. Είναι αξιοσημείωτο πως το γεγονός αυτό δεν χτύπησε κανένα καμπανάκι αυτοσυγκράτησης σε κανέναν.

Το πρωτόγνωρο για την αριστερά δεν είναι το γεγονός των έντονων διαμαχών, των φραξιονισμών, των εντάσεων. Αν μη τι άλλο από την εποχή της Τασκένδης  π.χ. έχει υπάρξει αισθητή βελτίωση, δεν υπάρχουν μαχαίρια πια και δεν τρέχει αίμα στους δρόμους. Το πρωτόγνωρο είναι ότι ένα μέρος των αντιπαραθέσεων μοιάζει να μην έχουν ουσιαστικά πολιτική βάση, ή αν έχουν αυτή δεν δηλώνεται ανοιχτά, αλλά προσωποποιείται με έναν έμμεσο και εν τέλει απολίτικο τρόπο. Αυτό όμως ενδέχεται να είναι ένα από τα ζητήματα που θα λύσουν δια τις βίας οι προκηρυχθείσες εκλογές.

Άλλωστε οι τριβές που έχουν προκύψει είναι αναμενόμενες και  είχαν παραμεριστεί  μόνο και μόνο χάρη στην δημοσκοπική παραίσθηση που ξεκίνησε τον χειμώνα του 2008. Διότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα παγκοσμίως μοναδικό πείραμα ενότητας μεταξύ παραδόσεων που είχαν μέχρι πρότινος σχέσεις ανοιχτής αντιπαράθεσης, αλλά και άνισων μεταξύ τους συνιστωσών. Παράλληλα τόσο η συγκυρία των τελευταίων ετών όσο και η ταχεία μεταμόρφωση της Ελληνικής κοινωνίας έχουν δημιουργήσει και συγκλίσεις στην αριστερά και αποκλίσεις. Δεν είναι παράδοξο που οι καινούριες σχέσεις κοινωνικής εκπροσώπησης που πάει να κτίσει ο ΣΥΡΙΖΑ σκοντάφτουν στις παλιές. Αναμενόμενο και επιθυμητό ακόμα είναι να υπάρξουν εσωτερικές εντάσεις και κρίσεις. Αυτό που δεν ήταν αναμενόμενο και επιθυμητό ήταν η διείσδυση στην σχετική συζήτηση ενός τηλεοπτικής ποιότητας λόγου της ατάκας και της καταγγελίας. Αλλά κάθε συγκυρία έχει τις δικές της παιδικές αρρώστιες... ή γεροντικές.

Διέξοδος λοιπόν της αριστεράς από το αυτοεπιβληθέν της τέλμα είναι η φυγή προς την κοινωνία κάτι που μέσα στην κρίση δεν είναι δα και δύσκολο να συμβεί. Οι κοινωνικοί αγώνες αναμένεται να ενταθούν, κάθε κρίση φέρνει πάντα στο στόχαστρο τα κεκτημένα των ασθενέστερων και είναι μονόδρομος για την αριστερά να μπει μπροστά και να αποτελέσει την ασπίδα (ου μην αλλά και την αντιπρόταση) της κοινωνίας απέναντι στις εξαιρετικά δυσάρεστες τροπές που μπορεί να πάρει η συστημική κρίση που ζούμε, αλλά και οι άλλες που σοβούν ή ήδη εκτυλίσσονται (π.χ. κλίμα, πόροι, ρύπανση)... Μέσα σε μια κοινωνικά και πολιτικά «επιτυχημένη» αριστερά υπάρχουν πολύ ευρύτερα και άνετα περιθώρια ουσιαστικής συζήτησης και ιδεολογικών διαφοροποιήσεων.

Υπάρχει βέβαια και η πιθανότητα ήττας. Η παράδοση της αριστερής κοινωνικής αντιπολίτευσης στην αδράνεια και την αμηχανία του Περισσού. Δεν θα είναι η πρώτη ήττα της αριστεράς άλλωστε. Αλλά η συγκυρία είναι δύσκολη και οι συνέπειες μιας τέτοιας ήττας οδυνηρές πολύ πέραν της στενής «αριστεράς». Η κατάρρευση μιας ουσιαστικής προσπάθειας συνεννόησης και σύγκλισης της αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ (και η συνακόλουθη του ΣΥΝ, μην γελιόμαστε) δεν αφορά μόνο έναν μηχανισμό ή έναν εκλογικό σχηματισμό. Η καταψήφιση του ΣΥΡΙΖΑ ισοδυναμεί επί της ουσίας με την καταψήφιση των θεμάτων που έχει αναδείξει με την πολιτική του δράση. Διότι έτσι λειτουργούν οι μηχανισμοί νομιμοποίησης και πολιτικής επικοινωνίας σήμερα. Η επίθεση που δέχεται με εντυπωσιακή ένταση τον τελευταίο καιρό ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά κάποια πρόσωπα, τον «αριστερισμό» του, κάποια «λάθη» του πραγματικά ή φανταστικά. Δεν αφορά την ηγεσία του, ούτε τελικά την «πτώση» του ΣΥΝ από την «ευπρέπεια» στον «λαϊκισμό». Αφορά τα θέματα που θέτει ως ενιαίος οργανισμός από την βάση μέχρι την ηγεσία μετ’ επιτάσεως στην κεντρική πολιτική σκηνή, τις κοινωνικές του επιλογές, την ένταση της καταγγελίας της νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας και της συστημικής διαφθοράς με ανυποχώρητο τρόπο, θέματα που όλοι γνωρίζουν πως έχουν δυνητικά τεράστιο κοινωνικό έρεισμα. Δεν είναι τυχαίο πως το ΛΑΟΣ ορίζεται το ίδιο ως πολιτικός αντίποδας του ΣΥΡΙΖΑ και δεν θα είναι καθόλου άνευ σημασίας η υπερίσχυση έστω και εκλογικά του ΛΑΟΣ επί της αριστεράς.

Για τους μη-αριστερούς η αριστερά είναι ο θεματοφύλακας των καθημερινών αγώνων, των «λαϊκών δικαίων», εργαλείο κοινωνικής εγρήγορσης. Για τους αριστερούς η αριστερά είναι συνευθύνη τους. Οι ηγεσίες αποτυγχάνουν γιατί η βάση,  ο περίγυρος, οι συνοδοιπόροι τις αφήνουν. Η εκλογική επιβίωση του εκάστοτε πολιτικού φορέα της (ή και των φορέων της ίσως) είναι αναγκαία (όχι βέβαια και ικανή) προϋπόθεση προοπτικής μιας κοινωνικής αριστεράς που θα διεκδικήσει πολιτικά και πολιτισμικά ξανά την ηγεμονία στην Ελλάδα και την Ευρώπη.